กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 401

ณ Martin Modern

เพราะต้องรับรองมาวิน ณิชาเลยไม่มีเวลาทำพระกระโดดกำแพง จึงยัดวัตถุดิบในการทำอาหารทั้งหมดเข้าตูเย็น และวางแผนจะทำเมนูผัดห้าอย่าง เมนูตุ๋นหนึ่งอย่าง และซุปกระดูกหมูอีกหนึ่ง เธอเป็นคนชอบกินอาหารจีน

เวธัสไม่ได้เลือกกินขนาดนั้น ให้กินอะไรก็กินได้หมด

ห้องชุดแห่งนี้มีขนาดใหญ่มาก 300 กว่าตารางเมตรเต็มๆ ขอบเขตในการมองเห็นนั้นกว้างมากและไร้สิ่งบดบัง

นอกจากจะไม่มีคนรับใช้คอยปรนนิบัติเยอะแยะเหมือนกับที่คฤหาสน์สนธิไชยขนาดนั้น ที่เหลือก็สะดวกมากเช่นกัน

เมื่อมาวินเข้ามาในห้องรับแขก ก็ยื่นหน้าไปมองหาเด็กน้อยทั้งสองคนทันที

เด็กทั้งสองคนได้ยินเสียงเปิดประตู ก็วิ่งมาช่วยณิชาหิ้วของด้วยความตื่นเต้น จึงได้สบตามองปริบๆกับมาวินเข้าพอดี

มาวินก็สบถแม่งเอ๊ยในใจ พลางมองไปยังเด็กทางซ้ายและขวาทั้งสองคนที่หน้าตาเหมือนกัน ครู่หนึ่งก็ชี้ไปทางปัณณ์ อีกครู่หนึ่งก็ชี้ไปทางน้องอรัล “อย่าเพิ่งพูด! ให้อาเดาก่อนว่า พวกหนูใครเป็นใคร”

ปัณณ์ไม่เคยพูดคุยกับมาวิน แต่ก็สามารถเดาฐานะของเขาออกได้เช่นกัน

น้องอรัลนั้นสนิทกับมาวินมาก แต่เขามีสีหน้าจำใจ บางครั้ง คุณอาเล็กก็โง่งมมากจริงๆนะ เขาเอามือปิดหน้าอย่างไม่กล้ามองตรงๆ

“หนูคือ…ปัณณ์ที่อยู่กับพี่ณิชาตั้งแต่ยังเล็ก? หนูคือน้องอรัล! อาทายถูกมั้ย” มาวินทายเสร็จแล้ว ก็ซักถามเอาคำตอบด้วยท่าทางตื่นเต้น

“คุณอาเล็ก ผมรู้สึกวิตกกังวลแทนคุณอาเล็กจริงๆ” ริมฝีปากเล็กนุ่มนิ่มของอรัลเดี๋ยวอ้าเดี๋ยวหุบ ในนัยน์ตาสวยเจือไปด้วยความรู้สึกเสียดาย

มาวินที่กำลังตื่นเต้นกับการที่ตัวเองทายถูกไม่หยุด ก็ส่ายหน้าหล่อเหลา จนปลายผมไหวไปตามลมเบาๆ พลางเลิกคิ้วลำพองใจ “กังวลว่าคุณอาเล็กของหนูหน้าตาหล่อเหลา สติปัญญาสูงเกินไปใช่ไหม วางใจเถอะ อาไม่ดูถูกคนธรรมดาหรอก”

“…” อรัลหมดคำจะพูด

ปัณณ์แค่นเสียงเย็น เอ่ยจี้ใจดำว่า “พวกเรากำลังกังวลว่าคุณอาเป็นแบบนี้แล้วในอนาคตจะหาแฟนสาวที่โง่งมเหมือนกันไม่เจอต่างหากครับ”

“อา….” มาวินได้ยินเสียงน่ารักเจือไปด้วยความเท่ห์ของปัณณ์แล้ว ก็ไม่ได้รู้สึกโมโหเลยแม้แต่น้อย แต่กลับมองไปทางณิชาอย่างตกตะลึงแทน “พี่ณิชา　ลูกชายพี่น่ารักมากเลย ให้ผมยืมพวกเขาไปเล่นด้วยสักหลายวันได้มั้ยครับ”

ณิชาที่เห็นเหตุการณ์ก็อดไม่ได้ที่จะเหงื่อตก ให้เขายืมไปเล่นด้วยสักหลายวัน?

มาวินรีบเอ่ยขึ้นใหม่ว่า “ผมไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น! ผมอยากจะบอกว่า ผมมีหลานชายฝาแฝดสุดเท่ห์และน่ารักแบบนี้คู่หนึ่ง เลยอยากจะพาไปแนะนำให้เพื่อนผมรู้จัก พวกเขาจะต้องอิจฉาตายแน่ๆ!”

“อย่าสอนให้ลูกชายฉันเสียคน” เวธัสที่เข้าไปเปลี่ยนเป็นชุดอยู่บ้านในห้องนอนเดินสวมรองเท้าสลิปเปอร์ออกมา แต่ออร่ากลับไม่ด้อยลงไปเลยสักนิด

มาวินกลอกตาไปมารอบหนึ่ง ไม่กล้าเอะอะโวยวายใส่เวธัส

“ผมนิสัยดีขนาดนี้ ไปสอนใครให้เสียคนมาตั้งแต่ตอนไหนกัน”

เวธัสปรายตามองเขาแวบหนึ่ง ท่าทางดูหมิ่นเป็นพิเศษ “อาศัยเพื่อนไม่เอาไหนกลุ่มนั้นของนายน่ะหรอ”

“พี่ธัส นี่พี่กำลังโจมตีด้วยคำพูดนะครับ!”

