ฮูหยินไร้พ่าย นิยาย บท 16

16

ตอนพิเศษ บันทึกลับของจวินเหวิน

จวินเหวิน

นับตั้งแต่ลืมตาแล้วดูโลกใบนี้มาพร้อมๆกับน้องชายฝาแฝดนามว่าจวินฮ่าว. ข้าที่มีนามว่าจวินเหวิน เป็นพี่ชายที่เกิดมาก่อนแต่ไม่นานเท่าไหร่แต่อย่างไรข้าก็ยังคงเป็นพี่ชายอยู่ดี ตั้งแต่เกิดมาไม่รู้ว่าใครเป็นบิดา มีเพียงมารดานามว่าหลี่ซิ่วอิง กับท่านน้านามว่า หลี่หลิวหยางกับน้าเขยนามว่าหวังเหล่ยที่มีน้องน้อยนามว่าหลิ่วเหล่ย และยังมีท่านน้ากับท่านลุงอีกคน ท่านน้าอีกคนของข้านั้นพูดไม่ได้นางเป็นคนสวยในบรรดา สตรีที่ข้าเห็นนางสวยกว่าใครนามของท่านน้าของข้าคือหลี่อันฉี ท่านน้าเองก็มีลูกเช่นกันแต่ไม่เห็นสามีของนางเลย ส่วนท่านลุงของข้านั้นเห็นว่ามีลูกชายกับลูกสาว ทั้งหมดทั้งมวลนั้น ข้าอาสัยอยู่ที่แคว้นหรง เป็นแคว้นบ้านเกิดเมืองนอนของท่านปู่ ท่านยายและท่านแม่ของข้า

ท่านแม่ของข้าเข้มงวดกับข้าและน้องของข้ามากให้ข้าและน้องๆร่ำเรียนวิชายุทธศาสตร์ต่างๆสอนข้ายิงธนู สอนการใช้ดาบ สอนการต่อสู้โดยมือเปล่าท่านแม่สอนข้าทุกอย่าง เวลาข้าเจ็บตัวมักจะร้องไห้อยู่เสมอท่านแม่สอนว่า เป็นลูกผู้ชายห้ามร้องไห้ให้ใครเห็นมันแสดงถึงความอ่อนแอของผู้แพ้ ไม่ใช่ว่านางจะเข้มงวนตลอดเวลาหรอกนะท่านแม่ก็มีมุมที่น่ารักอ่อนโยนเช่นเดียวกัน

วันหนึ่งข้าขอท่านแม่ออกไปเที่ยวเล่นข้างนอกนางอนุญาติข้าจึงสามารถออกมาข้านอกได้ ตลาดที่เต็มไปด้วยข้าวของมากมาย พ่อค้าแม่ค้ามากมายกับการขายสิ้นค้าต่างกันออกไป ข้าเลือกชมสิ้นค้าเหล่านั้นก่อนจะไปเห็นปิ่นอันหนึ่งงดงามมาข้าจึงคว้ามันแต่มือของใครบางคนก็คว้ามันเช่นกัน

"นี้เจ้าข้าหยิบมันขึ้นมาก่อนนะ"

"แม่นางเจ้าจับอยู่เหนือมือของข้า ฉะนั้น ของที่อยู่ในมือของข้าก็ต้องเป็นของข้า"

"เจ้าเป็นบุรุษเหตุใดต้องมาแย่งปิ่นกับสตรีเช่นข้าด้วย"

"หรือว่าบุรุษซื้อไม่ได้ แม่นางข้าจับขึ้นมาก่อนมันควรเป็นของข้านะ"

"อยากได้ก็เอาไปสิ ปิ่นอันอื่นเยอะแยะข้าไม่เอาอันนี้ก็ได้"

"เจ้านี้น่ารักเสียจริง"

"เจ้ากล่าวเช่นนี้จะจีบข้างั้นหรือ"

"แม่นางคิดไปเองเสียแล้ว"

"เจ้ามันตัวร้าย ข้าไม่คุยกับเจ้าแล้วไปล่ะ"

นางหมุนตัวกลับแต่นางหารู้ไม่ว่าถุงเงินของนางหล่นจากตัวโดดยที่ไม่รู้เนื้อรู้ตัว

"แม่นางถุงเงินเจ้าหล่น ไปเสียแล้ว"

