กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 125

ณิชารู้ว่าเขาต้องการให้เธอบอกที่อยู่ของโรงเรียนอนุบาล

อย่างไรก็ตาม ต่อหน้าเขา มันไร้ประโยชน์ที่จะปฏิเสธ ดังนั้นเขาจึงรีบป้อนคำว่าโรงแรมโฟร์ซีซั่นส์บนหน้าจอการนำทาง

เมื่อคลิกปุ่มตกลง เส้นนำทางสีเขียวก็กระโดดออกจากหน้าจอ...

......

โรงพยาบาลเอกชน

แพทย์หญิงบอกเด็กที่น่ารักสองคน ว่าผลการตรวจสอบจะออกมาอย่างเร็วที่สุดในห้าวัน

ปัณณ์รีบดึงอรัลออกจากโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว

“อีกห้าวันข้างหน้ามารอดูผลกัน! เมื่อผลออกมาเราจะได้รู้ว่าความสัมพันธ์ของเราเป็นยังไงกันแน่…”

ปัณณ์สวมแมสสีดำ และชุดสูทตัวเล็กที่หล่อเหลา

อรัลแบกกระเป๋านักเรียนใบใหญ่ไว้บนหลังและเดินตามเขาไปทีละก้าว

“ปัณณ์ ถ้า...ฉันหมายความว่าถ้าเกิดเราเป็นฝาแฝดกันจริงๆ นายจะยกน้าณิชาให้ฉันในฐานะหม่ามี๊ได้ไหม ฉันยกพ่อให้กับนายได้...”

ปัณณ์กลอกตาและไม่ได้พูดอะไร "แต่ถ้าไม่มีปีศาจ ยังไงฉันก็ยังมีชีวิตกับหม่ามี๊อย่างมีความสุขเหมือนเดิม"

“นายไม่สนใจพ่อเลยเหรอ?” อรัลไม่ยอมแพ้และเดินตามหลังเขาไป

ปัณณ์เอาแขนกอดอกด้วยมือข้างหนึ่ง และใช้มือเล็กๆ อีกข้างพัดหน้า "หม่ามี๊บอกว่าพ่อของฉันคือฐานภพ ถ้าเรามีพ่อและแม่คนเดียวกัน นายว่าเป็นไปได้ไหมที่พ่อของนายจะอุ้มเด็กไปผิดคน?"

"เป็นไปไม่ได้!" อรัลไม่คิดอะไรเลย เขาปฏิเสธโดยตรง “เฉพาะเด็กที่มีสายเลือดโดยตรงจากตระกูลสนธิไชยเท่านั้นถึงจะสามารถเข้าสู่ตระกูลสนธิไชยได้”

ปัณณ์ยกมุมปากของเขาขึ้น “แล้วถ้าปีศาจเข้าใจผิดล่ะ?"

อรัลหยุดพูดอย่างเงียบๆ

เขาเข้าใจว่า ทำไมปัณณ์ถึงจงใจถามสิ่งนี้

เขาแค่ไม่ต้องการให้หม่ามี๊กับเขา

ทั้งสองตกลงกันว่าจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าและสลับตัวที่ซอยใกล้ๆ เมื่อออกจากโรงพยาบาล...

“คุณณิชา สวัสดีค่ะ”

ครูน้ำฝนยิ้ม ก่อนจะมองสำรวจเวธัสที่ยืนอยู่ข้างณิชา เธอยื่นมือไปทางเขาด้วยรอยยิ้ม

“นี่คือพ่อของปัณณ์ใช่ไหม เขาดูคล้ายกับปัณณ์จริงๆ ไม่แปลกใจเลยที่คุณไม่เคยพาเขามาโรงเรียน เขาหล่อมากขนาดนี้ แน่นอนว่าเขาต้องซ่อนมันไว้…”

มีความรู้สึกบางอย่างและการล้อเล่นในคำพูดนั้น ณิชายิ้มอย่างเขินอาย

เวธัสและปัณณ์มีสายเลือดของตระกูลสนธิไชย และแน่นอนว่าพวกเขาดูเหมือนกัน...

แต่พวกเขาไม่ใช่พ่อลูกกัน!

ห่างกันถึงสองชั่วโคตร พวกเขาเป็นปู่หลานกัน...

“สวัสดีครับ ต้องขอบคุณคุณครูที่ช่วยดูแลปัณณ์”

ร่างสูงโปร่งของเวธัสยืนอยู่ตรงทางเข้าโรงเรียนอนุบาล สือของเขาประสานเข้ากับมือของครูน้ำฝน ความอ่อนโยนและท่าทีที่ดีมาทดแทนความเย็นชาก่อนหน้านี้ของเขา ราวกับว่าพวกเขาเป็นพ่อแม่ที่มารับลูกจากโรงเรียนจริงๆ

“ไม่หรอกค่ะ นี่คือสิ่งที่เราควรจะทำ”