กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 171

ด้านในเป็นหุ่นยนต์แปลงร่าง เป็นที่ชื่นชอบของเด็กๆ

ชาตึงเครียดขึ้นทันที “รอลูกชายฉัน?”

“ผมคบกับคุณมาตั้งนานแล้ว คุณก็เคยไปที่คฤหาสน์สนธิไชย แต่จะว่าไปแล้ว ผมยังไม่เคยเจอลูกชายของคุณเลย” เวธัสเห็นหน้าที่หวาดกลัวของณิชาแล้วก็ขมวดคิ้ว “ที่ผมมาวันนี้ คงไม่กะทันหันไปใช่ไหม?”

“กะทันหันอยู่แล้ว ลูกชายของฉัน......”

“ไม่เป็นไร ยึดตามธรรมเนียมแล้ว เขาไม่ว่าอะไรหรอก”

ณิชายังอยากจะพูดอะไรต่อ แต่เวธัสไม่ปล่อยให้เธอมีโอกาสปฏิเสธ เขาลากเธอเข้าไปในหมู่บ้านด้วยกัน

ขมับของณิชาเต้นตุบตับ......

สมควรตายจริงๆ เธอคาดไม่ถึงว่าเวธัสจะมาไม้นี้......

ณิชาพยายามหาข้ออ้างต่างๆ เพื่อมาห้ามเวธัสไม่ให้ขึ้นไปข้างบน

ถึงขั้นไปยืนห้ามอยู่ตรงหน้าของเขา

“สองสามวันนี้ฉันไม่ได้เก็บกวาดบ้านเลย ทั้งรกและสกปรก ของขวัญของคุณฉันรับไว้แทนปัณณ์แล้วกัน เราไปกินข้าวกันข้างนอกดีกว่าไหม?”

ในลิฟต์ณิชาควงแขนของเวธัสไว้ “ใต้ตึกมีร้านอาหารตะวันตกมาเปิดใหม่ ฉันยังไม่เคยไปเลย ได้ข่าวว่ารสชาติดีมากเลย เวธัส ฉันอยากไปทาน......”

เวธัสเหลือบมองร่างกายที่รุกเข้ามาของเธอ ตัวเธอติดเขาหนึบอย่างกับปลาหมึก

เธอเอาแต่หลบตั้งแต่อยู่ใต้ตึกเมื่อกี้แล้ว

แล้วตอนนี้จงใจมาประจบอีก คือกลัวหรือว่าละอายใจ?

“ไม่พูดฉันจะถือว่าคุณตกลงนะ? งั้นฉันจะโทร.จองที่นั่งก่อนแล้วกัน ฉันรู้อยู่แล้วว่าคุณใจดีที่สุดเลย”

ณิชาหยิบมือถือออกมา รอที่จะจองที่นั่งไม่ไหวแล้ว แต่กลับมีมือหนึ่งมาแย่งมือถือของเธอไป！

ณิชาไม่สบายใจ แต่แกล้งทำเป็นมองเขาด้วยความสงสัย

เธอเขย่งเท้า อยากจะแย่งมือถือคืน

แต่ว่าตัวเขาสูงเกินไป......

พอเขาชูมือขึ้น ไม่ว่าณิชาจะแย่งยังไงก็แย่งไม่ได้ ด้วยความรีบร้อนเกินไป เลยทำให้เธอล้มไปอยู่ในอ้อมอกของเขาอย่างไม่ทันระวังตัว

“ทำไมถึงไม่อยากให้ฉันไปบ้านของคุณ?” เวธัสไม่สนใจที่เธอขัดขืน เขาใช้แขนข้างหนึ่งกั้นเธอไว้แล้วโน้มตัวไปข้างหน้า เอามือพิงผนังลิฟต์ไว้

ณิชาอยู่ระหว่างแผงอกของเขากับผนังลิฟต์ จะหลบก็ไม่ได้

สายตาของเขาดูก้าวร้าวมาก

ขนตาของณิชาสั่นไหว เวลาพูดก็มีอารมณ์โมโหฉุนเฉียวแอบแฝงเล็กน้อยเหมือนกับเด็กเลย

“ฉันไม่ได้ไม่ให้คุณไป แต่ในบ้านมันรกมากยังไม่ทันได้ทำความสะอาดเลย ฉันไม่อยากทำให้ภาพลักษณ์ของฉันที่สมบูรณ์แบบในใจของคุณเปลี่ยนไป เร็วๆ เอาโทรศัพท์คืนให้ฉัน ”

เวธัสฟังน้ำเสียงที่ “อ้อนๆ” ของเธอ เขานึกขำในใจ คิ้วของเขาขมวดเล็กน้อย

“จริงเหรอ? ผมว่าคุณซ่อนชู้ไว้ในบ้าน เลยกลัวผมเจอเข้า?”

