กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 27

“คุณเวธัส รถของคุณ......ถูกคนบ้าทุบกระจก”

ในเวลาปกติ ปฏิกิริยาแรกของคนทั่วไปเมื่อพบเห็นรถหรูหราก็จะหลบหลีกให้ห่าง เพราะไม่มีเงินพอจ่าย

แต่วันนี้ดันเจอคนเกลียดคนรวย

เวธัสกระตุกยิ้มมุมปาก เต็มไปด้วยรอยยิ้มเยาะที่ความหมายไม่ชัดเจน

เขากวาดขาที่ใต้โต๊ะเนียนๆ ทิ้งไพ่ในมือลงอย่างเกียจคร้าน และพูดอย่างสบายๆ ว่า “พวกนายสองคนลงไปดูซิว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่"

เอกพูดอย่างตรงไปตรงมาว่า “ผมไปดูเองคนเดียวก็ได้”

โทนี่เฉียบคมกว่าเอกมาก เขาสังเกตได้มานานแล้วว่ามีคนอื่นอยู่ในห้อง และความสนใจของคุณเวธัสก็มีมากเสียด้วย บางทีอาจเป็นคนรู้จัก?

เขาดึงชายเสื้อของเอกด้วยท่าทางขี้เล่น “ขอฉันไปด้วย”

“เฮ้ย แค่จัดการกับคนบ้า......นายจะลากฉันทำไม ฉัน......”

“คุณเวธัส คืนนี้ขอให้สนุกนะครับ”

โทนี่ยิ้มกริ่มแล้วเพิ่มอีกประโยค และลากเอกไปไกลๆ

……

ณิชาที่อยู่ใต้โต๊ะเครียดจนเลือดคั่งสมอง ไม่ได้สังเกตความหมายลึกซึ้งในคำพูดของโทนี่เลย

นอกจากความรู้สึกว่าโชคดี ในสมองยังผุดความคิดมากมายขึ้นในใจ——

ต้องทำอย่างไรถึงจะสามารถกำจัดเวธัสออกไปได้

ขณะที่ณิชากำลังลังเล ขาที่เดิมทีอยู่ตรงหน้าเธอจู่ๆ ก็ลุกขึ้นและเดินไปอีกทางหนึ่ง

จากนั้นก็มีเสียงน้ำไหลออกมาจากห้องน้ำ

เวธัสไปอาบน้ำ?

ณิชารีบคลานออกมาจากใต้โต๊ะอย่างว่องไวด้วยความรู้สึกตึงเครียดและตื่นเต้นอย่างอธิบายไม่ถูก แต่มือเท้าชาและแข็งไปหมดเพราะเหลือดไหลเวียนไม่ดี เธอทุบขาที่แข็งทื่อด้วยความตระหนก......

ทุบไปทุบมา เธอก็รู้สึกเหมือนมีสายตากำลังจ้องมองมาที่เธอ

ในใจมีลางสังหรณ์ไม่ดี

เธอมองไปยังแหล่งที่มาของสายตา......

“ยอมออกมาแล้วเหรอ” รัศมีอันดุร้ายปกคลุมเธอในทันใด

ณิชาเงยหน้าขึ้นก็พบกับดวงตาที่เหมือนเหยี่ยวของเวธัส

เขาเอนพิงขอบประตูห้องน้ำ ริมฝีปากยกยิ้มมุมปากน่าหวาดผวา สีหน้าเย้ยหยันอย่างมาก

เดี๋ยวนั้นเอง ณิชารู้สึกเหมือนถูกสายฟ้าฟาด ตัวแข็งทื่อเป็นหุ่นยนต์อยู่กับที่โดยอัตโนมัติ

แม้แต่การหายใจยังลำบาก......

“คุณ......”

ไม่ใช่ว่าเขาน่าจะอาบน้ำอยู่เหรอ

ความอับอายที่ถูกจับได้แวบเข้ามาในแววตา แก้มของณิชาแดงขึ้น “คุณรู้อยู่แล้วเหรอว่าฉันซ่อนตัวอยู่ที่นี่”

“ห้องก็มีแค่นี้ จะซ่อนน่ะมันยาก” เวธัสมองเธออย่างเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม ดวงตาหรี่ลง “พูดมา ดึกขนาดนี้แอบย่องเข้าห้องผม คิดจะทำอะไรผม”

ดึกขนาดนี้แล้ว เขาไม่เชื่อว่าเธอแค่เดินผ่านมา

ความหมายของคำนั้นตรงไปตรงมามาก ณิชาแอบกร่นด่า เขาคงจะไม่คิดว่าเธอมาที่นี่เพื่ออ่อยเขาหรอกนะ

“ไม่ใช่อย่างที่คุณคิด ฉันแค่เดินเข้าผิดห้อง......”

