กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 292

เมื่อถึงเวลาเลิกงาน ณิชาก็เก็บข้าวของ

Williamได้ไล่IvanและAmyออกไปพร้อมๆ กัน และเขาก็ดีต่อณิชามากๆ

ตอนเลิกงาน Williamก็มาถามเธอเป็นพิเศษว่าอยากให้รถของบริษัทไปส่งกลับบ้านไหม?

ณิชายิ้มอย่างไม่สนใจ ก่อนจะเข้าไปในลิฟต์

โทรศัพท์ดังขึ้นทันใด เธอมองดูหมายเลขที่เธอไม่รู้จัก

“สวัสดีค่ะ นั่นคุณณิชาใช่ไหมคะ” เสียงผู้หญิงหนักแน่นมาจากโทรศัพท์ เสียงฟังดูแหบเล็กน้อย

“ใช่ค่ะ ฉันเอง ไม่ทราบว่าคุณเป็นใคร” ณิชาถือโทรศัพท์ด้วยมือข้างหนึ่ง ส่วนมืออีกข้างตอกบัตรเพื่อออกจากงาน

“ฉันเป็นแม่ของธนา ฉันมีเรื่องจะคุยกับคุณ”

แม่ของธนา?

ณิชาไม่ได้เจอธนามาเป็นเวลานานแล้ว

ตั้งแต่ครั้งก่อนที่ไปเที่ยวกัน เธอจงใจหลีกเลี่ยงเขา

“คุณป้า เชิญพูดเลยค่ะ”

“ธนาเป็นเด็กดีมาตั้งแต่เด็กแล้ว พ่อของเขาและฉันก็มีโรงงานผลิตไม้ ถึงแม้ว่าเราจะไม่ร่ำรวย แต่เราก็ถือว่าเป็นครอบครัวที่มีฐานะดีพอสมควร แต่ช่วงก่อนโรงงานถูกฟ้องร้องจนต้องระงับการผลิตและให้ชดเชยค่าเสียหาย อาชีพการงานของธนาก็จบลงแล้ว เขาดื่มหนักอยู่พักหนึ่ง หลังจากเมาเขาก็บอกความจริงออกมา พวกเราถึงรู้ว่าทั้งหมดเป็นเพราะคุณ!”

ณิชาจับโทรศัพท์แน่นขึ้นในทันใด และเธอก็ยืนตัวแข็งในห้องโถง

“ฉันไม่เคยเป็นคนเย่อหยิ่ง แต่คุณก็มีความสัมพันธ์กับเจ้านายของธนาแล้ว แถมยังมีลูกด้วยกันอีก ถือว่าฉันขอร้องคุณแล้วกันนะ ให้ยกมือไหว้ก็ได้ และอย่าทำให้ธนาของเราลำบากใจอีกเลย”

“...”

“คุณณิชา คุณยังฟังอยู่หรือเปล่า” แม่ของธนาถามอย่างร้อนรน

“ฉันยังฟังอยู่ค่ะ” ณิชารีบตอบ

ไม่แปลกใจเลยที่ในตอนนั้น เธอบอกเวธัสว่างานแต่งของเธอกับธนาถูกยกเลิก เขาถึงได้ไม่ใส่ใจเลย

ที่แท้เขาก็แอบลงไม้ลงมือไปแล้วนี่เอง...

เธอรู้ดีว่างานแต่งงานนี้ไม่มีทางเกิดขึ้นแน่นอน!

“คุณป้า ฉันขอโทษที่สร้างปัญหาให้กับคุณและธนา ฉันจะถามเรื่องนี้ให้ชัดเจนเอง”

……

เวลาห้าโมงเย็น เวธัสขับรถไปที่ชั้นล่างของวีเอสเอ

ที่นั่งข้างคนขับมีดอกกุหลาบสีแดงสดจำนวนมาก และในอากาศก็อบอวลไปด้วยกลิ่นหอมจางๆ

เขาส่งข้อความไปหาณิชาและขอที่อยู่ของเธอ

ในไม่ช้า ณิชาก็ตอบกลับเขา

ตามที่อยู่ที่เธอให้มา เวธัสไปรับณิชาที่หัวมุมถนน

เมื่อเขาเห็นเสื้อผ้าของเธอ เวธัสก็ขมวดคิ้วเล็กน้อยอีกครั้ง

เพราะวันนี้ณิชาไปทำงาน เธอจึงสวมชุดทำงานที่ดูธรรมดามาก

เขาขมวดคิ้วอีกครั้ง...

เขาจอดรถไว้ข้างถนน

ณิชาที่กำลังอยู่ในภวังค์ กระจกรถถูกลดระดับลง ในชั่วพริบตา เธอเห็นชายหนุ่มรูปงามที่นั่งตรงฝั่งคนขับ รวมถึงดอกกุหลาบสีแดงช่อใหญ่ที่วางอยู่ มันดูงดงามมาก

เธอพูดด้วยความประหลาดใจ “ดอกไม้นี้...ให้ฉันเหรอ?”

