ห่วงรักคุณปีศาจ นิยาย บท 3

บทที่ 3 สัญญาว่าจะดีกับพี่

“อาฉือ เสียงเรียกเข้านี้โค้วยู่นเอ๋อโทรมาหรือเปล่า? เธอไม่รับเหรอ?”

กู้ฉียู่ที่กำลังขับรถอยู่เหลือบตาถามขึ้น น้ำเสียงระมัดระวัง

อาฉือเชื่อฟังโค้วยู่นเอ๋อที่เป็นคนนอกทุกอย่าง เขาพูดถึงโค้วยู่นเอ๋อนิดหน่อย อาฉือก็โมโหแล้ว

“ไม่รับ”

กู้จิ่วฉือยิ้มเยาะ ยื่นมือออกไปทันที ทิ้งมือถือที่ดังไม่หยุดออกไปนอกรถ

ชาติที่แล้วจนกระทั่งตอนที่ตายกู้จิ่วฉือถึงพบว่า โค้วยู่นเอ๋อติดตั้งระบบติดตามไว้ในมือถือของเธอตั้งแต่แรกแล้ว

ดังนั้นไม่ว่าเธอจะอยู่ที่ไหน โค้วยู่นเอ๋อมักจะปรากฏตัวออกมาได้ประจวบเหมาะโดยเฉพาะ ตั้งใจวางแผนให้เป็นเรื่องบังเอิญ เธอนี่มันโง่จริงๆ ที่ให้โค้วยู่นเอ๋อเป็นเหมือนพี่สาวแท้ๆ แล้วยังตั้งเสียงเรียกเข้าเอาไว้เฉพาะอีกด้วย

ดวงตาของกู้ฉียู่ที่เห็นฉากนี้แทบจะถลนออกมานอกบ้านอยู่แล้ว

“อาฉือ เธอ......”

กู้จิ่วฉือกลับเอ่ยปากอย่างสงบนิ่ง “พี่รอง เรากลับบ้านกันเถอะ”

นี่กลับทำให้กู้ฉียู่ยิ่งตกใจ

“ไม่กลับไปสนามบินแล้วหนีไปกับเจี้ยยู่ถังเหรอ?”

แม้กู้ฉียู่จะไม่ชอบเจี้ยยู่ถังมากๆ แต่เพียงแค่อาฉือชอบ เขาก็ต้องยอมรับ แล้วถึงกับลงมือช่วยเธอ

กู้จิ่วฉือหน้าตาเคร่งขรึมกำลังมองพี่รอง พูดขึ้นอย่างจริงจัง

“ไม่ไป พี่รอง ขอโทษนะ ฉันเอาแต่สร้างปัญหาอยู่ตลอดเลย แล้วยังทำให้พี่เดือดร้อนไปด้วย ต่อไปจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว”

ได้ยินประโยคนี้ กู้ฉียู่ก็ควบคุมไม่อยู่ พวงมาลัยเอียงจนเกือบจะชนต้นไม้

เขาเหยียบเบรกทันที หันกลับไปมองกู้จิ่วฉืออย่างตกตะลึง ท่าทางคาดไม่ถึง

แต่ก่อนไม่ว่าเขาจะดีกับน้องสาวอย่างไร เธอก็มักจะทำท่าทางรังเกียจเบื่อหน่ายอยู่ตลอด

“อาฉือ เธอ......โดนของเหรอ?”

เห็นพี่รองท่าทางตกใจจนมือไม้อ่อนไปหมดกู้จิ่วฉือก็ยิ่งเสียใจ

“ฉันไม่ได้โดนของ เมื่อก่อนฉันเลวร้ายเกินไป ฉันจะปรับปรุงตัวให้ดีขึ้นแน่นอน!”

กู้จิ่วฉืออดไม่ได้ที่จะสะอึกสะอื้นออกมา

ขอโทษนะ พี่รอง ชีวิตนี้ ฉันสาบานเลยว่าจะดีกับพี่!

“อาฉือไม่ต้องเปลี่ยนแปลงหรอก ไม่ว่าเธอจะเป็นยังไง พี่รองก็จะดีกับเธอเสมอ”

กู้ฉียู่ยื่นมาออกมาอย่างนุ่มนวล ถูปลายจมูกเธอเบาๆ แล้วจึงสตาร์ทเครื่องยนต์อีกครั้ง

“งั้นตอนนี้เราจะไปไหนกัน? จะกลับบ้านจริงๆใช่ไหม?”

“ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าฉันใหม่ทั้งหมดที่ร้านตัดผมซิงซาก่อน คืนนี้ฉันยังต้องไปร่วมงานหมั้นนะ!”

