หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 987

“เจ้าสังเกตเห็นเมฆหมอกที่ปกคลุมแดนศักดิ์สิทธิ์อยู่ตลอดเวลาหรือไม่?”

ลู่เจาเจามาถึงเมื่อคืนนี้ จึงยังไม่ทันได้สังเกตเห็น แต่เช้าวันนี้ท้องฟ้ายังคงเต็มไปด้วยหมอกหนา

“นี่คือพลังพิษ”

“แดนศักดิ์สิทธิ์ คือสถานที่ที่ใกล้เคียงกับแดนเทพมากที่สุด บัดนี้ทั่วทุกสารทิศเต็มไปด้วยพลังพิษ จึงพอจะคาดเดาได้ว่าแดนเทพกำลังอยู่ในสภาพเช่นไร”

“ต่อมา มีข่าวลือแพร่สะพัดไปทั่วแดนศักดิ์สิทธิ์”

“ในสามดินแดนแห่งเทพ มนุษย์ และมาร มีเพียงแดนมนุษย์ที่อ่อนแอและต่ำต้อยที่สุด ไร้ค่าไร้ความหมาย... ชีวิตดุจดั่งมดปลวก”

“หากปลดปล่อยพลังพิษและความชั่วร้ายทั้งหมดสู่โลกมนุษย์... ก็จะสามารถเสียสละสิ่งเล็กน้อยเพื่อปกป้องสิ่งที่ยิ่งใหญ่กว่าได้!” ยังไม่ทันพูดจบ ก็เห็นสีหน้าของเจ้าตัวเล็กตรงหน้าเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมทันที

“เหลวไหล!”

เสียงดุของนางทำให้อีกฝ่ายสะดุ้งตกใจกลัว

“โอ้ สหายน้อย เจ้าช่างเป็นคนมีจิตใจดีงามและซื่อตรงนัก เรื่องนี้ข้าแค่ได้ยินมา ยังไม่มีหลักฐานอะไรหรอก”

ลู่เจาเจาหน้าดำกล่าวว่า “สิ่งมีชีวิตในโลกมนุษย์มีมากมาย พวกเขาทำผิดอะไร ทำไมต้องทนรับความเห็นแก่ตัวของเทพเจ้าด้วย?”

“โอ้ๆ อย่าพูดจาเหลวไหลนะสหายน้อย” ทำเอาอีกฝ่ายตกใจจนถอยหลังไปหลายก้าว

แดนเทพกำลังระส่ำระสายอย่างเงียบๆ เหล่าผู้คนในแดนศักดิ์สิทธิ์ก็มีการคาดเดาไปต่างๆ นานา ซึ่งหนึ่งในนั้นก็คือสิ่งที่เด็กสาวพูดถึง

เทพเจ้าอยู่ในตำแหน่งมานาน อาจก่อให้เกิดความปรารถนาชั่วร้าย ทำให้ทั้งสามดินแดนเต็มไปด้วยพลังงานด้านลบ บัดนี้สถานการณ์เลวร้ายเกินควบคุมแล้ว

แต่ไม่มีใครกล้าพูดออกมา

การที่เทพเจ้าเสื่อมถอยนั้น น่ากลัวยิ่งกว่าการล่มสลายเสียอีก

ลู่เจาเจาสูดหายใจเข้าลึกๆ พยายามระงับความหงุดหงิดในใจ

ราชครูจูงมือลู่เจาเจา ข้างหลังมีจู๋มั่วเดินตามด้วยท่าทีหดหู่สิ้นหวัง ทั้งนายทั้งบ่าวมีท่าทางคล้ายกันเล็กน้อย

“ไปสิจุยเฟิง เจ้าจะชักช้าอยู่ทำไม?”

“กลัวจะถูกผู้บำเพ็ญตนจับไปถลกหนังกินเนื้อสุนัขน่ะสิ” เซี่ยอวี้โจวจูงเจ้าจุยเฟิง พลางรู้สึกว่าหลังจากที่จุยเฟิงมาถึแดนศักดิ์สิทธิ์แล้วดูเหมือนจะมีอะไรผิดปกติไปบ้าง

ไม่นานนัก พวกเขาก็พบเมืองเล็กๆ แห่งหนึ่ง

แดนศักดิ์สิทธิ์ก็ไม่ได้มีแต่ผู้บำเพ็ญตน ยังมีชาวบ้านธรรมดาจำนวนมาก เพียงแต่พวกเขาไม่ได้ให้ความสำคัญกับการบำเพ็ญตนมากนัก

แค่มีความยำเกรงเท่านั้นเอง

“มาๆๆ มาดูมาเลือกกันได้ของดีทั้งนั้น... ชอบอะไรก็เลือกได้ตามสบายเลย ทุกอย่างล้วนเป็นของวิเศษทั้งนั้น...” เหล่าผู้บำเพ็ญตนจำนวนไม่น้อยยืนอยู่สองข้างทาง เมื่อเห็นผู้คนเดินผ่านก็ตะโกนเรียกลูกค้าทันที