หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 976

กระบี่ตวัดขึ้น ตัดมือใหญ่ข้างนั้นขาดในพริบตา

วินาทีที่ขาดออกนั้น ไอดำบนฝ่ามือรายล้อม กระบี่ของหุ่นเชิดดินปกคลุมไปด้วยพิษ

รีบร้อนเก็บมือใหญ่กลับ

บนเรือขนาดใหญ่ ดูเหมือนจะรับรู้ความประหลาดใจของเจินจวิน

ฮูหยินหนิงเห็นหุ่นเชิดดินเปลี่ยนเป็นคน นึกถึงวาจาของลู่เจาเจาขึ้นมาทันที ทิ้งหุ่นเชิดดินสิบกว่าตัวลงบนพื้นทั้งหมด

ลงถึงพื้น เปลี่ยนรูปลักษณ์

หุ่นเชิดดินสิบแปดตัวนั้นประหนึ่งเทพฟ้าดิน ปกป้องเผ่าภูติทั้งมวลไว้ด้านหลัง

คนจากเผ่าภูติอึ้งงัน

มองทหารที่น่าเกรงขามทั้งสิบแปดตนที่ปรากฏตัวขึ้นมาอย่างกระทันหัน

พวกแม่ทัพอิ๋นเชี่ยวชาญการศึกเป็นอย่างมาก ภายใต้กระบี่ของพวกเขา ผู้บำเพ็ญตนธรรมดาฝืนทนไม่ถึงสามกระบวนท่า

สิ่งที่ทำให้ผู้คนตกตะลึงยิ่งกว่าคือ

บนหัวเรือ เจินจวินล่าถอยก้าวหนึ่งทันที แม้แต่จิตใจก็ถูกสั่นคลอน

ทำให้ผู้คนบังเกิดความหวาดกลัวที่คุ้นเคย

เหมือนผุดขึ้นมาจาก้นบึ้งของจิตวิญญาณ ความกลัวที่สลักลึกลงไปในกระดูก

เจินจวินหันกายแล้วจากไป

“เจินจวิน เจินจวิน!” เฉินหลินเห็นเจินจวินกำลังจะจากไป รีบร้อนถาม

“ยังจับราชินีภูติไม่ได้เลย! !” ในแต่ละก้าวเดินของเจินจวินยิ่งเร็วขึ้น

เงาด้านหลัง ถึงขั้นปรากฏ....

ความตะลีตะลาน

ผู้บำเพ็ญตนที่เฉินหลินนำมาไหนเลยจะเป็นคู่มือของแม่ทัพอิ๋น ผ่านไปพริบตาเดียว เหล่าผู้บำเพ็ญตนก็ถอนกำลังอย่างหวาดกลัว ถึงขั้น ค่อยๆ เกิดความขลาดในดวงตาหลายส่วน

เฉินหลินเบิกตามองเป้าฟู่และตนเองที่พลาดโอกาสอันดีนี้ไป

ดวงตาทั้งสองแดงก่ำ แรงอาฆาตเต็มเปี่ยม

เกาะภูติ เป็นพวกเจ้าที่ไล่ต้อนข้า!

“หลบพ้นวันนี้ หลบไม่พ้นวันหน้า! เผ่าภูติ อย่างไรก็หนีข้าไม่พ้นหรอก!” เฉินหลินสะบัดแขนเสื้อจากไปด้วยความโกรธ

เกาะภูติ เคราะห์ดีที่รอดพ้นจากภัยครั้งนี้

ร่างของฮูหยินหนิงเต็มไปด้วยเลือด ทั้งกายไร้เรี่ยวแรงจนทรุดลงกับพื้น แม้แต่ปลายนิ้วก็ยังสั่นเทิ้ม

“เจาเจา เจาเจา...” ปากเรียกชื่อของลู่เจาเจา