กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 256

เวธัสไม่เอ่ยถามสักคำ โดยใช้สถานที่คับแคบเช่นนี้ ในการกักขังเธอไว้

จู่ๆ เขาก็ฉุกคิดถึงธนา

“เขาเคยจูบคุณแบบนี้มั้ย?” เวธัสเสียงแหบพร่า

“เป๊าะ”

มีคนขยับตัวเหยียบกิ่งไม้หัก ระยะห่างจากภูเขาจำลองไม่กี่พุ่มไม้เท่านั้นเอง

“หรือจะไปซ่อนไว้หลังภูเขาจำลองหรือเปล่านะ?”

“งั้นไปดูกันเถอะ?”

“ไปสิ...”

แสงจากกระบอกไฟฉายก็เริ่มกวาดบริเวณรอบๆ ของภูเขาจำลอง จนเงาพุ่มไม้ลากยาว

ณิชาแค่รู้สึกว่าจิตวิญญาณของตนเองใกล้จะหลุดออกจากร่างอยู่แล้ว

“หลอกล่อลูกชายของผมมาฝรั่งเศสก็เพื่อจะมาอยู่กินกับนายธนางั้นเหรอ?” ริมฝีปากของเวธัสโค้งขึ้นด้วยความรู้สึกเยาะเย้ยถากถาง นิ้วเรียวยาวตรึงปลายคางของเธอ

“.……”

คำถามของเขาดังสะท้อนอยู่ในหู ราวกับเสียงเวทมนตร์ที่หมุนเป็นวงกลมและขยายใหญ่ขึ้น

“เปล่านะ! ฉันไม่ได้อยู่กับเขา! คุณพอใจหรือยัง? พวกเขาจะเข้ามากันแล้ว...”

เวธัสเลียริมฝีปากล่างอย่างชั่วร้าย แต่กลับไม่ได้แสดงความคิดจะต้องการจะออกไปสักนิด

ณิชาอยากจะวิ่งแต่กลับไม่มีที่ให้วิ่งไปไหน...

สวบ!

สองคนนั้นเดินผ่านพุ่มไม้มา แสงสว่างจากไฟฉายกวาดมาทางณิชากับเวธัสแวบหนึ่ง

“เอ๋ เหมือนจะมีคนอยู่ด้านหน้านะ?”

“พวกเขาหาเหรียญครบรอบเจอแล้วใช่มั้ยเนี่ย?”

ทั้งสองคนเร่งรุดมุ่งหน้าเดินมาทางนี้ ณิชาหน้าแดงเป็นปื้นทันที และเปลี่ยนเป็นหน้าซีดอย่างรวดเร็ว จิตวิญญาณเตลิดจนตกอยู่ในภวังค์

หายนะร้ายแรงมันพุ่งเข้ามาแล้ว ณิชาคิดอย่างเศร้าใจ ถ้าจะเจอก็เจอไปสิ

ในทางกลับกันชีวิตของเธอมักยุ่งเหยิงตลอดอยู่แล้ว...

แค่ลูกสองคนของเธอ ไม่ควรต้องมาแบกรับข่าวลือดั่งใบมีดเหล่านั้นที่คอยทำร้ายคน...

ต้นเหตุเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นเพราะผู้ชายที่อยู่ด้านหน้าเป็นคนประเคนมาให้ถึงที่!

วินาทีแสงไฟปกคลุมมานั้น จู่ๆ เวธัสก็หันข้างเพื่อยืนอยู่ต้นแสง แขนยาวๆ กวาดต้อน ฝ่ามือใหญ่ตรึงท้ายทอยของเธอเพื่อปกป้องเธอให้อยู่ในอ้อมกอดของตนเองได้อย่างมั่นคง พลันหันหน้ากลับไปถลึงตาใส่สองคนที่กำลังเดินเข้ามา---

“ไสหัวไป!”

ทั้งสองคนตื่นตระหนกทันทีจากเสียงนี้ แม้ว่าจะมองไม่ชัดถนัดตา แต่รูปร่างก็ละม้ายคล้ายคลึงกับ...

“ฉันไม่เป็นไรค่ะ ตอนนี้ฉันเดินเล่นอยู่แถวๆ นี้แหละ คุณไม่ต้องสนใจฉัน ฉันจะกลับไปเองค่ะ”

พูดจบ เธอก็เร่งรุดตัดสายทันที

……

ทุกอย่างกลับมาสงบเป็นปกติ ณิชาหน้าซีดเผือด

มีคราบน้ำตาอาบแก้ม เธอฝืนกลั้นไม่ให้ตนเองร้องไห้ออกมาอีก

“ไอ้เก้ามันปล่อยให้คุณมาฝรั่งเศสคนเดียว มันไม่ต้องการคุณแล้วเหรอ?” จู่ๆ ก็มีคำพูดถากถางของชายหนุ่มดังมาทางด้านหลัง

ณิชาตกตะลึง พลันหันหน้ากลับไปมองผู้ชายที่ยืนพิงด้านข้างอยู่ข้างกำแพงหิน

หัวใจราวกับถูกมีดทื่อเชือดเฉือนมาเป็นแผ่นๆ เธอชะเง้อมองเขาด้วยสีหน้าหมดความรู้สึก...

“ใช่สิ ฉันมันก็แค่หมากที่ไม่มีประโยชน์แล้ว ดังนั้นคุณเก้าเลยเขี่ยทิ้ง แต่ฉันรู้สึกว่า คุณเก้าเป็นผู้ชายทั้งแท่ง เวธัส คุณไปถือรองเท้าให้เขายังไม่คู่ควรเลย”

เสียงประชดประชันมันสะท้อนอยู่ในภูเขาจำลองอย่างเงียบสงบ

ทุกตัวอักษรของคำพูดมันไหลเข้าสู่โสตประสาทของเวธัส

เขาคว้าข้อมือของเธอเอาไว้กะทันหัน แววตาความร้ายกาจลุกโชนทอประกาย “คุณพูดว่าอะไรนะ?”

“ได้ยินไม่ชัดเจนเหรอไงคะ?” ใบหน้าณิชามองไม่เห็นความหวาดกลัวสักนิด ในทางกลับกันกลับพยายามยืดอกให้เต็มที่ เพื่อให้ตนเองไม่ตกอยู่เป็นฝ่ายเสียเปรียบ “น่าเสียดายจริงๆ อายุยังน้อยหูก็หนวกเสียแล้ว ฉันใจดีนะเดี๋ยวจะพูดซ้ำอีกครั้งให้ เวธัส คุณมันไม่คู่ควรที่จะไปถือรองเท้าให้ดนัยด้วยซ้ำ...”