กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 231

คนรับใช้พูดคุยกันอย่างสนุกปาก และสุดท้ายลุงชัยก็โทรไปที่แกรนด์วิลล์

ตอนนี้มีเพียงคำพูดของจงกลเท่านั้น ที่เวธัสจะยอมรับฟัง

เมื่อคิดได้เช่นนี้ เขาก็ไม่ได้สนใจว่ามันจะดึกแค่ไหน

โชคดีที่อีกฝ่ายรับสายอย่างรวดเร็ว แต่คนที่รับสายไม่ใช่จงกล แต่เป็น...

กันญ่า

กันญ่าทำตัวดีขึ้นมากหลังจากถูกคนางค์สั่งสอน

เธอและเตชินท์ยังคงติดต่อกัน เวลาว่างๆ ก็มักจะมาสร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับจงกล

แน่นอนว่าเธอไม่มีทางยอมแพ้เวธัสแน่นอน เธอแค่รอเวลาที่ดีกว่านี้

คืนนี้ เธอได้ยินว่าอาการไมเกรนของจงกลกำเริบพอดี เธอจึงริเริ่มที่ไปอยู่เป็นเพื่อนจงกล และนวดให้เธอ

ใครจะไปคิดว่าตอนกลางดึกจะได้ยินข่าวนี้!

นี่พระเจ้าเข้าข้างเธอแน่เลย ไม่ว่าจะทำอะไรก็ราบรื่นไปหมด!

เมื่อลุงชัยได้ยินก็ตกตะลึง “คุณกันญ่า?”

“ลุงชัย ตอนนี้คุณเวธัสขังตัวเองไว้ในห้องเก็บไวน์เหรอ เขาเป็นอะไรไป ตัวเขาไม่เป็นอะไรใช่ไหม เขาเป็นโรคกระเพาะ หมอบอกว่าเขาดื่มเหล้าไม่ได้! ณิชาดูแลเขายังไงกัน?”

กันญ่ามีน้ำเสียงที่วิตกกังวลมาก เธอเริ่มทำตัวน่าสังเวชอีกครั้ง แต่ดวงตาของเธอสั่นไหว เห็นได้ชัดว่ากำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่

ลุงชัยนึกถึงแค่เวธัส เขาจะมีอารมณ์ฟังเธอที่ไหนกัน?

“ตกลงคุณจงกลอยู่ไหมครับ”

เมื่อกันญ่าเห็นท่าทียืนกรานของเขา เธอจึงต้องส่งโทรศัพท์ให้จงกล

จงกลนั่งอยู่ตรงหัวเตียงในห้องนอน หลังเธอพิงอยู่ตรงเบาะ ใบหน้าของเธอซีดอย่างไม่ปกติ

“ลุงชัย...ฉันเอง” ในขณะที่เธอพูด เธอก็ไอออกมาอย่างห้ามไม่ได้

“คุณจงกล?!?” เมื่อลุงชัยได้ยิน เขาก็พูดด้วยความประหลาดใจทันที “ดีที่คุณอยู่ที่นี่ด้วย ตอนนี้คุณเวธัสไม่ฟังใครเลย คุณมาที่นี่สักครู่ได้ไหมครับ?”

เมื่อจงกลได้ยินลุงชัยพูดถึงเรื่องราวทั้งหมด เธอได้รู้ว่าเวธัสขังตัวเองไว้ในห้องเก็บไวน์หลังจากการทะเลาะกับณิชาครั้งใหญ่ เธอจึงรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย

หลังจากวางสาย เธอให้สาวใช้เตรียมเสื้อโค้ทที่หนาขึ้น เธอตั้งใจที่จะไปที่คฤหาสน์สนธิไชยในคืนนี้

กันญ่าลูบแขนของเธออย่างเชื่อฟัง

“คุณน้าร่างกายไม่ค่อยแข็งแรง ออกไปกลางดึกแบบนี้ร่างกายจะไหวได้ยังไง? คราวนี้ให้หนูไปแทนคุณน้าดีกว่านะคะ”

จงกลที่กำลังสวมเสื้อผ้าหยุดชะงัก น้ำเสียงของเธอดูลังเล “ไม่ใช่ว่าฉันไม่ไว้ใจนะ แต่ตอนนี้การหมั้นของธัสกับหนูถูกยกเลิกแล้ว หนูออกไปกลางดึกแบบนี้ มันจะไม่ดีต่อชื่อเสียงของหนู”

“หนูไม่สน!” กันญ่าพูดยืนยันกับเขาอย่างจริงใจ “หนูแค่ต้องการปกป้องเขาอยู่ห่างๆ ก็พอแล้ว…”

“แต่...แคก...”

ทันทีที่เธอพูด จงกลก็ไอติดต่อกันหลายครั้ง เสียงของเธอก็ขาดๆ หายๆ

สาวใช้รีบดึงเก้าอี้มาให้จงกลนั่ง

“คุณจงกล ใกล้จะถึงหน้าหนาวแล้ว คุณมักจะป่วยเวลาที่อากาศเปลี่ยนแปลง แม้ว่าคุณจะอยากไป คุณต้องให้ทางครัวต้มยาให้ทานยาก่อนแล้วค่อยไปนะคะ!” สาวใช้ยังคงเกลี้ยกล่อม

เลือดของจงกลพุ่งขึ้นอย่างรุนแรง และความคิดของเธอก็หยุดชะงัก

ในที่สุด กันญ่าก็ขึ้นมานั่งบนรถอย่างภาคภูมิใจ และตรงไปที่คฤหาสน์สนธิไชย...

