ฮูหยินไร้พ่าย นิยาย บท 15

15

บทสรุปความรักและความแค้น จบ

หลี่ซิ่วอิง

งานล่าสัตว์ก็จัดมาเป็นวันที่ 7 แล้ว วันนี้เป็นวันสุดท้ายจะมีการดื่มเฉลิมฉลองกันในค่ำคืนนี้แต่ในตอนเช้าเป็นวันล่าสัตว์วันสุดท้ายจึงมีคนต้องออกล่าสัตว์ไปตอนเช้านี้ด้วยแน่นอนว่าบุตรชายทั้งสองของข้าก็ออกล่าสัตว์ในงานล่าสุดนี้เช่นกัน

"จวินเหวิน ลูกต้องดูแลัวเองด้วยนะ"

"พะยะค่ะเสด็จแม่อย่าได้ห่วงลูกเลยนะพะยะค่ะ"

"จะไม่ห่วงได้อย่างไรเจ้าคือบุตรชายของแม่นะยังไงเจ้าก็ยังเด็กในสายตาของแม่อยู่ดีเจ้าเด็กน้อย"

"เสด็จแม่ข้าไม่ใช่เด็กแล้วนะพะยะค่ะ"

"เจ้า 18 ปีแล้วนะทำตัวเป็นคุณหนูไปได้"

"เสด็จแม่ชอบว่าลูกเป็นคุณหนูอยู่เนื่อยเลย"

"เอาเถอะๆออกล่าสัตว์เถอะ"

"ทูลลาพะยะค่ะเสด็จแม่"

"รักษาตัวด้วยแม่จะรอเจ้านะ"

"พะยะค่ะ"

รอยยิ้มของลูกชายข้าส่งผลให้ข้ายิ้มตอบรับด้วยความสุขข้าไม่ได้ยิ้มแบบมีความสุขเช่นนี้มานานเท่าไหร่แล้วเด็กดีของข้าช่างเป็นเด็กที่น่ารักเสียจริง

เด็กน้อยที่น่ารักในวันวานกลับโตเป็นหนุ่มไปเสียแล้วในตอนนี้ลูกชายที่น่ารักของข้าข้าก็ลืมคิดไปในเมื่อสวรรค์ส่งพวกเขามาหาข้าก็คือตัวแทนแห่งความรักของข้ากับบิดาของเขาข้าหลงลืมเขาไปได้เช่นไรข้าเดินกลับเข้ามาภายในงานล่าสัตว์อีกครั้งเสด็จลุงนั่งคุยกับเสด็จแม่อย่างมีความสุขรอยยิ้มและเสียงหัวเราะที่คนทั้งคู่คุยกันมันช่างน่ารักเสียจริง

"ซิ่วอิงเจ้ามาแล้วหรือมาทางนี้เร็ว"

"เพคะเสด็จแม่"

"วันนี้ใครล่าสัตว์ได้เยอะที่สุดเจิ้นมีรางวัลอย่างงามให้แก่ผู้ที่ชนะฮ่ะฮ่าๆๆ"

ผ่านไปสองชั่วยามเหล่าเชื้อพระวงศ์คนอื่นๆก็ทยอยกันกลับมามีเพียงบุตรชายของข้าที่ยังไม่กลับมาเป็นเวลาล่วงเลยเข้าไปอีก 1 ชั่วยามบุตรชายของข้าก็ยังไม่กลับคืนมาอาการร้อนรนของข้าเริ่มทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆทำไมบุตรชายของข้าถึงยังไม่กลับมาแค่คนเดียวมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ทำไมทำไมกัน

"จวินฮ่าว จวินเหวินไปไหนทำไมไม่กลับมาพร้อมกันกับเจ้า"

"เสด็จแม่ลูกเองก็ไม่รู้พะยะค่ะเพียงแต่เมื่อสามชั่วยามก่อนยังเห็นจวินเหวินอยู่เลย"

"ซิ่วอิง แม่ว่าพวกเราออกตามหาจวินเหวินกันเถอะ"

"เพคะเสด็จแม่ พวกเจ้าตามข้ามา"

