หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 965

เย่ว์สืออวี้มีนิสัยเด็ดเดี่ยว ไม่มีวันถูกขุนนางข้าราชบริพารครอบงำ ตราบใดที่เขาไม่ต้องการก็ไม่มีใครบังคับเขาได้

ทั้งสองมาถึงสถานทูตเป่ยเจาที่มีแสงไฟเจิดจ้า

เสียงตะโกนด่าทอของฮ่องเต้เป่ยเจาดังแว่วมาแต่ไกล

“เจ้าบ้าหน้าไหนที่กล้าครอบงำข้า เบื่อที่จะมีชีวิตอยู่แล้วสินะ!”

“ฮ่องเต้เฒ่าแคว้นใต้แย่งเจาหยางของข้าไปไม่พอ ผีเร่ร่อนตนไหนคิดจะรังแกข้าอีก รนหาที่ตาย!”

“อ๊ากกก เจาหยางของเรา ธิดาคนโตของข้า!” เซวียนผิงตี้พร่ำบ่นและเริ่มร้องไห้ออกมาอีกครั้ง

นั่นคือสมบัติล้ำค่าที่ฮ่องเต้องค์ก่อนมอบให้ในความฝัน

กลับถูกแคว้นใต้แย่งชิงไปเสียอย่างนั้น!

“ตราบใดที่เรายังอยู่จะไม่มีผู้ใดรังแกเจาหยางได้! เจาหยางเป็นฮ่องเต้น้อยแล้ว เราเองก็ไม่ได้อ่อนแอเช่นกัน!” เขาร้องไห้ขณะบ่นพึมพำ

ลู่เจาเจามองแล้วรู้สึกมีความสุขอย่างถึงที่สุด

“ทำไมเขาถึงไม่ถูกควบคุมจิตวิญญาณเล่า”

เด็กหนุ่มพลันลูบศีรษะของนางอย่างอ่อนโยน

นั่นเป็นเพราะเซวียนผิงตี้บูชาหัวใจแห่งเป่ยเจา หัวใจดวงนั้นรักโลกมนุษย์และยิ่งใหญ่เหนือสิ่งอื่นใด

พลังของหัวใจแห่งเป่ยเจาแผ่กระจายไปที่ตัวของเขา

“บางที... หลังจากที่พวกเรากำจัดมัน อาจทำให้มันบาดเจ็บสาหัสน่ะ” เด็กหนุ่มตอบเสียงเบา ลู่เจาเจาจึงเชื่ออย่างไม่สงสัย

“ไปดูเซวียนจี้ชวนกันเถิด”

ในสถานทูตตงหลิงนั้นเงียบสงัด ไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ

เมื่อทั้งสองไปถึงห้องบรรทมของฮ่องเต้ตงหลิง เซวียนจี้ชวนกำลังนอนหลับอย่างเป็นสุขโดยหายใจเข้าออกอย่างสม่ำเสมอ

เด็กหนุ่มหันกลับไปส่ายหน้าให้กับเจาเจา แล้วทั้งสองจึงจากไปอย่างเงียบๆ

เมื่อทั้งสองจากไป

ทันใดนั้นเซวียนจี้ชวนกลับลืมตาขึ้น และมองไปยังจุดที่ทั้งสองเคยยืนเมื่อครู่

ด้วยดวงตามึนงงเล็กน้อย

“เหตุใดเซวียนจี้ชวนถึงไม่ถูกจิตสำนึกภายนอกครอบงำเล่า”

“เพราะจิตวิญญาณของเขามีพลังยิ่งใหญ่”

ลู่เจาเจาคิดอย่างไรก็ไม่ค่อยเข้าใจนัก มนุษย์ธรรมดาๆ จะมีจิตวิญญาณที่ต่อสู้กับเทพเจ้าได้จริงหรือ

ทั้งสองคนกำลังนั่งอยู่บนหลังคา

ลู่เจาเจานอนอยู่บนหลังคาพลางมองดวงดาวบนท้องฟ้า บางทีความสงบของโลกใบนี้คงไม่อาจรักษาไว้ได้อีกต่อไป

เด็กหนุ่มพลันหันไปมองอีกฟากหนึ่งของทะเล

ลู่เจาเจามองตามไปด้วยความตกใจ

“เขตแดนอาคมมีการเปลี่ยนแปลง!”