หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 967

ราวกับว่ามีพลังมหาศาลหยุดยั้งมันเอาไว้

เด็กน้อยกรีดร้องใต้คลื่นยักษ์ด้วยความหวาดกลัว “ท่านพ่อ ท่านแม่ ช่วยข้าด้วย...”

ชายใจดีคนหนึ่งรีบวิ่งเข้าไปอุ้มเด็กน้อยและวิ่งออกไปอย่างหวาดผวา

สัญลักษณ์แดงบนหว่างคิ้วของลู่เจาเจาปรากฏขึ้นจางๆ ราวกับกำลังเปล่งแสง

“ถอยไปซะ!” น้ำเสียงเสียงนั้นแฝงไปด้วยความโกรธอย่างมาก

คลื่นใหญ่ม้วนตัวอย่างไม่ยอมแพ้

สัตว์ทะเลเมื่อครู่ที่กระโดดไปมา เมื่อได้ยินเสียงนั้นจึงหนีออกไปไกลอย่างไม่ลังเล

ไม่มีสิ่งใดน่าหวาดกลัวเท่ากับเสียงนั้นอีกแล้ว!

ผู้ฝึกกระบี่ที่สั่งให้เผ่ามังกรย้ายบ้านกลับมาแล้ว!

คลื่นยักษ์ม้วนตัวกลับไปอย่างไม่เต็มใจนัก

ทะเลค่อยๆ กลับมาสงบอีกครั้ง

เสียงชาวประมงโห่ร้องด้วยความยินดีที่ได้เกิดใหม่หลังภัยพิบัติพลันดังก้องอยู่ในหู

เมื่อนางกลับมาสู่พื้นดินอีกครั้ง แม่ทัพโหลวและแม่ทัพซางยังคงอยู่ในอาการตกใจ “ปาฏิหาริย์ นี่มันปาฏิหาริย์...” ดวงตาของทั้งสองมองนางด้วยประกายสดใส

แต่ลู่เจาเจากลับไม่สบายใจเท่าที่ควร

จู๋มั่วร่อนลงพื้น พร้อมกอดดอกไม้สีแดงเล็กๆ ไว้ในอ้อมแขนอย่างประหม่า

“เขตแดนอาคมถูกเปิดออกแล้ว มันจะเปิดอย่างสมบูรณ์ภายในสามเดือน”

“ช่วงนี้คงจะมีสิ่งมีชีวิตแดนศักดิ์สิทธิ์ผ่านรอยแตกนั้นมาสู่โลกมนุษย์”

แม่ทัพโหลวถามอย่างกังวล “ฮ่องเต้หญิงทำสิ่งใดไม่ได้เลยหรือพ่ะย่ะค่ะ”

เมื่อเห็นลู่เจาเจาส่ายหน้า สีเลือดบนใบหน้าของทุกคนจึงค่อยๆ จางหายไป

“หายนะกำลังมาถึง โลกของพวกเราจะเกิดหายนะครั้งใหญ่! เทพเจ้า เทพเจ้าปกป้องพวกเราได้หรือไม่” ใต้เท้าซางถามด้วยใบหน้าขาวซีดและริมฝีปากสั่นเทา

ไม่มีใครตอบได้ มีเพียงเสียงลมหวีดหวิวของทะเลเป็นดั่งคำตอบ

ลู่เจาเจาพบว่าตนเองกำโคลนก้อนหนึ่งออกมา

โคลนนั้นถูกปั้นเป็นหุ่นเชิดดินโดยไม่ได้ตั้งใจ

เมื่อทุกคนกลับถึงพระราชวัง

ฟ้าข้างนอกก็สว่างแล้ว ฮ่องเต้ต่างพากันเดินวนไปมาอย่างกังวลใจ มองออกไปนอกหน้าต่างพลางถอนหายใจเป็นครั้งคราว

โลกมนุษย์สามารถมองเห็นแสงเลือนรางที่ส่องออกมาได้อย่างชัดเจนทุกที่

“ประตูเขตแดนอาคมจะเปิดอย่างสมบูรณ์ในเวลาสามเดือน เมื่อถึงเวลานั้น โลกมนุษย์จะไม่มีความสงบสุขอีกต่อไป”

จิ้งหลียืนอยู่ข้างหลังเย่ว์สืออวี้อย่างไม่มีความสุขนัก

“เมื่อเช้าข้าได้เปิดแท่นบูชาถามสวรรค์ แต่ไม่มีการตอบสนองใดๆ จากแดนเทพ…” หลายปีที่ผ่านมาเขาไม่เคยบอกใครเลยว่าแดนเทพสื่อสารกับโลกมนุษย์น้อยลงมากขึ้นเรื่อยๆ