กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 206

“คุณแรกขวัญ เมื่อสองวันก่อนช่วงบ่ายแก่ๆ ผมได้มารับณิชาออกไปกินข้าวหลังเลิกงาน ผมเป็นพยานให้ได้ ตอนนั้นเธอก็ไม่เห็นได้รับใบแจ้งอะไรจริงๆ ผมเคยทำงานกับเธออยู่สักระยะ ผมเชื่อณิชาไม่ใช่คนเลียแข้งเลียขาพรรค์นั้นตามปากที่คุณพูด”

ณิชากับแรกขวัญชะเง้อมองไปตามต้นเสียง ซึ่งเป็นจังหวะที่ธนาเดินเข้ามาพอดี

หลังจากผ่านการฟื้นตัวของเมื่อวาน สภาพจิตใจของเขาดูเหมือนดีขึ้นมาเล็กน้อย แต่ตอนมองมาทางณิชา แววตายังคงสับสนมากอยู่เช่นเดิม

ณิชาไม่คาดคิดว่าธนาจะมาเอง

แม้ว่าทุกคนจะอยู่ในแผนกเดียวกัน แต่ก็ไม่ใช่ว่าทุกคนจะทำงานอยู่ในห้องออฟฟิศเดียวกัน

ธนาทำงานอยู่ติดกับห้องข้างๆ ของข้างๆ อีกที ซึ่งเท่ากับมีระยะห่างไกลอยู่มาก

ธนาเองก็ได้ยินพนักงานกำลังพูดว่าแรกขวัญกำลังต่อล้อต่อเถียงกับณิชา จึงได้ตาลีตาเหลือกวิ่งมาดูทันที

ซึ่งพอมาถึงก็ได้ยินแรกขวัญกำลังใส่ความข้อหาหนักๆ ให้ณิชาอยู่พอดีจริงๆ ...

แรกขวัญหลงรักธนามาตลอด ตอนที่เห็นเขามานั้นแววตาเปล่งประกายอย่างชัดเจน แต่เขากลับพูดออกหน้าแทนณิชา จนทำให้แรกขวัญโกรธมากกว่าเดิมขึ้นเยอะ

เธอถลึงตาให้ณิชา พร้อมทั้งถามอย่างก้าวร้าว “กับอีแค่ไปกินข้าวกับคุณนั่นก็แสดงว่าเธอเลยไม่รู้ข่าวคราวงั้นสิ? ณมนกับเธอเข้าขากันขนาดนั้น เมื่อวานทั้งวันก็ไม่ได้บอกกล่าวเธอเลยเหรอ? ธนา ที่นี่บริษัทนะ จะพูดจะจาหรือทำอะไรก็ต้องมีหลักฐาน ไม่ใช่อาศัยแค่ตัวคุณก็สามารถเอามารับประกันได้นี่...”

หลังจากพูดจบแล้ว เธอก็ยังพูดอย่างไม่สบอารมณ์ต่อ “หรือว่าข่าวลือที่ลือกันอย่างหนาหูในบริษัทจะเป็นความจริง คุณกับณิชาเป็นแฟนกัน คุณก็เลยออกโรงปกป้องแฟนของคุณงั้นสิ?”

“ไร้สาระ!” ธนาไม่อยากสร้างความลำบากใจให้ณิชา พลันตอบปฏิเสธทันควัน “ฉันกับณิชาเป็นเพื่อนกันเท่านั้นเอง ที่นี่คุณควรจะแยกแยะเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวให้มันน้อยๆ หน่อยสักทีเถอะ!”

“คนที่ไม่แยกแยะเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวน่าจะเป็นคุณมั้ง! เพื่อนกันต้องมารับเธอไปกินข้าวอาทิตย์ละสามครั้งเลยเหรอ แล้วยังต้องให้คุณเป็นห่วงเป็นใยขนาดนี้มั้ย?”

แรกขวัญทิ้งความคิดเรื่องใบแจ้งอะไรนั่นไปตั้งนานแล้ว คิดแค่อยากถกเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างณิชากับธนาแทน

ทั้งๆ ที่เธอยอดเยี่ยมกว่าณิชา อีกทั้งมีความสามารถในการทำงานมากกว่า แถมยังแสดงเจตจำนงที่ดีกับธนาหลายต่อหลายครั้งมาก ทำไมสายตาของธนากลับไม่เคยเห็นเลยสักครั้งนะ?

ธนาก็หมดความอดทนกับการถูกซักไซ่ไล่เรียงจากแรกขวัญแล้ว “นี่มันเป็นเรื่องส่วนตัวของผม คงไม่ต้องให้ผมมานั่งสาธยายให้คุณฟัง และก็ไม่มีความจำเป็นที่ต้องมาคุยกันในบริษัท คุณแรกขวัญ ผมอยากจะเตือนคุณไว้สักประโยคนะ ระวังคำพูดเอาไว้ด้วย”

เขาพูดจบ ก็ลากณิชาให้เดินก้าวยาวไปออกไปทางด้านนอก “ผมช่วยยื่นใบแทนคุณกับทางผู้อำนวยการแล้ว ให้คุณเป็นผู้ช่วยออกแบบให้ผม และก็ไม่ต้องทนทุกข์ใจกับความอยุติธรรมที่ไม่มีที่มาที่ไปอยู่ที่นี่แบบนี้อีก”

บุคคลผู้สูงส่งอย่างเช่นคุณเวธัส จะมาสร้างความเกี่ยวพันกับณิชาได้ยังไงกัน?

