ห่วงรักคุณปีศาจ นิยาย บท 50

วันรุ่งขึ้น กู้จิ่วฉือตื่นแต่เช้าตรู่ แต่กลับไม่ได้ไปโรงเรียน เธอโทรหาอาจารย์ใหญ่เพื่อขอลาหยุด

หลังจากนั้นเธอก็ตรงไปยังสถานที่หนึ่งนั่นก็คือที่อยู่ปัจจุบันของถังยู่

ในชาติที่แล้วถังยู่เป็นผู้จัดการส่วนตัวดีเด่นที่มีทักษะมาก ถ้าไม่ใช่เพราะเขา บริษัทหวงหยูก็คงจะไม่สามารถติดสิบอันดับแรกในแวดวงได้

เพียงเพราะว่าฟานซื่อ ซึ่งเป็นประธานของหวงหยูเป็นคนมองอะไรก็ตื้นเขิน ทันทีที่หวงหยูเพิ่งตั้งตัวได้ ฟานซื่อก็สั่งให้ไล่ถังยู่ออกจากหวงหยู

แน่นอนว่าผลลัพธ์สุดท้ายเป็นเพียงความฉลาดหลักแหลมในระยะสั้น ฟานซื่อไม่มีความสามารถเลย ศิลปินที่ผ่านมือของเขากระแสก็ค่อยๆตก และในที่สุดหวงหยูก็จบลงอย่างคาราคาซัง

หลังจากต่อสู้ดิ้นรนมาหลายปี ในที่สุดก็กลับมามีชื่อเสียง ศิลปินหลายๆคนได้รับความนิยมอย่างต่อเนื่อง กลายเป็นผู้จัดการส่วนตัวดีเด่นคนแรกในแวดวงอีกครั้ง ชื่อเสียงเกียรติยศของเขาเรียกได้ว่ามาถึงจุดสูงสุดแล้ว

ในเวลานั้น ในแวดวงก็ไม่มีใครจำได้แล้วว่าฟานซื่อคือใคร

“ลุง ช่วยขับเร็วกว่านี้ได้ไหม ฉันรีบ!”

กู้จิ่วฉือ นั่งอยู่เบาะหลังของรถแท็กซี่เร่งซ้ำแล้วซ้ำเล่า ตอนนี้เธอต้องการใช้ช่วงเวลาที่สำคัญที่สุดนี้ทำความรู้จักและร่วมมือกับถังยู่!

ในช่วงสุดท้ายของชีวิตชาติที่แล้วในคุก ความสุขเดียวของเธอ ก็คือยืนอยู่ตรงมุมห้องน้ำ และแอบดูทีวีอยู่ครู่หนึ่ง

ในเวลานั้น ผู้คุมในเรือนจำหญิงรู้สึกสงสารอาชญากรโทษหนักเหล่านี้ และทุกสุดสัปดาห์นอกจากวิทยาศาสตร์ทางกฎหมายแล้ว ยังจัดรายการวาไรตี้สำหรับพวกเธออีกด้วย

ยังไงเสียเธอก็เป็นนักโทษหญิง จะสนใจอะไรได้อีก?

ในเวลานั้นเองที่กู้จิ่วฉือได้รู้จักถังยู่ผ่านทีวี

เธอจำได้แม่นมาก ว่าถังยู่ที่กลับมามีชื่อเสียงครั้งนี้เขาได้เล่าถึงช่วงเวลาที่มืดมน โดยเฉพาะอย่างยิ่งเขาเน้นยำเรื่องวันรุ่งขึ้นที่ถูกหวงหยูเขี่ยทิ้งออกจากบริษัท และยังบอกว่ามันเป็นช่วงเวลาที่สิ้นหวังที่สุดในชีวิตของเขา……

“เอี๊ยด!”

คนขับแท็กซี่เบรกกะทันหัน กู้จิ่วฉือก็กลับมารู้สึกตัวทันที

“มาถึงแล้วสาวน้อย แต่ที่นี่เป็นหมู่บ้านในเมืองที่มีชื่อเสียงในตี้จิง ฉะนั้นจึงวุ่นวายมาก หนูแน่ใจเหรอว่าจะลงตรงนี้?”

คนขับหันกลับมามองกู้จิ่วฉือสาวน้อยร่างผอมบาง เขาอดไม่ได้ที่จะกังวลเล็กน้อย และตักเตือน

“คุณลุง ไม่ต้องเป็นห่วง ฉันจะอยู่สักประเดี๋ยว แล้วก็จะไปแล้วจ้ะ”

กู้จิ่วฉือยิ้มอย่างเป็นมิตร วางเงินไว้แล้วลุกขึ้นลงจากรถ

“หมายเลข 22 ถนนอูจง……”

กู้จิ่วฉือพึมพำอะไรบางอย่าง และเดินไปตามตรอกซอยสกปรกอย่างช้าๆ

ใครจะคิดล่ะ ว่าผู้จัดการตัวส่วนดีเด่นอย่างถังยู่จะอาศัยอยู่ในที่ยากลำบากเช่นนี้เป็นเวลาสิบปี?

