กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 391

“ฉันได้ยินมาว่าเธอกับเจนนี่ยังเป็นเพื่อนสนิทกันด้วยใช่ไหม” คุณย่าถามอีก

ณิชานึกถึงการแต่งงานของเจนนี่กับชาลีได้ขึ้นมาก็พยักหน้า

“เจนนี่เป็นผู้หญิงที่ดีมากค่ะ เธอไม่ได้เป็นเหมือนกับที่ข้างนอกพูดกัน รู้จักให้นานจะรู้ว่าเธอเป็นคนที่ดีมาก”

“ฉันรู้ ชาลีกับเธอก็รักกัน ตอนนี้เธอก็มีเหลนของตระกูลรุ่งโรจน์ ฉันเอ็นดูเธอไม่ไหวแล้ว”

คุณย่าศิริจันทร์อารมณ์ดีเพราะเรื่องมงคล รอยยิ้มเด่นไปถึงดวงตา

ตุ๊กได้แต่เฝ้ารอที่ประตูลิฟต์เงียบๆ มองอยากไม่ได้ตั้งใจจากมุมนี้ หน้าตาของทั้งสองคนดูละม้ายคล้ายกันจริงๆ

อดใจไม่ไหว สักพักก็พูดขึ้นว่า “คุณณิชา คุณหน้าคล้ายกับคุณย่าสมัยสาวๆมากเลยค่ะ”

ณิชากำลังสงสัยอยู่ว่าเจนนี่กับชาลีไปรักกันตอนไหน เมื่อได้ยินเสียงของตุ๊กก็อึ้งไปครู่หนึ่ง ยิ้มแล้วพูดว่า “น่าจะเป็นเพราะฉันหน้าโหลล่ะมั้งคะ”

คุณย่าศิริจันทร์ก็ไม่ได้คิดมากอะไร

ตั้งแต่ที่กานต์รวีจากไป ในช่วงยี่สิบปีมานี้เธอก็พบกับเด็กสาวที่หน้าตาเหมือนกับกานต์รวีไม่น้อย

น้ำตาลก็เป็นหนึ่งในนั้น

ที่สำคัญกว่านั้น คุณย่าศิริจันทร์คิดเสมอว่า กานต์รวีน่าจะน่าจะไปอยู่กับชายลึกลับที่ประเทศของเขา ไม่น่าจะอยู่ที่เมืองพร

ณิชามองดูคุณย่าขึ้นลิฟต์จากไป ประตูลิฟต์ปิดสายตาของเธอก็ถูกบดบัง คำพูดของตุ๊กก็ก้องอยู่ในหู

อดไม่ได้ที่จะจับแก้มตัวเอง เธอหน้าเหมือนคุณย่าศิริจันทร์ตอนสาวๆมากเลยเหรอ

เหมือนว่าเธอก็หน้าคล้ายกับกันญ่านะ...

หน้าโหลจริงๆแหละ เหมือนคนอื่นไปทั่ว

ในลิฟต์ ถึงแม้คุณย่าจัไม่ได้คิดลึกเรื่องนี้ แต่เมื่อตุ๊กพูดขึ้น เธอก็อดที่จะคิดถึงกานต์รวีไม่ได้

ชั่วพริบตาเวลาก็ผ่านมานานขนาดนี้แล้ว

เธอยังจำได้ดีว่าตอนที่โมโหจนไล่กานต์รวีออกจากตระกูลรุ่งโรจน์ เธอกำลังวาดภาพแม่กับลูกสาวทานอาหารเย็นด้วยกัน โดยมีห้องอาหารของตระกูลรุ่งโรจน์เป็นพื้นหลัง

เธอยังขอให้ตนนั่งอยู่บนโต๊ะอาหาร เป็นแบบให้เธอ

กานต์รวีเป็นลูกสาวคนสุดท้องและลูกสาวคนเดียวของคุณย่าศิริจันทร์ คนทั้งตระกูลรุ่งโรจน์ตามใจเธอมาก คุณย่าก็เอาใจเธอเหมือนกัน แต่คิดไม่ถึงเลยว่า ภาพนั้นยังวาดไม่เสร็จ ทุกอย่างก็เปลี่ยนไปแล้ว

ตุ๊กเห็นคุณย่ากะพริบตาเงียบๆ กลั้นน้ำตาไว้ ในใจของเธอก็ไม่ค่อยสบายใจ

แอบดทษตัวเองปากเสีย ชอบพูดถึงคุณวีอยู่เรื่อย

แต่ความจริงแล้ว ไม่ว่าตุ๊กจะพูดถึงหรือไม่ การที่คุณย่าได้มาหาณิชาวันนี้ก็ทำให้คิดถึงอดีตอยู่แล้ว

