อีเดน นิยาย บท 12
“ไปด้วยกัน เผื่อว่าคุณเป็นเอดส์ขึ้นมาล่ะ ผมจะทำยังไง” อีเดนมองคนถือดีอย่างตัดพ้อ ‘หึ ทีตอนเมาละออดอ้อน ทีตอนนี้ละทำเป็นเล่นตัว’
“เฮ้ คุณเป็นผู้ชายคนแรกของฉันนะ” มารียาเอ่ยเตือน
“ไม่รู้ละ เพื่อความสบายใจคุณต้องไปกับผม” อีเดนกล่าวพลางเข้าไปดึงข้อมือบางให้ออกเดินอีกครั้ง
“โอ๊ย นี่มันอะไรกันเนี่ย” มารียาร้องพร้อมกับผลักร่างสูงให้ออกห่างจากตัว
“คุณเลิกกับไอ้หมอนั่นหรือยัง” อีเดนถามเรื่องที่อยูในห้วงความคิดตลอดสองวันที่ผ่านมา
“ยัง” มารียาแกะมือหนาที่ยื่นมาจับแขนออกอย่างหงุดหงิด
“อะไรนะ นี่คุณยังไม่ได้บอกเลิกมันยังงั้นเหรอ” อีเดนถามเสียงแข็งอย่างไม่พอใจ
“ก็ฉันยังไม่มีโอกาสได้เจอกับเขานี่” มารียาสวน ก่อนจะต่อว่าตัวเองในใจ ‘บ้าจริง ทำไมเราต้องไปบอกเขาด้วยนะ’
“บ้านมันอยู่ไหน” อีเดนรวบร่างบางเข้ามากอดอย่างฉวยโอกาส
“อ๊ะ! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ” มารียาอยากจะกรีดร้องให้คนช่วย แต่ก็อาย ถ้าหากว่าใครเข้ามาแล้วเห็นเธอกับเขาในสภาพนี้
“ผมจะบอกเลิกมันให้คุณเอง” อีเดนบอกก่อนจะก้มลงสูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆ ที่ซอกคอของสาวเจ้าอย่างอดใจไม่ไหว
“ปล่อยนะ คุณจะมายุ่งเรื่องส่วนตัวของฉันทำไม”
“มันไม่ใช่เรื่องส่วนตัว แต่มันเป็นเรื่องของเราต่างหาก” อีเดนบอกพลางหมุนร่างบางให้หันมาเผชิญหน้ากับตน
“ยังไง” มารียาเลิกคิ้วถาม พร้อมกับปัดมือหนาออก
“ก็คุณเป็นเมียผม แต่คุณยังหมั้นกับคนอื่นอยู่เนี่ย มันถูกต้องแล้วหรือ” อีเดนย้อนถาม ก่อนจะปล่อยให้สาวเจ้าเป็นอิสระ
“เรื่องระหว่างเรามันคือความผิดพลาดต่างหาก” เธอแก้ให้ถูก
“งั้นถ้าผมเดินเข้าไปบอกพ่อกับแม่ของคุณ เรื่องความผิดพลาดนี้ล่ะ คุณว่ามันจะเป็นยังไงฮะรียา” อีเดนขมวดคิ้วถามด้วยน้ำเสียงกวนๆ
“นี่คุณขู่ฉันเหรอ” มารียาเริ่มหวั่นใจ กลัวว่าอีกฝ่ายจะทำอย่างที่พูดขึ้นมาจริงๆ
“ผมไม่ได้ขู่ แต่ผมกำลังแสดงความรับผิดชอบอยู่ต่างหาก”
“ฉันไม่ต้องการ!”
“ตระกูลของผมมีกฎอยู่ข้อหนึ่ง”
“หึ! กฎอะไร” มารียารีบขยับออกห่างจากอีกฝ่ายอย่างไม่ไว้ใจ
“ถ้ามีความสัมพันธ์กับสาวบริสุทธิ์เมื่อใดจะต้องเข้าพิธีวิวาห์กับเธอคนนั้น” เขาเฉลยด้วยสีหน้าจริงจังราวกับว่าเป็นเรื่องคอขาดบาดตาย
“งั้นคุณก็คิดเสียว่าฉันไม่ได้บริสุทธิ์สิ จะได้ไม่ต้อง...”
