กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 254

หลังจากมีเสียงกรีดร้องอย่างไร้การควบคุมของผู้หญิง สายตาของผู้คนก็มองตามทิศทางที่เธอมองไป

บอดี้การ์ดสวมใส่เสื้อผ้าเต็มยศเหมือนกันหลายคนคอยอารักขาชายหนุ่มร่างกายสูงโปร่งคนหนึ่ง และกำลังเดินตรงมาทางนี้

ชายหนุ่มเหมือนดาวล้อมเดือน ความสูง 188 เซนติเมตร ตัดผมสั้นเรียบร้อย พร้อมทั้งบุคลิกที่มีความสามารถโดดเด่นและเย็นชาอย่างสมบูรณ์แบบ สวมใส่แว่นตากันแดด ยิ่งทำให้คนอื่นไม่สามารถมองออกถึงสายตาที่แท้จริงของเขา

ชุดสูทเรียบร้อยไร้รอยยับยู่ยี่ ราวกับถูกรีดผ้าอยู่ตลอดเวลา

การก้าวย่างอย่างมั่นคงมาก ดังนั้นไม่ว่าจะไปแห่งหนตำบลใด ก็ทำให้ผู้หญิงตกใจอยู่ตลอด

บรรยากาศแช่แข็ง

พลันมีมือข้างหนึ่งอุดปากณิชาทันที อย่างล่องหน...

เวธัส!

เขามาอยู่ที่ฝรั่งเศสได้ยังไงกัน?

กำลังจัดการโครงการเมืองในเมืองภายในประเทศอยู่ไม่ใช่เหรอ?

แม้จะอยู่ห่างกันหลายเมตรในเวลานี้ ณิชาก็หวาดกลัวมาก

ร่างกายราวกับถูกสัตว์ร้ายจ้องมอง ตัวแข็งทื่ออยู่ในอ้อมกอดของธนา

ธนารับรู้ความผิดปกติของณิชาได้อย่างชัดเจน “มีอะไรหรือเปล่าครับ?”

“ฉัน...” ณิชาพยายามเรียกสติสัมปชัญญะของตนเองกลับมา “ขอโทษค่ะ เกมนี้ฉันอยู่เล่นเป็นเพื่อนคุณไม่ได้แล้วค่ะ”

ณิชาเร่งรีบลงจากอ้อมกอดของธนา

“โอ๊ย คุณณิชาลงมาได้ยังไงกัน? แบบนี้ก็แพ้แล้วนะสิครับ!” พิธีกรตะโกนพูดอย่างสงสัย

ใต้ฝ่าเท้าของณิชาเหมือนโดนตรึงเอาไว้ หัวใจเต้นผิดจังหวะ “ฉันพลาดเองค่ะ”

“ไม่เป็นไรครับ ยังไงก็ถือว่าได้เข้าร่วมกันแข่งขันครับ”

ธนายิ้มให้และคอยพูดเสริมทัพ จึงรู้สึกว่ามีคนเพ่งมองเขาอยู่

พลันหันศีรษะกลับไปมอง ก็เห็นเงาของเวธัสทันที และกำลังมุ่งหน้าเดินมาทางนี้

เขาเข้าใจเหตุผลความผิดปกติของณิชาในทันที

“อย่ากลัว มีผมอยู่ทั้งคน” ธนากระซิบปลอบใจ พลันจับมือของณิชาทันที

หางตาเวธัสเพ่งมองเห็นฉากนี้พอดี ริมฝีปากบางกระตุกแสยะยิ้มอย่างดูถูก

ก่อนหน้านี้ เขาเองก็เคยคิดว่าเมื่อณิชาเห็นเขาแล้วควรจะมีปฏิกิริยาตอบโต้อย่างไร?

หวาดกลัว หวั่นวิตก ตกใจ...

เขาเดาถูกทั้งหมด

ผู้หญิงคนนี้มองเห็นเขา สิ่งเดียวที่จะไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองกลับมาก็คือ ....ความยินดี

สายตาที่อยู่หลังแว่นตากันแดดกวาดตามองณิชากับธนาที่กำลังกุมมือไว้แน่น

เวลานี้ณิชายังใส่ชุดว่ายน้ำอยู่ แม้จะปิดมิดชิด แต่ก็สามารถมองเห็นส่วนเว้าส่วนโค้งของรูปร่างของเธอได้อย่างสมบูรณ์แบบ

เธอยังคงเช่นเดิม ...ดึงดูดสายตามวลหมู่ภมร

เลือกที่จะพาลูกของเขาหนีมายังประเทศฝรั่งเศส ก็เพื่อต้องการหอบผ้าผ่อนหนีตามธนางั้นสิ?

หึ ฝันไปเถอะ

เวธัสเป็นประธานของสนธิไชยกรุ๊ป เมื่อผู้อำนวยการของฝ่ายออกแบบVSA Groupทราบว่าเขามา พลันนำพนักงานมาดักหน้าต้อนรับทันที พริบตาเดียว บริเวณโดยรอบคลาคล่ำไปด้วยฝูงชนเบียดเสียดกันแน่น รวมทั้งAmyที่คอยจ้องเวธัสตาเป็นมัน

เดิมคิดว่าธนาเป็นคนหล่อแล้วสำหรับคนเอเชีย คิดไม่ถึงเลยว่าจะมีของชั้นเลิศกว่าอยู่ด้วย!

