กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 440

ในเวลานี้ความอบอุ่นอ่อนโยนในตาของเวธัสก็จางหายไปจนหมดแล้วเหมือนกัน จมดิ่งอยู่ในความชั่วร้าย“นี่เป็นคำพูดจากใจจริงของคุณ?”

“ต่อหน้าคนตาย ฉันไม่พูดโกหก”

“เยี่ยม เยี่ยมไปเลย！”เวธัสก็ไม่ได้ไล่ถามต่อ ยิ้มออกมาด้วยความโมโหสุดๆ“ถ้านี่เป็นสิ่งที่คุณปรารถนา ผมก็จะทำให้สมดั่งความปรารถนาของคุณ”

ณิชารู้สึกหนาวเหน็บไม่น้อย พยายามบังคับให้ตัวเองยืนให้นิ่ง“ขอบคุณ”

เวธัสแทบอยากจะผ่าสมองของเธอออกมาดูว่าข้างในมันมีอะไรอยู่กันแน่ กวาดสายตามองเธออย่างเยือกเย็น พูดเตือนทิ้งท้ายเอาไว้“ต่อไปอย่ามาโผล่ให้ผมเห็นอีก ไม่อย่างนั้นผลที่ตามมาคุณจะรับไม่ไหวแน่นอน！”

พูดจบ เวธัสก็จากไปอย่างไม่หันกลับมาอีก

เขาจะไม่เสนอหน้ามาให้อัปยศอีกต่อไป

พูดให้ถูกก็คือ ก่อนที่จะหาสาเหตุเจอต่อให้ถามอะไรเธอต่อไปก็ไร้ประโยชน์อยู่ดี

เงาหลังของเขาไกลขึ้นเรื่อยๆ ณิชาเอามือปิดปากพยายามที่จะไม่ร้องไห้อย่างสุดชีวิต แต่ความปั่นป่วนในใจกลับไม่หยุดแม้แต่นาทีเดียว เธอทำได้แค่กัดหลังมือของตัวเอง ฝืนไม่ให้เสียงร้องของตัวเองเล็ดลอดออกไปทำให้เขาตกใจ……

ไม่รู้ว่าเธออยู่ที่สุสานตามลำพังคนเดียวแบบนี้มานานเท่าไร ตอนที่เจนนี่วิ่งมาหาเธอ เธอถึงได้ดึงสติกลับมา

เวธัสเป็นคนไปแจ้งให้เจนนี่มา

ณิชายิ้มขอโทษตอบกลับไปเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น“ขอโทษที่ให้เธอเป็นห่วง”

“ที่สำคัญที่สุดคือเธอไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว เล่นเอาฉันตกใจแทบแย่ ต่อไปห้ามวิ่งหนีออกมาโดยไม่บอกไม่กล่าวสักคำแบบนี้อีกนะ มีแต่พระเจ้าที่รู้ว่าฉันตามหาเธอจนแทบจะเป็นบ้าไปแล้ว……”เจนนี่ถอนหายใจออกมาอย่างแรง คืนโทรศัพท์ให้กับเธอ

ณิชาสไลด์เปิดหน้าจอ เห็นว่ามีสายโทรเข้ามาไม่น้อย นอกจากเจนนี่กับปัณณ์แล้ว ก็มีสายจากทางโรงพยาบาลด้วย

จะต้องเป็นผลการตรวจสอบตัวยาที่อยู่ในเข็มฉีดยาแน่นอน

เจนนี่ขับรถไปส่งณิชาที่ห้องแล็บโรงพยาบาล

หมอของแล็บปฏิบัติการเรียกณิชาเข้ามาในห้องทำงานตามลำพัง หยิบเข็มฉีดยาที่หักอันนั้นออกมาด้วยท่าทางเข้มงวดจริงจัง จ้องมองณิชา“คุณผู้หญิง คุณไปเอาสิ่งนี้มาจากที่ไหน?”

“เพื่อนของฉันฝากให้ฉันเอามาตรวจสอบน่ะค่ะ มีปัญหาอะไรเหรอคะ?”

