ห่วงรักคุณปีศาจ นิยาย บท 20

บทที่ 20 ในที่สุดคุณก็มีสติปัญญาที่เฉลียวฉลาด？

“ไม่รบกวนหรอก”

ฮั่วหมิงเช่อตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน แล้วหันกลับไปกวาดสายตามองผู้บริหารระดับสูงเหล่านั้นที่กำลังแอบมองเสี่ยวจิ่วเอ๋ออยู่

ผู้บริหารระดับสูงเหล่านั้นต่างอกสั่นขวัญหาย รีบก้มหน้าและมีสติอยู่กับคอมพิวเตอร์ที่อยู่ในมือของตนเอง

กู้จิ่วฉือก็สังเกตดูครู่หนึ่ง เมื่อเห็นว่าพวกเขาประชุมกันต่อและไม่เห็นว่าจะเป็นการรบกวนการประชุมของพวกเขา เธอจึงก้มหน้าลงและจดจ่ออยู่กับIPADของตนเอง

ในเวลานี้ ก็มีข้อความข้อความหนึ่งส่งเข้ามาในวีแชท เป็นข้อความที่พี่รองส่งมา

【พี่รอง】：อาฉือ！เมื่อวานเธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม？พ่อขังพี่ไว้ ไม่ยอมให้พี่ไปหาเธอ！

เมื่อเห็นข้อความนี้กู้จิ่วฉือก็คิดขึ้นมาได้ว่า เมื่อชาติที่แล้วหลังจากที่เธอถูกฮั่วหมิงเช่อจับขัง เมื่อพี่รองทราบข่าวนี้ ก็พยายามที่จะมาที่คฤหาสน์หวงจวีเพื่อช่วยเหลือเธอ แต่กลับถูกกู้ชิงหยวนผู้เป็นพ่อจับได้จึงถูกจับขับไว้ในบ้าน

กู้จิ่วฉือรีบตอบกลับข้อความของพี่รอง

【อาฉือ】：พี่รอง ฉันไม่เป็นอะไรค่ะ ฮั่วหมิงเช่อไม่ได้ทำอะไรฉันจริงๆ ตอนนี้ฉันกำลังมาเล่นอยู่ที่บริษัทของเขา รอวันหยุดสุดสัปดาห์ ฉันจะกลับไปหาพี่นะคะ

【พี่รอง】：？？？？เธออยู่ที่บริษัทของปีศาจใหญ่……ไปเที่ยวเล่น？？！！！

【พี่รอง】：เธอไม่ชอบเจ้าคนประหลาดคนนั้นไม่ใช่เหรอ？

【อาฉือ】：นั้นมันเมื่อก่อน แต่ตอนนี้ถ้าเทียบกับเจี้ยยู่ถังแล้ว ฉันพบว่าฮั่วหมิงเช่อดีกว่ามาก เมื่อก่อนนี้ฉันก็ดื้อรั้นเกินไป

กู้จิ่วฉือตั้งใจพิมพ์ข้อความไปตอนหนึ่ง แน่นอนว่าเธอไม่ได้พูดอย่างตรงไปตรงมากับพี่รอง ว่าตอนนี้ความรู้สึกที่เธอมีต่อฮั่วหมิงเช่อไม่เหมือนเดิมแล้ว

เธอกลัวว่าหากพี่รองทราบ……ก็จะยิ่งจับผิดไปใหญ่

ฮั่วหมิงเช่อไม่ใช่ตัวประหลาด แต่เป็นเธอต่างหากที่ทำให้เขากลายเป็นตัวประหลาด

ไม่นานหน้าจอของเธอก็ปรากฎข้อความของพี่รองอีกครั้ง

【พี่รอง】：ขอแค่เธอชอบก็ดีแล้ว ถ้าหากเจ้าคนประหลาดนั้นทำร้ายเธอพี่รองจะไปรับตัวเธอกลับมาเอง！

