กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 545

“ภาพวาดของฉัน? ฉันยังไม่ได้ประมูลเลย”

“เป็นคุณผู้ชายคนหนึ่งประมูลไว้ และให้ผมมอบให้กับคุณ เขาบอกว่าคุณต้องชอบภาพนี้มาก” ชายคนนั้นยิ้มอย่างสุภาพอ่อนโยน

ไม่ต้องคิดก็รู้ว่าคนที่ซื้อภาพวาดคือสุขุม...

แต่ทำไมเขาไม่ให้มันกับเธอด้วยตัวเอง?

ณิชามองไปรอบๆ แต่ไม่เห็นสุขุม

“แล้วคุณผู้ชายคนนั้นล่ะ?” ณิชาถามพนักงาน

พนักงานส่ายหัว “ดูเหมือนเขาจะออกไปก่อนแล้ว เขาบอกแค่ว่าให้ส่งภาพวาดไปให้คุณเร็วที่สุด”

นี่เป็นผลงานที่แม่ของเธอเหลืออยู่ แน่นอนว่าณิชาไม่ต้องการถูกทิ้งไว้ข้างนอก เธอรับภาพวาดมา ไปแตะกับม้วนภาพวาด ราวกับว่าเธอยังคงรับรู้ถึงอารมณ์ของแม่ในขณะนั้น...

มันจะต้องหวานและมีความสุขมาก

ผู้ชายที่เธอรักเป็นแบบให้กับเธอ และเธอวาดภาพที่สมบูรณ์แบบด้วยตัวเธอเอง

น่าเสียดายที่ความรักเปรียบเสมือนกุหลาบแดง ต่างก็มีวันหมดอายุ

ณิชาเพิ่งหยิบภาพวาดขึ้นมา ตอนที่กำลังจะมองหาเจนนี่ ก็มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นจากมุมบันได เสียงไม่ได้ดังมาก แต่ณิชารู้สึกว่าเสียงรอยเท้านั้นคุ้นเคยมาก จนใกล้เข้ามาเรื่อยๆ แล้วร่างสูงก็สบตาเธอ...

ณิชาตกใจมาก เธอมาเจอกับเวธัสที่นี่ได้อย่างไร?

ปฏิกิริยาแรกของณิชา คือการซ่อนตัวอยู่ในห้องน้ำของผู้หญิง

แต่สายตาและการเคลื่อนไหวของเวธัสนั้นเร็วกว่า คิ้วเข้มของเขาขมวดคิ้วเล็กน้อย และเขาก็รีบวิ่งไปสองสามก้าว คว้าข้อมือของเธอไว้

เวธัสลากณิชาออกไป ณิชารู้สึกรำคาญกับการกระทำที่หยาบคายของเขา

“จะพาฉันไปไหน ปล่อย!”

เธอมองพนักงานเสิร์ฟเพื่อขอความช่วยเหลือ และพนักงานเสิร์ฟก็รู้สึกว่าพฤติกรรมของเวธัสที่ปฎิบัติต่อผู้หญิงคนนั้นไม่เหมาะสม แต่ก่อนที่พนักงานเสิร์ฟจะเข้ามา เวธัสก็จ้องมองเขาด้วยสายตาเย็นชา...

พนักงานเสิร์ฟตกใจมาก เข่าอ่อนแรง ไม่กล้าพูดอะไรอีก เขาแสร้งทำเป็นไม่เห็นอะไรเลยและจากไปอย่างเงียบๆ

ณิชา “...”จากไปแบบนี้เลยเหรอ? ไม่มีทักษะทางวิชาชีพเลยแม้แต่น้อย?

อย่างน้อยเธอก็เป็นลูกค้าของแกลเลอรี่นะ

ไม่มีใครอยู่รอบๆ ทางเดิน ณิชาใช้พลังมากถึงจะผลักเวธัสออกไป

แสงไฟในแกลเลอรี่สว่างมาก และสะท้อนให้เห็นถึงความเย็นยะเยือกในดวงตาของเวธัสมากขึ้น ริมฝีปากของเขาถูกเม้มไว้ แสดงความไม่พอใจของเขาในขณะนั้น สิ่งนี้เหมือนเป็นจุดเริ่มต้นของความโกรธ

เหมือนเธอจะเดาอะไรบางอย่างได้ แต่ณิชาก็คำรามโดยไม่ยอมแพ้ “คุณจะทำอะไร ทำตัวแบบนี้มันดีนักเหรอ?”

“คุณทราบเรื่องการตั้งครรภ์นอกมดลูกแล้วใช่ไหม” เวธัสหันศีรษะไปด้านข้าง ดวงตาของเขากวาดแก้มของเธอที่ไม่แต่งหน้า

เมื่อได้ยินประโยคนี้ ณิชาก็ตัวแข็งทื่ออย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

เธอรู้ว่าเธอโกหกมากเกินไป โดยบอกว่าเวชระเบียนเป็นของเจนนี่ และเธอไม่สามารถอธิบายได้เลย...

