กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 176

หลังจากทานซุปไก่เพื่อรองท้องแล้ว เขาก็ไปที่ห้องหนังสือตามปกติ

เขาออกจากบริษัทตั้งแต่ตอนเย็น อันที่จริง ยังมีงานบางอย่างที่ยังไม่เสร็จ

ตอนที่ทำงานเสร็จแล้ว ก็เป็นเวลา 02:30 น.

เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย สงสัยว่าร้อนไปหน่อย เลยมีเหงื่อออกที่ปลายจมูกเล็กน้อย เขาหยิบทิชชู่ออกมาเช็ด...

มีคราบสีแดงสดปรากฏขึ้น

ท่าทีที่สงบและไม่แยแสของเวธัสหยุดนิ่งครู่หนึ่ง

คราบสีแดงมาจากไหน?

ชายหนุ่มนึกถึงสีหน้าแปลกๆ ของลุงชัยกับคนใช้ เขาลุกขึ้นไปห้องน้ำทันที ก่อนจะปิดประตูอย่างแรง กระจกที่สูงจากพื้นจรดเพดานก็เผยให้เห็นใบหน้าที่หล่อเหลาของเขา เพียงแต่เห็นใบหน้านั้นกลายเป็นกระดานเด็กวาดภาพ ใบหน้าเลอะเทอะไปทั้งหน้า

ที่ปลายจมูกมีกลิ่นมะนาวจางๆ ก็เพราะลิปสติกนี่เอง!

ตลกจริงที่เขาคิดว่ามันเป็นกลิ่นหอมของณิชา...

ใบหน้าที่หล่อเหลาเปลี่ยนเป็นมืดมนในทันที และร่างกายของเขาเต็มไปด้วยรัศมีอาฆาต

ณิชา!

ผู้หญิงบ้า นี่เธอกล้าวาดใบหน้าของเขาให้เป็นแบบนี้จริงๆ เหรอ?

และไม่มีคนรับใช้คนไหนในคฤหาสน์สนธิไชยเตือนเขาเลย!

……

"ฮัดชิ้ว!"

ณิชาจามตั้งแต่ตอนเช้าที่เธอตื่นนอน

ราวกับเป็นลางบอกเหตุร้าย...

ปัณณ์รู้ว่าตัวเองทำผิด เขาเอาแต่ซ่อนตัวอยู่ในบ้านของเจนนี่

เจนนี่ก็ล็อกประตูเช่นกัน ไม่ว่าจะพูดยังไงเธอก็ไม่ยอมให้ณิชาเข้าไป

ณิชากัดฟันด้วยความโกรธ

ส่งข้อความถึงปัณณ์บนไลน์ซ้ำๆ

ในท้ายที่สุด เจนนี่ก็มาปกป้องเขา ข้อความนั้นเห็นได้ชัดว่าพยายามปกป้องปัณณ์

ใตตอนที่เธอโกรธมาก และกำลังจะหาคนมาแงะประตูของเจนนี่ โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น...

เมื่อเธอเห็นเบอร์ที่โทรเข้ามา ณิชาก็ตัวชาไปหมด

ก็คือ...เวธัส

เช่นเดียวกับปัญหาที่แก้ไขได้ยาก เมื่อเห็นเบอร์ที่โทรเข้ามา ณิชาเกือบจะทำโทรศัพท์ตก

จะไปต่อหรือถอยหลังก็ตายเหมือนกัน คงสู้สุดชีวิตดีกว่า

แม้ว่าณิชาจะรู้สึกละอาย แต่เธอก็กดปุ่มรับสายอย่างเงียบ ๆ เสียงของเธอก็เบาและนุ่มนวล และเธอก็พูดว่า "ฮัลโหล คุณเวธัส อรุณสวัสดิ์ ทานข้าวเช้าหรือยัง วันนี้อากาศเริ่มหนาวแล้ว อย่าลืมใส่เสื้อผ้าให้มากขึ้นนะ… "

เวธัสกำลังจะระเบิดความโกรธออกมา แต่เมื่อเขาได้ยินคำพูดที่ประจบสอพลอที่ไม่สามารถประจบสอพลอเขาได้อีกต่อไป เขาก็อยากจะสำลัก

แน่นอนว่าเขาไม่หายโกรธ

แต่เขารู้สึกการที่ทำแบบนี้...มันไร้สาระมาก

เหมือนการถูกคนเหยียบเท้า เขายังอยากจะถามว่าเหยียบทำไม

ตึก

ใบหน้าเขามืดมิด เขาตัดสายโทรศัพท์ทันที

ณิชายังคงพยายามคิดว่า จะทำให้เขาหายโกรธได้อย่างไร แต่เธอได้ยินเสียงตุ๊ดๆๆๆ

วางสาย?

