ห้วงอาวรณ์ คืนสู่วันวาน นิยาย บท 17

มรุเดชนอกห้องผ่าตัดเหมือนตอบสนองถึงอะไรบางอย่าง หัวใจจุกเสียด ความปวดตื้อกะทันหันทำให้เขาต้องโน้มตัวไปข้างหน้า มือขวาจับผ้าบริเวณหัวใจด้านซ้ายแน่นแล้วออกแรงกดมัน

เขาขมวดคิ้วมองไปที่ประตูห้องผ่าตัด รู้สึกเหมือนสิ่งสำคัญกำลังจะห่างไกลเขาออกไป

ในเวลานี้ ประตูใหญ่ห้องผ่าตัดก็เปิดออก พยาบาลรีบออกมา เห็นมรุเดชเธอก็รีบเดินมาถาม “คุณคือครอบครัวของคนไข้ใช่ไหมคะ? คนไข้ใกล้จะไม่ไหวแล้ว ต้องให้คุณเซ็นข้อตกลงการผ่าตัดและหนังสือรับรองโรคร้าย!”

มรุเดชแค่รู้สึกสองหูเกิดเสียงวิ้งๆ ได้ยินอะไรไม่ชัดทั้งนั้น เขาขมวดคิ้วแน่นมองพยาบาลตรงหน้า ถามขึ้นอย่างทื่อๆ “คุณบอกว่าเบญญาใกล้จะไม่ไหวแล้ว? ทำไมเธอจะไม่ไหว!”

ก็แค่ตากฝนแป๊บเดียว คุกเข่าครึ่งชั่วโมง ไม่ได้กินข้าวสี่วัน อย่างมากสุด……ร่างกายอ่อนแอจนพ่นเลือดออกมา……

ทำไมพอเธอเข้าไปก็มีคนมาบอกเขาว่าเบญญาใกล้จะไม่ไหวแล้ว?

พยาบาลเห็นท่าทางเขาเซ่อซ่า เห็นได้ชัดว่าเขายังไม่รู้ว่าคนด้านในสุขภาพเป็นยังไง เธออธิบายสั้นๆ อย่างครอบคลุม “คนไข้เป็นมะเร็งกระเพาะอาหารระยะสุดท้าย ตอนนี้ตกอยู่ในอันตราย ต้องให้ครอบครัวเซ็นข้อตกลงการผ่าตัดและหนังสือรับรอง……” พยาบาลเห็นชายหนุ่มดวงตาแดงฉาน จู่ๆ ก็ไม่รู้ว่าควรพูดต่อไปยังไง

มะเร็งกระเพาะอาหาร? ระยะสุดท้าย?

เป็นไปได้ยังไง……เบญญาไม่เคยป่วยมาก่อน ร่างกายเธอแข็งแรงมาโดยตลอด เธอจะเป็นโรคแบบนี้ได้ยังไง?

ผู้หญิงแบบเธอ ไม่ได้เป็นคนชั่วอายุพันปีหรอกเหรอ? ทำไมตอนนี้มีคนมาบอกเขาว่าเธอใกล้ตายแล้ว?

เขาต้องฟังผิดแน่ เกิดภาพหลอนเลยเป็นแบบนี้

มรุเดชถอยเซไปทางด้านหลังหนึ่งก้าว เข่ากระแทกเก้าอี้ด้านหลัง ร่างกายเขาเซล้มลงไปอย่างจนมุม

เขาเริ่มจ้องมือตัวเองอีกครั้ง ทั้งๆ ที่เช็ดจนสะอาดแล้ว แต่เขารู้สึกมีเลือดจำนวนมาก เต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือดทุกที่ ล้างยังไงก็ล้างไม่สะอาด

อาการป่วยของคนไข้ไม่สามารถยืดเยื้อได้ พยาบาลหยิบข้อตกลงสองฉบับยื่นมาตรงหน้ามรุเดช “คุณคะ”

มรุเดชมองแผ่นหนังสือรับรองโรคร้ายด้วยเบ้าตาที่แดงฉาน ความเจ็บปวดมหาศาลที่แหลมคมลุกลามจากหัวใจไปทุกมุมของร่างกาย แม้แต่นิ้วก็เจ็บจนสั่นระริก

เขารับปากกามา ดูแผ่นหนังสือรับรองโรคร้าย เขารู้จักทุกตัวอักษร แต่พอเอามารวมกันแล้วอ่านไม่เข้าใจ

พยาบาลเร่งเขา “คุณคะ คุณรีบเซ็น”

มือสั่นอยู่ตลอด มรุเดชกำหมัดแน่นชกกำแพงด้านหลังตัวเองทันที เกิดเสียงอื้ออึง พยาบาลตกใจมาก เธอมองไป บนกำแพงปรากฏรอยเลือด แค่คิดก็รู้แล้วว่าเขาใช้แรงไปมากแค่ไหน

มรุเดชหายใจเข้าลึกๆ ระงับความเจ็บปวดในหัวใจลงไป จากนั้นก็ก้มหน้าเซ็นชื่อ

“เธอจะเป็นอะไรไหม?”

พยาบาลส่ายหน้า “อาการคนไข้ตกอยู่ในอันตรายมาก พยาบาลยากที่จะรับประกันว่าเธอจะไม่เป็นไร……เราจะพยายามสุดความสามารถ”

“นายอยู่ที่นี่ได้ยังไง? เบญล่ะ?” ลางสังหรณ์ไม่ดีเกิดขึ้นในใจเขา

มรุเดชเงยหน้า แววตาค่อนข้างว่างเปล่า “เธออยู่ข้างใน”

แสดงว่าคนไข้ที่เรียกเขามาผ่าตัดช่วยเหลือคือเบญญา?

ครรชิตสีหน้าเปลี่ยนไปอย่างรุนแรง สีหน้าเดิมทีที่ค่อนข้างจริงจังมีความกังวลเพิ่มขึ้น เขาไม่กล้ารอช้ารีบพุ่งเข้าไปในห้องผ่าตัดทันที

ด้านหลังมีเสียงซักถามของมรุเดชดังขึ้น “ครรชิต นายรู้นานแล้วใช่ไหมว่าเบญญาเป็นมะเร็งกระเพาะอาหารระยะสุดท้าย!”

เบญญาและครรชิตสนิทกัน ทั้งคู่เติบโตมาด้วยกันตั้งแต่เล็ก เบญญาป่วย ครรชิตในฐานะหมอไม่มีทางที่จะไม่รู้ข้อเท็จจริง

ครรชิตไม่ตอบ แค่เหลือบมองเขาด้วยสายตาเย็นชาตอนปิดประตู แค่แวบเดียว มรุเดชก็เศร้าไปทั้งหัวใจ

ในตอนนั้น เขารู้สึกว่าสิ่งที่หายใจเข้าไปไม่ใช่อากาศ แต่เป็นเข็มเหล็กนับล้าน ลูกธนูนับหมื่นทะลุหัวใจ เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกถึงคำว่าหัวใจเหมือนโดนมีดกรีด

ประตูห้องผ่าตัดปิดลงอีกครั้ง ตรงหน้ามรุเดชมืดมิด ขาแทบยืนไม่อยู่ กำเสื้อผ้าตรงหน้าอกแน่น ช่องปากก็มีกลิ่นคาวเลือด

ด้านนอกมีเสียงฝนตกปรอยๆ ไม่หยุด หลังจากความรู้สึกที่เดือดพล่านค่อยๆ ตกตะกอน แค่รู้สึกว่าเลือดทั้งร่างติดอยู่ในน้ำแข็ง รวมถึงฝนด้านนอกที่ตกลงมากระจายที่พื้น