กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 443

อีกด้าน ท่านประเสริฐไม่ได้อยู่บ้านพักตอนนี้ แต่อยู่ในโรงพยาบาล

เขาถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลหลังจากเป็นลมหมดสติไป

ช่วงไม่กี่วันมานี้ เขาก็ไม่ได้คิดจะกลับบ้าน แต่จะใช้ความเจ็บป่วยนี้ในการบีบเวธัส เขาแก่แล้ว เวธัสดูเป็นคนเย็นชาแข็งกระด้างแต่อันที่จริงเขาเป็นคนกตัญญูและอ่อนโยน

แต่ไม่คิดว่าจะอยู่ในโรงพยาบาลนานขนาดนี้ เวธัสก็ยังไม่โผล่มาเลย!

โรงพยาบาล กลายเป็นโชว์การแสดงเดี่ยวของเขา

“คุณท่าน ท่านต้องการส่งคุณหนูไปให้คุณณิชาจริงหรือครับ” ลุงพรถามอย่างเป็นกังวล

แม้ปากประเสริฐจะบอกว่าเกลียดคุณหนูปัณณ์ แต่ลุงพรติดตามเขามาหลายปี มองออกว่าเขาปากว่าใจอย่าง

เขาชอบคุณหนูปัณณ์มาก ไม่อย่างนั้นเขาคงคิดชื่อใหม่ให้เขาใช้ในตระกูลสนธิไชยเยอะขนาดนั้นหรอก

แค่รอเข้าไปอยู่ในลำดับวงศ์ตระกูลเท่านั้นเอง

ประเสริฐประชดประชันอย่างใจไม่สุข “ไม่งั้นจะให้เขาอยู่ด้วยแล้วทำให้ฉันโกรธแบบพ่อเขาเหรอ”

“คุณหนูปัณณ์พูดไปตามความเข้าใจของเด็ก เขาดุดันกว่าคุณหนูอรัลนิดหน่อย" ลุงพรอธิบายด้วยรอยยิ้ม

“ค่อยพูดเรื่องนี้หลังพิธีนับญาติตระกูลรุ่งโรจน์เถอะ ก่อนหน้านั้นเราต้องหาทางทำลายสัญญาก่อนสมรสนั่น ธัสไม่รู้สาเลย!” พูดจบท่านประเสริฐก็เงยหน้ามองประตู นอกจากคนที่โรงพยาบาลแล้วก็ไม่เห็นเงาคนอื่นเลย

ความจริงเรื่องที่เขาเข้าโณงพยาบาลไม่ได้บอกใครเลย บอกแค่เวธัส

แต่เขาก็ไม่ยอมมา...

......

ปัณณ์ร้องไห้จนเกือบจะหายใจไม่ทัน

เจนนี่กอดเจ้าตัวเล็กกลับเข้าไปในห้องนั่งเล่นอย่างใจสลาย

“เด็กดี อย่าร้องสิ แม่ไม่ทิ้งปัณณ์หรอกนะ” เจนนี่ปาดน้ำตาจากดวงตาของเด็กน้อยอย่างระมัดระวัง “ถ้าร้องไห้อีกจะไม่หล่อแล้วนะ จะกลายเป็นเด็กขี้แยนะ”

ปัณณ์รีบปาดน้ำตา สะอึกสะอื้นแล้วพูว่า "ปัณณ์หิวแล้ว"

เจนนี่ได้ยินแล้วก็มองชาลี ชาลีก็มองไปยังผู้ดูแลบ้าน

เป็นครั้งแรกที่ผู้ดูแลบ้านเห็นปัณณ์ เจ้าตัวเล็กกลมๆดูนุ่มแน่น ผิวสีขาวชมพู หน้าตาสะอาดสะอ้านน่ารัก เหมือนเวธัสย่อส่วน ได้เห็นก็ใจอ่อนยวบ ก้มทักทายแล้วถามขึ้น “คุณหนูอยากกินอะไรครับ ผมจะให้คนไปทำมาให้”

“ไข่ม้วน หม่าล่า บาร์บีคิว ปีกไก่ กีวี แล้วก็กุ้งมังกร…” ปัณณ์พูดมารัวๆถึงของที่อยากกินแบบไม่เกรงใจเลย

ผู้ดูแลบ้านจดทุกอย่างไว้

เจนนี่เอาแขนโอบปัณณ์ "หม่าล่าไม่เหมาะกับเด็กนะ"