เจ้านายและคนรับใช้ออกมาจากลิฟต์ด้วยความคิดถึงอดีต จนในที่สุดคุณย่าก็อดที่จะปาดน้ำตาไม่ได้

ในเวลานั้นเอง ก็มีร่างหนึ่งเดินมาโดยไม่ดูตาม้าตาเรืออย่างรวดเร็วแล้วก็กระแทกคุณย่าเข้า

เมื่อตุ๊กเห็นคนกระแทกเข้ามา ก็รีบเอาคนนั้นผลักออกไปข้างๆ พร้อมกันนั้นก็มีเสียงของตกลงพื้นอย่างกระจัดกระจาย รวมถึงกระบอกเก็บอุณหภูมิกับหนังสือ

ตุ๊กไม่คิดว่าของจะร่วงเยอะขนาดนี้ พอก้าวเข้ามาปกป้องคุณย่าก็บังเอิญไปเหยียบของแข็งๆเข้า

เธอปล่อยเท้า มองลงไปที่พื้น ก็เห็นกำไลข้อมือทองคำลายหงส์ที่ดึงดูดสายตา

ตุ๊กตัวแข็งทื่อ!

กำไลข้อมือเส้นนี้...

ก่อนที่เธอจะเคลื่อนไหว ก้อยก็รีบมาหยิบกำไลข้อมือ แต่ไม่คิดว่าคุณย่าศิริจันทร์จะเร็วกว่า มือย่นๆของเธอจับมือที่ก้อยจะหหยิบกำไลข้อมือขึ้นมา

เพราะตอนที่อยู่บ้านเกิด พ่อก็เรียกสิดาว่าวี

ชื่อเดิมของสิดาคือสิดารัตน์ แต่เธอเปลี่ยนชื่อหลังจากคบกับสุขุม เพราะอยากจะตัดขาดกับอดีต

“วี…” คุณย่าศิริจันทร์คว้ามือก้อยแล้วบีบอย่างแรง รูม่านตาบีบแน่นขึ้น “ถ้าแม่ของเธอชื่อวี แล้วตอนนี้เธออยู่ที่ไหน!”

วีคนนี้ จะเป็นลูกสาวของเธอหรือเปล่า

ก้อยรู้สึกเจ็บมากที่ถูกคุณย่าศิริจันทร์จับไว้ เธอทำหน้าว่างเปล่าและมองคุณย่าศิริจันทร์ด้วยความสับสน

“ทำไมคุณถามแบบนี้คะ คุณรู้จักแม่ฉันเหรอ”

“ฉัน...” คุณย่าศิริจันทร์อยากจะบอกไปว่าลูกสาวของเธอก็ชื่อวี แต่เธอกลับคำพูดเป็น “ฉันรู้จักกำไลข้อมือนี้ เป็นของลูกสาวเพื่อนเก่าของฉัน หากเธอพาฉันไปหาเจ้าของกำไลนี้ได้ ฉันจะให้ทุกอย่างที่เธออยากได้”

เมื่อรู้ว่าคุณย่าศิริจันทร์ยังคงสงสัยเธอ ก้อยก็ถอนหายใจอย่างขมขื่น น้ำเสียงเต็มไปด้วยความหมดหนทาง "ขอโทษด้วยนะคะ ฉันเกรงว่าฉันไม่สามารถพาคุณไปหาเธอได้"

"ทำไมกัน” คุณย่าศิรัจันทร์ตื่นเต้นอีกครั้ง คว้ามือก้อย ไว้แน่น

ก้อยมองกำไลข้อมืออย่างรำลึกความหลัง เสียงของเธอก็เต็มไปด้วยความเศร้าโศกที่ไม่สามารถซ่อนได้ "เพราะแม่ของฉันเสียไปแล้ว"

"..."

คุณย่าศิริจันทร์เหมือนถูกฟ้าผ่าลง เบื้องหน้ามืดมน ร่างกายของเธอก็สั่นคลอนลง

กานต์รวีเสียชีวิตแล้วเหรอ

เป็นไปได้ยังไง!

ปีนี้เธออายุสี่สิบเอง อ่อนกว่าเธอตั้งรุ่นหนึ่ง!

“เธอโกหกแน่ๆ! วียังไม่ตาย!” คุณย่าศิริจันทร์ตะโกนใส่ก้อยด้วยดวงตาสีแดงฉาน การหายใจของเธอดูเหมือนถูกรัดคอ