พอหมอเห็นว่าเธอก็ไม่เหมือนคนร้ายอะไร ก็พูดขึ้นมาต่อ“ของเหลวสีเขียวที่อยู่ในนี้ พวกเราตรวจสอบดูแล้ว พิสูจน์แล้วว่าเป็นยาพิษชนิดร้ายแรงชนิดหนึ่ง ถ้าฉีดเข้าไปในร่างกายของคนจะทำให้สมองขาดอ็อกซิเจนเป็นระยะเวลาสั้นๆ แล้วกลายเป็นสภาพผัก กรณีรุนแรงก็ถึงขั้นทำให้สมองตายได้เลย”

สภาวะสมองขาดอ็อกซิเจน สภาพผัก สมองตาย?

คำพวกนี้ พอรวมเข้ากันแล้ว ทำให้ณิชารู้สึกตกใจไม่น้อย“นี่เป็นยาพิษ? ผิดพลาดอะไรตรงไหนหรือเปล่าคะ?”

“รายงานผลการตรวจสอบเท่านี้ ไม่เชื่อคุณก็ไปดูด้วยตัวเองได้นะแม่หนูน้อย ยาพิษประเภทนี้มันร้ายแรงมาก ต้องระวังดีๆล่ะ”หมอยื่นรายงานที่หนาเป็นปึกให้กับณิชา ตอนที่ณิชารับมา มือก็ยังสั่นกระส่ายอยู่ไม่น้อย

พอเจนนี่เห็นว่าเธอสีหน้าดูผิดแปลกไป ก็จูงเธอมาอยู่ข้างๆ พูดถามขึ้น“ไปเอายานี้มาจากไหน?”

“……หลังจากที่เกิดเรื่องขึ้นกับแม่ของฉัน ฉันกลับไปนั่งที่หมู่บ้านออเรนจ์อยู่สักพัก แล้วบังเอิญไปเก็บขึ้นมาจากพื้นน่ะ”

โชคดีที่เธอรู้สึกว่ามันแปลกมากๆก็เลยนำมาตรวจสอบที่โรงพยาบาล

ไม่อย่างนั้นความจริงที่เกิดเรื่องขึ้นกับสิดาจะต้องถูกฝังกลบไปตลอดชีวิตแน่นอน……

“หา? ในบ้านของคุณป้ามีของแบบนี้ได้ยังไง?”เจนนี่ถลึงสองตาโตด้วยความเหลือเชื่อ“คงจะไม่ใช่มีใครคิดที่จะวางยาพิษเธอหลอกใช่ไหม?”

คำว่าวางยาพิษคำนี้สะกิดเข้ามาที่ใจของณิชา เธอสั่นสะดุ้งไปทั้งตัว

“ฉันนึกออกแล้ว ก่อนที่แม่ของฉันถูกรถของ‘เวธัส’ชน เธอวิ่งออกมาข้างนอกด้วยความหวาดกลัว เหมือนกับมีคนวิ่งไล่ตามเธอมาจากข้างหลัง อาจเป็นเพราะว่าเธอรู้ว่าคนคนนั้นวางแผนที่จะฉีดยาพิษเธอ ก็เลยวิ่งออกมาข้างนอกก็เป็นได้……”

“เป็นไปได้！ในกล้องวงจรปิดถ่ายติดไว้ไหมว่าใครเป็นคนไล่ตามคุณป้า?”

ณิชาส่ายหัว สีหน้าซีดขาว“ไม่มี แต่หลังจากที่เกิดเหตุรถชน คนที่แจ้งความพาแม่ของฉันไปส่งโรงพยาบาลเป็นคนแรกก็คือก้อย……”

“ฉันดูเธอก็ไม่เหมือนคนดีอะไรอยู่แล้ว นี่มันต่างอะไรจากการฆาตกรรม? แถมยังให้คุณเวธัสมารับผิดอีก”

ณิชากำรายงานผลการตรวจสอบไว้แน่น ความเย็นชาที่มืดมนแผ่ซ่านเข้ามาในตา

ท้องตอนที่เธออยู่ด้วยกันกับเวธัสในคืนนั้น！

เวธัสป่าเถื่อนขนาดนั้น ก็เลยไม่ทันได้ทำการคุมกำเนิด

พูดแบบนี้แล้วแสดงว่าเธอตั้งท้องลูกของเวธัสอย่างนั้นเหรอ?

