หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 971

คงไม่ได้เป็นอย่างที่นางคิดไว้หรอกกระมัง

ดูเหมือนว่าเจ้าหงส์น้อยกำลังคิดทำการใหญ่อยู่สินะ!

ลู่เจาเจาสั่นสะท้านไปทั้งตัว

เจ้ามังกรโง่หนอ เจ้ามังกรโง่ เจ้าก่อกรรมทำเข็ญอะไรไว้!

เจ้าไม่อยากแต่งงาน แต่อยากได้สินเดิมของผู้อื่น ไม่แปลกเลยที่ตกอยู่ในหายนะที่ตนเองก่อไว้ สมควรแล้ว!

ลู่เจาเจาไม่อยากจินตนาการมากไปกว่านี้ หากนางเดาไม่ผิด...

เหอะๆ ...

ชีวิตของมังกรโง่เขลาช่างน่าสังเวชเหลือเกิน... อยู่ดีๆ ก็อยากดูละครขึ้นมาแล้วสิ

กลิ่นอายจากด้านนอกเคลื่อนเข้ามาจากด้านนอกพระราชวัง ทันใดนั้นเฟิ่งอู๋จะแปลงกายกลับเป็นปีศาจดอกไม้นางนั่งกอดเข่าและมองประตูพระราชวังอย่างน่าสงสาร

จู๋มั่วสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของนาง ดวงตาจึงเต็มไปด้วยความยินดี “ปีศาจดอกไม้ นี่เจ้าแปลงกายได้แล้วหรือ”

เส้นผมยาวสลวยสีดำขลับยาวมากจนปกคลุมเอวอันเรียวเล็กนั้น

ใบหน้าของจู๋มั่วร้อนผ่าว เขารีบถอดเสื้อออกและนำไปคลุมตัวพลางโอบปีศาจดอกไม้ไว้...

“ข้าขอโทษ ข้าผิดเอง เสื้อผ้าที่ทำให้เจ้าข้าลืมเอาไว้ที่บ้านน่ะ”

ปีศาจดอกไม้เดินเท้าเปล่าอย่างโอนเอนไปมา

ก่อนจะแอบขยิบตาให้กับลู่เจาเจา

ลู่เจาเจาหลับตาลงอย่างเงียบๆ นี่ไม่ใช่สิ่งที่เด็กอายุสี่ขวบอย่างนางควรเห็น!

เจ้าหงส์น้อย ช่างร้ายนัก

เห็นๆ กันอยู่ว่าเมื่อครู่ยังสวมเสื้อผ้าอยู่เลย! เฮ้อ ข้าขอไว้อาลัยให้กับเจ้ามังกรโง่เขลานั่นเลยก็แล้วกัน

ลู่เจาเจาไม่มีทางยอมรับว่านางเองก็อยากดูละครในครั้งนี้เช่นกัน!

ทันใดนั้นขันทีผู้น้อยที่ยืนอยู่นอกประตูจึงพูดอย่างวิตกกังวล “ฝ่าบาท ผู้อาวุโสตระกูลโหลวนำลูกศิษย์จากแดนศักดิ์สิทธิ์เข้ามาในวังแล้วพ่ะย่ะค่ะ เหล่าขุนนางกำลังรออยู่นอกตำหนักหมิงกวง”

ดวงตาของลู่เจาเจาพลันเป็นประกาย ความหวังเล็กๆ ปรากฏขึ้นในใจอย่างเงียบๆ

แดนศักดิ์สิทธิ์ บ้านที่แท้จริงของนาง

คนในวังพานางไปยังตำหนักหมิงกวง ซึ่งมีเหล่าขุนนางข้าราชบริพารยืนก้มหน้าต่ำอยู่ในท้องพระโรง

“ขอต้อนรับฝ่าบาท ขอพระองค์ทรงพระเจริญ ขอพระองค์ทรงพระเจริญ...”