กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 213

“ถ้าผิวหนังถลอกก็สมน้ำหน้าแล้วแหละ” เวธัสชำเลืองมองเธอ น้ำเสียงเย็นเฉียบมาก “ใครให้คุณถ่อมาที่นี่เพื่อมาแอบนัดหมายลับๆ กับเขาล่ะ?”

ณิชารู้สึกโกรธเคืองเขาอยู่บ้าง จนพูดเสียงแข็งทันที

“ที่คุณถามฉันแบบนี้ มันจะทำให้ฉันคิดว่าคุณกำลังหึงอยู่นะ”

นัยน์ตาเวธัสหรี่ตาเล็กน้อย ใบหน้าหล่อเหลาเบนไปอีกทาง “ผมไม่ชอบให้คนอื่นมาแปดเปื้อนของของผมมาโดยตลอดอยู่แล้ว หากคุณคิดว่านี่คือการหึง งั้นคุณก็ผิดพลาดใหญ่หลวงแล้วแหละ”

ณิชาส่งเสียงชิชะตอกกลับไป ทั้งสองคนต่างมุ่งหน้าไปยังเรือนหมายเลข 6 ที่น้องอรัลกับจงกลอยู่

ก่อนจะเดินไป ณิชาเหล่ตามองมาทางทิศที่เก้าหายลับตาไป

วันนั้นในห้างJN เก้าก็มุ่งหน้าไปยังร้านกาแฟที่อยู่ดาดฟ้าตึก เหมือนว่าเขากับเวธัสจะมีการต่อสู้ภายในอย่างร้ายแรง คนลึกลับคนนั้น ...จะเป็นเขามั้ยนะ?

หางตาของเวธัสมองตามสายตาของณิชาไป พอเห็นเงาของนายเก้าเปลี่ยนเป็นเล็กลงแล้ว นัยน์ตาลึกซึ้งหรี่ลงเล็กน้อย พลันฉายความเย็นชาออกมา

นี่ถือเก้าคนที่เธอไม่รู้จักมักจี่เลยเหรอเนี่ย?

สายตาเหมือนเป็นการขายเธอ

……

สวนโรงงิ้วหมายเลข 6ของโรงงิ้วทับทิม ความจริงแล้วก็ไม่ใช่เปิดเผยให้คนนอกใช้งาน ซึ่งเป็นสวนต้นไม้ยืนต้นของจงกล

ณิชากับเวธัสยังไม่ได้เข้าไป พลันได้ยินเสียงร้องเซ็งแซ่ดังมาจากด้านใน และเป็นเพลงค่อนข้างคลาสสิก 《มู่กุ้ยอิง》ซึ่งร้องเพลงท่อนการจากลาที่เป็นอมตะเรียบร้อยแล้ว ภายในตัวเรือนก็มีเสียงปรบมือดังขึ้นอยู่เรื่อยๆ

“ดี! ร้องได้ดีมากๆ เลยครับ!” พลันมีเสียงสดใสและไร้เดียงสาของเด็กผู้ชายดังตามหลังมาติดๆ “น้าจงกลไปหาปรมาจารย์สอนร้องงิ้วแบบนี้มาจากไหน แม่เจ้า เมื่อเอาไปเปรียบเทียบกับพวกเขา ที่ผมเคยฟังมาก่อนหน้านี้ขยะทั้งนั้นเลย...”

จงกลหัวเราะเบาๆ พร้อมทั้งดึงเขาให้นั่งลงบนตำแหน่งที่นั่ง พลันชำเลืองมองเขาด้วยแววตาเมตตากรุณาดั่งคนเป็นแม่

ว่ากันว่า เวธัสถึงขั้นทำเพื่อเธอจนตัดขาดกันญ่าไปเลย...

เขารู้สึกสนใจ พลันนั่งยองๆ ลงด้านหน้าน้องอรัล ข้อศอกค้ำยันตรงหัวเข่า ฝ่ามือประคองแก้มทางด้านขวา “ดูจากท่าทางแล้วเหมือนว่าหนูจะชอบณิชาคนนี้มาก เอางี้นะ ลองพูดให้อาเล็กฟังหน่อยสิ เธอเป็นผู้หญิงแบบไหนเหรอ?”

น้องอรัลครุ่นคิดอย่างละเอียดถี่ถ้วน ยังไม่ทันได้เอ่ยปากพูด พลันมองข้ามด้านหลังของมาวินไป

ซึ่งเหมือนกลับมีกระแสจิต ณิชาก็มองมาทางน้องอรัลเช่นเดียวกัน ดังนั้นพอตอนที่มาวินหันหน้ากลับไป พลันมองเห็นเด็กสาวผมประบ่าปากแดงหน้าตาสะสวยคนหนึ่ง ซึ่งอยู่ข้างกายเวธัส และยิ้มให้เขาเล็กน้อยๆ อย่างสงบนิ่ง...

รอยยิ้มของเธอช่างหวานฉ่ำมาก ตอนเวลายิ้ม มีลักยิ้มอยู่บนแก้มทั้งสองข้าง ยามเมื่อกระทบแสงแดดผิวพรรณขาวเกลี้ยงเกลาเปล่งปลั่งจนเปล่งประกายออราสีทองอร่ามฉาบขึ้นมาอีกชั้น

มาวินตกตะลึงเล็กน้อย

เธอ...เธอคือณิชาเหรอ?