ข้ากระโดดขึ้นควบม้า ก่อนจะทะยานเข้าป่าไปพร้อมๆกับเหล่าทหารและเสด็จแม่ของข้า ที่ติดตามมาด้วย ไม่ว่าจะอย่างไร บุตรชายของข้าต้องปลอดภัย จะกลับมาหาข้าให้ได้ ข้าตะโกนร้องเรียกบุตรชายข้าเสียงดังแต่ไม่มีเสียงตอบรับใดๆเกิดขึ้นมาเลยสักนิดเดียว ลูกของข้าหายไปที่ใดทำไมถึงไม่มีเสียงตอบรับกลับมาเลยสักนิดเดียวข้ารู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีใจไม่ดีจริงๆ ใจของข้าเริ่มเจ็บปวดขึ้นมาทันทีเมื่อเข้าไปในป่าลึกขนาดไหนก็ไม่เห็นบุตรชายของข้าเลย นี่มันคืออะไรกันแน่เขาจะหายไปอย่างนี้ได้เช่นไรมันไม่จริง

ข้าควบม้าออกตามหาบุตรชายของข้าจนกระทั่ง ไปเจอกับหลี่อิงหรงและหลิวอิงซึ่งเป็นบุตรชายของหลิวจวินกับอิงหรงที่ในมือถือดาบเอาไว้อย่างสั่นเครือหลิวจวินที่ตามมาด้วยกระโดดลงจากม้าวิ่งไปหาภรรยาของเขาแต่ที่ทำให้ข้าหยุดหายใจไปชั่วขณะหนึ่งนั้นก็คือร่างของจวินเหวินที่นอนกับพื้นพร้อมทั้งยังมีเลือดและบาดแผลเต็มร่างกายในตอนนั้นแค่เห็นเพียงร่างที่นอนนิ่งอยู่ที่พื้นโดยไม่ขยับของบุตรชายของข้าก็สั่นไปทั้งตัว

"จวินเหวิน!!!"

ข้ากระโดดจากหลังม้าลงมาที่พื้นแล้ววิ่งเข้าไปหาบุตรชายของข้าที่นอนอยู่ที่พื้นกอดร่างของเขาเอาไว้แน่นน้ำตาของข้าใหลออกมาอย่างเจ็บปวดนี้มันอะไรกันเกิดอะไรขึ้นกันแน่!!

"จวินเหวิน เจ้าตื่นขึ้นมาหาแม่สิใครกันที่ทำกับเจ้าเช่นนี้ใครกัน!!"

ไม่เพียงไม่พูดกับข้าบุตรชายของข้าก็ไม่หายใจเสียแล้วไม่จริงใช่มั้ยเขายังไม่ตายเขายังต้องกลับไปหาข้าที่รอเขาอยู่ไม่ใช่หรือ ไม่จริง ไม่จริง!!!

บุตรชายของข้าไม่ได้อ่อนแอถึงเพียงนั้นที่ต้องมาสังเวยชีวิตให้แก่คนไร้ยางอายเช่นนี้งั้นหรือพวกมันต้องชดใช้ให้กับชีวิตบุตรชายของข้าบุตรชายเขายังมีภาระหน้าที่อีกมากมายแต่ทำไมคนดีๆเช่นเขาถึงต้องมาสังเวยชีวิตให้แก่พวกมันด้วยข้าจะเอาเลือดของมันมาล้างเท้าบุตรชาย

"ใครทำเขา ใครกันที่บังอาจทำกับบุตรชายของข้าเช่นนี้!!!"

"ข้าไม่ได้ทำ เป็นบุตรชายของท่านที่บังอาจฉุดท่านแม่ของข้ามาทำมิดีมิร้ายกลางป่าข้ามาพบเลยสู้กันกับเขาไม่คิดว่าเขาจะอ่อนแอถึงเพียงนี้"

"ทำมิดีมิร้ายงั้นหรือไม่จริงบุตรชายของข้าไม่ทำเช่นนั้นแน่นอนข้าเลี้ยงเขาเองกับมือทำไมข้าจะไม่รู้ว่าเขาเป็นคนเช่นไรอีกอย่างเขาไม่มีทางทำอะไรคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นญาติของตัวเองแน่นอน!!!"