ข้าจึงนำมันไปตามหาแม่นางคนนั้นจนกระทั่งเจอนางที่แผงขายผัก ที่นางมาช่วยหญิงชราขายผักข้าจึงหลบมุมดูนางทันที

"ผักจ้า ผักสดๆจากส่วนสวยงามทุกต้นเชิญมาชมมาซื้อกันได้เลยจ้า"

"แม่นางน้อยผักนี้เท่าไหร่"

"ฮูหยินคนงดงาม ผักกำนี้ 2 อีแปะจ้ะ”

"ข้าเหมาหมดก็แล้วกันวันนี้สามีของข้าพึ่งกลับมาจากชายแดนในรอบสามปีข้าจะทำอาหารต้อนรับสามีของข้า"

"ทั้งหมดก็ห้าตำลึงเงินเจ้าค่ะ"

"ข้าไม่ได้พกตำลึงเงินมา อ่ะ เอาตำลึงทองไปเจ้าไม่ต้องทอนข้าหรอกครั้งหน้าข้าจะมาซื้อผักเจ้าอีกนะ"

"ได้เจ้าค่ะฮูหยินคนงาม"

หลังจากฮูหยินคนนั้นไปข้าจึงดูท่าทีของนางต่อไป

"ท่านยาย เรากบับบ้านกันเถอะเจ้าค่ะกลับไปข้าจะไปทำอาหารให้ท่านยายทานนะเจ้าค่ะ"

"ขอบใจมากนะ อวี้หราน"

"ข้าเป็นหลานท่านยายนะเจ้าค่ะมาๆข้าจะพาท่านกลับบ้านด้วยกัน"

ข้าเดินตามนางไปจนเจอกับบ้าที่นางว่ามา บ้านหลังคารั่ว ประตูก็หักเช่นนี้นางอยู่ได้เช่นไร

"แม่นาง"

"นี้เจ้าตามข้ามางั้นหรือ!!"

"ใช่ข้าตามเจ้ามาเพื่อที่จะเอาถุงเงินที่เจ้าทำหล่นมาคืนนี้ไง"

"จริงด้วย ขอบใจเจ้ามากนะที่เอามาคืนข้าไม่เช่นนั้นยายของข้าต้องไม่มียากินแน่เลยขอบใจเจ้าจริง ตอนนี้เย็นมากแล้วเจ้าอยู่กินข้าวเย็นก่อนสิถือว่าเป็นค่าตอบแทนก็แล้วกัน"

"ได้สิ"

"ว่าแต่เจ้ามาจากไหนกันข้าไม่เคยเห็นหน้าเลย"

"ข้าไม่ค่อยได้ออกจากบ้านเท่าไหร่หรอก อีกอย่างข้าพึ่งเคยออกจากบ้านมาเที่ยวตลาดครั้งแรก"

"เจ้าเป็นคุณหนูหรืออย่างไรที่ต้องอยู่กับบ้าน"

"เจ้าก็ว่าเกินไป ข้ายังไม่รู้นามของเจ้าเลย ข้าจวินเหวินเจ้าล่ะนามว่าอะไร"

"ข้าจื่ออวี้หราน'

หลังจากวันนั้นข้าไปมาหาสู่และบอกความจริงกับนางว่าข้าเป็นองค์ชายนางก็บอกว่ารู้นานแล้วรอข้าบอกกับนางจนตอนนี้เราทั้งสองคบหาดูใจจนกระทั่งมีสัมพันธ์กัน นางตั้งครรภ์ข้าจูงมือนางเข้าวังไปหาท่านแม่

"ถวายพระพรเสด็จแม่ วันนี้ลูกจะมาบอกกับเสด็จแม่ว่าลูกจะแต่งงานกับนางพะยะค่ะ"

"นางเป็นใครมาจากไหนงั้นหรือ"

"นางเป็นเพียงแม่ค้าขายผักตอนนี้นางกำลังตั้งครรภ์ลูกของลูกพะยะค่ะ"

"ไปเอาแส้ลงโทษมา!!"

"....เจ้าทำเช่นนี้คิดว่าผิดมั้ยที่ชิงสุกก่อนห่ามเช่ยนี้ สตรีเป็นลูกมีพ่อมีแม่เจ้าทำเช่นนี้ไม่เป็นลูกผู้ชายเอาเสียเลย จวินเหวินข้าคิดว่าเจ้าจะเป็นคนที่เคร่งครัดกว่านี้นะ!!"

