กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 52

กันญ่าอยากจะนัดเวธัสออกไปกินข้าวเป็นเพื่อนเธอ แต่ว่าก็ถูกเขาปฏิเสธ พอกันญ่าออกมาจากบริษัทได้ก็รีบโทรหาคุณหญิงแก้วตาในทันที ใบหน้าเล็กๆ ที่สวยงามก็บูดบึ้งเล็กน้อย

“แม่คะ ไม่ว่าหนูจะถามคุณเวธัสขนาดไหน เขาก็ไม่ยอมบอกหนูเกี่ยวกับตัวตนของผู้หญิงคนนั้น!เขาต้องชอบผู้หญิงคนนั้นแน่ๆ เลย ！”

คุณหญิงแก้วตาปลอบใจว่า “ช่างมันเถอะ ก็เป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่งไม่ใช่หรอ จากตัวตนของเวธัสแล้ว ลูกก็ควรจะคิดได้ตั้งนานแล้วว่าเขาน่าจะมีผู้หญิงแอบซ่อนไว้อยู่……”

เศรษฐีหนุ่ม จะมีคนรักเดียวใจเดียวสักกี่คนล่ะ?

“แต่ว่าหนูปล่อยไปไม่ได้！”

“จะตื่นตระหนกไปทำไมกัน ยิ่งในเวลาแบบนี้ยิ่งไม่ควรจะไปแกว่งเท้าหาเสี้ยน ผู้หญิงข้างนอกนั้นก็ได้แต่อยู่ในสถานะที่ต้องหลบๆ ซ่อนๆ ถ้าลูกอยากจะนั่งอยู่ในสถานะคุณนายอย่างมั่นคง นอกจากเวธัสแล้ว สิ่งที่สำคัญที่สุดรองลงมาก็คือการยอมรับจากคนในตระกูลสนธิไชย！”

กันญ่าคิดอยู่ครู่หนึ่ง ความคิดหนึ่งแวบเข้ามาในหัว ริมฝีปากสีแดงสดยกขึ้น “หนูรู้แล้วว่าควรทำยังไง เดี๋ยวหนูจะซื้อของขวัญไปเยี่ยมคุณปู่ประเสริฐกับน้าจงกล”

ผู้หญิงอื่นของเวธัสต้องสวยไม่เท่าเธออย่างแน่นอน แล้วทำไมเธอถึงต้องขาดความเชื่อมันด้วยล่ะ?

เมื่อสี่ปีที่แล้ว เวธัสได้ “ยึดครอง”ความบริสุทธิ์ของเธอไป เขาก็อย่าคิดเลยว่าจะทิ้งเธอได้ง่ายขนาดนั้น……

……

ณิชาพักฟื้นอยู่ที่บ้านสามวันติด

อรัลก็เหมือนหางเล็กๆ ณิชาเดินไปไหนเขาก็จะตามไปที่นั่น ตามติดไม่ห่างเลย

มีดาวสีชมพูดวงเล็กๆ กะพริบอยู่ในดวงตาของเขาด้วย

ณิชารู้สึกว่าช่วงนี้ลูกชายของเธอตัวติดกับเธอมากยิ่งขึ้น

หลังจากส่งลูกชายไปโรงเรียนเสร็จแล้ว ณิชาก็กลับไปที่บริษัท เธอถูกพาตัวไปจากร้านกาแฟใกล้ๆ บริษัท คิดในใจว่าต้องมีเพื่อนร่วมงานเห็นกันเยอะแน่ๆ เธอได้เตรียมพร้อมที่จะถูกนินทาอยู่แล้ว

แต่ไม่คิดเลยว่า พึ่งจะมาถึงแผนกต้อนรับของบริษัท ลิลี่พนักงานต้องรับสาวก็เดินเข้ามาหาพร้อมกับรอยยิ้ม——

“ชิ นี่ณิชาไม่นี่เอง ทำไมเธอถึงมาที่บริษัทพวกเราได้ล่ะ? ”

“ที่นี่ก็เป็นบริษัทของฉันเหมือนกัน มาไม่ได้หรอ? ”

“บริษัทของเธองั้นหรอ? ”ลิลี่เอามือกอดอก เหมือนกับได้ยินเรื่องอะไรที่มันน่าตลกขบขัน “อย่าบอกนะว่าเธอไม่เห็นโพสต์ภายใน คุณธีทัตประกาศออกมาแล้ว ว่าเธอขาดงานโดยไม่มีสาเหตุ เธอถูกปลดออกแล้ว！”

เดิมวิลล่าเด็กของคุณหนูตระกูลสนธิไชยก็เตรียมจะหานักออกแบบหลักจากโบรุย พนักงานตัวเล็ก ๆ อย่างพวกเธอไม่ได้แสวงหาตำแหน่งที่สูง พวกเธอเพียงแค่หวังว่าจะได้ตำแหน่งผู้ช่วยเท่านั้น แล้วออเดอร์นี้จะคุ้มกับเงินเดือนปีหนึ่งด้วย

แต่ไม่คิดเลยว่าจะถูกณิชาแย่งไป รู้สึกอิจฉาเธอมานานมากแล้ว!