“เรื่องการตั้งครรภ์นอกมดลูก ฉันรู้ตั้งนานแล้วไม่ใช่หรอ?”

“อย่าเสแสร้งได้แล้ว! กล้องวงจรปิดที่โรงพยาบาล ผมให้คนไปตรวจสอบแล้ว มันมีการตัดแต่ง” เสียงของเวธัสลดลงอย่างกะทันหัน และคิ้วของเขาขมวดแน่นขึ้น “ในห้องผ่าตัดนั่น เกิดอะไรขึ้นกันแน่ หมอบอกอะไรคุณบ้าง”

“ฉันไม่เข้าใจที่คุณพูด”

“ไม่ คุณเข้าใจ! และคุณก็เข้าใจดีด้วยว่า...”

ขณะที่เวธัสพูด ลมหายใจเย็นของเขาก็เข้าใกล้เธอมากขึ้น

นัยน์ตาของเขาเลื่อนไปที่หน้าท้องเธอ...

การกระทำนี้ทำให้ณิชารู้สึกได้ถึงอันตราย

เธอก้าวถอยหลังตามสัญชาตญาณ มือของเธอคลุมท้องของเธอไว้ และดวงตาที่หวาดกลัวของเธอเต็มไปด้วยความตื่นตัว

เวธัสกำมือของเขาเป็นกำปั้น และทุบกระจกด้วยกำปั้น กระจกนั้นแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย...

หลังมือของเขาถูกกระจกบาดและมีเลือดไหลหยด

“ที่แท้หลายวันมานี้ คุณกำลังเล่นละครอยู่!” เขายังสร้างเรื่องแปลกๆ เกี่ยวกับวิญญาณของทารกในครรภ์ซึ่งทำให้เขารู้สึกผิด!

สุดท้ายกลายเป็นเรื่องโกหก...

ท้องของณิชาว่างเปล่า และเธอก็ทรุดตัวลงช้าๆ เมื่อเห็นว่าหลังมือของเขาได้รับบาดเจ็บ เธอไม่มีแรงที่จะช่วยเขาทำแผล เรื่องมันก็เกิดไปแล้ว จะทำอะไรได้ เธอเยาะเย้ย

“ฉันก็เรียนรู้มาจากคุณทั้งนั้น สมรู้ร่วมคิดกับแพทย์เพื่อหลอกลวงและเล่นละคร ในเรื่องนี้ ฉันยอมรับว่าเสียเปรียบ”

“…” การแสดงออกที่ไม่แยแสของเวธัสฉายแววความบาดเจ็บ “คุณยอมรับว่าคุณไม่ได้ทำแท้งเด็กคนนั้น?”

บรรยากาศตกอยู่ในความเงียบงัน และความลับที่ใหญ่ที่สุดของณิชาก็ถูกเปิดเผย

เธอปกป้องหน้าท้องของเธอโดยไม่รู้ตัว และแนบหลังของเธอกับอ่างล้างหน้า

เธอมองใบหน้าที่อ่อนแอของเธอในกระจกและมองไปที่ประตู เธอคงหนีเขาไม่พ้น...

“ฉันจะไม่ปล่อยให้คุณทำร้ายเด็กคนนี้ ถ้าฉันตาย เขาเป็นของฉัน!”

เธอตะโกนด้วยเสียงแหบแห้ง และคำตอบที่เธอได้รับ คือเวธัสถามกลับมา

“แต่ถ้าเขาไม่แข็งแรง? คุณจะอยากเก็บเขาไว้ไหม”

ใบหน้าของณิชาเปลี่ยนเป็นสีแดงในทันที และเธอมองที่เขาอย่างไม่เชื่อ “...คุณพูดว่าอะไร?”

“คุณคิดว่าผมอยากเป็นคนที่ฆ่าลูกตัวเองหรอ ความคาดหวังที่ผมมีต่อเขาไม่น้อยกว่าคุณ! แต่ผมไม่ต้องการให้เขาเกิดมาแล้วต้องทนทุกข์ ไม่สิ...บางทีเขาอาจจะไม่มีชีวิตถึงเวลานั้น เมื่อคุณตั้งครรภ์ได้หกหรือเจ็ดเดือน เด็กจะทนไม่ได้อีกต่อไป สุดท้ายคุณก็ต้องทำแท้ง...”

“ไม่! เป็นไปไม่ได้! คุณโกหก!”

เวธัสบีบกรามของเธอ บังคับให้เธอมองเข้าไปในดวงตาของเขา และพูดว่า “ทนไม่ได้แล้วเหรอ? แต่ผมจะบอกให้ แม้ว่าเขาจะสามารถทนต่อสิ่งเหล่านี้ได้ การที่เขาจะมีชีวิตรอดได้อย่างปลอดภัย นี่มันก็แค่การเริ่มต้นเท่านั้น...”