"ลูกผิดไปแล้ว ขอให้เสด็จแม่ลงโทษลูกด้วยพะยะค่ะ"

เพี๊ยะๆ!!!

เพี๊ยะๆๆๆ!!!!

ดาบของอีกฝ่ายแทงเข้ามาที่หน้าอกข้างซ้ายของข้า ลมหายใจของข้าเบาลงๆภาพใบหน้าของคนรอบข้างของข้าเด่นชัดมากขึ้นเรื่อยๆใบหน้าของภรรยาที่กำลังตั้งครรภ์ยืนยิ้มรอข้ากลับบ้านรอยยิ้มของนางชั่งอ่อนโยน ภาพตัดมาที่ใบหน้าของท่านแม่ของข้า ใบหน้านั้นงดงามจริงๆก่อนที่ลมหายใจของข้ากำลังจะหมดลงข้าที่ตาพร่าเลือนเห็นร่างบางในชุดขาวใบหน้ามอมแมมวิ่งเช้ามากอดประคองร่างของข้าเอาไว้ เสด็จแม่ของข้าชั่งงดงามจริงๆ

วิญญาณของข้าออกจากร่างไปจุดหมายปลายทางสุดท้ายคือการไปบอกลาภรรยาและลูกน้อยของข้า

"อวี้หราน ๆ"

"ดึกดื่นปานนี้ใครมาเรียกอีก ท่านพี่ท่านกลับมาแล้วหรือ"

"ใช่ข้ากลับมาแล้ว"

"ท่านพี่เข้ามาก่อนสิยืนอยู่ข้างนอกเดียวยุงก็กัดเอา"

"อวี้หราน เจ้าดูแลตัวเองดีๆนะดื่มยาบำรุงมากๆด้วยอย่าทำอะไรเกินตัวเด็ดขาดนะและอีกอย่างข้ารักเจ้านะ รักเจ้ามากจริงๆคนดีของข้า"

"ท่านพี่พูดอะไรเช่นนั้น เข้ามาข้างในก่อน"

"ข้าต้องไปแล้ว เจ้าดูแลตัวเองดีๆนะ ลาก่อน"

"ท่านพี่!!"

"อวี้หรานเจ้าคุยกับใครกัน"

"ท่านยาย ข้าคุยกับท่านพี่น่ะสิ อ๊ะ!! เขาหายไปไหนแล้ว"

"อวี้หรานรีบปิดประตูเข้าบ้านมาเร็ว"

"ท่านยายมีอะไรหรือเจ้าค่ะ"

"เอาไว้พรุ่งนี้ยายจะเล่าให้ฟัง"

รุ่งเช้า

"พระชายาจื่ออวี้หราน"

"ใครมาแต่เช้า พวกท่านคือใครกันมาทำอะไรแต่เช้า"

"ฝ่าบาทมีราชโองการให้พาพระชายากับท่านยายเข้าวังโดยด่วน"

"มีเรื่องอันใดงั้นหรือ”

"องค์ชายสินพระชนน์แล้วเมื่อวานนี้ที่งานล่าสัตว์พร้อมๆกับองค์หญิงใหญ่ พระชายาพระองค์รีบขึ้นเกี้ยวเถอะพะยะค่ะ"

"ไม่จริงใช่มั้ย เมื่อคืนเขายังมาหาข้าคุยกับข้าอยู่เลยมันไม่จริง!!! ฮือออๆๆ!! ไม่จริง!!!"

ภายในวังหลวง

งานพิธีศพขององค์ชายน้อยกับองค์หญิงใหญ่จัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ แต่ถึงอย่างไรก็ไม่มีใครอยากจัดงานเช่นนี้ขึ้นมาหรอกร่างบางของพนะชายาขององค์ชายจวินเหวินนั่งมองผู้เป็นสามีจากไปมอดไหม้ไปกับกองเพลิงพร้อมๆกับเสด็จแม่ของเขาชั่งน่าเศร้าทุกสิ่งทุกอย่างกำลังไปด้วยดีแต่กลับต้องมามีจุดจบเพราะความอิจฉาริษยาของสตรีเพียงผู้เดียว