“ไล่ออกงั้นหรอ? ” เหมือนกับโดนฟ้าผ่ากลางวันแสกๆ ณิชาอึ้งไปในทันที แล้วก็ถามออกมาโดยอัตโนมัติว่า “ฉันไปขาดงานโดยไม่มีเหตุผลตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? ฉันลางานกับพี่แอนแล้วนะ！”

“เธอลางานกับพี่แอน แต่ว่าคุณธีทัตไม่รู้นิ เขายังไม่ได้อนุมัติแล้วเธอมีสิทธิอะไรไปคิดว่าการลามันสำเร็จแล้ว? ”

คำพูดที่เหมือนจะยิ้มแต่ไม่ยิ้มของลิลี่ทำให้ณิชาขมวดคิ้ว

ยังมีอะไรไม่เข้าใจอีก ธีทัตกำลังใช้อำนาจส่วนรวมในการแก้แค้นส่วนตัวกับเธออยู่ บังคับให้เธอยอมจำนน！！

ณิชาเดินอ้อมลิลี่ไป แล้วก็ตรงไปที่ห้องทำงานผู้จัดการ……

ธีทัตก็เหมือนกับว่ากำลังรอเธออยู่แล้ว เขาหยิบคีย์การ์ดโรงแรมออกมาอย่างลำพองใจ แล้วก็โยนมาตรงหน้าเธอ “ณิชา ผมให้โอกาสคุณครั้งสุดท้าย จะยอมไปกับผมไหม? ”

ณิชาจ้องเขาอย่างเย็นชา “ไปกับคุณหมายความว่ายังไง? ”

“ทุกคนต่างก็เป็นผู้ใหญ่กันแล้ว ยังไม่เข้าใจอีกหรอ? สามทุ่มวันนี้มาหาผมที่นี่ ร่วมสนุกกันหน่อย ผมก็จะสามารถยกเลิกบทลงโทษของคุณ แล้วก็รักษางานของคุณเอาไว้”

มุมปากของณิชากระตุก เธอโมโหจนสุดขีด “ถ้าเกิดว่าฉันไม่ยอมไปกับคุณ ก็ต้องถูกไล่ออกอย่างเดียวหรอ? ”

“หุบปาก！”ณิชาถูกลิลี่ยั่วให้โกรธ แล้วก็ผลักเธอออกไป

ลิลี่สวมใส่รองเท้าส้นสูงพอดี ก็เลยเซและล้มลงที่พื้น แววตาของเธอดูโหดร้ายขึ้นมาทันที ลุกขึ้นมาจากพื้น แล้วก็ต่อสู้กับณิชา “ยัยชั้นต่ำ กล้าผลักฉันงั้นหรอ……”

ณิชาก็ไม่ใช่คนขี้ขลาด เธอกำลังอยากระบายอารมณ์อยู่พอดี ก็เลยพูดออกมาด้วยความโกรธเคืองและตาแดงก่ำ “ผลักแกแล้วมันยังไงกันล่ะ ฉันอยากจะตบแกซะด้วยซ้ำ ฉันไม่ได้อ่อยอะไรธีทัตเลย แต่ว่าเขาต่างหากที่ขู่ฉัน! แต่ว่าเธอ ฉันเคยเห็นว่าเธอทำเรื่องที่น่าละอายกับธีทัตในห้องเก็บของอยู่นะ！”

ลิลี่ไม่คิดเลยว่าณิชาจะพูดต่อหน้าคนมากมายขาดนี้ สีหน้าเธอดูตกอกตกใจเป็นอย่างมาก ไม่ทันระวังตัวก็กลายเป็นรองไปซะได้ เธอถูกณิชาจิกผมไว้ มันเจ็บจนหน้าเปลี่ยนสีไปเลย……

ความชั่วร้ายปรากฏขึ้นในแววตาของธีทัต ไม่รู้ว่าไปเอาที่เขี่ยบุหรี่มาจากไหน อยากจะเอามันทุบลงไปที่หัวของณิชา

“หยุด！”

ในขณะนั้นเอง เสียงผู้ชายที่เย็นชาก็ดังขึ้นจากประตู

ทุกคนมองไปที่ต้นเสียง แล้วก็เห็นเด็กน้อยตัวเล็กๆ ในชุดสูทสีดำเท่ๆ สวมหน้ากากและแว่นกันแดด เอามือเท้าเอวทั้งสองข้าง พร้อมกับวิ่งเข้ามาตรงนี้ด้วยความโกรธเคือง

พร้อมกับเอกที่ตามมาด้านหลัง

สีหน้าของเอกนั้นยากที่จะอธิบาย ภายใต้ความเคารพนั้นมันซ่อนความแปลกประหลาดและความรู้สึกไม่ได้รับความเป็นธรรมไว้

นับวันคุณหนูยิ่งรับมือยากขึ้นเรื่อยๆ ยากกว่าคุณเวธัสอีก

พอเห็นเด็กน้อยมา สีหน้าของณิชาก็เปลี่ยนไปในทันที ไม่ต้องการให้เด็กน้อยรู้สึกว่าเธอเป็นคนป่าเถื่อนและไร้เหตุผล สุดท้ายก็ปล่อยลิลี่อย่างจิตใจงดงาม แล้วก็ลุกขึ้นจากพื้นอย่างเรียบร้อย

เด็กน้อยคนนี้ไปสถานีตำรวจเพื่อช่วยเธอในวันนั้น……

ควรจะขอบคุณเขาสักหน่อยจริงๆ ！