กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 445

ก่อนที่ณิชาจะกลับมา ปัณณ์ค่อยๆยัดรูปกลับเข้าไปในกระเป๋าถือของเธอ ปีนขึ้นไปบนเตียงราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วดึงผ้าห่มมาคลุม

หลังจากทำทุกอย่างเสร็จ ณิชาก็บิดประตูเบาๆแล้วเข้ามา

ทุกอย่างในห้องนอนปกติ เธอไม่ได้สังเกตเห็นอะไรเลย

พอเห็นหน้าของปัณณ์ที่นอนอยู่เงียบๆ สิ่งที่ขาดหายไปในหัวใจก็ดูเหมือนจะทดแทนเข้ามา

......

ที่Martin Modern

เวธัสจ้องรูปที่ปัณณ์ส่งมาทางโทรศัพท์ ก็เงียบไปครู่หนึ่ง

จากนั้น เขาก็เปิดคอมพิวเตอร์ พิมพ์คำว่าท่านสุขุม

เมื่อสี่ปีที่แล้ว ท่านสุขุมเป็นฆาตกรลอบฆ่าในเมืองพร คดีนี้ดังมาก รูปถ่ายจำนวนมากของท่านสุขุมก็ถูกเผยแพร่บนอินเทอร์เน็ต

เมื่อเปรียบเทียบภาพทั้งสอง ก็เกือบจะมั่นใจได้แล้วว่าเป็นคนเดียวกันแน่นอน

ข้อแตกต่างเพียงอย่างเดียวคือ ท่านสุขุมในชุดเครื่องแบบเรือนจำนั้นแก่ไปมาก

นี่เป็นสิ่งที่ตาแก่แบล็กเมล์ณิชาบีบให้ห่างจากเขาน่ะ

สิ่งที่เกิดขึ้นกับเขาในวันนี้อยู่ในหัว ในที่สุดเขาก็เข้าใจว่าทำไมเจนนี่ถึงบอกว่าณิชาถึงอยู่ในภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก

ท่านสุขุมอยู่ในมือของตาแก่

ก่อนจะจากกันวันนั้น จู่ๆเธอก็จูบเขาก่อน แถมยังถามเขาเรื่องเพื่อนกับแฟนหนุ่มแอบไปจดทะเบียนกันแล้วแต่ถูกผู้ใหญ่ข่มขู่...

เพื่อนอะไรกัน ตัวเธอเองนั่นแหละ!

แต่ทำไมเธอไม่บอกเขาให้ชัดเจนล่ะ

ตอนนั้นเขานึกว่าเธอแค่เล่าเรื่องไร้สาระให้ฟัง!

เวธัสปิดหน้าจอคอมเงียบๆ แล้วโทรไปหาเอก แล้วก็สั่งหลายอย่าง ใจของเขาไม่สู้ดีแล้ว หาที่อยู่ของท่านสุขุมไม่ได้ในหนึ่งวัน เขากับณิชาก็จะถูกแบ่งกั้นกันตลอดไป...

เวลาผ่านไป เวธัสนั่งอยู่ในห้องหนังสือจนรุ่งสาง

เอกส่งข้อความมาว่าเขาอยู่ที่ประตูแล้ว

เวธัสขยี้ก้นบุหรี่ในมือแล้วลุกขึ้นยืนอย่างไร้อารมณ์

ห้องนั่งเล่นไม่ได้เปิดไฟ เป็นเวลาที่มืดที่สุดของวัน

เขาเปิดประตูออกไป เอกยืนอยู่ที่ประตูอย่างเย็นชา เขายื่นกล่องของขวัญสีดำให้เวธัส "คุณเวธัส ทุกสิ่งที่คุณต้องการพร้อมแล้ว มันเป็นเทคโนโลยีล่าสุดแม้จะได้รับผลกระทบจากคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้า ก็ยากต่อการตรวจจับเว้นแต่จะถอดประกอบ”

เวธัสหยิบกระเป๋าแล้วชำเลืองมองเข้าไปข้างใน “ตาแก่ยังอยู่ที่โรงพยาบาลเหรอ”

“ใช่ครับ ท่านประเสริฐอยู่ในโรงพยาบาลมาตลอดตั้งแต่ที่คุณไปหา ผมเคยไปถามหมอมาดูแล้ว แต่หมอปิดปากเงียบ ไม่ยอมบอกว่าอาการของท่านประเสริฐเป็นยังไงบ้าง” เอกได้กลิ่นบุหรี่จากร่างของเวธัส ไม่รู้ว่าเขาสูบไปเท่าไหร่