คฤหาสน์สนธิไชยเป็นที่สำหรับนายหญิงของตระกูลสนธิไชย

ตราบใดที่คืนนี้เธอค้างอยู่ในคฤหาสน์ เวธัสก็จะไม่มีวันสะบัดเธอทิ้งได้!

เมื่อคิดได้เช่นนี้ กันญ่าก็ไม่สามารถหยุดปิดบังความตื่นเต้นบนใบหน้าของเธอได้

รถไปถึงที่คฤหาสน์สนธิไชยอย่างรวดเร็ว

เนื่องจากระยะทางค่อนข้างไกล ตอนที่กันญ่ามาถึง เวธัสได้ขังตัวเองไว้ในห้องเก็บไวน์เป็นเวลาเกือบสองชั่วโมงแล้ว

ลุงชัยร้อนรนมาก เขาไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี...

เมื่อได้ยินเสียงรถดับ เขาก็รีบไปต้อนรับเธอ แต่คนที่เขาเห็นคือกันญ่า!

สีหน้าของเขาแข็งทื่อไปทันที

“คุณ...คุณกันญ่า?”

“คุณเวธัสอยู่ที่ไหน เร็วเข้า รีบพาฉันไปสิ” กันญ่าทำท่าทีเหมือนคุณนายของบ้านนี้ ดูแข็งแกร่งมาก

ลุงชัยอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่กันญ่ากลับพูดอย่างอุกอาจ “หรือนายอยากเห็นโรคกระเพาะของคุณเวธัสกำเริบหรอ เป็นคุณน้าที่ขอให้ฉันมาดู แม้ว่าคุณจะไม่เห็นแก่หน้าฉัน แต่ก็ควรจะเห็นแก่คุณน้า ยิ่งกว่านั้น พวกเราทุกคนต่างก็หวังดีกับคุณเวธัส...”

ในภวังค์ ดูเหมือนเขาจะได้ยินเสียงที่ดังก้อง เสียงฝีเท้า และเสียงเคาะประตู

เขาอยากจะลืมตาขึ้นมาก แต่ไม่ว่าเขาจะพยายามมากแค่ไหน มันก็เหมือนว่ามีคนมากดทับเขาลง ทำให้เขาไม่สามารถลุกขึ้นได้

เมื่อเขารอดพ้นจากสถานการณ์ดังกล่าวมาอย่างยากลำบาก ในตอนนั้นก็เป็นเวลาตีหน้าครึ่งแล้ว

คืนก่อนรุ่งสางอากาศหนาวมาก แต่หน้าผากของเขากลับเต็มไปด้วยเหงื่อ

เขาปาดเหงื่อ และมองไปด้านข้างทันที

เวลาเขานอนหลับเขาเป็นคนมีระเบียบมาก โดยเขาได้เว้นที่อีกครึ่งหนึ่งไว้ให้หม่ามี๊

แต่ตอนนี้บนที่นอนกลับไม่มีใครเลย...

หม่ามี๊อยู่ที่ไหน?

ในสถานการณ์ที่เขาไม่สามารถตื่นนอนได้นั้น เขารู้สึกเหมือนว่ามีคนวิ่งออกจากคฤหาสน์สนธิไชย

เป็นหม่ามี๊หรือเปล่า?

เขายกผ้าห่มขึ้นทันที และลุกจากเตียง ใส่รองเท้าแตะคู่เล็กที่มีหัวเป็นรูปกบ ก่อนจะวิ่งไปที่ทางเดินเพื่อถามลุงชัย

ทันทีที่เขาเปิดประตู เขาก็เห็นว่าตรงข้ามมีผู้หญิงคนหนึ่งเดินออกจากห้องของเวธัสในแนวทแยงมุม

ผู้หญิงคนนั้นสวมชุดนอนสีชมพู ผมยาวของเธอพาดไหล่ไว้...

“คุณน้าณิชา!”

เมื่อเด็กน้อยเห็นว่าเป็นชุดนอนของหม่ามี๊ เขาก็รีบวิ่งไปหาอย่างตื่นเต้น

แต่……

ผู้หญิงคนนั้นได้ยินการเคลื่อนไหว ก่อนที่เธอจะค่อยๆ หันหน้ามา แต่นั่นไม่ใช่ณิชา

แต่เป็นกันญ่า!

กันญ่าสวมชุดนอนของหม่ามี๊ และออกมาจากห้องของพ่อ!

ตึกตึก รองเท้าแตะของเด็กน้อยถูกสะบัดทิ้ง

เขามองไปที่ผู้หญิงที่อยู่ข้างหน้าเขาด้วยความไม่อยากจะเชื่อ น้ำเสียงของเขาเปลี่ยนจากความตกใจเป็นคำถาม “ทำไมคุณมาอยู่ที่นี่!”