กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 233

“นี่คุณ……”

“นิต้า” นิต้ายังอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เก้าห้ามไว้ “ปล่อยให้คุณณิชาพูดให้จบเถอะ”

ณิชารู้ว่าถ้าเก้าไม่พยักหน้า เธอก็จะไม่สามารถออกไปจากที่นี่ได้

นี่ดูเหมือนจะเป็นวิลล่าส่วนตัวของเขา...

เธอยังคงพยายามสงบสติอารมณ์ พยายามใจเย็นลง

“คืนนั้นคุณจัดการแก๊งฮาเล่ย์พวกนั้นใช่ไหม”

เก้าไม่ปฏิเสธ “หากพวกเขาทำร้ายคุณ ผมจะจัดการพวกเขาแทนคุณ”

“ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฉันเป็นคนสำคัญขนาดนี้ สำหรับฉัน คุณสามารถจัดการคนที่จงรักภักดีและทำงานต่างๆ ให้คุณได้ ไม่กลัวจะทำให้พวกเขาเสียใจเหรอ?”

เก้าเดินช้าๆ ไปที่โต๊ะกาแฟ และเทน้ำหนึ่งแก้วให้ตัวเอง

ค่อยๆ ดื่ม...

ดวงตาที่อยู่ใต้แว่นฉายสายตาที่คมชัด

“ใครจะรู้ว่าผมเป็นคนทำ”

“ไม่เสียแรงที่เป็นถึงคุณเก้าแห่งตระกูลสนธิไชย โหดเหี้ยมไร้ความปรานี ฉันนับถือจริงๆ !”

ณิชาเดาได้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้นในช่วงเวลานี้ และเธอไม่ต้องพูดจาอ้อมค้อมอีกต่อไป

เธอจ้องตรงไปที่เก้า "คนแบบคุณไม่มีทางช่วยฉันโดยไม่หวังอะไร คุณต้องการจะทำอะไรกันแน่"

เธอไม่สามารถเกี่ยวข้องกับโครงการต่างๆ ในเมืองได้แล้ว และเขาจะยังเก็บเธอไว้ทำไม...

เขาต้องมีจุดประสงค์อื่นแน่

“อย่าทำเหมือนว่าฉันจะมีอิทธิพลขนาดนั้น จริงๆ แล้วเรามีจุดประสงค์เดียวกัน”

เก้าวางแก้วน้ำลง แต่ความเย็นของน้ำยังติดอยู่ระหว่างริมฝีปากและฟันของเขา

เมื่อได้ยินเรื่องนี้ ณิชาก็เริ่มระมัดระวังมากขึ้น

แต่หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็ลองอีกครั้ง "ฉันแค่อยากพาลูกชายออกจากเมืองพร"

เก้าไม่ได้พูดอีกต่อไป แต่รอยยิ้มที่มุมปากของเขานั้นลึกซึ้งขึ้น มันปกคลุมไปด้วยรัศมี ทำให้ดูลึกลับยิ่งขึ้น

เขาบอกให้ณิชาพักผ่อน และก่อนจากไป เขาไม่ลืมที่จะพูดเพิ่มเติมว่า

“เดี๋ยวผมจะส่งลูกชายของคุณมาหาคุณ”

……

เวธัสจำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น หลังจากที่เขาออกมาจากห้องเก็บไวน์

เขาจำได้เลือนรางว่าฝันถึงณิชาและฝันว่ามีอะไรกับเธอ

เวธัสลูบหน้าผากที่มึนของเขาหลังจากอาการเมาค้าง เมื่อเขาพลิกตัว เขาก็พบกับร่างกายที่อ่อนนุ่ม กลิ่นน้ำหอมฉุนแตะปลายจมูกของเขา จนเขารู้สึกคันเล็กน้อย เขาแทบจะตื่นขึ้นในทันที...

เขาเห็นผู้หญิงเปลือยเปล่าคนหนึ่งนอนตะแคงข้างอยู่

ผู้หญิงคนนั้นหลับตาอย่างเกียจคร้าน เธอห่มผ้าห่มเพียงเล็กน้อย เผยให้เห็นถึงผิวขาวของเธอ

รอยแดงบนผิวหนัง เป็นจ้ำๆ เหมือนจะเป็นรอยจูบ...

