กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 289

กัญญ่าจับมือของเตชินท์ไว้ แล้วมองอย่างจริงจัง

เตชินท์รู้สึกมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดี หลังจากนั้นก็ได้ยินเสียงผู้หญิงพูดขึ้นมา

“ฉันจะเก็บเด็กคนนี้ไว้ แต่ฉันอยากให้คุณช่วยฉัน แกล้งทำเป็นว่าเด็กคนนี้เป็นลูกของเวธัส! เวลาก็เหมาะเจาะพอดีด้วย……”

เตชินท์รู้สึกเหมือนโดนฟ้าผ่า “เวลาแบบนี้คุณยังนึกถึงเวธัสอยู่อีกเหรอ?”

“คุณฟังฉันนะ ฐานะของคุณในตระกูลรังสิกุลไม่ใช่คุณชายที่ยิ่งใหญ่อะไร แต่ว่าเวธัสเขามีฐานะยิ่งใหญ่ ขอแค่ในอนาคตลูกของเราเป็นคุณชายของตระกูลสนธิไชย ก็จะได้สืบทอดและได้มรดกของตระกูลสนธิไชยมา พอถึงเวลานั้น ตระกูลสถานนท์ ตระกูลรังสิกุลและตระกูลสนธิไชยก็จะปรองดองกัน คุณคิดดูสิว่าเราจะเป็นยังไงบ้าง?”

เตชินท์ไม่มีอะไรจะพูด เขาครุ่นคิดครู่หนึ่ง

ถึงแม้จะไม่อยากให้ลูกของตัวเองเรียกคนอื่นว่าพ่อ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเขาเองก็เห็นด้วย

แค่คิดว่าลูกตัวเองจะสบายแบบนั้นก็......

“คุณจะให้ผมทำยังไง?”

“เตรียมตัวไปฝรั่งเศส ฉันจะยืมมือคุณกำจัดสิ่งกีดขวาง”

กัญญ่าใช้มือลูบท้องของตัวเอง ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความอบอุ่นและความรัก

ลูกเอ่ยลูกจ้า ลูกมาได้ถูกเวลาจริงๆ

……

ฝรั่งเศส

วันหยุดสุดสัปดาห์ผ่านไปอย่างรวดเร็ว มาถึงวันจันทร์แล้ว

Ivanได้มอบแบบจำลองการออกแบบโดยรวมให้กับคนที่รับผิดชอบในโครงการนี้ของอีกฝ่ายแล้ว ซึ่งก็คือเศรษฐีนีคนนั้น

จากนั้นก็ได้รับสายจากWilliam เขาบอกให้เขาไปที่ห้องประชุม

Ivanตั้งใจจัดระเบียบเสื้อผ้า ด้วยท่าทีที่ได้ใจมาก การออกแบบครั้งนี้มันดูสมบูรณ์แบบมาก แบบต้องได้ใจเศรษฐีนีคนนั้นแน่นอน เขามีความสุขมาก เขาคิดไปถึงคำชมที่กำลังจะได้รับแล้ว......

แต่ว่าหลังจากเปิดประตูห้องประชุม บรรยากาศก็ดูเคร่งเครียดไปหมด

“ผู้อำนวยการ Mrs Smith พวกคุณเรียกผมเหรอครับ?” Ivanรู้สึกสงสัย

Mrs Smithวางภาพการออกแบบไว้บนโต๊ะ เธอยิ้มแล้วก็ถามIvanว่า “Ivan นี่เป็นผลงานของคุณเหรอ?”

ความสัมพันธ์ระหว่างIvanกับMrs Smithดีมาโดยตลอด เพราะก่อนหน้านั้นมีครั้งหนึ่ง ตอนที่Mrs Smithเดินขึ้นเขาแล้วพบเจออันตราย Ivanเป็นคนช่วยเธอไว้

Ivanพยักหน้า “ใช่ครับ นี่เป็นผลงานของผม”

“คิดเองคนเดียวเลยเหรอ? ไม่มีคนช่วยคุณเลยเหรอ?”

Ivanไม่เข้าใจว่าMrs Smithถามแบบนี้ทำไม แต่เขาก็พยักหน้า

แต่ตอนที่เขาพยักหน้าเสร็จ Williamที่นั่งอยู่ข้างMrs Smithมีสีหน้าที่ดูแข็งทื่อมาก

นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

“ตลอดเวลาที่ผ่านมา ฉันรู้สึกว่าผลงานของคุณดูมีเอกลักษณ์มาก เป็นคนมีความสามารถที่หาได้ยาก ครั้งนี้มีข่าวลือที่ไม่ดีเกี่ยวกับคุณออกมาแต่ฉันก็เลือกที่จะเชื่อคุณ คุณไม่ทำให้ฉันผิดหวังจริงๆ ในเวลาสั้น ๆ แบบนี้คุณยังสามารถออกแบบออกมาได้สวยขนาดนี้......”