"ข้าไม่รู้หรอกว่าแต่ก่อนเขาเป็นคนเช่นไรแต่ตอนที่ข้าเห็นเขาก็คือเขากำลังจะขืนใเสด็จแม่ของข้าแล้ว!!"

"ขืนใจสตรีที่แก่มากขนาดนี้แล้วงั้นหรือ!!"

"เจ้า!!"

"พอสักทีเถอะ ข้าต้องขอโทษแทนบุตรชายของข้าด้วยที่ทำเช่นนี้แต่ถ้าไม่ใช่เพราะบุตรชายของเจ้าทำอะไร ชายาของข้าบุตรชายของข้าคงไม่ทำเช่นนี้แน่"

"ขอโทษงั้นหรือ!!! ขอโทษ แล้วลูกข้าฟื้นขึ้นมามั้ยเจ้าเอาดีเข้าข้างชายาเจ้าเข้าข้างบุตรชายเจ้าแต่เจ้าเคยรู้มั้ยว่าเขาก็คือบุตรชายของเจ้าเช่นกัน!!!!"

"...."

"หนี้ชีวิตต้องคืนด้วยชีวิต! เอาชีวิตของลูกข้าคืนมา!!!!"

"....."

"เงียบทำไม!! เป็นหนี้ควรชดใช้!!!!"

ชิ้ง!!

"ข้า...”

"เอาคืนมา!!!!"

"ข้าจะฆ่ามันเองเจ้าอย่าลืมเจ้ายังติดหนี้ชีวิตข้าอีกหนึ่งครั้งข้าจะสังหารภรรยากับลูกของเจ้าเดียวนี้!!!!!"

"ไม่ได้นางคือภรรยาของข้าเขาคือลูกของข้าข้าไม่ยอมให้เขาเป็นอะไรเด็ดขาด"

"ดี ดีจริงๆ!!!”

ข้าใช้ดาบข้างกายของข้าฟาดฟันคู่ต่อสู้ตรงหน้าเขาก็ยังเป็นเช่นเดิมเพลงกระบี่ยังอ่อนกว่าข้านัก รู้ทั้งรู้ว่าสู้ข้าไม่ได้ยังจะสู้ครั้งนี้ข้าไม่อาจปล่อยวางลงได้จริงๆลูกข้ายังใช้ชีวิตได้แค่ 18 ปีกลับต้องมาตายเช่นนี้มันสมควรแล้วหรือ มันไม่ยุติธรรมสำหรับเขาเลยไม่เลยสักนิด ก่อนหน้านั้นเขาจูงมือสตรีนางหนึ่งเดินเข้ามาบอกกับข้าว่าจะแต่งกับนางเพราะรักนางและนางกำลังตั้งครรภ์ลูกของจวินเหวินอยู่สตรีนางนั้นเป็นเพียงลูกแม่ค้าคนหนึ่งเพียงเท่านั้นบุตรชายข้ากำลังจะมีลูกกำลังจะมีครอบครัวที่อบอุ่นแต่ต้องมาตายเพราะเรื่องที่ไม่ได้ก่อขึ้นมันสมควรแล้วหรือ!!!!!

หลิวจวินใช้กระบี่แทงที่ท้องของข้าทันทีเมื่อข้าเผลออีกฝ่ายดูตกใจเป็นอย่างยิ่งก็ในเมื่อตัวเขาตั้งใจที่จะสู้กับข้าย่อมอยากที่จะชนะอยู่แล้วในเมื่อเขาตั้งใจแทงข้าเช่นนี้ก็สมควรแล้ว

ฉึก!!!

