กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 492

“ไม่ เขาประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ เสียชีวิตในที่เกิดเหตุ...” เมื่อเจนนี่พูดจบ หัวใจของเธอก็เต้นไม่หยุด

ตอนนี้เธอก็ถือว่าเป็นคนในตระกูลรุ่งโรจน์ ดังนั้นเธอจึงมักจะให้ความสนใจกับข่าวเหล่านี้

เมื่อสองชั่วโมงที่แล้ว เจนนี่เห็นข่าวว่าพิภพถูกนำตัวไปที่สถานีตำรวจ หลังจากเขาออกจากโรงพยาบาล ระหว่างทางรถบรรทุกคันหนึ่งก็เสียการควบคุมและพุ่งเข้าชนรถของพิภพจนพลิกคว่ำ

แม้ว่าจะอยู่ใกล้กับโรงพยาบาล แต่การช่วยเหลือก็ไม่ได้ผล ทางนั้นประกาศว่าเขาเสียชีวิตแล้ว!

ณิชาตกตะลึง และหลังจากนั้นไม่นานเธอก็ตอบอย่างใจเย็นว่า “ฉันเข้าใจแล้ว”

“แค่นี้เหรอ?” เจนนี่ถามอย่างสงสัย นิ่งเกินไปหรือเปล่า?

“แล้วจะให้ทำยังไง จะให้ฉันร้องไห้ให้เขาเหรอ?” ณิชาถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ แต่จริงๆ แล้วเธอก็ตกใจเล็กน้อย

เธอคิดว่าเขาจะติดคุกตลอดชีวิต แต่ก็เกิดอุบัติเหตุขึ้นอย่างฉับพลัน

ตอนที่เธอถูกลักพาตัว และคุณยายของเธอก็ถูกข่มขู่ ในตอนนั้นเธออยากให้พิภพตายๆ ไปเลย

แต่หลังจากเกิดเหตุ เธอก็คิดทบทวนว่า พิภพก็เป็นลุงของเธอ ไม่ว่ายังไงคุณยายก็คงทำใจไม่ได้ถ้าเขาเป็นอะไรไป

แม้ว่าคุณยายจะเคียดแค้นเขาแค่ไหน แต่ยังไงท่านก็คงทนดูพิภพตายไปไม่ได้

“แน่นอนว่าฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้น แต่เธอไม่สงสัยหรือไง” เจนนี่ใช้นิ้วมือคำนวณอย่างละเอียด “เขาเพิ่งออกจากโรงพยาบาล ก็ถูกนำตัวไปที่สถานีตำรวจ และก็ถูกรถชนจนเสียชีวิตเลย...”

“เธอคิดว่ามีคนจงใจขนเข้าให้ตายเหรอ?”

“ฉันไม่ได้พูดนะ! ชั่งเถอะ ชั่งเถอะ บางทีฉันอาจอ่านบทซีรีส์มากเกินไป เลยคิดว่าเหมือนจะเป็นการวางแผนร้าย...” เจนนี่พึมพำ “นี่ ฉันลางานกับกองถ่ายแล้ว เดี๋ยวฉันจะไปกลับฉลองวันปีใหม่กับพวกเธอแล้ว ณิชา รอฉันด้วยนะ!”

“ได้เลย” ณิชายิ้มเบาๆ

เธอมองออกไปนอกหน้าต่าง ใกล้สิ้นปีแล้ว ท้องฟ้าเต็มไปด้วยหิมะ หวังว่าปีหน้าจะเป็นปีที่ดี

ในตอนกลางคืน เวธัสพาปัณณ์และอรัลไปรับณิชาไปทานข้าว

เป็นร้านอาหารเดียวกันกับที่พวกเขาสองคนมาทานอาหารเย็นใต้แสงเทียนครั้งก่อน

ปัณณ์และอรัลอยู่ด้วย ดังนั้นพวกเขาจึงไม่สามารถทานอาหารเย็นสุดแสนโรแมนติกได้แล้ว เวธัสไม่พอใจเล็กน้อย

ศิริจันทร์ยอมให้เขาและกับณิชาคบกันแล้ว ดังนั้นเขาจึงหาข้ออ้างจะส่งเด็กน้อยสองคนกลับไปที่ตระกูลสนธิไชย แต่เด็กน้อยทั้งสองปฏิเสธทันท

ตอนนี้พวกเขายังคงอยู่ที่บ้านตระกูลรุ่งโรจน์ ทุกครั้งที่เขาไปหาณิชา ณิชาจะพาพวกเขาออกไปด้วย