เมื่อก่อนตอนที่ณิชายังอยู่ เขาปกติเขาจะไม่ได้กลิ่นบุหรี่จากร่างเวธัสเลย

เพราะณิชาจะไม่ชอบเขา จะ"สั่งสอน"เขา ทำให้ลูกทั้งสองคนได้กลิ่นบุหรี่มือสองจะไม่ดีต่อร่างกาย

เวธัสตอบรับอย่างเฉยเมย ถูขอบกล่องของขวัญ "หาคนไปดูผู้ช่วยกับบอดี้การ์ดที่เก่งที่สุดของตาแก่ซะ โดยเฉพาะคนที่ติดต่อกับเขาจากต่างประเทศ ระวังอย่าให้งูตื่น ถ้ายังไม่เจอเบาะแสแน่ชัดของที่อยู่ของท่านสุขุม ห้ามบุ่มบ่ามเด็ดขาด”

แน่นอนว่าเอกก็เข้าใจดีว่าเวธัสกังวลว่าท่านประเสริฐจะทำร้ายท่านสุขุม

นั่นก็เท่ากับการเอามีดแทงหัวใจคุณผู้หญิง

เพราะยังไงจุดประสงค์ของคุณหญิงที่เลิกกับเวธัสคืออยากปกป้องท่านสุขุม

“ครับ ผมทราบดีว่าต้องทำยังไง”

เวธัสพยักหน้าเล็กน้อย ริมฝีปากบางของเขามีส่วนโค้งขึ้นมา

เขาประเมินความสามารถของตาแก่ต่ำเกินไป

วันรุ่งขึ้น

ตอนที่ท่านประเสริฐอยู่ในโรงพยาบาลแทบจะแสดงต่อไปไม่ไหวแล้วนั้น เขาก็ได้รับข้อความจากเวธัส ว่าจะมาเยี่ยมเขาในตอนบ่าย

แถมจะพาอรัลมาด้วย

ลุงพรกล่าวชมด้วยความประหลาดใจ เดินไปเตรียมต้อนรับที่ประตูตั้งแต่เนิ่นๆ

ผ่านไปประมาณสิบนาที รถสีดำก็หยุดข้างหน้า เวธัสก็พาอรัลลงจากรถ

พ่อกับลูกชายสวมเสื้อสีดำสีเดียวกันในวันนี้ คนหนึ่งชุดสูท อีกคนเป็นแจ็กเกตบุนวม แต่ก็ไม่ได้ส่งผลต่อความหล่อเหลาของพ่อและลูกชายเลยแม้แต่น้อย

“คุณเวธัส ผมรู้ว่าคุณอดใจดำไม่ห่วงท่านประเสริฐที่ป่วยอยู่ไม่ได้หรอก...” ลุงพรขยี้ตาแดงก่ำ

อรัลเม้มปาก "คุณปู่พรครับ ตอนนี้คุณปู่เป็นยังไงบ้าง"

"หมอบอกว่าอาการของท่านประเสริฐไม่คงที่ ทนต่อการกระทบกระเทือนไม่ไหว ต้องนอนพักนิ่งๆ" ลุงพรอธิบาย แล้วก็บอกเวธัสว่า "คุณเวธัส คุณมาก็เพราะว่ายังมีท่านประเสริฐอยู่ในใจใช่ไหมครับ ถ้าเดี๋ยวเขาพูดอะไร ก็อย่าไปขัดเขานะครับ เดี๋ยวมันจะไปกระทบเขามีผลต่อสุขภาพ”

เวธัสยิ้มเย้ยในใจ พูดออกมาอย่างเย็นชา “ผมรู้ แต่ก็รู้ว่าต้องทำอย่างไร ไม่ต้องให้ใครมาบอกหรอกว่าต้องทำอะไร เข้าใจไหม”

ลุงพรรู้ตัวดีว่าทำให้เวธัสไม่พอใจแล้ว สีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย แล้วก็รีบก้มหัว “ขอโทษครับคุณเวธัส กระผมก็แค่เป็นห่วงท่านประเสริฐก็เท่านั้น..."

"เขาเป็นปู่ของผม ผมจะไม่ดูดำดูดีเขาได้ไง"

ประโยคเย็นชานี้ ทำเอาลุงพรพูดไม่ออก

เวธัสพาอรัลเข้าห้องผู้ป่วยไป

มีกลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อจางๆในอากาศ ที่นี่เป็นตึกสูง อากาศถ่ายเทดี ยกเว้นแต่เตียงโรงพยาบาล ดูไม่เหมือนเตียงโรงพยาบาล

เตียงสั่น ท่านประเสริฐนอนอยู่บนนั้นอย่างไร้เรี่ยวแรง—

“ฉันนึกว่าแกคิดว่าฉันตายแล้ว เธอยังรู้จักพาเหลนมาเจอฉันด้วยเหรอ”