กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 60

ณิชาเล่าอาการของอรัลให้คุณหมอฟัง “คุณหมอคะ เพราะฉันเอง ไม่ควรทำอาหารรสเผ็ดให้เขาเลย เขาเป็นโรคกระเพาะลำไส้อักเสบหรือเปล่า? "

“คุณผู้หญิง อย่ากังวลไปเลยครับ เด็กที่มีพัฒนาการทางเดินอาหารไม่ครบถ้วนมักจะอาเจียน ท้องเสีย ปวดท้อง และติดเชื้อ ทั้งหมดนี้เป็นเรื่องปกติ ผมได้สั่งยาไปแล้ว คุณลงไปข้างล่างและชำระเงินก่อนก็ได้นะครับ…”

บนเตียงในโรงพยาบาล อรัลมองไปที่ณิชาที่ร้อนรนเพราะว่าตัวเขาเอง มุมปากของเขาแข็งทื่อ รู้สึกผิดในหัวใจ

ความรู้สึกผิดค่อยๆ กลายเป็นความขมขื่น

การมีแม่ที่รักตัวเองนั้นมันดีจังเลย

เหมือนกับณิชา ที่น่าสงสารเพราะอาการป่วยของเขา

แต่ว่าเขาไม่มีแม่

ทุกครั้งที่ไม่สบาย พ่อก็จะเพียงแค่ยืนอยู่ที่หัวเตียงและมองเขาจากระยะไกล หลังจากนั้นก็จะให้คุณหมอและลุงชัยมาดูแลเขา

ถึงแม้ว่ากันญ่าก็มาเยี่ยมเขาบ้าง แต่ว่ากันญ่าไม่ได้ชอบเด็กเล็กเหมือนที่เธอแสดงออกมา ตอนที่พ่ออยู่ เธอก็จะสง่างามและเป็นกุลสตรี แต่ว่าเมื่อพ่อของเขาไม่อยู่ กันญ่าก็ไม่ได้มีท่าทีจะเข้าใกล้เขาเหมือนกัน……

บางครั้งยังพูดคำที่น่ารังเกียจด้วย

เธอคิดว่าเขายังเด็กและไม่เข้าใจอะไรเลย

แต่การที่เขาเติบโตขึ้นมาในสภาพแวดล้อมเช่นนี้ มันทำให้เติบโตเร็วกว่าเด็กทั่วไปในวัยเดียวกัน

อรัลค่อยๆ กำหมัด ขมวดคิ้วเล็กน้อย และดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความคับข้องใจที่ไม่สามารถบรรยายได้อย่างไม่รู้ตัว

ท้ายที่สุดเขาก็เป็นแค่เด็กคนหนึ่ง ที่ใฝ่หาความรักของแม่มาตั้งแต่เด็ก……

และในขณะเดียวกัน ผ่านหน้าต่างกระจก อรัลกลับเห็นเวธัสที่กำลังข้ามเส้นทางสวนนอกห้อง ไม่นานก็จะเดินมาถึงตรงนี้แล้ว……

ชายหนุ่มในชุดสูทเดินตัวตรง ร่างกายกำยำและตัวสูง ริมฝีปากบางกดลงเป็นโค้งแหลม ทำให้คนรู้สึกถึงความไม่แยแสและแปลกแยก

รูม่านตาของอรัลหดในทันที

ซวยแล้ว พ่อเขามาที่โรงพยาบาลได้ยังไง?

หรือว่ามาจับเขางั้นหรอ？

อรัลคิด แล้วก็รีบไถลตัวลงจากเตียงในทันที

ณิชาจ่ายค่ารักษาที่สำนักงานชำระเงินที่ชั้นหนึ่งแล้วเดินกลับอย่างเร่งรีบ

ไม่ได้สังเกตเห็นเวธัสที่เพิ่งเดินเข้ามาจากห้องโถง

เมื่อเงาดำของชายหนุ่มปกคลุมลงมานั้น ก็ไม่ทันแล้ว

ณิชาชนกับหน้าอกของเวธัส ใบเสร็จกระจัดกระจายไปทั่ว

“ขอโทษค่ะ” ณิชาเอ่ยปากขอโทษก่อน เก็บใบเสร็จแล้วจะเดินออกไปกอน

แต่ข้อมือถูกจับไว้อย่างกะทันหัน

“เดี๋ยวก่อน！”

เสียงผู้ชายที่คุ้นเคยดังมาจากด้านบน และณิชาก็จ้องเขม็งในทันที

“คุณร้องไห้มาหรอ？”เวธัสมองไปที่ดวงตาสีแดงก่ำของเธอ

ณิชารีบกะพริบตาไล่น้ำตาบางๆ ออกไป แล้วพูดอย่างดื้อรั้น “เปล่าค่ะ”

“คุณไม่ได้ทานอาหารเย็นกับธนาหรอ เกิดอะไรขึ้น แล้วคนล่ะ? ”

ณิชาพูดอย่างโกรธเคืองว่า “ไม่ใช่เรื่องของคุณ ปล่อยได้แล้ว!