Williamที่เป็นผ็อำนวยการกับเวธัสจับมือกันเป็นการทักทาย

เริ่มมีคนเดินขวักไขว่เข้ามามากขึ้น ณิชายิ่งคิดอาศัยจังหวะในเวลานี้ในการหลบหนีออกไป

หลังจากAmyพ่ายแพ้การแข่งขันเมื่อครู่ ก็เอาแต่รอแข่งรอต่อไปอยู่ตลอด

ตอนที่เธอเห็นณิชาถอยหลังมา และมองหน้าตาอันเย็นเฉียบของเวธัส จึงฉายความร้ายกาจออกมาผ่านแววตา เธอจัดการใช้มือผลักณิชาทางด้านหลังสุดแรงเกิด

โครม...

เหตุการณ์ไร้วี่แววใดๆ ร่างกายณิชาพลันสูญเสียสมดุลทันที จึงโดนผลักออกไปแบบนี้

เข่าทั้งสองข้างของณิชาปักทิ่มลงดินทันที มือทั้งข้างควานหาสิ่งของเพื่อคว้าเอาไว้อย่างไม่รู้ตัว

ปึก...

สุดท้าย เธอก็ล้มไปกองกับพื้นอย่างเขินอาย ซึ่งเป็นท่าหมอบราบ ราวกับกำลังกราบไหว้เขาอยู่

“คุณเวธัส ณิชาไม่ค่อยสบาย รบกวนคุณยกโทษให้เธอด้วยครับ” ธนารีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว พร้อมทั้งชำเลืองมองมือของณิชาที่ถูกเวธัสบีบไว้อย่างระแวดระวัง เพื่อต้องการจะปกป้องณิชาเอาไว้ให้ได้

มุมปากเวธัสแสยะยิ้ม พลันสะบัดณิชาออกอย่างไร้เยื่อใย

จากนั้นก็ควานหาผ้าเปียกที่สะอาดออกมาแผ่นหนึ่งจากกระเป๋าเสื้อ และค่อยๆ เช็ดบริเวณที่สัมผัสนิ้วของเธอ...

หลังจากนั้นก็ทิ้งทิชชูเหมือนกับทิ้งลงขยะเช่นนั้น

ณิชาฉุกคิดถึงตอนนั้นที่เจอกันตรงด้านนอกประตูโรงเรียนอนุบาล เขาก็เป็นแบบนี้แหละ

แสดงความรังเกียจที่ต้องแตะต้องเธอ เยาะเย้ยเธอและมีเหตุจูงใจอย่างอื่นอยู่ในใจ

“ผมก็แค่ประคองเธอก็เท่านั้น คุณธนาตื่นเต้นขนาดนี้ทำไมครับ?”

ธนาเลือดพลุ่งพล่าน ตอนที่เตรียมจะอ้าปากพูดก็ถูกณิชาคว้าแขนเอาไว้

ณิชาส่ายหน้าให้เขา เพื่อส่งสัญญาณให้เขาใจเย็น

“คุณเวธัสครับ ลูกน้องของผมมีตาหามีแววไม่ เดี๋ยวกลับไปผมต้องสั่งสอนเธอแน่นอนครับ ทางเราได้จัดเตรียมบ้านพักรีสอร์ตที่ติดทะเลให้คุณ คุณเดินทางมาอย่างเหนื่อยล้า เข้าไปพักผ่อนก่อนสักพักดีมั้ยครับ?”

Williamมองเห็นความผิดปกติ จึงเอ่ยปากประจบประแจงเวธัสทันที

ท่ามกลางฝูงชนที่ล้อมรอบ ใบหน้าเวธัสเดินผ่านณิชาอย่างไร้ความรู้สึก

จึงหายวับต่อหน้าต่อตาเธอแบบนี้...

หัวใจทั้งดวงของณิชาคว้าไว้ในที่สูง และตกลงมาอย่างรุนแรง ราวกับการเอาตัวรอดจากความตาย การสูดหายใจยาวๆ แต่สิ่งที่ตามมาจากนั้นก็คือความวิตกกังวลที่หนักหนาเพิ่มมากขึ้น

เขาไล่ตามมาถึงฝรั่งเศส หรือว่ารู้ความจริงแล้วหรือเปล่า?

ตอนแรกเธอพาปัณณ์กับน้องอรัลหนีมาถึงสนามบิน ปัณณ์ก็ผิดหวังกับเวธัสมาก พลันเปิดเผยเอกสารโครงการโครงข่ายไฟฟ้าหมดเปลือก โดยไม่พูดพร่ำทำเพลงจนสำเร็จ

ณิชารู้ทั้งรู้แต่กลับไม่ห้ามปราม

เธอคิดแบบเห็นแก่ตัว โดยให้เวธัสยุ่งสักหน่อย จึงไม่มีกะจิตกะใจไปตรวจสอบจุดหมายปลายทางของเธอกับลูกๆ

แต่ในเวลานี้...เขากลับปรากฏตัวได้รวดเร็วเช่นนี้

คือการจะพาลูกสองคนกลับไปงั้นเหรอ?

ความคิดแรกในหัวสมองของเธอคือการหลบหนี แต่ทางบริษัทเช่าเหมารถมารีสอร์ต มีความเป็นไปได้สูงว่าแค่เธอคนเดียวคงกลับไม่ได้หรอก...