นี่วางสายเหรอ?

ณิชาไม่กล้ารนหาที่ตาย ในเมื่อเขาวางสาย เธอก็จะทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

แต่เปลือกตาขวาเธอกระตุกเบาๆ มันทำให้ ณิชารู้สึกว่า... เวธัสกำลังเก็บบางอย่างที่น่ากลัวไว้

……

ในชั่วพริบตา วันหยุดสุดสัปดาห์ก็มาถึง

เดิมที ณิชาต้องการหาเวลาไปที่คฤหาสน์สนธิไชย เพื่อไปหาอรัล แต่เนื่องจากความโกรธของวัส เธอทำได้ห้ามตัวเองไว้

“...” เขาจงใจทำชัดๆ!

ณิชารู้ว่าเขาต้องการแก้แค้น "เธอ" ที่วาดภาพบนใบหน้าของเขาให้กลายเป็นใบหน้าที่น่าเกลียด แต่เธอไม่สามารถอธิบายได้ว่าเธอไม่ได้เป็นคนทำ และไม่มีทางอื่นนอกจากต้องอดทนอย่างเงียบๆ

เธอจึงหันสายตาไปข้างนอก และงอนอยู่คนเดียว เธอมองวิวนอกหน้าต่าง...

ในตอนเช้า แสงแดดสว่างไสว

ท้องถนนเต็มไปด้วยคนที่รีบวิ่งไปที่บริษัทด้วยการแสดงออกที่แตกต่างกัน และอัตลักษณ์ที่แตกต่างกัน แต่พวกเขาทั้งหมดต่างก็ต่อสู้เพื่อวันพรุ่งนี้ที่ดีกว่า

เมื่อขับผ่านร้านอาหารเช้า ณิชาก็รู้สึกหิวเล็กน้อย เธอจึงขอให้เวธัสหยุด และเธออยากจะลงไปซื้ออาหารเช้า

เวธัสเห็นว่าร้านอาหารเช้าที่เธอชี้ไปนั้นตั้งอยู่ริมถนน ติ่มซำก็อยู่ข้างถนน ไม่รู้ว่าจะโดนฝุ่นมากขนาดไหน และก็มีคนรอต่อแถวเยอะมาก

คิ้วขมวดเขาแน่น และ เวธัสพูดด้วยความรังเกียจเล็กน้อย "อะไรที่ไม่มีประโยชน์กินน้อยๆหน่อย"

“แค่อิ่มท้องก็พอแล้ว ฉันก็กินมาหลายปีแล้วด้วย ฉันก็ไม่เห็นจะมีภาวะทุพโภชนาการ คุณเอาแต่กินธัญพืชขัดสีพวกนั้น ถึงทำให้ขาดสารอาหารได้ง่าย”

ณิชาไม่ได้พยายามแก้ไขมุมมองของคุณชายในเรื่องนี้

เมื่อสี่ปีก่อน เธอมักจะมองข้ามร้านข้างถนนเช่นนี้มาโดยตลอด

แต่เวธัสไม่มีท่าทีจะจอดรถ

ณิชามองดูรถกำลังจะขับผ่านร้านอาหารเช้าไป เธฮเตือนด้วยอารมณ์ดีว่า "อย่าขับไปข้างหน้าเลย จอดรถตรงนี้แหละ ข้างหน้ามีเลนสำหรับรถประจำทาง"

อย่างไรก็ตาม เวธัสก็เหยียบคันเร่งจนสุดเท้า

ร้านอาหารเช้าหายไปจากสายตา ณิชาจ้องที่เวธัสด้วยความไม่อยากจะเชื่อ

เขายังโกรธอยู่เหรอ?

ตอนนี้แม้แต่ข้าวเช้าก็ไม่ให้เธอกินแล้ว

"...เวธัส คุณแก้แค้นฉันแบบนี้มันจะมีประโยชน์อะไร?" เธอไม่เคยเห็นผู้ชายที่ใจขับแคบขนาดนี้มาก่อน!

เมื่อเวธัสได้ยินสิ่งนี้ เขาก็มองเธออย่างไม่พอใจ

สายตานี้ มันทำให้แผ่นหลังของณิชาก็หนาวเย็นเล็กน้อย

“ฉันยอมรับว่าเป็นความผิดของฉันเอง ที่ฉันเผลอวาดหน้าคุณ ตอนนี้ฉันขอโทษคุณเลยแล้วกัน แต่ตอนนี้คุณก็ทำกับฉันแบบนี้แล้ว พอแล้วได้ไหม ก็ได้ ฉันจะยอมถอยเอง บอกฉันมาเลย ต้องทำยังไงคุณถึงจะหายโกรธ"