“ไม่ชอบฟังจะไปตอนนี้เลยก็ได้ ประตูอยู่ทางนั้น ไม่ส่งนะ” ท่าทีขอไปทีของเวธัสนั้นเห็นได้ชัดมาก

ถ้าหากไม่ใช่ว่าณิชารับปาก เขาจะพามาวินกลับมารบกวนช่วงเวลาอาหารเย็นที่หาได้ยากนี้ได้อย่างไรกัน

มาวินข่มอารมณ์อยู่ครู่หนึ่งและเชิดหน้าขึ้น พลางหาทางลงให้กับตัวเอง “พี่คิดจะใช้วิธีการยั่วยุให้โมโหเพื่อขับไล่ผมไปสินะ? ผมไม่ไปหรอก! พี่ณิชายังไม่ไล่ผมเลย มา น้องอรัล น้องปัณณ์ คุณอาเล็กจะไปเล่นเกมเป็นเพื่อนกับพวกหนูนะ”

ดังนั้น ภายในห้องรับแขกก็มีผู้ใหญ่หนึ่งคนกับเด็กสองคนเล่นกันวุ่นวายอย่างรวดเร็ว

แม้มาวินจะดูเหมือนพึ่งพาไม่ค่อยได้ แต่เขาเล่นเกมได้คล่องมือดั่งใจคิดมาก เกมที่เป็นที่รู้จักกันในตลาดอยู่บ้าง เขาล้วนเคยเล่นมาก่อน อีกทั้งยังค่อนข้างมีชื่อเสียงด้วย

ตอนนี้นอกจากเขาจะทำงานอยู่ที่สนธิไชยกรุ๊ปแล้ว ก็ยังทำบริษัทเกมร่วมกับเพื่อนมหาวิทยาลัยสองสามคนแห่งหนึ่ง

แต่ในระยะแรกนั้นบริษัทเกมใช้งบประมาณฟุ่มเฟือยมาก ในมือเขาขาดเงิน บริษัทก็อยู่ในสภาพครึ่งๆกลางๆ

สิ่งที่ตอบกลับเขาก็คือ เวธัสลุกขึ้นเดินไปที่ห้องครัวโดยไม่หันหน้ากลับมาแม้แต่น้อย

เมื่อเปิดประตูห้องครัว กลิ่นหอมของอาหารก็ลอยเข้าจมูก

เขายืนพิงประตูห้องครัว ชื่นชมณิชาที่กำลังวุ่นอยู่

เธอสวมชุดอยู่บ้านธรรมดาๆ บริเวณเอวผูกผ้ากันเปื้อนเอาไว้ เรือนผมยาวถูกรวบขึ้นเป็นทรงดังโงะ เครื่องสำอางก็ล้างออกแล้ว ทั้งที่ไม่แต่งหน้า แต่กลับมีเสน่ห์อย่างน่าประหลาด

ความสุขอันเรียบง่ายก็น่าจะประมาณนี้ ทุกวันเลิกงานกลับบ้านแล้วสามารถเห็นผู้หญิงที่รักล้างมือทำซุปให้เขา...

ก้นบึ้งของหัวใจเต็มไปด้วยความรู้สึกตื้นตันใจที่เอ่อล้น

ณิชากำลังจ้องระดับความร้อนในหม้อ จึงไม่สังเกตเห็นว่ามีเงาคนคนหนึ่งกำลังใกล้เข้ามาแม้แต่น้อย รอเธอได้สติกลับมา เวธัสก็กางแขนทั้งสองข้างโอบเอวเธอเอาไว้จากด้านหลังแล้ว นี่ทำให้ณิชาตกใจสะดุ้งจนเกือบจะกรีดร้องออกมา โชคดีที่คุ้นเคยกับกลิ่นอายของเขาแล้ว

เอียงมองไปด้านข้างเล็กน้อย ประสานเข้ากับนัยน์ตาลึกล้ำของเวธัส

ประตูห้องครัวไม่ได้ปิด ถ้าหากมีใครเดินผ่านระเบียงทางเดินไป ก็สามารถมองเห็นภาพด้านในห้องครัวได้

เธอใช้ทุกวิธีที่จะผลักเขาออกไปด้วยความโมโห “ฉันกำลังทำอาหารอยู่นะคะ อย่าดื้อ ออกไปรอฉันก่อน...”

เวธัสไม่ขยับ ซุกศีรษะเข้ากับซอกคอของเธอ ริมฝีปากบางจุมพิตลงบนไหปลาร้าอย่างแนบชิด ลากผ่านไปทีละนิ้วๆ ดูสนิทสนมและคลุมเครือ

“พวกเราไม่ได้ใช้เวลาด้วยกันสองคนนานแล้วนะ” เสียงของเขาคล้ายกับเป็นสื่อนำที่แล่นไปตามร่างกายของเธอ น้ำเสียงแหบพร่ามาก

ภายในบ้านมีเด็กสองคนตลอดเวลา ไม่ว่าจะทำอะไรก็ล้วนไม่สะดวก

กระทั่งเสียงร้องของเธอ ล้วนยับยั้งชั่งใจ และไม่เคยจะร้องเสียงดัง

ดูเหมือนน้ำในหม้อจะเดือดแล้ว จึงส่งเสียงปุดๆเตือนขึ้นมา ณิชารู้สึกได้ถึงมือของเขาที่วนเวียนอยู่ตรงช่วงเอวของเธอรอบแล้วรอบเล่า ความรู้สึกต้องห้ามจากการที่จะมีคนผ่านมาได้ตลอดเวลาทำให้เธอรู้สึกตื่นเต้นเป็นสองเท่า จึงมองไปยังประตูห้องครัวด้านหลังเขาอย่างอดไม่ได้...