“......” รอยยิ้มบนใบหน้าของณิชาก็หายไปทันที

ชู้อะไรกัน！

เขาพูดบ้าอะไร

อย่างมากสุดเธอก็แค่...ซ่อนเด็กผู้ชายคนหนึ่งไว้

ครู่เดียว เวธัสก็เดินเข้ามาอีกก้าว ร่างสูงโปร่งยืนตัวแนบชิดกับณิชาแบบไม่มีช่องว่าง

เขาค่อยๆ โน้มตัวลงมา ริมฝีปากแนบไปกับใบหูของเธอ......

ณิชาหายใจไม่ทั่วท้อง

เธอจับมือของเขาไว้ และพยายามทำตัวปกติ เธอมองเวธัสแบบสงสัย “คุณคิดมากไปแล้ว ฉันไม่ลืมข้อตกลงระหว่างเราหรอก คุณคือผู้มีพระคุณของฉันกับปัณณ์ ถ้าคุณไม่สั่งให้หยุด ฉันก็เป็นคนของคุณตลอดไป แต่บ้านของฉันมัน...เอ่อ...”

เสียงยิ่งอยู่ยิ่งต่ำ แต่ว่าสายตาของเวธัสเฉียบคมมาก

เหมือนเขาเข้าใจเธอทุกอย่าง ทำให้เธอละอายใจจนโกหกต่อไม่ได้......

“ถ้าไม่มี ก็พาผมเข้าไป”

เวธัสแสยะยิ้ม และมือที่เรียวยาวของเขาปัดผมยาวที่บังตาของเธอเล็กน้อย

ผมยาวๆ ของเธอไม่ได้ผ่านการย้อมสีผม ไม่ได้ดัด มันคือผมดำยาวตรงตามธรรมชาติ

เขาใช้นิ้วสัมผัสไปรอบๆ อย่างช้าๆ ราวกับคู่รักคู่หนึ่ง แต่สายตาเขาเย็นชามาก

เขาหยิบกุญแจออกมาพวงหนึ่ง

ณิชาไม่ได้ตระหนักถึงเรื่องนี้ จากนั้นเธอก็ได้ยินเสียง “คลิก” และประตูก็ถูกเปิดออกโดยเขา.....

ในช่วงเวลาใกล้ค่ำ แสงพระอาทิตย์ที่มืดครึ้มส่องแสงระยิบระยับเล็กน้อย ผ่านหน้าต่างห้องนั่งเล่นเข้ามา เหมือนกับว่าบนพื้รจะมีแสงสว่างอีกชั้นหนึ่ง

จู่ๆ สมองของณิชาก็ว่างเปล่า ในหัวมีแต่คำนี้

ซวยแล้ว！

จากนั้น สายตาของเวธัสมองไปรอบ ๆ ห้องนั่งเล่น และในที่สุดก็หยุดอยู่ที่สิ่งของที่กองๆ กันอยู่บนโซฟา......

เสื้อผ้ากระเป๋ารองเท้าแบรนด์เนม

เวธัสคิดไม่ถึงว่าห้องรับแขกจะรกขนาดนี้ ขมับของเขากระตุก

ณิชาเกรงจนไม่กล้าหายใจ แต่ผ่านไปไม่กี่วินาที ในบ้านก็ยังเงียบสงบ

ปกติแล้วถ้าปัณณ์ได้ยินเสียงเธอเปิดประตู เขาก็จะวิ่งเข้ามาหาแล้วหยิบรองเท้าให้เธอ.....

แต่วันนี้กลับไม่เห็น

หรือว่า...เขาจะไม่อยู่บ้าน?

ตอนที่เวธัสกำลังมองไปบนโซฟาที่รกและเต็มไปด้วยเสื้อผ้ากระเป๋า ของทั้งหมดล้วนเป็นของใหม่ ยังไม่ได้แกะเลย ชิ้นหนึ่งทับอีกชิ้นหนึ่งไว้ และเธอก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ก่อนที่เธอจะค่อยๆ ยิ้ม

“เห็นแล้วใช่ไหม บอกแล้วว่าไม่ต้องเข้ามา ฉันอายมากเลยตอนนี้！”

พูดจบ เธอจงใจเอนตัวไปข้างหน้าเวธัสอีกครั้ง ดวงตาของเธอโค้งอย่างสวยงาม “คุณคงไม่รังเกียจฉันใช่ไหม?”

แต่ณิชาก็นึกสงสัยเหมือนกัน

ปัณณ์น่าจะเลิกเรียนแล้วไม่ใช่เหรอ เขาไม่อยู่บ้านแล้วไปอยู่ที่ไหน?

“ก็รังเกียจนิดหน่อย...”เวธัสลากเธอเข้ามาในอ้อมกอด สูดดมกลิ่นผมหอมของเธอ “แต่ถึงจะรังเกียจยังไง คุณก็เป็นผู้หญิงที่ผมชอบ ไม่มีการเปลี่ยนแปลง”

“...”

“ลูกชายคุณล่ะ? เรียกเขาออกมาสิ บอกเขาว่าผมซื้อของขวัญมาให้” เวธัสลูบแก้มของเธอเล็กน้อยจากนั้นก็ปล่อยเธออย่างรวดเร็ว ก่อนที่เขาจะเดินไปรอบๆ ห้องอย่างช้าๆ เหมือนนักสำรวจ