ธนายังจำได้ตั้งแต่ตอนแรกจนถึงเวลานี้ ตอนนั้นเพราะว่าต้องการหลบฝนจนต้องเข้าไปอยู่ในบ้านพักส่วนตัวของคุณเวธัส ณิชาก็เอาแต่ค้านคุณเวธัสหัวชนฝาอยู่ท่าเดียว

เขาหนักแน่นพอที่ไม่เชื่อว่าณิชาจะคิดให้ท่าคุณเวธัส....

ซึ่งมันเป็นคำใส่ร้ายป้ายสีของแรกขวัญทั้งสิ้น

ณิชายังไม่ทันตั้งสติจนหลุดพ้นจากการมีปากเสียงกันของธนากับแรกขวัญ พลันได้ยินธนาเอ่ยถึงว่าได้ยื่นขอเปลี่ยนตำแหน่งให้เธอแล้ว จนสมองมึนงงเล็กน้อย

“เอ่อ ธนาคุณฟังฉันพูดก่อน ความจริงตอนนี้ฉัน...”

“คุณเวธัส?”

แต่สิ่งที่คาดไม่ถึงก็คือ จังหวะที่ธนากับณิชาหันหลังให้นั้นก็มองเห็นเวธัสอยู่ตรงทางเดินของฝ่ายออกแบบ

เสียงณิชาค้างเติ่งกลางอากาศทันที

เขายืนห่างอยู่ห่างไกลไม่กี่เมตร พลันเอามือข้างหนึ่งซุกอยู่ในกระเป๋ากางเกง

ซึ่งทางด้านหลังมีนิต้าผู้อำนวยการฝ่ายออกแบบกับโทนี่เดินตามหลังมาติดๆ

ซึ่งมีบานประตูกระจกปิดกั้นอย่างสนิท แต่ใบหน้าหล่อเหลาของเขาก็เหมือนบิดเบี้ยวเล็กน้อย

แววตาของเขาเปล่งประกายตั้งแต่เห็นณิชากับธนากุมมือกัน พลันมีรอยยิ้มจางๆ เรียบเฉยตรงมุมปากของเขาแต่รอยยิ้มเย็นยะเยือกสุดขีด ราวกับไม่มีความอบอุ่นใดๆ พอเห็นว่าพวกเขาหยุดมีปากมีเสียงทันที ถึงได้ย้อนถามทันที “ทะเลาะจบแล้วเหรอ?”

ความผิดของแรกขวัญจะพุ่งไปเรื่องเล็กหรือเรื่องใหญ่ก็ตามความจริงก็ทำได้ทั้งนั้น

“ได้ค่ะ ฉันจะแจ้งฝ่ายบุคคลทันที” นิต้าก็ไม่ใช่คนพูดมาก พลันตอบรับอย่างรวดเร็ว

แรกขวัญสันหลังเย็นวาบ ความเย็นเฉียบมันแผ่ซ่านจากเท้าไปทั้งตัว ริมฝีปากสั่นเทา “คุณเวธัส ฉันทำผิดไปแล้วค่ะ ต่อไปฉันจะไม่กล้าอีกแล้ว ขอร้องคุณช่วยให้โอกาสฉันสักครั้งได้มั้ยคะ...”

เวธัสไม่ได้สนใจเขา หางตาเหลือบมองณิชา จากนั้นก็เดินจ้ำอ้าวจากไปทันที

แรกขวัญราวกับถูกดูกพลังไปจนหมดสิ้น พลันหันกลับมาวิงวอนนิต้าอีกครั้ง

เธอดึงชายเสื้อของคุณนิต้าเอาไว้ ซึ่งไม่ได้แสดงท่าทีแข็งข้อเหมือนเมื่อครู่นี้ “คุณนิต้าคะ อาศัยที่คุณเห็นฉันติดสอยห้อยตามคุณมาตั้งหลายปี และทำงานแทนคุณอยู่ไม่น้อย คุณช่วยพูดขอร้องคุณเวธัสให้ฉันได้มั้ยคะ? ที่บ้านฉันยังมีแม่ที่ป่วยหนัก ฉันไม่ทำงานนี้ไม่ได้จริงๆ นะคะ...”

นิต้าหรี่ตาลงเล็กน้อย พลันยื่นมือประคองขึ้น “คุณทำงานแทนฉันเหรอคะ?”

ฝ่ามือเธอเย็นเฉียบ แรกขวัญตัวสั่นเทา

“คุณขวัญ ฉันจะเขียนจดหมายรับรองให้บริษัทก่อสร้างชั้นนำในประเทศให้คุณหนึ่งฉบับ นอกจากนี้ยังให้ฝ่ายบุคคลชดเชยเงินเดือนให้คุณ12 เดือน คุณน่าจะทราบดี เมื่อท่านประธานลงคำสั่งมาแล้ว ก็ยากมากที่จะมีการเปลี่ยนแปลง”

แรกขวัญหมดเรี่ยวแรงฉับพลัน พลันขาอ่อนกองอยู่กับพื้นทันที....

นิต้าไม่ได้ประคองเธอต่อ แต่กลับจ้องณิชาตาเขม็งอย่างมีความหมายเป็นนัย “ณิชาใช่มั้ย?”

การถูกเธอชำเลืองมอง ณิชาพลันเกิดความรู้สึกภาพลวงตาว่าถูกอะไรบางอย่างทิ่มแทงอยู่ข้างหลัง จนทำให้เธอไม่ค่อยสบาย แต่เธอมีศักดิ์เป็นลูกพี่ลูกน้องเป็นน้องสาวของเวธัส และเป็นผู้อำนวยการฝ่ายออกแบบของบริษัทด้วย ณิชาจึงยิ้มให้เป็นการแสดงความเคารพ

“สวัสดีค่ะ คุณนิต้า”

“ได้ข่าวว่าเมื่อคืนคุณถูกขังอยู่ในบริษัทพร้อมกับท่านประธาน ไม่ได้ตกใจอะไรใช่มั้ย?”