หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 96

เมื่อเห็นรูปลักษณ์ที่สง่างามดังกุลสตรีของสวี่ซื่อแล้ว ในใจก็ยิ่งเกลียดแค้นจงหย่งโหว ในบ้านมีภรรยาหลวงท่านกลับไม่รัก แต่กลับซ่อนนางจิ้งจอกโสโครกนั่นไว้อย่างดิบดี แม้แต่แววตาก็มีความเห็นอกเห็นใจให้เล็กน้อย

สวี่ซื่อลุกขึ้นยืน ทำความเคารพให้ฉินฮูหยินจากใจ “ครั้งก่อนต้องขอบคุณฉินฮูหยินที่ช่วยเหลือเอาไว้”

ฉินซื่อโบกมือยกใหญ่ “ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร ต้องทำอยู่แล้ว” พูดจบก็ชะงักไปอีกครั้ง

“สวี่ฮูหยิน เมื่อจะตัดใจก็ควรตัดให้ขาด” เมื่อได้เห็นท่านโหวลู่ทำราวกับครอบครัวนั้นเป็นดังแก้วตาดวงใจเช่นนั้น ฉินซื่อก็รู้สึกหนาวจับใจ

สวี่ซื่อพยักหน้าเล็กน้อย

องค์หญิงรู้สึกสงสัยจึงเอ่ย “พวกเจ้ารู้จักกันด้วยหรือ?”

“เจอกันเพราะโชคชะตาน่ะ รู้สึกน่าสนใจทีเดียว” ฉินซื่อไม่ยอมเล่าออกมา องค์หญิงใหญ่จึงไม่ถามต่ออีก

“นี่ ๆ ๆ ข้าว่านะพวกท่านสองคน อย่ามาล้อข้าเล่นนะ”

ฉินซื่อกับองค์หญิงใหญ่มีความสัมพันธ์ที่ไม่เลวเลยทีเดียว

“ข้าไปวัดฮู่กั๋วโขกหัวขอเป็นพันครั้ง แต่ข้าก็ยังขอลูกไม่เคยได้สักคน” นางสัมผัสที่ท้องด้วยสีหน้าที่เศร้าหมอง โลกนี้ช่างไม่ยุติธรรมสำหรับผู้หญิงเอาเสียเลย

นางแค่พยายามหาที่พึ่งให้กับลูกสาวก็เท่านั้น

นางก้าวไปข้างหน้าแล้วอุ้มลู่เจาเจาขึ้นมา “เจาเจา ยินดีมอบลูกให้น้าคนหนึ่งได้หรือไม่? น้ายินดีจะกินเจไปตลอดชีวิต และจุดตะเกียงชีวิตให้เจ้า พร้อมกับบูชาเจ้า” ฉินซื่อทำสีหน้าจริงจังอย่างมาก

นางรู้ว่าองค์หญิงใหญ่ไม่เคยพูดล้อเล่น

วิธีแปลกประหลาดเช่นนี้ก็ดี นางอยากลองดูสักครั้ง

เจาเจาเอื้อมมือไปแตะระหว่างคิ้วของนางเล็กน้อย จิตวิญญาณไหลไปตามจิตใต้สำนึกของนาง ไปจนถึงเส้นลมปราณที่สี่ถึงแปด

“อ... อยากได้...น้องชาย...หรือว่าน้องสาว?” เด็กน้อยพ่นคำพูดที่ไม่ชัดเจนออกมา ตั้งใจถามอย่างจริงจัง

ฉินซื่ออุ้มนางเอาไว้ในอ้อมแขน “มอบลูกชายที่แข็งแรงคนหนึ่งให้ทีเถอะ” ลูกสาวของนางร่างกายอ่อนแอมาก ต้องใช้ชีวิตอย่างยากลำบาก นางไม่อยากให้ลูกสาวได้รับความทรมานใด ๆ และไม่ต้องการให้ลูกสาวแต่งงานออกไป

หลายปีมานี้มีถูกวิพากษ์วิจารณ์อยู่บ้าง

องค์หญิงใหญ่โบกมือให้ “นี่ไม่ใช่ให้เจ้าสักหน่อย ข้าให้เจาเจาของพวกเราต่างหากล่ะ เจาเจารีบมารับไปสิ”

เด็กน้อยเดินโซเซมารับหยกไป แล้วก็แขวนเอาไว้ที่เอว

“ดู...ดูสวยมาก” เด็กน้อยมีใบหน้าเต็มไปด้วยความดีใจ

“รอให้น้าตั้งครรภ์ก่อน น้าจะส่งของแทนคำมั่นสัญญาของตระกูลฉินและตระกูลเฉินไปให้นะ ถ้าหากสุนัขตัวนั้นรังแกเจ้า...” ฉินซื่อหรี่ตาลงเล็กน้อย ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ

ลู่เจาเจาตบท้องกลม ๆ ดังตึง ตึง “คลอด คลอด...คลอด!”

สวี่ซื่ออยู่ที่ตำหนักจนถึงช่วงเย็นถึงกลับจวน

ทันทีที่เข้าประตูไป ก็ได้ยินเสียงร้องไห้ที่ดื้อรั้นของลู่หว่านอี้

“ข้าไม่กลับไป ข้าไม่กลับไปเด็ดขาด ข้าไม่กลับบ้าน ท่านแม่ ท่านแม่ช่วยข้าด้วย...” ลู่หว่านอี้ตกใจกลัวจนใบหน้าซีดขาว แต่กลับถูกคนใช้อาวุโสที่แข็งแรงจับตัวเอาไว้