"ถ้าเจ้าอาลัยอาวอนนางกับลูกก็ตายตามพวกมันไปเสียสิ ข้านี้ชังน้ำหน้าของเจ้านักตายไปก็ดีลูกและหลานของข้าจะได้ดีใจ!!! เจ้าเก่งมาโดยตลอดเหตุใดถึงมาโง่เอาตอนนี้เจ้าไม่รู้เลยหรือว่าตลอดหลายปีที่ผ่านมาลูกของข้าตั้งมั่นที่จะรักเจ้าเพียงคนเดียวรอคอยเจ้ากลับมาหานางทุกวัน”

“แต่เจ้าก็ไม่กลับมาข้าที่เฝ้าดูนางเลี้ยงลูกเองกับมือ นางเอาใจใส่ดูแลบุตรชายทั้งสองอยู่เสมอเจ้ารู้อะไรมั้ยว่าคนที่เจ้าเข้าใจว่าขืนใจชายาเจ้านั้นเป็นลูกของเจ้าที่โหยหาความรักจากเจ้าอยากเจอเจ้ามาตลอด18 ปีที่ผ่านมาเขาเตรียมของขวัญมาให้เจ้าด้วย”

“และอีกอย่างวันนี้เป็นวันเกิดของพวกเขาสองคนเจ้าไม่สมควรได้ใช้คำว่าพ่อกับผู้อื่นแคว้นของเจ้าไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับแคว้นของข้าอีกพาร่างอันสกปกโสโครกของพวกมันออกไปจากบ้านเกิดของพวกข้า!! เจ้าก็ด้วยฮองเต้แคว้นอู๋จงกลับไปเสียเดียวนี้อย่ามาเยียบที่แคว้นของข้าอีก ไม่เช่นนั้นก็อย่าหวังที่จะมีโอกาสกลับไปอีกเลย!!!"

"ซิ่วอิงข้าขอโทษ!!!!!!"

"เหอะบุตรสาวของข้าโง่ถึงเพียงไรถึงได้รักเจ้าเช่นนี้นางไม่น่าโง่ขนาดนี้เลยนางเก่งกาจทุกอย่างแต่ต้องมาตายเช่นนี้เจ้าจงจำเอาไว้ ไม่ว่าชาตินี้หรือชาติไหนก็อย่าหวังจะได้พบเจอนางอีกเลย!!"

"เจ้าคนเศษสวะ!!"

"จวินฮ่าว...พ่อ...”

"ใครเป็นพ่อของข้างั้นหรือ...หึ! เจ้ามันไม่สมควรได้เป็นแม้แต่น้อยออกไปซะข้าไม่มีวันให้อภัยเจ้าตลอดชีวิตเจ้าคนชั่วช้า!!"

"ฟังพ่อก่อน"

"ออกไป!!"

"พ่อ…!"

ฉึก!!!!

"แผลนี้ข้ามอบให้เจ้าจงอยู่กับความรู้สึกผิดไปจนตายเสียเถอะหลิวจวินจงรู้เอาไว้ว่าข้าไม่เคยมีพ่อเช่นเจ้า"

"เจ้าจงอยู่กับความรู้สึกผิดไปตลอดชีวิตเถอะ หลิวจวิน!!!"

"ทหารนำร่างขององค์หญิงใหญ่กับองค์ชายน้อยกลับวัง!!”

"พะยะค่ะ!!".....

วังหลวง

พิธีศพถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่สมเกียรติสมฐานะตามรับสั่งของฮองเต้แคว้นหรงบัญชาเอาไว้ส่วน ภรรยาของจวินเหวินถูกส่งมายังวังหลวงนางกำลังตั้งครรภ์ได้แปดเดือน ใบหน้าเล็กจิ้มลิ้มผิวขาวละเอียด นั่งร้องไห้เมื่อผู้เป็นสามีตายจากไปโดยที่ยังไม่ทันได้แต่งงานและยังไม่ทันได้เห็นหน้าลูกเลย ภรรยาของจวินเหวินถูกแต่งตั้งจากฮองเต้ให้นางเป็นพระชายาของจวินเหวิน สืบฐานะของจวินเหวินต่อไป ส่วนร่างของหลี่ซิ่วอิงถูกเผาไปพร้อมๆกับบุตรชายที่นางรักสุดหัวใจ

