หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 926

หลังจากเดินอยู่ในหมู่บ้านอยู่นาน ก็มาถึงด้านนอกห้องโถงบรรพบุรุษ

ห้องโถงบรรพบุรุษถูกไฟทำลาย แต่แผ่นหินที่ประตูยังคงสภาพสมบูรณ์

แผ่นหินถูกปกคลุมไปด้วยตะไคร่น้ำ

มีของอยู่ใต้แผ่นหิน

“ยกหินขึ้น เบาๆ …” สวี่สืออวิ๋นสั่งด้วยเสียงต่ำ

หรงเช่อและเซี่ยจิงซียกแผ่นหินขึ้นไปอีกด้านหนึ่ง

ใต้แผ่นหิน

มีบางอย่างถูกห่อด้วยผ้าสีแดงวางไว้

“มีของจริงๆ!!” เซี่ยอวี้โจวนั่งยองๆ อยู่กับพื้นด้วยสีหน้าประหลาดใจ

ทุกคนถอยกลับไป สวี่สืออวิ๋นผยุงหญิงชราไปข้างหน้า

พื้นที่รอบๆ ห้องโถงบรรพบุรุษถูกทิ้งร้าง วัชพืชเติบโตจนสูงเท่าขา นี่เป็นเส้นทางชั่วคราวที่เหล่าองครักษ์สร้างขึ้น

ห้องโถงบรรพบุรุษถูกไฟไหม้และพังทลายลงไปนานแล้ว

ฮูหยินใหญ่หนิงถอนหายใจ นั่งยองๆ แล้วหยิบผ้าสีแดงขึ้นมาอย่างสั่นเทา

หลังจากถูกฝังอยู่ใต้ดินเป็นเวลาหลายปี ผ้าสีแดงก็สีจางลงเล็กน้อย

นางเปิดมุมหนึ่งของผ้าสีแดง ดวงตาอันแหลมคมของเซี่ยอวี้โจวมองเห็น เขาตะโกนทันที “มันคือจี้…”

มีจี้เล็กๆ ห้อยอยู่บนโซ่เงินบางๆ ซึ่งดูละเอียดอ่อน

"ดูเหมือนคทาเล็กๆ ... " ดวงตาของสวี่สืออวิ๋นเป็นประกาย

จี้คทาเล็กๆ อันประณีตถูกปกคลุมไปด้วยลวดลายที่เรียบง่าย สิ่งสำคัญคือมันมีอัญมณีขนาดเท่าเล็บมือ

“ว้าว ถ้านี่เป็นคทาขนาดใหญ่ มันคงจะดูน่าเกรงขาม” เซี่ยอวี้โจวประหลาดใจ

หนิงซื่อลูบไล้จี้อย่างระมัดระวัง รู้สึกว่าคทานี้ใกล้ชิดกับนาง

ในความทรงจำของนาง ดูเหมือนว่านางจะมีจี้นี้ห้อยอยู่ที่คอ

นางยังจำช่วงเวลาที่นางอยู่กับแม่เสือได้ แต่นางจำไม่ได้ว่าใครพานางไปอยู่บนภูเขา

“ท่านแม่ ข้าจะใส่ให้” สวี่สืออวิ๋นพูดด้วยรอยยิ้ม

เซี่ยอวี้โจวพยุงหญิงชรานั่งบนธรณีประตู ในขณะที่ลู่เจาเจายกผมของท่านยายขึ้น สวี่ซื่อใส่สร้อยลงบนคอของนาง

พระอาทิตย์ส่องแสงบนคทาระยิบระยับ