“ให้ตายเถอะรียา! คุณเป็นผู้หญิงแบบไหนกันแน่เนี่ย รู้ไหมว่ามีผู้หญิงกี่คนที่จ้องจับผมทำสามี แต่คุณกลับผลักไสผมออกไปจากชีวิตราวกับสิ่งของที่ไม่มีค่างั้นแหละ!” อีเดนไม่สบอารมณ์กับคำตอบ
“นี่คุณ! เรื่องที่จะคุยกันมีแค่นี้ใช่ไหม?” มารียายกนาฬิกาที่ข้อมือขึ้นดูหลังจากที่ถามเสร็จ
“ทำไม” คนที่กำลังโมโหถามกลับอย่างหงุดหงิด
“ฉันไม่ต้องการความรับผิดชอบใดๆ จากคุณ ฉันแค่อยากทำงานที่นี่ เพราะมันเป็นการทำงานครั้งแรกหลังเรียนจบ และฉันก็อยากให้คุณลืมเรื่องที่เกิดขึ้นคืนนั้นซะ แล้วเหลือแค่สถานะเจ้านายกับลูกน้องจะได้ไหม” มารียาถามเสียงอ่อนอย่างขอความร่วมมือ เพราะถ้าเธอออกตอนนี้วันนี้ อลิชาก็คงไม่ทำต่อแน่ และนั่นจะอาจเลยไปถึงเรื่องที่อีกฝ่ายคุยฟุ้งเกทับว่าที่ภรรยาใหม่ของบิดาว่าได้เข้าทำงานที่ไคเลอร์ คอร์ปอเรชัน กรุ๊ป บริษัทยักษ์ใหญ่ของประเทศในตำแหน่งผู้ช่วยเลขา
“พระเจ้า! ผมจะทำยังไงกับคุณดีฮะรียา” อีเดนชาวาบไปทั้งตัวกับข้อเสนอของสาวเจ้าที่ไม่แคร์เยื่อบางๆ ที่เสียไป
“ได้โปรด...งานนี้มันสำคัญกับฉันและเพื่อนจริงๆ ค่ะ” มารียายกมือไหว้ขอความเห็นใจอีกครั้ง
“คุณจะเอาแบบนี้ใช่ไหม” อีเดนถามย้ำ
“ค่ะ” มารียารีบพยักหน้ารับอย่างดีใจที่ตกลงกับอีกฝ่ายได้
“โอเค ผมจะทำตามที่คุณร้องขอภายใต้เงื่อนไขเพียงข้อเดียว” อีเดนบอกก่อนจะคลี่ยิ้มบางๆ ออกมา
“ยะ...ยังไง” มารียาสังหรณ์ใจอย่างบอกไม่ถูกกับคำว่าเงื่อนไข ที่เดาว่าคงจะไม่ใช่เรื่องดีแน่
“ไปทำกับข้าวให้ผมทานที่คอนโดทุกๆ เย็นวันเสาร์”
“ฮะ! ทะ...ทำไมฉันต้องทำด้วยล่ะ” สาวเจ้าถามอย่างไม่เชื่อหูว่า อีกฝ่ายจะกล้ายื่นข้อเสนอบ้าๆ มาให้
‘ปั้นน้ำเป็นตัวเลยนะเพื่อนเรา’ อลิชาแอบยิ้มในใจอย่างขบขันกับคำโกหกของเพื่อนสาว
“อ๋อ! เอมก็นึกว่าเรื่องอะไร ตกใจหมดเลย” เอมอรบอกอย่างโล่งใจ
“รียาก็ตกใจเหมือนกันค่ะ” มารียาปรับสีหน้า แล้วส่งยิ้มหวานให้กับอีกฝ่าย ก่อนจะตีเนียนเปลี่ยนเรื่องคุย “เอ่อ...ที่ชงกาแฟอยู่ไหนคะ”
“ท่านจะเอากาแฟสินะ ทางนี้เลยจ้ะ เดี๋ยวฉันจะพาไปสอน เพราะหนูกับ อลิซจะต้องคอยชงกาแฟให้ท่านและแขกที่เข้ามาคุยงาน” เอมอรบอกก่อนจะพยักหน้าให้สองสาวเดินตามไปยังเครื่องทำกาแฟสด
“ค่ะ/ค่ะ” มารียาและอลิชาพยักหน้ารับยิ้มๆ
อลิชาดึงแขนเพื่อนสาว แล้วกระซิบบอก “เรามีเรื่องต้องคุยกัน”
“เอาไว้ตอนพักเบรกค่อยคุย” มารียากลอกตาก่อนจะกระซิบตอบ
สิบนาทีต่อมา... มารียาถือถ้วยกาแฟแก้วที่เอมอรสาธิตให้ดูใส่ถาด แล้วเดินมาหยุดที่ห้องของท่านประธาน เธอยกมืออีกข้างขึ้นเคาะที่ประตูเบาๆ
ก๊อกๆ
“ขออนุญาตค่ะ”
“เชิญ” อีเดนขานตอบด้วยสีหน้าเรียบๆ ทั้งที่แทบจะเก็บรอยยิ้มเอาไว้ไม่อยู่
“ให้วางตรงไหนคะ” มารียามองค้อนคนที่เอาแต่จ้องด้วยสายตาหื่นๆ ตั้งแต่ที่เธอเปิดประตูเดินเข้ามา
“ตรงนี้” อีเดนชี้มาที่มุมโต๊ะด้านขวามือของตัวเอง
“จะรับอะไรเพิ่มอีกไหมคะ” มารียาวางกาแฟลงแล้วถามต่อตามที่เอมอรสอนมาเมื่อครู่
“ไปทำความสะอาดที่ห้องพักของผมให้หน่อยสิ ช่วงบ่ายๆ ผมจะเข้าไปใช้ห้อง” อีเดนบอกก่อนจะยกกาแฟขึ้นมาเป่าเบาๆ
“เอ่อ...ห้องที่ว่ามันอยู่ตรงไหนคะ” มารียาถามอย่างมึนงง
“ตรงรูปวาดใหญ่ๆ นั่นไง เดี๋ยวผมกดเปิดประตูให้” อีเดนหยิบรีโมตอันเล็กขึ้นมากด พลันประตูห้องก็เลื่อนออกให้เห็นทางเข้า
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: อีเดน