กู้จิ่วฉือกำลังมองผงสีดำที่ติดอยู่บนนิ้วมือของพี่รอง สายตาตกไปอยู่ที่กระจกมองหลังที่อยู่หน้ารถ

ในกระจก รังนกหลากหลายสีสันที่อยู่บนหัวของตนเอง แต่งหน้าผีสีดำ ใส่ถุงน่องตาข่าย เหมือนกับเป็นแหวกแนว

โค้วยู่นเอ๋อเคยบอกเธอว่าเจี้ยยู่ถังชอบสาวร็อคเท่ๆคูลๆ เธอจึงเปลี่ยนตนเองเป็นภาพที่น่าเอือมระอาอย่างนี้ ตอนนี้ดูแล้ว ตนเองเดินไปหาเรื่องขายหน้าเองแท้ๆเลย

รถมาถึงร้านตัดผมซิงซาอย่างรวดเร็ว ที่นี่เป็นห้องออกแบบชั้นนำที่ตระกูลสูงศักดิ์ต่างก็แวะเวียนกันมาเสมอๆ

แต่ก่อนกู้จิ่วฉือก็เป็นลูกค้าประจำของที่นี่ เพียงแต่หลังจากได้ฟังคำพูดของโค้วยู่นเอ๋อแล้ว ตนเองก็กลายเป็นคนแต่งตัวไร้รสนิยม แล้วยังเอาบัตรสมาชิกวีไอพีของตนเองให้กับโค้วยู่นเอ๋อไว้ด้วย ทำให้เธอแต่งตัวราวกับเป็นดาราดังอย่างนั้น

แค่กู้จิ่วฉือเดินเข้าไปในห้องโถง Tiffanyหัวหน้าสไตล์ลิสต์ของร้านตัดผมซิงซาก็รีบเข้ามาต้อนรับทันที สายตาประหลาดใจ

“คุณกู้? คุณไม่ได้มาที่นี่มานานเลยนะคะ!”

“Tiffany คืนนี้เป็นงานหมั้นของฉัน ฉันอยากกลายเป็นจุดเด่นในงานนี้ ด้วยสไตล์ความสง่างาม ฉันรู้ว่าคุณเชี่ยวชาญที่สุด”กู้จิ่วฉือยิ้มให้Tiffanyอย่างอ่อนโยน

“ไม่มีปัญหาค่ะ ที่รัก คุณไม่ควรทิ้งความงามที่เป็นธรรมชาติของตัวเองไปเปล่าๆ ให้ฉันจัดการเถอะค่ะ!”

Tiffanyยิ้มด้วยความปลื้มปีติเป็นพิเศษ แต่ก่อนเห็นกู้จิ่วฉือทำให้ตัวเองไม่น่ามองแล้วเธอก็ปวดใจ ตอนนี้กู้จิ่วฉือคิดได้แล้ว เธอจึงดีใจเป็นอย่างยิ่ง

กู้จิ่วฉือแช่น้ำอย่างพิถีพิถัน ล้างลวดลายสีดำบนร่างกายออกไปจนหมด เผยผิวขาวใสละเอียดอ่อน หน้าตาที่สวยงาม ไม่ได้แต่งเติม ก็น่าดึงดูดใจมากแล้ว

ตอนที่เธอสวมชุดราตรีตามใจชอบยืนอยู่ต่อหน้าของTiffany Tiffanyถึงกับเบิกตาโพลงด้วยความประหลาดใจ พูดไม่ออกอยู่พักใหญ่

“สวยมาก! สวยเหลือเกินค่ะ! ที่รัก คุณนี่ช่างเป็นลูกรักของพระเจ้าจริงๆเลยนะคะ!”

สไตล์ลิสต์Tiffanyอุทานออกมาหลายต่อหลายครั้ง เธอผ่านดารามามากมาย เคยเห็นคนสวยๆมาก็เยอะ แต่มีเพียงกู้จิ่วฉือเท่านั้นที่ดึงดูดสายตาของเธอเอาไว้ได้

“ขอบคุณค่ะ”

กู้จิ่วฉืออยู่ที่หน้ากระจก จ้องมองตนเองในกระจกที่แปลงโฉมใหม่ทั้งหมด ปีนี้เธอเพิ่งจะอายุสิบเก้า เป็นช่วงเวลาที่ความสวยงามเพิ่งจะเริ่มต้นขึ้นพอดี

ชีวิตนี้ ทุกคนที่เคยทำร้ายฉัน ฉันจะให้พวกเขาชดใช้!

“อะไรนะ?กู้จิ่วฉือไม่ใช่คนที่เอาแต่แต่งตัวบ้าๆบอๆเหรอ? เธอจะใช่กู้จิ่วฉือได้ยังไง?”

