กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 266

ดวงตาของIvanมืดลงในทันที มือของเขาบีบเอวของAmy และเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว

ณิชาเห็นก็กระอักกระอ่วนท้อง ไม่น่าเล้ย! ทำไมฉันต้องอยากรู้อยากเห็นมาเจอภาพแบบนี้ด้วยเนี่ย! ต้องเป็นตากุ้งยิงแน่...

ณิชากลั้นหายใจ กำลังจะจากไปอย่างเงียบๆ แต่ตอนนั้นเอง เธอได้ยินAmyพูดชื่อตัวเองอีกครั้ง

“คุณอาคะ เห็นแก่ที่ฉํนทำขนาดนี้ เมื่อไหร่คุณจะทำตามที่สัญญาไว้กับฉันล่ะคะ ฉันเกลียดผู้หญิงเอเชียคนนั้นจริงๆ เธอยังทำให้คุณขายหน้าที่ชายหาดอีก คุณจะเก็บเธอไว้ทำไม...”

ณิชาได้ยินคำพูดของAmyแล้วก็หยุดฟัง

Amyเกลียดเธอจริงๆ ถึงกับพลีกายให้Ivan

Ivanจะพูดอะไรต่อนะ

จะไล่เธอออกไหมนะ ณิชาตั้งใจฟัง ไม่คิดเลยว่าคำตอบของIvanจะเป็น...

“โมเดลของณิชาทำได้ดีจริง ให้เธออยู่ก่อนเถอะ ให้ผมได้โมเดลมาก่อนค่อยจัดการเธอ”

“คนที่ทำงานได้ดีมีตั้งเยอะตั้งแยะ ทำไมต้องเอานังคนเอเชียด้วยล่ะ” Amyบิดเอวอย่างไม่พอใจ

Ivanสูดหายใจ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยเปลวเพลิง ลดเสียงลงแล้วพูด “ที่รัก คุณนี่จะให้ผมตายให้ได้เลยจริงๆ”

ณิชาไม่อยู่ฟังต่อ ยังไงซะก็ไม่ได้มีอะไรดีหรอก

ไม่คิดเลยว่าAmyกับIvanจะมีความสัมพันธ์แบบนี้ ที่ว่าพ่อของAmyกับIvanเป็นเพื่อนกันก็ไม่จริงสินะ เธอต่างหากที่เป็นคนเดินทางลัด! เมื่อมองไปที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ ณิชาคิดว่าโมเดลที่เธอสร้างจะต้องถูกมอบให้Ivanก็ไม่มีกะจิตกะใจจะทำงานแล้ว

ประมาณสิบนาทีต่อมา Amyเดินบิดเอวของเธอเข้ามาแถมยังฮัมเพลงเล็กน้อย

นึกว่าออฟฟิศจะว่าง แต่ดันเห็นณิชา

เธอตกตะลึงครู่หนึ่งแล้วถอนลมหายใจสองสามครั้งราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่ได้จะยียวนอะไร

ณิชาอดทนกับความคิดที่ปั่นป่วน ใส่หูฟังอย่างเงียบ ๆ ปรับเสียงให้ดังที่สุดเพื่อป้องกันเสียงรบกวนจากโลกภายนอก

ตอนเย็น เวธัสมารับเธอหลังเลิกงาน ณิชายังคงคิดถึงบทสนทนาระหว่างAmyกับIvanรู้สึกหงุดหงิดมาก

เธอไม่น่าจะออกมาเร็วขนาดนั้น...

บางทีIvanกับAmyกำลังวางแผนจะไล่เธอออกจากบริษัท เธอน่าจะรออีกสักหน่อย

“หม่ามี๊ คิดอะไรอยู่ครับ” อรัลเห็นณิชาขมวดคิ้ว ก็ขมวดคิ้วตามแล้วถามด้วยความเป็นห่วง

“ไม่มีอะไรจ๊ะ แค่เรื่องบริษัทนิดหน่อย”

ณิชาได้สติกลับมาทันที แล้วยิ้มกว้างให้เจ้าตัวเล็กทั้งสองคน

เวธัสนั่งอยู่ที่เบาะคนขับ มองผ่านกระจกรถก็เห็นรอยยิ้มอันอ่อนโยนของณิชา

สีหน้ามืดลง ตั้งแต่ที่เขาตามมาฝรั่งเศส ดูเหมือนเธอจะไม่เคยยิ้มแบบนี้เลย...