กู้จิ่วฉือยังไม่ทันได้ซาบซึ้ง หน้าจอก็ปรากฎคำร้องในการสมัครเล่นเกมส์PUBGฉบับหนึ่ง

【พี่รอง】：ตอนนี้พี่รองขอพาเธอไปที่สนามบินยิงปืนกันก่อนเถอะ~

กู้จิ่วฉือยิ้มอย่างจนปัญญา แล้วคลิกเข้าไปที่ลิงค์ที่พี่รอง ส่งมาให้ แล้วทั้งสองก็เริ่มสนทนากันในเกมส์

ตลอดช่วงบ่าย สายตาของฮั่วหมิงเช่อเหลือบมองสาวน้อยที่อยู่บนโซฟาเป็นระยะๆ แม้ว่าจะดูเหมือนว่าเขาจะประชุมอย่างจดจ่ออยู่กับลูกน้อง แต่ว่าจ้านยิงรู้ดีว่าอารมณ์ของเจ้านายดีขึ้นไม่น้อยเลย

ตอนหนึ่งทุ่มตรง แม้ว่าผู้บริหารระดับสูงของตระกูลฮั่วต่างเป็นคนที่ทำงานได้อย่างมีประสิทธิภาพมาก แต่การประชุมก็จบลงอย่าง กระชั้นชิด

การประชุมใช้ระยะเวลาค่อนข้างยาวนานกู้จิ่วฉือไม่รู้ตัวเลยว่านอนหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่

หลังจากที่ฮั่วหมิงเช่อให้ทุกคนออกไปแล้ว สายตาของเขาก็จับจ้องไปที่ใบหน้าของหญิงสาว

ระหว่างเขากับเธอน้อยมากที่จะมีช่วงเวลาที่สงบสุขเช่นนี้ หากเป็นเมื่อก่อน มันคงยากเป็นพิเศษ……

จู่ๆ กลุ่มวีแชทในโทรศัพท์ของเขากลุ่มหนึ่งก็มีข้อความเด้งเข้ามา

【กลุ่มคนโสดของเมืองตี้จิง】

【เย่ขัน】：ลูกพี่จะหมั่นกับคนที่หน้าตาอัปลักษณ์กู้จิ่วฉือจริงเหรอ？

【เย่ขัน】：ลูกพี่เป็นบ้าไปแล้วเหรอ？กู้จิ่วฉือมีอะไรดี？หน้าตาก็อัปลักษณ์ ผลการเรียนก็แย่ อีกทั้งยังตาบอดอีก！

【เย่ขัน】：ผมไม่เข้าใจจริงๆว่าเจียงยหวนมีตรงไหนที่สู้กู้จิ่วฉือไม่ได้？

【เซี่ยงเหิง】：ขอเตือนเพราะความเป็นเพื่อนนะ ลูกพี่ยังอยู่ในกลุ่มนี้

【เย่ขัน】：เหี้ยยยย！ น้อง ทำไมยังไม่ลบผู้ชายที่แต่งงานแล้วออกจากกลุ่มอีก！

ในอีกฝั่งหนึ่ง เย่ขันรีบลบข้อความทั้งหมด แต่มันก็สายเกินไปแล้ว ……

เขายังไม่ทันลบข้อความจนหมด ทันใดนั้นหน้าจอก็ปรากฎข้อความๆหนึ่งขึ้น

【ฮั่วหมิงเช่อ】：รูปภาพ

เมื่อเห็นสาวน้อยสวมชุดสีแดงในรูปภาพเย่ขันก็เกือบที่จะละสายตาไปไม่ได้ เขารีบพิมพ์ข้อความประโยคหนึ่งว่า

เย่ขัน：เหี้ยยยย！น้องสาวคนนี้หน้าตาดีจริงๆ！ลูกพี่ ในที่สุดลูกพี่ก็พบกับสติปัญญาที่สว่างไสว！