กู้จิ่วฉือสวมชุดสีแดงกระโปรงยาวเปิดไหล่เก็บเอว ขับให้ผิวขาวราวกับหิมะของเธอเด่นขึ้น ใบหน้าที่งดงามเติมด้วยรอยยิ้มที่พอเหมาะ มองสายตาที่ตกตะลึงของทุกคนอย่างสงบนิ่ง

เธอเดินผ่านผู้คน ผู้คนก็ยิ่งทำให้เธอโดดเด่น

วินาทีที่เธอปรากฏตัว ฮั่วหมิงเช่อก็ลุกขึ้นยืนทันที ดวงตาดำขลับลุ่มลึกเห็นเพียงแค่ร่างของเธอเท่านั้น ความเย็นยะเยือกทั่วร่างกายละลายหายไปอย่างฉับพลัน

ชุดสีแดงนั้น ปรากฏอยู่บนภูเขาน้ำแข็งที่ไม่มีรูปร่าง ฤดูใบไม้ผลิเริ่มต้นแล้ว

พ่อแม่ของฮั่วหมิงเช่อ เห็นเธอสง่างามเช่นนี้ สีหน้าก็กลับมาเป็นปกติไม่น้อยเลย พ่อของเธอกู้ชิงหยวนก็คลายกังวลลงได้

กู้จิ่วฉือเชิดหน้าสง่าผ่าเผย เดินอยู่กลางพรมแดงไปข้างหน้าอย่างช้าๆ ท่าทางราวกับราชินีที่มาเยือนต่างแดน

ชาติที่แล้ว เธอโดนฮั่วหมิงเช่อจับตัวกลับมา ในใจคิดแค่จะทำลายงานหมั้นเท่านั้น ดังนั้นเธอจึงใส่กระโปรงสีดำถุงน่องตาข่ายที่เปิดเผยรสนิยมแย่ๆ แต่งหน้าให้อัปลักษณ์ที่สุด ฮือฮากันไปทั่วทั้งงานเลี้ยง ทำให้ทั้งสองตระกูลฮั่วกู้อับอายขายขี้หน้า

เรื่องนี้ทำให้พ่อแม่ของฮั่วหมิงเช่อเกลียดเธออย่างถึงที่สุด แม้กระทั่งพ่อผู้ให้กำเนิดของเธอเอง ก็ผิดหวังในตัวเธอมาก คิดว่าคงไม่มียาตัวไหนรักษาเธอได้แล้ว

ในทางกลับกัน โค้วยู่นเอ๋อแต่งกายสง่างามถูกกาลเทศะ ถือโอกาสแสดงความถ่อมตัว ไม่เพียงแต่ทำให้พ่อชื่นชม ยกเธอให้เป็นลูกบุญธรรม แล้วยังได้รับความโปรดปรานจากแม่ของฮั่วหมิงเช่ออีกด้วย

กู้จิ่วฉือจำได้เลยว่า ตอนที่ตนเองกำลังจะตาย โค้วยู่นเอ๋อยังมาโอ้อวดต่อหน้าของตนเองด้วย บอกว่าเธอกำลังจะหมั้นกับฮั่วหมิงเช่อแล้ว

โค้วยู่นเอ๋อ！ชีวิตนี้ ฉันไม่ให้โอกาสเธออีกแล้ว!

โค้วยู่นเอ๋อที่อยู่ในมุมของระเบียงชั้นสอง กำลังจับจ้องมาที่กู้จิ่วฉือ โมโหจนตัวสั่น

ทำไมถึงเป็นอย่างนี้?กู้จิ่วฉือควรจะก่อความวุ่นวายในงานเลี้ยงด้วยสภาพมอมแมมไม่ใช่เหรอ?

ตนเองแต่งตัวอย่างเต็มที่แต่ทำไมถึงได้รับคำชมเพียงเล็กน้อย ส่วนเธอกู้จิ่วฉือแค่เปลี่ยนชุดกระโปรงก็ดึงดูดสายตาของทุกคนได้อย่างสบายๆแล้ว?

ความอิจฉาทำให้หน้าตาของโค้วยู่นเอ๋อเปลี่ยนเป็นโหดร้าย แต่ไม่มีใครสนใจความรู้สึกของเธอ

วินาทีนี้ตอนนี้ สายตาของเหล่าแขกผู้มีเกียรติทุกคนมีทั้งความหลงใหลความตกใจพากันมองตามสาวน้อยที่เดินอยู่ตรงกลางกันหมดแล้ว

ความทรงจำที่แสนนานของทุกคนในที่สุดก็โดนปลุกให้ตื่นขึ้น ลูกสาวของตระกูลกู้ตอนอายุสิบสี่ ก็คือหญิงสาวที่งดงามที่สุดของเมืองนี้

กู้จิ่วฉือเดินขึ้นบันไดไปอย่างช้าๆ หลังจากเดินมาถึงระเบียงที่บันไดขั้นสุดท้าย ก็พยักหน้าแสดงความเคารพต่อคุณปู่ฮั่วที่อยู่ตรงกลาง ยิ้มอ่อนหวานพูดขึ้น

“คุณปู่ฮั่ว ขอให้คุณปู่มีความสุขมากๆ อยู่เป็นร่มโพธิ์ร่มไทรไปนานๆนะคะ!”

กู้จิ่วฉือพูดจบ จึงมองไปที่ชายหนุ่มที่เอาแต่มองเธอมาตั้งแต่แรก แล้วยักคิ้วให้

ดูเถอะ~ฉันมาแล้วนะ พูดคำไหนคำนั้น!