เธอก็เลยรีบมาตรวจครรภ์โดยละเอียดที่โรงพยาบาลเอกชน ถือโอกาสมาสังเกตอาการของสิดาด้วยเลย

เธอถามกับหมอมาก่อนแล้ว โอกาสที่สิดาจะฟื้นขึ้นมานั้นมีไม่สูง ดังนั้นเธอก็เลยไม่ได้ใส่ใจอะไรเป็นพิเศษ

พอเธอกับเวธัสแต่งงานกัน คลอดลูกออกมาอย่างปลอดภัยแล้ว ถึงตอนนั้นต่อให้สิดาฟื้นขึ้นมามันก็ไม่มีผลอะไรแล้ว

เธอจะเตรียมส่งคนไปดูแลเธอตลอดทั้งชีวิต ให้เธอได้สบายใจไร้ความกังวล

ทั้งสองฝั่งก็มาเจอหน้ากันในสถานการณ์แบบนี้

ก้อยท่าทางหยิ่งทะนง แม่บ้านสามคนช่วยกันพยุงอยู่ข้างๆ ณิชากับเจนนี่สีหน้าหดหู่ ไม่ได้แต่งหน้าก็ยิ่งดูสลดหดหู่ขึ้นไปอีกไม่น้อย แต่ถึงจะเป็นแบบนี้ ใบหน้าของณิชากับเจนนี่ก็นำห่างก้อยไปตั้งหลายขุม

ก้อยตอนที่เห็นณิชา แววตาก็สว่างวาบขึ้นมา หยิบการ์ดเชิญสีแดงออกมาจากกระเป๋าหนึ่งใบก่อนจะยื่นออกไป ป้องปากยิ้มกรุ้มกริ่ม……

“นี่ อย่าว่าฉันล้ำเส้นเลยนะ ถึงยังไงเธอก็เคยช่วยฉันไว้เหมือนกัน ตอนนี้ฉันได้กลับมาเจอกับคุณยายแล้ว อาทิตย์หน้าคุณยายก็จะจัดงานเลี้ยงนับญาติที่ใหญ่โตให้กับฉัน เธอก็มาร่วมงานได้นะ”

การ์ดเชิญสีแดงปักด้วยด้ายสีทอง มีสัญลักษณ์มงคลของพิธีแต่งงาน ถ้าเกิดไม่รู้ก็นึกว่าเป็นการ์ดงานแต่งซะอีก

ณิชาเห็นแล้วรู้สึกขัดตาไม่น้อย

“งานเลี้ยงนับญาติ? เพื่อนบ้านที่ชนบทของเธอบอกว่า แม่ของเธอทิ้งเธอไปอยู่กับคนเมืองที่ฐานะร่ำรวยไม่ใช่เหรอ แล้วเธอจะเป็นลูกสาวของตระกูลรุ่งโรจน์ได้ยังไง? ทำไมฉันถึงรู้สึกว่ามีความเข้าใจผิดอะไรอยู่นิดหน่อยกันนะ?”เธอพูดเยาะเย้ย

รูม่านตาของก้อยหดลง เกิดความระแวดระวังและตื่นตระหนกขึ้นมา“เธอไปตรวจสอบฉันมาแล้ว?”

“แม่ของฉันเลี้ยงดูเธอดุจดั่งอัญมณีล้ำค่า แม้แต่ชีวิตของตัวเองก็ยังมอบให้กับเธอ ตอนนี้เธอนอนอยู่ในห้องผู้ป่วยไม่รู้ว่าจะฟื้นขึ้นมาเมื่อไร ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเธอถึงยังยิ้มได้อย่างมีความสุขขนาดนี้อยู่? เธอช่วยสอนฉันหน่อยได้ไหมว่าทำยังไงถึงจิตใจด้านชาได้ขนาดนี้?”