ชเวธัสกำข้อมือของเธอแน่นขึ้น

“ถ้าไม่บอกให้ชัด ก็ไม่ให้ไป”

“คุณ——”ณิชากำลังรีบร้อน พอนึกถึงท่าทางที่ทรมานของปัณณ์ น้ำตาก็คลอเบ้าขึ้นมาอีกครั้ง “ลูกชายของฉันป่วย ตอนนี้ยังคงรอสลิปการชำระเงินของฉันที่ชั้นสองโอเคไหม! ตอนนี้คุณจะปล่อยฉันได้รึยัง? ”

ร่างกายของเวธัสความตึงเครียดอย่างเห็นได้ชัด

นี่ดูเหมือนจะเป็นครั้งแรกที่เขาเห็นณิชาร้องไห้

ตอนแรกคิดว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับธนา แต่ไม่คิดว่าจะเป็นปัณณ์……

ถึงแม้ว่าเธอจะร้องไห้อย่างพยายามอดทนอดกลั้นแล้ว แต่ว่าพอเธอร้องไห้ออกมา ปลายจมูกและเบ้าตาของเธอก็แดงไปหมด นำความแวววาวเป็นประกายภายใต้การหักเหของแสงแดด

ความรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยในตอนแรกก็หายไปในทันที

“เดี๋ยวผมไปเป็นเพื่อน”

แต่เตียงที่เด็กน้อยนอนนั้นว่างเปล่า……

รูม่านตาของณิชาหดลงในทันที ไปหาพยาบาล เสียงของเธอสั่นเทาอย่างกังวล “คุณพยาบาลคะ คุณเห็นลูกชายของฉันไหม เมื่อกี้เขายังอยู่ที่นี่อยู่เลย！”

“คุณหมายถึงน้องปัณณ์ใช่ไหมคะ？” คุณพยาบาลจำเด็กน้อยที่น่ารักคนนั้นได้ แล้วก็รู้สึกประทับใจในตัวเขามาก “น่าจะไปเข้าห้องน้ำนะคะ”

“ขอบคุณมากเลยค่ะ”

ณิชายื่นใบเสร็จรับเงินให้หมอ แล้วเดินไปที่ห้องน้ำชายตรงสุดทางเดินโดยไม่หันกลับมามองเลยด้วยซ้ำ

เวธัสเหลือบมองไปรอบๆ ห้องผู้ป่วยด้วยสายตาเหมือนนกอินทรี……

หัวใจเต้นแรงอย่างไม่มีเหตุผล

เขาหันกลับมาและตาณิชาไป

ณิชากำลังจะเข้าไปในห้องน้ำชาย……

ดวงตาสีดำของเวธัสสั่นไหว รีบคว้าข้อมือของเธอไว้ แล้วก็พูดอย่างโกรธเคือง “คุณจะบุกเข้าไปแบบนี้เลยงั้นหรอ? ไม่รู้หรือยังไงวะห้องน้ำผู้ชายกับผู้หญิงไม่เหมือนกัน ได้คิดบ้างไหมว่าคุณจะเห็นอะไรบ้าง？”

ณิชาแค่ลูกชายของตัวเองเท่านั้น ได้สนใจอย่างอื่นที่ไหนกันล่ะ

พอได้ยินคำเตือนจากเวธัส เธอถึงได้พึ่งตั้งสติได้……

มีคนเดินเข้าเดินออกห้องน้ำชายตลอด และในโรงพยาบาลนี้ก็มีผู้ป่วยอยู่เสมอ และไม่มีทางที่จะไม่มีผู้ป่วยชาย

ทันใดนั้นณิชาก็จับมือของเวธัสในทันที

ฝ่ามือของชายผู้นั้นแห้งและอบอุ่น มีผิวแห้งกร้านบางๆ ด้วย

เวธัสก้มหน้ามองดูณิชาที่จับมือของตัวเองอยู่

มือของเธอนั้นเย็นจนน่ากลัว

ณิชามึน เธอกัดริมฝีปาก แล้วก็มองเขาด้วยสายตาที่อ้อนวอน “คุณช่วยเข้าไปตามหาเขาให้ได้ไหมคะ? เขาสูงพอๆ กับอรัล รูปร่างก็พอๆ กัน แม้แต่เสียงก็ยังคล้ายกันเลย แต่ว่าเขาค่อนข้างจะซน คุณเข้าไปในห้องน้ำแล้วก็เรียกชื่อเขา แล้วรอเขาอยู่ตรงหน้าประตู ถ้าเกิดว่าเขาอยู่ในนั้นเขาก็จะตอบคุณเองค่ะ……”

นัยน์ตาลึกของเวธัสจ้องมองเธออย่างลึกซึ้ง

แสงแดดในช่วงบ่ายนั้นร้อนมาก มันสาดส่องลงมาทางหน้าต่างของทางเดิน ครึ่งหนึ่งของใบหน้าของเขาอยู่ในแสงสว่าง และครึ่งหนึ่งของใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาอยู่ในเงา ผมสีเข้มและหนายุ่งเหยิงเล็กน้อย และ ใบหน้าที่โค้งมนค่อยๆ จับจ้องไปที่ดวงตาของเธอ