“คุณไม่รู้สึกว่าคำแก้ตัวของคุณมันฟังไม่ขึ้นหรอกเหรอ”

ใครก็รู้ว่าอิมพิเรียลคลับห้องชุดหมายเลข 6808 เป็นห้องส่วนตัวตลอดทั้งปีของเขา ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าประตูจะล็อกอยู่เสมอ

แต่เธอกลับปลดล็อก มาซ่อนตัวอยู่ใต้โต๊ะ!

เวธัสเหลือบมองเธอสบายๆ เดินไปที่ตู้ไวน์แล้วเปิดไวน์แดงขวดหนึ่ง

เทไวน์แดงลงแก้วทรงสูงช้าๆ เขาส่ายโคลงเบาๆ จิบไวน์แดงพลางจ้องล็อกตัวณิชา

เมื่อเธอปรากฏตัว กลิ่นหอมของดอกการ์ดิเนียในอากาศพลันรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ......

ณิชาไร้ทางหลบซ่อน ถึงขั้นรู้สึกได้ถึงเปลวเพลิงที่เตรียมพร้อมพวยพุ่งของเขา

เธอถูกบังคับให้เอียงศีรษะ

เมื่อชายผ้าชีฟองบางๆ ถูกยกขึ้น อากาศเย็นกระตุ้นผิว ทำให้ณิชากัดฟันลงอย่างแรง

ไอ้เลว!

กลิ่นคาวเลือดรุนแรงอบอวลอยู่ในปากของทั้งสองคน

เวธัสถอยออก ปากดั่งเสือแนบชิดคางของเธอ จ้องมองเธออย่างเย็นชา “วางแผนล่อเหยื่อสำเร็จแล้ว ตอนนี้มาทำเป็นเล่นตัวอะไร”

ณิชาถูกเขาจับคางและบังคับให้เงยหน้าขึ้น แต่รูม่านตาสีดำกลับเต็มไปด้วยความแน่วแน่ พูดด้วยลมหายใจไม่มั่นคง “คุณต่างหากที่เล่นตัว! ลูกชายฉันก็มีแล้ว บ้าหรือไงที่จะไปอ่อยคุณ”

เวธัสน้ำเสียงเย็นชาจนจิกกัดเจ็บแสบ “งั้นกลิ่นดอกการ์ดิเนียบนตัวคุณคืออะไร”

ณิชางุนงง “กลิ่นหอมของดอกการ์ดิเนียมันทำไม”

“ผู้หญิงทุกคนที่เข้าใกล้ผมต่างรู้ว่าผมชอบกลิ่นชนิดนี้”

ดอกการ์ดิเนียใช้เป็นน้ำหอม แต่ไม่เป็นที่นิยมมากนัก

แต่บนตัวเธอมี และเป็นชนิดที่เขาชอบมากที่สุด บวกกับข้อแก้ตัวของเธอที่ฟังไม่ขึ้น เวธัสไม่เชื่อคำอธิบายของเธอ เขาเชื่อว่ามีเจตนาแอบแฝงตั้งแต่แรก

เมื่อณิชาได้ยินเช่นนี้ สีหน้าก็พลันเปลี่ยนครั้งแล้วครั้งเล่า ทันใดนั้นก็นึกไปถึงที่นัดพบกันครั้งก่อน เหมือนว่าเขาจะมีทัศนคติที่ไม่ดีอยู่ตลอดเวลา หรือเป็นเพราะกลิ่นหอมของดอกการ์ดิเนียบนตัวของเธอ

บ้าไปแล้ว เกิดเรื่องเข้าใจผิดเข้าแล้ว......

“มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิด! ฉันชอบภาษาดอกไม้ของดอกการ์ดิเนียมาตั้งแต่เด็กแล้ว ที่บ้านฉันมีกระถางปลูกไว้ด้วย เจลอาบน้ำกับแชมพูก็มีกลิ่นชนิดนี้ อาจเพราะมีสิ่งนี้มานานมากถึงได้มีกลิ่นหอมติดตัว......” ณิชาอธิบายหาความชอบธรรมให้ตัวเอง พร้อมกับดวงตาหนักแน่น

เวธัสเยาะเย้ย “แล้วที่คุณพยายามอย่างมากเพื่อที่จะได้เป็นนักออกแบบวิลล่าให้ลูกชายของผมล่ะ”

ณิชาจ้องมองเขาอย่างว่างเปล่า “ไม่ใช่ว่าจู่ๆ คุณก็โทรหาฉัน ต้องการให้ฉันรับโครงการนี้หรอกเหรอ”

บนหน้าผากเวธัสมีเส้นเลือดนูนขึ้นเล็กน้อย

“ได้ ผมจะถือว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญ คำถามสุดท้ายคือ คืนนี้คุณมาซ่อนอยู่ใต้โต๊ะของผม และจงใจยั่วผม ตั้งใจเล่นกลอะไร” เขาอยากฟัง ว่าเธอจะอธิบายอะไรได้อีก