กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 476

ท่านรอง ก็คือพิภพไปโดยปริยาย

รอยยิ้มบนใบหน้าของเวธัสหายไปในทันที และแทนที่ด้วยสีหน้าที่เยือกเย็น เขากดคางลงเล็กน้อย และพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึมว่า “เชิญเขาเข้ามา”

ใช้เวลาไม่ถึงสองนาที โทนี่ก็ได้พาพิภพเข้ามาในห้องทำงานของเวธัส

ตามด้วยเสียงน้ำที่ไหลริน พิภพเห็นเวธัสกำลังชงชาอยู่ที่โซนต้อนรับแขกด้วยท่าทางที่เกียจคร้าน มีโมเดลภูเขาปลอม พร้อมกับน้ำที่ไหลอยู่รอบๆ โมเดลภูเขาปลอมนั้นวางอยู่บนโต๊ะ ทำให้รู้สึกถึงธรรมชาติและผ่อนคลาย

“คุณเวธัสไม่เจอกันนานสบายดีไหม” พิภพยกยิ้มมุมปาก

เวธัสส่งสายตาให้เขานั่งลงฝั่งตรงข้าม ยิ้มอย่าเสแสร้ง  “คุณลุงก็เกรงใจเกินไปครับ ตลอดเวลาที่ณิชาอยู่บ้านตระกูลรุ่งโรจน์ ต้องขอบคุณที่ช่วยดูแลเธอด้วยนะครับ”

“เฮ้อ พูดถึงณิชา ฉันก็รู้สึกเสียใจมากเหมือนกัน แกกับเธอรักกันขนาดนั้น แต่โดนแม่ฉันบงการ ดื้อดึงจะให้พวกแกแยกกันให้ได้ ฉันรู้สึกเสียใจแทนพวกแกจริงๆ” พิภพถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ ก่อนจะยกชาขึ้นมาจิบ

เวธัสไม่ได้พูดอะไรแล้วเลิกคิ้วขึ้น  “ถ้าอย่างนั้นคุณลุงมีข้อเสนออะไรดีๆ เหรอครับ?”

พิภพแอบรู้สึกประหลาดใจ เหยื่อติดกับแล้ว พูดด้วยน้ำเสียงที่ลึกซึ้งว่า  “ช่วงนี้หญิงชราว่างเกินไปเลยมีเวลามาใส่ใจเรื่องการแต่งงานของพวกแก แต่ถ้าในเวลานี้เกิดเรื่องวุ่นวายขึ้นที่บริษัท อย่างเช่นคนที่จะสนับสนุนแกกับณิชามีอำนาจมากกว่า พวกแกก็จะแก้ไขสถานการณ์นี้ได้ไม่ใช่หรือไง?”

“คุณลุงอยากจะทำลายบริษัทรุ่งโรจน์เหรอครับ?” เวธัสพูดอย่างตรงไปตรงมา

พิภพโบกมืออย่างตำหนิ  “อย่าพูดให้มันดูน่าเกลียดขนาดนั้น ตระกูลรุ่งโรจน์เป็นของฉันกับพี่พสิษฐ์เราสองพี่น้องอยู่แล้ว วันนี้ฉันก็แค่ก้าวนำไปก่อนก็แค่นั้น”

ระหว่างพูด เขาก็กลัวว่าเวธัสจะไม่เห็นด้วย จึงรีบพูดต่อว่า “ขอแค่ฉันสามารถควบคุมตระกูลรุ่งโรจน์ได้ ฉันรับประกันว่าจะร่วมงานกับตระกูลสนธิไชยแน่นอน แกจะได้นั่งตำแหน่งประธานอย่างมั่นคง ต่างคนต่างได้ผลประโยชน์ เป็นไง?”

“ไม่เป็นไงครับ ส่วนหนึ่งของตระกูลรุ่งโรจน์เป็นของภรรยาผม” จู่ๆน้ำเสียงของเวธัสเคร่งขรึมขึ้น เขาใช้สายตาที่ตำหนิติเตือน มองไปยังพิภพ  “ผมเกลียดคนที่อยากแย่งของเธอมาโดยตลอด!”

พิภพที่ถูกมองด้วยสายตาแบบนั้นก็เริ่มหวั่นใจ แล้วกลับมาแสดงสีหน้านิ่งเรียบ

“ฉันช่วยแกให้หลุดพ้นจากอุปสรรคอย่างหญิงชรานั่น แล้วยังช่วยแกได้เงิน วินวินกันทั้งสองฝ่าย บางทีอาจจะได้เยอะกว่ามรดกที่ณิชาได้เสียอีก แกมั่นใจเหรอว่าจะปฏิเสธฉัน?”

“คุณคิดลองเดาดูสิครับ ถ้าตอนนี้ผมเอาเรื่องนี้ไปบอกให้คุณย่าศิริจันทร์ ว่าลูกชายอย่างคุณกำลังวางแผนฮุบสมบัติของแก แล้วยังเอาทรัพย์สินของบริษัทโอนไปยังบัญชีต่างประเทศอีกครั้งนับไม่ถ้วน แกจะรู้สึกดีกับผมมากขึ้นไหมนะ?”

