กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 224

ณิชามองดูเธอวิ่งหนีไปรอบๆ ด้วยความหวาดกลัว ก็ดึงมีดนั้นขึ้นมาอย่างเงียบๆ ตอนที่เธอซื้อมีดเล่มนี้มานั้นมันแพงมาก แล้วก็ใช้มาตั้งหลายปี ค่อนข้างใช้งานสะดวกเลย

รจิตวิ่งไปที่ประตูด้วยความตื่นตระหนก แล้วก็ชนเข้ากับนิต้าที่เพิ่งจะเดินเข้ามาอย่างไม่ทันระวัง

นิต้าใส่รองเท้าส้นสูง พอถูกรจิตชนแบบนี้ก็เกือบจะล้มลงกับพื้น โชคดีที่ผู้ช่วยของเธอประคองเธอเอาไว้ได้ก่อน……

“เธอวิ่งไปวิ่งมาในที่ทำงานทำไม？”นิต้าขมวดคิ้ว พร้อมกับตำหนิ

พอรจิตเห็นว่านิต้ามา ก็กลืนน้ำลายแล้วก็ชี้ไปที่ณิชาพร้อมกับพูดว่า “เธอ……เธอบ้าไปแล้วจริงๆ เธอถือมีดมาแล้วบอกว่ากรีดคอฉัน……”

นิต้าขมวดคิ้ว แล้วก็มองไปที่ณิชาด้วยสายตาสงสัย

“คุณนิต้า นี่มันเป็นแค่เรื่องเข้าใจผิดกันค่ะ”ณิชากลับหันไปกะพริบตาปริบๆ ให้กับเธอ ไม่ได้ดูเยือกเย็นเหมือนเมื่อกี้นี้อีกต่อไป “ฉันก็แค่เอามีดตัดกระดาษไปเช็ดให้สะอาดเท่านั้นเอง”

รจิตชี้ไปที่ณิชาด้วยความโมโห “นังชั้นต่ำ แก……”

“พอแล้ว”นิต้าตัดบทการด่าของรจิต ไม่ต้องคิดก็รู้ว่าเธอจะด่าอะไรต่อ

“กลับไปนั่งทำงานตรงที่ของเธอได้แล้ว ฉันไม่อยากได้ยินเสียงเอะอะโวยวายในออฟฟิศอีก”

รจิตหยุดตะโกนด่า แต่ก็ยังรู้สึกหวาดกลัวไม่กล้ากลับไปนั่งที่เดิม

จนถึงตอนที่นิต้ามองเธอด้วยสายตาเย็นชา เธอถึงได้รวบรวมความกล้าแล้วก็เดินกลับไปที่ที่นั่ง

ณิชาหัวเราะเยาะภายในใจ ภายนอกดูเหมือนแข็งกร้าว แต่จริงๆ ก็เป็นแค่เสือกระดาษเท่านั้น แค่สะกิดหน่อยก็พังแล้ว……

นิต้าสบตากับณิชา และนิต้าก็สงสัยตาปลอบใจให้กับเธอ เหมือนกับพยายามให้เธอสงบลงแล้วก็หันหลังเดินออกไป แต่ว่าณิชาก็เรียกเธอเอาไว้ก่อน “คุณนิต้าคะ”

นิต้าหยุดเดิน “มีอะไรหรือเปล่า？”

ณิชาจ้องตรงไปที่เธอ แล้วก็เดินเข้าไปหาเธอพร้อมกับรอยยิ้ม

เธอลดเสียงลงและกระซิบถามว่า “เกี่ยวกับแผนเมื่อคืนของวิน คุณรู้เรื่องด้วยไหมคะ？”

นิต้ามองไปที่ณิชาที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกล พร้อมกับขมวดคิ้ว “แผน? แผนอะไรของวินงั้นเหรอ”

ณิชาหัวเราะเบาๆ และส่ายหน้า “ในเมื่อคุณนิต้าไม่รู้ แสดงว่าฉันคงจะคิดมากไป”

“ณิชา ฉันให้ความสำคัญกับเธอมากนะ ตอนนี้เธอควรจะขยันทำงาน และทุ่มเทจิตใจไปที่โครงการนี้”นิต้าตบไหล่เธอเบาๆ หลังจากนั้นก็เดินออกไปพร้อมกับเสียงรองเท้าส้นสูงของเธอ