และนั่นก็บังเอิญ ที่เธอดันมารู้เหตุผลเบื้องหลัง

*

ท้ายซอย บ้านสามชั้นทรุดโทรมที่สร้างเอง

ป้ารูปร่างอ้วนท้วนที่ใบหน้าแสนโหด โยนของลงจากชั้นบนไปด้วย พร้อมกับด่าทอไปด้วย

“ไอ้วิปริต! ไม่มีเงินแล้วยังจะหน้าด้านอยู่ต่ออีก! ไม่มีทาง! วันนี้แกจะต้องไสหัวออกไปจากที่นี่!”

ถังยู่ซึ่งสูง1.8เมตร ทรุดตัวลงและอ้อนวอนหลังป้าเจ้าของห้องพักราวกับสุนัขตัวหนึ่ง

“เจ๊หลี่ ผมจะได้จ่ายค่าเช่าเร็วๆนี้ คุณให้เวลาผมอีกสองสามวันได้ไหม?”

คำตอบที่ให้กับเขาคือเสียงกระแทกประตูไม้ดัง“ปัง” และเสียงคำด่าสบถดุของป้าเจ้าของห้อง

“ใครจะไม่รู้บ้างว่าไอ้วิปริตอย่างแกถูกเฉดหัวออกจากบริษัท อย่ามาง่อนแง่นทำให้ผู้เช่าหญิงของฉันกลัวเลย ถ้ายังไม่ไสหัวออกไปจากที่นี่ฉันจะแจ้งตำรวจแล้วนะ!”

ถังยู่ยิ้มอย่างขมขื่น แม้แต่ป้าเจ้าของบ้านที่อยู่กับเขามาหลายปี ก็ยังไม่ยอมเชื่อว่าเขาบริสุทธิ์ ถึงขั้นไล่ให้เขาออกไปในวันที่สองที่เขาถูกไล่ออกจากหวงหยู

คิดๆดูผู้จัดการส่วนดีเด่นอย่างสง่าผ่าเผยที่ต้องมาอยู่ในจุดนี้ ทั้งหมดนี้ไม่ใช่เพราะคนนอก แต่เป็นเพราะน้องชายที่สร้างตัวจากสองมือเปล่าด้วยกัน……

“ไม่นะ! พี่ทำแบบนี้กับผมไม่ได้! ผมยังต้องทำงานอยู่ ผมยังต้องให้วานวาน……”

ถังยู่ดิ้นรนสุดชีวิต เขาไม่สามารถกลายเป็นคนพิการได้ ถ้าเขากลายเป็นคนพิการ วานวานจะเป็นอย่างไร!

“กูทำมึงมือพิการไม่ได้งั้นเหรอ? มึงรู้ไหม กูฆ่ามึงตอนนี้เลยก็ยังได้! แต่ในเมื่อมึงยังไม่คืนหนี้กู กูก็จะถอนอวัยวะมึงไปทีละชิ้นๆ แล้วเอาออกไปขายต่างหากล่ะ!”

ชายหัวล้านตะโกนด่าทอ ลูกน้องที่อยู่ข้างๆเขาเดินตรงไปยังถังยู่พร้อมกับมีดผลไม้ในมือ!

“ม่ายยยยยยย! ผมขอร้องละ ปล่อยผมไปเถอะ!”

ถังยู่อ้อนวอนอย่างโศกเศร้าในใจ วันนี้เขาจะต้องตกอยู่ในสถานการณ์ที่สิ้นหวังนี้จริงๆหรือ? เป็นไปได้ไหมที่พระเจ้าจะทำแบบนี้กับเขา? ต้องให้เขาตายเลยเหรอ?

เพียงแค่ให้โอกาสเขาอีกแค่ครั้งเดียวเท่านั้น ต่อให้เป็นโอกาสอันน้อยนิดก็ตาม!

เขาจะมีชีวิตที่ดีอีกครั้งแน่นอน เขาจะกลับมามีชื่อเสียงให้ได้!

“เฮ้ยพวกเอ็ง! ยืนเฉยอยู่ทำไมวะ? ลงมือสิวะ!”

ชายหัวล้านออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงเย็นชา ที่ตรงนี้เป็นสถานที่ที่สกปรกและรกที่สุดในหมู่บ้านของเมืองตี้จิง แม้แต่ตำรวจเองก็ไม่ยังไม่เต็มใจจะมา

คนที่ตายอย่างลึกลับ บางทีก็อาจจะไม่มีใครสังเกตเห็นเลย

ถังยู่คิดอย่างหมดหวัง เขาอาจต้องตาย คนเหล่านั้นไม่เพียงแต่ไม่เห็นอกเห็นใจ ถึงกับปรบมือชอบใจให้ด้วย?

ใครจะช่วยชีวิตเศษสวะที่ชื่อเสียงฉาวโฉ่ และไร้ประโยชน์เช่นนี้?

ตาของถังยู่มืดลงเล็กน้อย เขาหมดแรงที่จะยอมรับความเป็นจริงได้

“หยุดเดี๋ยวนี้!”

เสียงที่ชัดเจนและน่าฟังดังก้อง ในตรอกซอยอันสกปรกนี้ ราวกับเสียงสวรรค์