"แต่ผมอยากกิน..." ปัณณ์เบิกตาโตจ้องไปที่เจนนี่

จู่ๆเจนนี่ก็คิดวุถ้าไม่ให้เขากินของที่เขาอยากกินตัวเองต้องทำผิดแน่ เธอหันหน้าไปบอกผู้ดูแลบ้านว่า "หม่าล่าใส่พริกน้อยหน่อยนะ"

"ได้ครับ คุณผู้หญิง" ผู้ดูแลพยักหน้า

ชาลีก็สั่งอาหารอื่นๆเพิ่ม พวกเขาไปทำธุระมาก็หลายที่ หิวกันหมดแล้ว

หลังจากที่ผู้ดูแลบ้านจากไป ตาของชาลีก็จ้องเจนนี่เป็นครั้งคราว ที่กำลังกล่อมเจ้าตัวเล็ก

“รอปัณณ์โตจนมีเมียแล้วหม่ามี๊ก็ยังจะพูด มี๊จะพูดไปตลอดชีวิตเลย” เจนนี่ยิ้มแฉ่ง

ปัณณ์มุดหน้าลงอ้อมแขนของณิชาไว้ด้วยความไม่ชอบใจ เหลือให้เห็นเพียงหัวดำเล็กๆ

เจนนี่ยิ่งหัวเราะชอบใจ แต่มีความเศร้าซ่อนอยู่ในนั้นเล็กน้อย

ท่านประเสริฐไม่ปล่อยณิชาไปแน่ ได้กลับมาอยู่ด้วยกันสั้นๆอาจจะเป็นการจากกันนานก็ได้

ไม่นาน ผู้ดูแลก็แจ้งว่าอาหารพร้อมแล้ว

ทุกคนอยู่บนโต๊ะ แม้แต่ปัณณ์ที่บูดบึ้งก็กลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง แล้วก็เริ่มเบิกบานมากบนโต๊ะอาหาร

เจนนี่และเขาต่างก็เป็นคนชอบกิน ตักหม่าล่าใส่ปาก รอบปากก็เป็นวงน้ำมันสีแดง แถมยังแววมากด้วย ดูแล้วมีเสน่ห์ยิ่งกว่าทาลิปสติกเสียอีก

ณิชาไม่ยอมให้ปัณณ์กินเยอะเกิน แล้วพาเขาไปล้างมือ

มือเล็กคู่หนึ่งสกปรกหมดแล้ว

ชาลีเห็นเจนนี่คำใหญ่ไม่ได้หยุด แทบจะไม่เหลือภาพดีๆแล้ว อดคิดไม่ได้ว่าถ้าเขาพาเธอกลับตระกูลรุ่งโรจน์เธอจะทำให้เขาขายหน้า หรี่ตามองเธอ “คุณกินให้มันสุภาพหน่อยไม่ได้หรือไง”

เจนนี่นึกว่าเขาจะห้ามเธอกินแล้ว ก็รีบยัดหม่าล่าชิ้นสุดท้ายเข้าปากแล้วพูดพลางเคี้ยวว่า “ฉันล้างมือแล้วนะ แถมกินของก็เป็นเรื่องที่ควรกินให้มีความสุข ทำไมถึงกินอย่างสบายใจไม่ได้ล่ะ”

“เป็นมลภาวะทางสายตาของผม”

เจนนี่หลบตา "เดิมทีเราก็มาจากสังคมที่ไม่เหมือนกันอยู่แล้วนี่ ภรรยาในอุดมคติของคุณเป็นผู้ดี ไม่ใช่คนหยาบคายไม่มีมารยาทแบบฉันหรอก แต่ฉันไม่เคยบอกว่าฉันเป็นตามคนที่คุณอยากได้นี่ แม่ฉันทิ้งฉันไปตั้งแต่เด็ก พ่อฉันก็ไม่มองฉันเป็นลูก ป้าโกรธครั้งหนึ่งก็ปล่อยให้ฉันหิว ห้ามไม่ให้ฉันกิน ดังนั้นในสายตาของฉัน การได้กินเป็นเรื่องที่มีความสุขมากๆ ความสุขคือสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิต ถ้าทนไม่ไหวก็อย่ามองฉัน ไม่งั้น... ตราบใดที่คุณจะไม่ฟ้องฉัน เราเลิกทางกันก็ได้”

ตอนนั้นเธอต้องบ้าไปแล้วแน่ๆที่ตกลงแต่งงานกับเขา