“อ่า ธัส คุณตื่นแล้วหรอ” กันญ่าตื่นขึ้นมา คว้าผ้าห่มอย่างลับๆ และมองที่เวธัสอย่างเขินอายและขี้กลัว

ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความอ่อนหวานและความปรารถนา

“คุณมาอยู่ที่นี่ทำไม” น้ำเสียงของเขาเย็นชา

การแสดงออกบนใบหน้าของกันญ่าแข็งทื่อเล็กน้อย เธฮจงใจเหยียดแขนขาวของเธอออกจากผ้าห่ม ลูบไล้ไปทั่วหน้าอกของเวธัส และพูดอย่างโกรธเคืองว่า "คุณนี่เลวจริงๆ คุณเป็นคนดึงฉันมาที่เตียง จำไม่ได้เหรอ?”

เวธัสปัดมือของกันญ่าออกไปทันที

เขาขมวดคิ้วและยืนขึ้น กางเกงที่กระจายอยู่บนพื้นสกปรกแล้ว

เขาหยิบเสื้อผ้าและกางเกงชุดใหม่ออกจากตู้เสื้อผ้า และมองไปที่กันญ่าอย่างเย็นชา

“สวมเสื้อผ้า แล้วเดินออกจากประตูนี้ไป ไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเรา”

กันญ่าไม่สามารถรักษารอยยิ้มบนใบหน้าได้อีกต่อไป

“แต่เมื่อคืนเราได้…คุณยังกอดฉันอยู่เลย และเอาแต่เรียกชื่อณิชา...”

แต่เขายอมแพ้ไม่ได้ แสร้งทำเป็นใจเย็น "คุณยังมีเวลาอีกสองนาที..."

"ปัณณ์?"

ทันทีที่เสียงของเด็กน้อยจบลง เสียงของณิชาก็ดังขึ้น

ณิชานอนอยู่บนเตียงเป็นเวลานาน จนถึงตอนบ่ายเขาถึงจะมีแรงลุกจากเตียง

เธอนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นอยู่พักหนึ่ง เมื่อได้ยินเสียงผู้ชายตัวเล็กๆ จากข้างนอก

เธอก็ออกมาดู ปัณณ์ถูกเอาตัวมาโดยเก้า!

“หม่ามี๊?” เมื่อเด็กน้อยเห็นณิชา เขาก็รีบวิ่งไปหาทันที

บนใบหน้าเล็กของเขามีความสุขมาก ในขณะที่เขากำลังจะกอดขาของณิชา เขาก็เห็นรอยแผลเป็นทั่วร่างกายของเธอ

ผ้าก๊อซที่หน้าผากยังเห็นคราบเลือดได้จางๆ...

แขนที่เปิดยื่นออกมานั้น ก็เต็มไปด้วยรอยขีดข่วน ใบหน้าของเธอซีดเซียว สภาพเธอดูแย่ลงไปอีก!

ปัณณ์ตัวแข็งทันที มองไปที่ร่างของณิชาที่เต็มไปด้วยรอยแผลเป็น

"ใคร? ใครรังแกหม่ามี๊! หนูจะช่วยหม่ามี๊แก้แค้น!" นอกจากความทุกข์แล้วยังมีความโกรธอีก

ในขณะนั้น เก้าเดินเข้าไปช้าๆ

ปัณณ์เอาณิชาหลบไว้ข้างหลังเขาทันที ดวงตาอัญมณีที่สวยงามของเขากะพริบอย่างดุเดือด "คุณทำร้ายหม่ามี๊ของผมใช่ไหม"

“อย่าระแรงนักเลย ฉันไม่ใช่คนเลว เมื่อคิดดูแล้ว นายควรจะเรียกฉันว่าลุงเก้าเหมือนอรัลนะ” เก้าเดินผ่านแม่ลูกไป และนั่งลงบนโซฟา

ลุงเก้าของอรัล?

ปัณณ์หันกลับมาด้วยความสงสัย และมองไปที่ณิชาเพื่อต้องการคำยืนยัน

ณิชาลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วพยักหน้า

เก้าพูดถูก

ในชั่วพริบตา ณิชาก็ได้ยินเก้ากล่าวว่า "ผมเพิ่งได้รับข่าวว่า ธัสและกันญ่ากำลังจะจัดงานแต่งงานที่โรงแรมวิกตอเรียในอีกสามวัน คุณสนใจที่จะฟังหรือไม่"