กามเทพตัวน้อยทั้งสองคนตอนนี้กลายเป็นก้างขวางคอไปแล้ว

“หม่ามี๊ เดี๋ยวผมจะแกะกุ้งให้!” อรัลใส่ถุงมือแบบใช้แล้วทิ้ง ก่อนจะหยิบกุ้งขึ้นมาจากจานพร้อม

ปัณณ์ก็ไม่ยอมน้อยหน้า เขาเทน้ำผลไม้ให้ณิชา

เมื่อเห็นความน่ารักของเด็กน้อยทั้งสองแล้ว ณิชา ก็หยิบ ipad ออกจากกระเป๋าของเธอและบันทึกทุกการเคลื่อนไหวของทั้งสองคนไว้

เด็กน้อยที่หน้าตาดีอยู่แล้ว เวลาอยู่หน้ากล้องก็หล่อๆ

ปัณณ์ยังทำท่าทางที่เท่ๆ ด้วย

ในกล้องมีใบหน้าหล่อเหลาที่เพิ่มขึ้นมา วันนี้เวธัสสวมชุดลำลองสีเทา เขาเงยหน้าขึ้นและสบตาเธอผ่านกล้อง

ณิชามองไปที่ชายในกล้อง เธอกดปุ่มชัตเตอร์อย่างเงียบๆ ก่อนจะถ่ายภาพของเขากับเด็กน้อยสองคนในเฟรมเดียวกัน

จากความรังเกียจตอนที่ได้เห็นเขาครั้งแรก จนถึงตอนนี้ที่ผูกพันกันมากๆ

หัวใจเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ...

ภาพตอนที่เขาขวางมีดแทนเธอบนดาดฟ้าก็ปรากฏขึ้นอีกครั้งในความฝัน มันทำให้เธอประทับใจเขาอีกครั้ง

เวธัสดูเฉยเมย “แค่มาบอกคุณ”

“นี่คุณขี้โกงชัดๆ!”

ดวงตาที่เย็นชาของเวธัสมองต่ำ ท่าทีไม่โกรธเคือง ทำให้ณิชาโบกมือ และไม่สนใจเขา “ก็ได้ คุณว่ายังไงฉันก็อย่างนั้น สุดสัปดาห์มารับฉันด้วย ตอนนี้กินข้าวได้แล้ว!”

“ป้อนผมสิ” เวธัสพูดอย่างเฉยเมย เลิกคิ้วขึ้นมองเธอ

ณิชาลืมตาขึ้นและเห็นเด็กน้อยสองคน คนหนึ่งมีท่าทีโมโห อีกคนมีท่าทีตื่นเต้นและสงสัย

ณิชาหน้าแดงทันที เธอแอบเตะรองเท้าหนังของเวธัสไว้ใต้โต๊ะ และส่งเสียงด้วยความเขินอาย “รีบๆ นั่งลง แผลของคุณใกล้จะหายดีแล้ว กินเองไม่ได้เหรอ?”

เวธัสตอบกลับอย่างเคร่งขรึม “คุณเพิ่งบอกอรัลว่าอาการบาดเจ็บของผมยังไม่หายนี่?”

ณิชา “...”

“กลางวันแสกๆ ” ปัณณ์ปิดตาและถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่า

อรัลมองไปที่ณิชาและเวธัสอย่างคาดหวัง “หม่ามี๊และพ่อสู้ๆ นะครับ รีบมีน้องสาวให้พวกเรานะครับ”

ใบหน้าของณิชาเปลี่ยนเป็นสีแดงทันที

หลังจากปีใหม่ก็เพิ่งจะสี่ขวบ ทำไมอรัลถึงรู้มากขนาดนี้?

พอนึกถึงว่าเธอกำลังจะไปเข้าลำดับวงศ์ตระกูลของตระกูลสนธิไชยอย่างเป็นทางการ ณิชาก็รู้สึกวิตกกังวลเล็กน้อยในใจ แต่ความวิตกกังวลนี้ถูกกำจัดอย่างรวดเร็วด้วยเสียงหัวเราะของเด็กสองคน

หลังทานอาหารเสร็จ เวธัสและณิชาพาเด็กน้อยสองคนไปเดินเล่นรอบๆ เพื่อย่อยอาหาร

ตอนที่เอกมารับพวกเขา เด็กน้อยก็นอนอยู่บนเบาะหลังและผล็อยหลับไป

ณิชาจึงหันไปถามวัส “คุณลุงตายแล้ว ฝีมือคุณหรือเปล่า”