พิภพร่างกระตุก แล้วมองไปยังเวธัสอย่างเหลือเชื่อ

เริ่มตั้งแต่ก้อยได้เลื่อนตำแหน่ง เขาใช้ประโยชน์จากก้อยอยู่หลายครั้ง ยักยอกทรัพย์สินของบริษัทเป็นจำนวนมาก เข้ากระเป๋าตังตัวเอง สุดท้ายก็ฟอกเงินแล้วโอนไปยังบัญชีต่างประเทศ

เขาทำอย่างลับๆ ล่อมาโดยตลอด เวธัสรู้ได้ยังไง?

“แกสืบเรื่องฉันไงเหรอ?”

“คุณคิดว่าผมจะปล่อยภรรยาของผมไว้กับฝูงสุนัขจิ้งจอกอย่างพวกคุณโดยไม่ใส่ใจเลยเหรอครับ?” จู่ๆ น้ำเสียงของเวธัสก็เยือกเย็นขึ้น “คุณท่านก็ถือว่าเป็นย่าของผม แกอายุเยอะมากแล้ว เรื่องวันนี้ถือว่าผมไม่เคยได้ยินก็แล้วกันครับ คุณลุงกลับเถอะครับ”

พิภพจากไปพร้อมกับสีหน้าที่มืดมน เขาคิดมาอย่างถี่ถ้วนแต่กลับพลาดเสียงั้น เวธัสเพิกเฉยต่อความหวังดีของเขาได้ยังไง

ในเมื่อมันเป็นแบบนี้ งั้นเขาก็จะใช้วิธีของเขาเอง!

เวธัสใช้สายตาส่งพิภพ จากนั้นก็รีบโทรไปหาเอก  “จับตามองพิภพดีๆ อย่าให้มันตุกติก”

……

ช่วงบ่าย ณิชาอ้างว่าตัวเองปวดท้อง แล้วให้คนขับรถส่งเธอไปโรงพยาบาล

เธอจ่ายเงินใต้โต๊ะกับแพทย์หญิง เพื่อยืนยันว่าเธอต้องได้รับการฉีดยา ซึ่งไม่สะดวกให้ผู้ชายเข้ามา ให้คนขับรถไปรอนอกประตูแทน

หลังจากนั้นเธอก็ใช้โอกาสนี้แอบย่องออกไปจากประตูหลัง แล้วรีบตรงดิ่งไปยังร้านอาหารที่นัดกับเวธัสเอาไว้

เมื่อผลักประตูออก ในร้านอาหารกลับไม่มีใครอยู่สักคน

นอกร้านอาหารครึกครื้นมากกว่าปกติ แต่ในร้านอาหารนั้นกลับเงียบสงบ ซึ่งดูขัดแย้งกันมาก

ติ๊ง

เสียงโทรศัพท์ของณิชาดังขึ้น เป็นข้อความสั้นที่เวธัสส่งมา ให้เธอเดินขึ้นชั้นบนเรื่อยๆ จนถึงชั้นบนสุด

ใบหน้าที่หล่อเหลาของเวธัสหนักอึ้งขึ้นมาทันที เขามองนักไวโอลิน นักไวโอลินที่สัมผัสถึงความเยือกเย็นนั้น เกือบจะเล่นผิดคีย์ จากนั้นก็ค่อยๆ เดินออกจากห้องไป แล้วเล่นตรงหน้าประตูแทน

เขาเดินไปตรงหน้าเธอ และบังสายตาเธอไม่ให้เห็นนักไวโอลินได้พอดี

ณิชาได้ดื่มแชมเปญไปหลายแก้วแล้ว แม้แต่ลมหายใจที่พ่นออกมายังเป็นกลิ่นหวานๆ ของแชมเปญ เธอชอบการเดทแบบนี้มาก การเดทที่ไม่มีต้องรักษาภาพลักษณ์หรือภาระใดๆ 

วางแก้วแชมเปญลง แล้วโอบเอวของเขาเอาไว้เหมือนโดนมนต์สะกด ส่วนมืออีกข้างวางลงบนไหล่ของเขา

“ฉันอยากเต้นรำกับคุณ” 

แสงไฟระยิบระยับที่ราวกับกระจกกระทบลงบนตัวของทั้งสอง ทั้งสองเหมือนก้าวขึ้นไปบนเวทีที่ไร้ผู้คน แล้วเริ่มหมุนตัวอย่างโรแมนติก

เธอมองลึกเข้าไปในดวงตาของเขา ซึ่งดวงตาสีเข้มนั้นก็ได้ดึงดูดสายตาเธอเอาไว้อย่างจัง

ไม่สามารถที่จะละสายตาได้เลย

หลังจากดินเนอร์ใต้แสงเทียนที่แสนโรแมนติก เวธัสก็ขอตัวไปเข้าห้องน้ะ

ณิชายังคงจิบแชมเปญต่อ

รสหวานของแชมเปญ ไม่ต้องคำนึงถึงผลที่จะตามมา แท้จริงแล้วรสชาติก็ไม่ได้แย่

พึ่บ——

ทันใดนั้น แสงไฟก็ดับลง ภายในห้องมืดสนิท

รอบๆ ห้องเงียบสนิท ณิชาได้ยินเพียงเสียงหายใจและการเต้นของหัวใจตัวเอง

ณิชาเดินไปทางประตู ตามที่ตัวเองจำได้ เธอเดินไปด้วยร้องเรียกพนักงานไปด้วย

ไฟดับได้ยังไงกัน?