“ผมจะไปอิตาลีพรุ่งนี้” จู่ๆ ชายหนุ่มก็พูดขึ้น ขัดจังหวะความอบอุ่นระหว่างแม่กับลูกชาย

ปัณณ์ปรบมือเล็ก ๆ ยกริมฝีปากขึ้นทันที “เยี่ยมเลย”

เวธัสน้ำเสียงไม่ดี “ดูจะมีความสุขมากนะ”

“ต่อไปไม่ต้องเห็นคุณแล้ว ผมก็ต้องดีใจสิ” ตัวเล็กยักคิ้วข้างหนึ่ง ราวกับมีคำว่าดีใจติดอยู่บนหน้า

อรัลไม่แสดงอารมณ์อะไร ได้แต่ถามนิ่งๆ “จะไปนานแค่ไหนครับ”

“หนึ่งอาทิตย์” เวธัสตอบนิ่งๆ สายตากวาดไปที่ณิชา “ตอนที่ผมไม่อยู่ คุณก็ดูแลตัวเองดีๆ อย่าลืมข้อตกลงระหว่างเรา ให้คำตอบในหนึ่งอาทิตย์นะ”

ณิชาคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะนึกขึ้นได้ว่า ข้อตกลงที่เขาหมายถึง คือเรื่องยกเลิกงานหมั้นกบธนา แล้วเขาจะไม่แย่งสิทธิ์เลี้ยงดูลูกกับเธอ

ที่จริงเรื่องนี้ก็ไม่ได้ยากอะไร เพราะเธอกับธนาไม่ได้จะหมั้นกันอยู่แล้ว

แต่ก็รู้สึกสงสารธนา

ณิชาหลบตาลง ไม่ตอบ

นัยน์ตาสีดำของเวธัสสะท้อนให้เห็นเธอตัวน้อยๆ สองคน นัยน์ตาของเขาดูจริงจัง และเมื่อความเย่อหยิ่งจางหายไป ความรู้สึกที่ห่างเหินก็ดูอ่อนแรงลง

ณิชาพูดกลับเบาๆ“เข้าใจแล้ว ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันขึ้นไปแล้วนะ”

“คุณจะไปแล้วหรอ” เวธัสก้าวไปข้างหน้าอย่างดื้อรั้น ห่างจากณิชาเพียงเล็กน้อย

ณิชายังคงต่อต้านการเข้าใกล้ของเขา ถอยหลังไปตามสัญชาตญาณ

แต่สุดท้ายก็ระงับการเคลื่อนไหวไว้ได้

เธอถามอย่างจริงจัง “ไม่งั้นจะทำอะไร”

“ผมจะไปอิตาลีนะ อีกหนึ่งอาทิตย์เลยนะกว่าจะกลับมา”

“ฉันรู้ คุณเพิ่งพูดในรถเมื่อกี้นี้เอง”

ณิชาไม่เข้าใจว่าเขาเน้นเรื่องนี้ทำไม

เวธัสกำมือแน่นในกระเป๋า แล้วคลาย แล้วก็กำแน่นอีกครั้ง แล้วก็คลาย ไม่รู้ทำซ้ำกี่ครั้ง ก่อนที่เขาจะระงับความปรารถนาในใจได้

“ดูแลตัวเองกับลูกดีๆ พอผมกลับมาจะรีบมาหาเลย อย่าหนีไปไหนอีก ไม่งั้นผมจะถือว่าคุณเริ่มก่อน”

“ถึงกับถูกหาเจอแล้วครั้งหนึ่ง ฉันไม่โง่หนีไปอีกแล้วล่ะ วางใจเถอะ ฉันจะดูแลพวกเขาให้ดี”

หลังจากสัญญาอย่างจริงจัง เมื่อเห็นว่าเวธัสดูเหมือนไม่มีอะไรจะพูด ณิชาก็หันหลังเดินขึ้นไปชั้นบน

เมื่อมองดูแผ่นหลังของเธอหายไปทีละน้อย เวธัสก็หยิบกล่องใส่แหวนสีดำออกจากกระเป๋าของเขา

เพราะว่าเมื่อกี้กำกล่องไว้แน่น ตอนนี้ฝ่ามือของเขาก็มีรอยจ้ำสีแดง

มุมปากขดเป็นรอยยิ้มขมขื่น

ต่อให้ให้ไปในตอนนี้ เธอก็คงทิ้งมันไปอย่างไม่ลังเลสินะ เขากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ แล้ววันนั้นที่ภูเขาจำลอง พูดอะไรไปกันแน่