น้ำเสียงของMrs Smithยิ่งอยู่ยิ่งเย็นชาขึ้น

ถึงแม้จะเป็นคำชม แต่Ivanไม่ได้รู้สึกว่าเป็นเรื่องที่ดี

เขามองWilliamอย่างไม่เข้าใจ

“ผู้อำนวยการ Mrs Smithครับ แบบอันนี้ผมตั้งใจออกแบบมากๆ เลยครับ ผมใส่ใจทุกรายละเอียดทุกจุด เพื่อให้มันออกมาสมบูรณ์แบบที่สุด ถ้าตรงไหนยังดีไม่พอ ก็ขอ......”

“ไม่ดีพอ? คุณจะไม่ดีพอได้ยังไง! ขนาดร่างการออกแบบที่เก็บไว้อย่างดีของสามีฉันที่ตายไปเมื่อหลายปีก่อน คุณยังเอามาเป็นงานออกแบบของตัวเองได้ นี่ยังไม่ดีอีกเหรอ!”

Mrs Smithทุบโต๊ะแล้วยืนขึ้นอย่างโมโห

สามีของเธอเป็นอาจารย์ท่านหนึ่งในภาควิชาสถาปัตยกรรมศาสตร์ เขาเสียชีวิตเพราะภูเขาหิมะถล่ม

Mrs Smithได้เก็บรักษาต้นฉบับ แบบจำลอง รวมถึงแนวคิดต่างๆ ที่เกี่ยวกับภาควิชาสถาปัตยกรรมศาสตร์ที่เขาได้ออกแบบไว้ตอนเขายังมีชีวิตอยู่ไว้อย่างดี...

แต่คิดไม่ถึงว่าวันหนึ่งจะถูกIvanเอาออกมาใช้เป็นผลงานของตนเอง

นี่เป็นเรื่องที่ตลกที่สุดในโลกแล้วมั้ง?

“อะ......อะไรนะ?” ขาของเขาอ่อนแรงไปหมด สีหน้าของIvanแข็งทื่อ

พอถึงตอนนั้นสองคนสู้กับหนึ่งคน ยังไงณิชาคงอธิบายไม่ได้แน่ๆ

AmyถูกIvanเร่งเร้าให้ตอบ ใบหน้าและลำคอของเธอแดงก่ำ เธอแอบมองไปที่ณิชา

ทำไมภาพนั้นถึงกลายเป็นผลงานของMr Smithไปได้?

ณิชาไม่ได้เป็นคนออกแบบมันเหรอ?

ซวยแล้ว พวกเขาติดกับของณิชาแล้ว!

ณิชาใช้สายตากวาดมองภาพวาดที่อยู่บนโต๊ะ เธอเห็นแล้วก็ตกใจ

“เห้ย นี่มันเป็นร่างการออกแบบก่อสร้างของProf Smith ที่ฉันหามาจากห้องสมุดไม่ใช่เหรอ? Amy เธอจำผิดหรือเปล่า ฉันไม่เคยออกแบบงานร่วมกับเธอเลยนะ......”

Williamก็อยากจะรู้ความจริงให้เร็วที่สุด และให้คำอธิบายกับMrs Smith

“Amy ภาพนี้เป็นมายังไงกันแน่?”

“ฉัน......”

“เธอก็พูดมาเร็วๆ สิ! ว่าณิชาเป็นคนขโมยผลงานของMr Smith!”

Ivanเห็นAmyพูดอะไรไม่ออกแบบนี้ เขาก็ก้าวไปข้างหน้าอย่างโกรธเคืองและคว้าเธอไว้

Mrs Smithขมวดคิ้วหนักมาก เธอเกลียดผู้ชายที่ชอบรังแกผู้หญิงแบบนี้มาก ๆ

Amyโดนผลักจนเกือบจะไปชนกับขอบโต๊ะ ความคิดนับไม่ถ้วนปรากฏเข้ามาในหัวของเธอ ในที่สุดเธอก็กัดฟันและพูดว่า “ฉันไม่เคยเห็นงานนี้มาก่อน คุณอาต้องการให้ฉันพูดอะไร? ”

เมื่อIvanได้ยินแบบนี้ ใบหน้าของเขามืดมนมาก

“เธอเป็นคนให้ภาพนี้กับฉันเอง! เธอยังกล้าพูดอีกเหรอว่าไม่เคยเห็น ?”

“ฉันไปให้คุณเมื่อไหร่กัน? ลายเซ็นก็บอกอยู่ว่าเป็นของคุณคนเดียวเท่านั้น! ใช่แล้ว ฉันรักคุณมากๆ แต่คุณจะมาให้ฉันเป็นแพะรับบาปแบบนี้ก็ไม่ได้นะ?”

Amyปฏิเสธอย่างหนักแน่ เธอจะไม่หาเรื่องคุณเวธัสเด็ดขาด

รู้สึกตัวเองโชคดีมาก ดีนะที่รู้ว่าคุณเวธัสเป็นคนที่คอยช่วยเหลือกับณิชามาโดยตลอด......