จวินฮ่าวกอดภรรยาและนั่งร้องไห้อย่างทรมานเมื่อต้องเสียพี่ชายและมารดาไปในคราวเดียวกัน ภายในพิธีศพขององค์ชายน้อยกับองค์หญิงใหญ่หลี่ซิ่วอิงเต็มไปด้วยความเศร้าเสียใจของทุกคนไม่เว้นแม้แต่นายทหารที่สู้ร่วมรบกันมาตลอดหลายปีที่ผ่านมาก็หลั่งน้ำตาไปเช่นเดียวกันกับชาวบ้านที่ได้พบเจอกับองค์ชายน้อยและองค์หญิงใหญ่ ผู้ที่ร้องไห้จนเกือบตายไปด้วยก็คือองค์หญิงหลี่หลิวหยางที่ต้องเห็นหลานชายกับพี่สาวที่นางรักต้องตายไปนางนับวันยิ่งซูบผอมลงจนเหมือนกับซากศพเข้าไปทุกที

"เสด็จพี่ หม่อมฉันขอให้เสด็จพี่กับหลาน จวินเหวินไปสู่ภพภูมิที่ดีมีความสุขมากๆนะเพคะ เกิดชาติหน้าพวกเราทั้งห้าคนเกิดมาเป็นพี่น้องกันอีกนะเจ้าค่ะ อึก...ฮือออ..."

"เสด็จแม่....ลูกรักเสด็จแม่นะพะยะค่ะ ชาติหน้าและชาติต่อๆไปลูกขอเกิดมาเป็นลูกของเสด็จแม่อีกนะพะยะค่ะ เสด็จพี่ชาติหน้าเรามาเป็นพี่น้องกันอีกครั้งนะพะยะค่ะ"

หลิวจวินพาร่างของชายากับบุตรชายของตนกลับแคว้นอู๋หลังจากทำพิธีศพให้แก่ทั้งสองก็ไม่ออกมาพบใครอีกเลย ไม่นานหลังจากนั้นสามปี ก็ได้มีการจัดพิธีศพอีกครั้งเป็นพิธีศพของอ๋องเจ็ดหรือหลิวจวิน ฮองเต้เสียใจที่ต้องสูญเสียน้องชายสุดที่รักและล้มป่วยและคิดว่าจะไม่รอดจึงแต่งตั้งชินอ๋องขึ้นเป็นฮองเต้แทนตนเพียงไม่นาน ฮองเต้ก็สิ้นพระชนม์ไป

จวินฮ่าวอภิเษกกับคุณชายอวี้หรงหลิวในเวลา 1 ปีต่อมา เพราะตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมาจวินฮ่าวได้ไว้ทุกข์ให้แก่เสด็จแม่และพระเชษฐาของตน หลังจากอภิเษกกันก็มีข่าวว่าจวินฮ่าวรับบุตรชายและบุตรสาวของพระเชษฐามาเป็นบุตรของตนเองพร้อมรับชายาของพระเชษฐามาเป็นพระชายารองต่อมาได้ไม่นานจวินฮ่าวก็ถูกแต่งตั้งให้เป็นรัชทายาท และไม่ถึง2 ปีก็ได้ขึ้นครองราชแทนฮองเต้ที่เป็นเสด็จปู่ของตนแทน

หลี่ชิงเซียนกับติงเสี่ยวเฟิ่งปลีกวิเวกออกเดินทางท่องยุทธภพไปช่วยคนจนคนยากไร้ เพื่อทำความดีให้แก่บุตรสาวทั้งสองที่จากไป ไม่สนเรื่องราวในวังอีกเลยนับตั้งแต่นนั้นเป็นต้นมาเพียงปีละครั้งเท่านั้นที่จะกลับวังไปรว่มงานครบรอบการเสียชีวิตของ บุตรสาวและหลานชายตนเอง

ชายาของจวินเหวินนาม จื่ออวี้หราน หลังคลอดบุตรนั้นก็เลี้ยงดูบุตรชายและบุตรสาวเองกับมือพร้อมทั้งถูกแต่งตั้งให้เป็นพระชายารองของจวินฮ่าวและใช้ชีวิตที่ตำหนักเสาเย่าใช้ชีวิตเรียบง่ายเป็นที่รักของสตรีและบุรุษทุกคนในวังหลวง