กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 71

ลุงเต๋าเป็นคนซื่อตรงมาก พอรู้ว่าณิชามาเพื่อเยี่ยมคุณหนู เขาจึงหาเรื่องของอรัลขึ้นมาคุยกับณิชา...

ณิชานั่งฟังเขาพูดว่าอรัลดีต่อพวกคนใช้ในบ้านยังไง มีความอ่อนน้อมถ่อมตนและสุภาพต่อผู้ใหญ่มากแค่ไหน แต่นิสัยของเขาค่อนข้างซื่อ และค่อนข้างเก็บอารมณ์ แต่เขาเป็นเด็กดีอย่างแน่นอน...

ในสมองของเธอกำลังจินตนาการภาพเด็กน้อยผู้ประพฤติดีและมีไหวพริบขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

เมื่อตะกี้ตอนอยู่หน้าประตูบ้าน ดูเหมือนเธอจะเห็นรูปร่างของตัวเล็ก แต่น่าเสียดายที่เธอรู้สึกอารมณ์เสียมากในตอนนั้น และตัวเล็กก็เอาผ้าขนหนูมาปิดหน้าเขาไว้ เธอจึงไม่แม้แต่จะได้เห็นหน้าของเขาได้ชัดเจน

เธอรู้สึกเสียดายขึ้นมากะทันหัน...

ณิชาไม่ได้ไปโรงพยาบาล เธอแค่ไปที่คลินิกเล็กๆ ใกล้บ้านของเธอเพื่อทำแผลง่ายๆ

คุณหมอบอกไม่ให้แผลโดนน้ำ อีกสองวันให้กลับมาเปลี่ยนผ้าพันแผล ณิชาบอกลาคุณหมอและกลับไปที่หมู่บ้านออเรนจ์ หลังจากสงบสติอารมณ์ลงแล้ว ก็เริ่มรู้สึกกังวลขึ้นมาเล็กน้อย

ตอนที่เธอเดินออกมา เธอทำให้กันญ่าต้องอับอาย ตอนนี้เวธัสคงกำลังกอดปลอบโยนกันญ่า และฟังอีกฝ่ายกล่าวหาว่าเธอทำอะไรชั่วร้ายออกไปบ้าง?

อีกทั้งเธอยังไปกัดหลังมือของเวธัสด้วย เขาคงจะไม่โกรธจนปิดกั้นอนาคตการงานของเธอไปหรอกนะ?

รู้อย่างนี้ตอนนั้นเธอไม่หุนหันพลันแล่นก็คงดี

ณิชากังวลว่าจะถูกเวธัสไล่ออก และสูญเสียอาชีพการงานของเธอไป ณิชาจึงตัดสินใจร่างแบบงานที่ใช้ในการแข่งขันให้เสร็จก่อน เธอเกือบจะเตรียมมันเสร็จแล้ว เหลือแค่ข้อบกพร่องเล็กน้อยที่ต้องทำการขัดเกลาให้สมบูรณ์

ถ้าหากสามารถชนะการแข่งขันนี้ได้ เงินรางวัลจะได้เป็น5ล้าน

หลังจากทำทั้งหมดจนเสร็จ เธอคิดจะดูเวลา และคิดจะหยิบโทรศัพท์จากกระเป๋าของเธอขึ้นมา แต่เธอกลับเจอแต่ความว่างเปล่า!

โทรศัพท์ของเธอล่ะ

ณิชามองไปรอบ ๆ ห้องนั่งเล่นอย่างรวดเร็ว แต่สถานที่ที่ควรจะหาก็หาไม่เจอ ยังไงก็หาไม่เจอ

เธอจำได้ว่าตอนออกไปข้างนอกในตอนเช้าเธอเอามันไปด้วย จึงติดต่อไปหาลุงชัย

เธอลืมไว้ในคลินิกหรือเปล่า?

ไม่ใช่สิ ดูเหมือนเธอจะไม่เห็นโทรศัพท์ของเธอแล้ว

หรือว่า...เธอจะลืมไว้ในรถลุงเต๋า?

แต่ไม่นาน เสียงเรียกเข้าครั้งที่สองก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง...

เวธัสค่อยๆ วางปากกาในมือของเขาลง แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

“ฮัลโหล ลุงเต๋าหรือเปล่าคะ ณิชานะคะ ฉันทำโทรศัพท์ตกบนรถโดยไม่ได้ตั้งใจ บ่ายนี้ฉันไปรับคืนได้ไหมคะ” ณิชาพูดอย่างกังวลใจและรออีกฝ่ายตอบกลับเงียบๆ

แต่ปลายสายยังคงนิ่งเงียบไม่มีใครตอบ

หรือว่าเธอจะจำผิดไป?

หรือว่าโทรศัพท์จะไม่ได้อยู่ในรถของลุงเต๋า หรือลุงเต๋าจะไม่อยากคืนให้เธอ?

“ลุงเต๋าคะ โทรศัพท์เครื่องนี้ไม่มีค่าอะไรมาก ถ้าลุงเต๋าคิดว่ามันไม่คุ้ม ฉันจะจ่ายเงินเพิ่มให้อีกค่ะ”

“คุณบอกราคาออกมาก่อน ถ้าผมพอใจกับราคา ผมจะคืนให้” ในที่สุด ปลายสายก็มีเสียงที่คุ้นเคยและไม่แยแสดังขึ้นมา ซึ่งมันชัดเจนมาก ถึงขนาดที่ธิชาได้ยินแล้วต้องตกใจ

เสียงนี้คือ...