“ผมบังเอิญขับผ่านร้านดอกไม้ระหว่างทางที่มา เลยซื้อมาฝาก คุณชอบไหม”

ที่แท้ก็แค่ทางผ่านนี่เอง

“ไม่มีผู้หญิงคนไหนต้านทานเสน่ห์ของกุหลาบแดงได้หรอก แน่นอนว่าฉันชอบ”

ณิชานั่งในรถอย่างสงบ เธอวางดอกกุหลาบสีแดงไว้ที่เบาะหลัง ถ้าถือไว้แบบนี้มันไม่สะดวกจริงๆ

เธอเหลือบมองตรงที่นั่ง ลูกทั้งสองคนไม่ได้อยู่ที่นนี่

เวธัสสั่งให้เธอรัดเข็มขัดนิรภัย เขาเหลือบมองไปที่ณิชาเป็นครั้งคราวจากหางตา

เธอวางกุหลาบแดงไว้ที่ข้างหลังอย่างสบายๆ และไม่ได้ดมกลิ่นหอมของดอกไม้เลย...

เขาขมวดคิ้ว

เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ และระงับอารมณ์ที่กำลังจะระเบิดออกมา

จากนั้นเธอก็พูดออกมาอย่างเฉยเมย

“ฉันปฏิเสธ”

ดูเหมือนเวธัสจะรู้แต่แรกแล้วว่าเธอจะปฏิเสธ ดวงตาสีดำจ้องไปที่เธอ “ผมยังทำตรงไหนได้ไม่ดีเหรอ?”

“ไม่ใช่ว่าคุณยังทำได้ไม่ดี แต่ฉันทำไม่ได้” ณิชากัดริมฝีปากล่างอย่างละอาย ใต้แสงเทียนเผยให้เห็นถึงใบหน้าที่ซีดเผือด “ฉันมักจะนึกถึงเรื่องคืนนั้นของเมื่อครึ่งเดือนก่อนเสมอ ฉันรู้สึกตัวเองสกปรก คุณเป็นถึงคุณผู้ชายของตระกูลสนธิไชย คุณต้องการผู้หญิงแบบไหนก็ได้”

เรื่องคืนนั้นอีกแล้ว...

ความลังเลแวบผ่านดวงตาของเวธัส

“การเป็นภรรยาของคุณมันต้องใช้ความกล้าหาญมาก ทุกคนจากตระกูลสถานนท์ ตระกูลสนธิไชยรวมถึงญาติผู้ใหญ่ทางฝั่งคุณ ทุกคนจะจ้องมองไปที่เธอ”

“ฉันไม่ต้องการให้ใครสักคนมาตรวจสอบอดีตของฉัน และขุดเรื่องอื้อฉาวเหล่านี้ แล้วเอามาฟาดหน้าลูกสองคนของฉัน แล้วบอกพวกเขาว่าแม่ของพวกเขาไม่คู่ควร”

“คิดเสียว่าฉันน้อยเนื้อต่ำใจเองแล้วกัน ฉันไม่มีความมั่นใจและความกล้าหาญ…”

จู่ๆ เวธัสก็จับมือเธอ แล้วเอามือเธอวางไว้ที่หน้าอกของเขา

“รับรู้หรือยัง หัวใจดวงนี้เต้นแรงเพราะคุณ”

“ไม่ว่าตอนนี้คุณกำลังคิดอะไรอยู่ หยุดคิดเถอะ ผมอนุญาตให้คุณตอบตกลงผมเท่านั้น!”

“ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในอดีตไม่ใช่ความผิดของคุณ ผมไม่สนใจ! เว้นแต่ว่าคุณยังเกลียดสิ่งที่ผมเคยทำไว้กับคุณในอดีต เรื่องอื้อฉาวเหล่านี้ เป็นเพียงข้ออ้างที่คุณเอามาปฏิเสธผมเหรอ!”

มือของเธอถูกกดไว้ที่หน้าอก ผิวหนังใต้ฝ่ามือของเธอมันร้อนจนดูเหมือนจะลุกเป็นไฟ

ความร้อนนั้นมันลามจากฝ่ามือไปสู่หัวใจ จนทำให้ทั้งร่างกายร้อนรุ่ม...

อากาศเหมือนจะเบาบางลง...

เธอแทบจะไม่สามารถคิดอะไรหรือพูดอะไรได้แล้ว

“ไม่ใช่ข้ออ้าง! ฉันพูดจริง!” ณิชาอยากจะร้องไห้ ไม้ว่าเธอจะดึงมือออกมายังไง ก็ดึงไม่ได้ “ระหว่างพวกเรา มันเต็มไปด้วยคำโกหกและการหลอกลวงตั้งแต่แรก ไม่ว่าเป็นฐานะ ครอบครัวหรือแม้แต่นิสัย เราแตกต่างกันมากจริงๆ…”

เธอชะงักไป น้ำเสียงของเธอก็เย็นชาในทันที “คุณยังแอบไปจัดการธนาและครอบครัวของเขาด้วยใช่ไหม”