ณิชาจ้องไปที่แผ่นหลังของเธอ รอยยิ้มในดวงตาของเธอนั้นดูเยือกเย็นขึ้นกว่าเดิม

เมื่อคืนเธอได้คุยกับมาวินทางโทรศัพท์แล้ว

วันนั้นมาวินกับเวธัสเห็นเธอขึ้นไปบนรถของเก้า แต่ว่าพวกเขามาทีหลัง ก็เลยไม่รู้ว่าเธอถูกลากขึ้นรถไป มาวินเข้าใจเธอผิด ก็เลยไปหากลุ่มเพื่อน วางแผนจะทำให้เธอกลัว ดูว่าเธอจะทรยศต่อเวธัสหรือไม่

แต่โชคไม่ดี มีคนกลุ่มหนึ่งปรากฏตัวขึ้นจริงๆ ……

มาวินบอกว่า ตอนที่เขาคิดแผนนี้ขึ้นมา ก็แค่บอกให้เพื่อนกลุ่มนั้นมาแกล้งเธอเฉยๆ แต่ไม่ได้บอกเป้าหมายที่แท้จริง

และเรื่องการทำงานล่วงเวลาเขาก็เป็นคนไปบอกกับนิต้าเอง

ตอนนั้นนิต้าก็ไม่ได้ถามอะไรมากมาย และตอบตกลงอย่างง่ายดาย

เมื่อเทียบกับมาวินแล้ว ณิชารู้สึกสงสัยในตัวนิต้ามากกว่าอีก เพราะตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน เธอมีความรู้สึก……ที่อธิบายไม่ถูก

ตอนที่นิต้าจ้องมองมาที่เธอนั้น เธอก็รู้สึกเสียวสันหลังวาบ เหมือนกับถูกงูรัดแน่น……

“เธอพูดอะไรกับคุณนิต้าเหรอ？”ณมนยื่นหัวเข้ามา แล้วถามด้วยความสงสัย

“ทุกคนต่างก็เป็นคนฉลาด หยุดพูดวนไปวนมากับฉันได้แล้ว”ตอนนี้เองนิต้าก็เลิกเสแสร้ง มีท่าทางที่สูงส่ง ตอนที่มองมาที่ณิชานั้นเหมือนกับมองมดตัวหนึ่ง “ต่อให้เธอสืบเจออะไรจริงๆ ฉันก็ไม่เป็นอะไรหรอก”

ณิชาจะไม่ตกหลุมพรางของเธอ ตัดสินใจแกล้งโง่จนถึงที่สุด “คุณนิต้าคะ คุณคือคนของตระกูลสนธิไชย ขอให้บริษัทจะล่มสลาย คุณก็ยังคงสบายดี ถ้าอย่างนั้นสรุปแล้วคุณอยากจะพูดอะไรกับฉันกันแน่？”

“อย่าเล่นกับไฟเดี๋ยวจะถูกลวกเอา”

“ขอโทษด้วยนะคะ ตอนนี้ฉันอารมณ์ร้อนมาก ดับไม่ได้หรอกค่ะ”ณิชาหัวเราะอย่างเย็นชา รอยยิ้มนั้นทำให้คนที่ได้เห็นขนลุกไปทั้งตัว

นิต้าเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย “ถ้าอย่างนั้นก็ดูเหมือนกับว่าเธอจะต่อสู้กับฉันจนถึงที่สุดงั้นเหรอ？”

“คุณนิต้าพูดเล่นอะไรกันคะ ฉันจะกล้าไปสู้กับคุณได้ยังไง”แค่เธอไม่สามารถปล่อยเรื่องนี้ไปได้ เดิมทีเธอก็แค่อยากจะอยู่ที่บริษัทนี้อย่างสงบสุขอีกแค่ไม่กี่วันสุดท้าย แล้วก็พาปัณณ์หนีไป

แต่กลับขุดหลุมขนาดใหญ่ให้กับเธอ……

ต่อให้เธอจะหนีไปตอนนี้ แต่ในสายตาของเวธัสแล้ว มันก็จะกลายเป็นว่าเธอได้รับผลประโยชน์จากเก้า แล้วก็ตบตูดหนีไปอย่างนั้นเหรอ?

แล้วจะให้เธอทนได้ยังไง？

ณิชากลายเป็นคนโง่แบบนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน！

……

ก่อนที่ณิชาจะรวบรวมข้อมูลเรื่องที่นิต้าโอนถ่ายผลกำไรอันมหาศาลนั้นได้ เรื่องอื้อฉาวที่เกี่ยวกับเธอนั้นก็กระจายไปอย่างรวดเร็ว……

ตอนที่ณมนส่งลิงค์ฟอรั่มภายในบริษัทให้ณิชาดูนั้น ก็รู้สึกมีลางสังหรณ์ใจที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก

แล้วก็เป็นแบบนั้นจริงๆ พอกดเข้ามาในลิงค์ สิ่งแรกที่เห็นก็คือหัวข้อที่สุดจะทน——