เซี่ยงเหิง：เย่ขันนี่คือกู้จิ่วฉือน้องสะใภ้ของนายเหรอ

หลังจากที่ประโยคนี้ปรากฏขึ้นที่หน้าจอ ในกลุ่มก็เงียบไม่มีใครพูดกันถึงสามนาที

กู้จิ่วฉือพยายามอธิบายฮั่วหมิงเช่อแต่ว่าสีหน้าของชายหนุ่มดูไม่ออกเลยว่าเชื่อเธอหรือไม่……

“หรือว่าพฤติกรรมของฉันในหลายวันมานี้ คุณไม่รู้สึกเลยเหรอ？ถ้าหากว่าในใจฉันยังมีเจี้ยยู่ถังจริงๆ คุณจะไม่รับรู้เลยเหรอ？”

กู้จิ่วฉือรีบถามกลับอย่างร้อนใจ

“คุณกู้ ใครจะไปรู้ว่านี้ใช่อุบายของคุณหรือไม่？”

จ้านยิงเอ่ยปากขึ้นอย่างไม่เชื่อ ชายหนุ่มรีบส่งสายตาเย็นชาให้กับเขา

“จ้านยิง！”

“เจ้านายมีเรื่องบางเรื่องที่ฉันจะต้องพูดกับคุณ ……”

จ้านยิงอยากที่จะโน้มน้าวเขาอย่างไม่ยอมแพ้ แต่กลับถูกผู้ชายยกมือขึ้นขวาง

“พี่เช่อ……”

กู้จิ่วฉือกระวนกระวายใจ ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรฮั่วหมิงเช่อจึงจะเชื่อเธอ เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มกำลังจะจากไป เธอจึงรีบดึงชายเสื้อของเขาไว้ แล้วเรียกเขาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

ฮั่วหมิงเช่อจ้องมองไปที่สาวน้อยด้วยสายตาที่ซับซ้อน ริมฝีปากเม้มจนเป็นเส้นตรง บรรยากาศรอบข้างทั้งสี่ด้านเงียบเป็นอย่างมากกู้จิ่วฉือรู้สึกเพียงความทรมาน

“จ้านยิง ไปส่งเธอกลับบ้าน”

ในที่สุดปีศาจใหญ่ก็พูดเพียงประโยคเดียว และไม่ได้กลับไปพร้อมกับเธอ

ตลอดทั้งคืนนั้นกู้จิ่วฉือนอนหลับไม่สนิท เพราะเธอไม่รู้เลยว่าในใจของฮั่วหมิงเช่อคิดอย่างไรกันแน่

ในตอนเช้า เธอลองสอบถามกับน้าสาวหมิงว่าปีศาจใหญ่ได้กลับมาหรือไม่ แต่ก็ได้คำตอบเพียงว่า ไม่ทราบ

แต่ว่าฮั่วหมิงเช่อก็ไม่ได้ห้ามให้เธอไม่ไปโรงเรียน สถานการณ์ก็คงไม่น่าจะเลวร้ายสักเท่าไหร่

เธอกำลังปวดหัวคิดว่าจะทำอย่างไรจึงจะคลายปมในใจของปีศาจใหญ่ได้ พลางไปใช้ชีวิตนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่หกตามปกติ

หากอิงตามกฎของทุกๆปี วันนี้ผลการสอบการสอบใหญ่ชั้นเรียนน่าจะประกาศผลแล้ว

หลังจากสิ้นสุดคาบอ่านหนังสือในตอนเช้าแล้ว จู่ๆเสียงของผู้อำนวยการเลี้ยง ซึ่งเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาดังขึ้นจากประชาสัมพันธ์ของเสียง ตามสาย เสียงแหลมราวกับเสียงของเป็ดตัวผู้

“กู้จิ่วฉือนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่หก ห้องF！รีบมาที่สำนักวิชาการคำ ด่วน！”