กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 99

เธอนึกว่าเป็นเวธัสที่ย้อนกลับมา เงยหน้าขึ้นด้วยความดีใจ แต่กลับพบว่าเป็นเตชินท์

แสงสว่างในดวงตาได้จางลง โดยเป็นความผิดหวังที่เข้ามาแทนที่แทน

“ทำไมถึงเป็นคุณได้”

“กันญ่า เมื่อสักครู่ผม…...ผมได้ยินหมดแล้ว” เตชินท์ช่วยกันญ่าเช็ดน้ำตาอย่างสงสาร ราวกับว่ากำลังรักษาสมบัติล้ำค่าอยู่ “เวธัสไม่รู้จักถนอมตัวคุณ ทำไมคุณต้องไปชอบเขาอีก ผมนั้นจริงใจกับคุณจริง ๆ คุณถอนงานแต่งกับเขาแล้ว ผมจะขอคุณแต่งงานเอง!”

“ไปให้พ้น!” กันญ่าเจ็บปวดจนบีบหัวใจ “ฉันต้องการเวธัส ต้องการตำแหน่งคุณนายน้อยของตระกูลสนธิไชย คุณมีอะไรดี”

พลางพูด เธอพลางโกรธแล้วผลักเตชินท์ออก

กลิ่นหอมของหญิงสาวโชยมาแตะที่ใบหน้าของเขา เตชินท์คว้ามือของกันญ่า มาไว้ที่ริมฝีปากของเขาแล้วบรรจงหอมจูบ "ผมสามารถเป็นวัวหรือม้าให้กับคุณได้ ขอเพียงคุณยินดี ให้ผมทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น!”

“อย่าแตะต้องตัวฉัน คุณไปให้พ้น……” กันญ่าโกรธจนแทบอยากจะผลักเขาออกไป

แต่เตชินท์กลับจูบไปที่แก้มของเธอ

น้ำตาที่เค็มจัดถูกซับให้แห้งด้วยจูบของเขา แรงขัดขืนของกันญ่าค่อย ๆ อ่อนลง ถูกเตชินท์กระทำจนเธอรู้สึกระทวยเล็กน้อย สี่ปีที่เธออยู่กับเวธัส ยังไม่เคยผ่านผู้ชายเลย

แม้แต่ตอนที่ต้องการก็จะแก้ขัดด้วยวิธีอื่น……

แต่ตอนนี้วินาทีที่เตชินท์แนบชิดมา ทำให้ร่างของเธอฉับพลันกลายเป็นแอ่งน้ำในทันที

……

ณิชาจัดชุดและทรงผมของเธอใหม่และกลับไปที่ห้องงานเลี้ยง

แต่ว่าความคิดกลับไม่สามารถที่จะสงบลงได้

เวธัสกับกันญ่าคุยกันเป็นอย่างไรบ้าง

งานแต่งงานของพวกเขายังคงดำเนินต่อไปใช่ไหม เธอกลายเป็นมือที่สาม ทำลายความรักระหว่างพวกเขาจริงเหรอ

“ณิชา เมื่อกี้คุณไปไหนมา” นิ้วมือที่สวยงามของชาลีถือแก้วไวน์แล้วเดินเข้ามาหาด้วยรอยยิ้มที่จะยิ้มไม่ยิ้ม

ณิชาสูดหายใจเข้าลึกๆ อย่างไร้ร่องรอย และแสร้งทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น “ คืนนี้มีพระจันทร์ และแสงจันทราก็งดงาม ฉันก็เลยไปเชยชมจันทร์อยู่ที่ระเบียง…….”

“เชยชมกับเวธัส?” ชาลีถามต่อ เห็นได้ชัดเหมือนรู้อะไรบางอย่างมา

ณิชาถือแก้วไวน์แล้วชะงักค้าง ดวงตามีความสงบเงียบงัน

“คุณชาลีหยุดพูดเล่นเถอะ”

เสียงของณิชาเพิ่งจะจบลง ทันใดนั้นก็มีร่างหนึ่งเดินเข้ามาตรงด้านหน้า

ก่อนที่ณิชาจะรู้ตัวทัน เดือนก็ตบเข้าที่ใบหน้าของณิชาอย่างแรง——

“นังชั้นต่ำ!”

ในมือของณิชายังคงถือแก้วไวน์โดยที่ยังไม่ทันได้วางลง

เมื่อฝ่ามือนี้ประทับลงมา เธอก็ถอยหลังสองสามก้าว จนเกือบจะชนกับขวดเหล้า ไวน์ในแก้วล้นออกมาทำให้เสื้อผ้าเปื้อนชุดราตรี แก้มที่ขาวเนียนยิ่งปรากฏรอยฝ่ามือห้านิ้วอย่างชัดเจน

คนที่อยู่ในเหตุการณ์ทั้งหมดต่างตกตะลึง

เวธัสที่เดินกลับมาจากระเบียงเมื่อสักครู่ ก็เห็นเข้ากับภาพนี้พอดี ดวงตาดำขลับฉับพลันก็เกิดพายุขึ้น

ในแววตาของณิชาแวบขึ้นด้วยความมืด ใบหน้าชาไปครึ่งหน้า น้ำเสียงเปลี่ยนเป็นเย็นชา——

“คุณหญิงเดือน คุณเป็นบ้าอะไร”

“ฉันเป็นบ้า?”

เดือนสีหน้าแดงก่ำ จนไม่สนใจว่าที่นี่คือที่ไหน ใบหน้าประกายความดุดัน โมโหดุว่าด่าทอ “ณิชา เธออย่าคิดนะว่าฉันไม่รู้ เมื่อสักครู่ที่เธอขังฉันไว้ในห้องน้ำ! คนชั้นต่ำอย่างเธอ ปีนั้นอยากจะอยู่ด้วยกันกับลูกชายของฉัน แต่ถูกฉันขัดขวาง ก็เลยเคืองแค้นในใจ และต้องการแก้แค้น”

“ณิชาดูเหมือนว่าเคยมีสัญญางานแต่งกับฐานภพจริง ๆ…….”

เดือนสะอึก แน่นอนว่าเธอไม่สามารถบอกว่าถูกณิชาบังเอิญได้ยินว่าตัวเองนินทาเรื่องไม่ดีของเธอ นี่มันทำให้ตัวเองไม่ดูแย่เหรอ

“ไอ้เด็กเวร เมื่อกี้มีเพียงเธอและฉันที่อยู่ในห้องน้ำ ไม่ใช่เธอขังฉัน จะให้ฉันขังตัวเองหรือไง”

“อันนี้ก็ไม่แน่ เพราะเรื่องแบบนี้ ใช่ว่าคุณจะทำไม่ได้”

“.......” เดือนสูดลมเย็น ๆ เข้าหนึ่งฟอด

แขกเหรื่อรอบ ๆ เริ่มซุบซิบ

แพรหน้านิ่วคิ้วขมวดด้วยความไม่พอใจ แสร้งทำหน้าเป็นกังวล “พี่ณิชา ทำไมพี่ถึงพูดกับแม่ฉันแบบนี้ ท่านแค่หวังดีต่อพี่นะ ไม่อยากให้พี่เดินหลงผิด ถูกผู้ชายหลอก……”

เดือนได้ยินดังนั้นดวงตาเป็นประกาย และก็เปลี่ยนหัวข้อสนทนาอย่างถากถาง “ใช่! ณิชาเธอย่ามาพูดจาส่งเดช พ่อของเธอเสียชีวิตมาหลายปี เธอก็มั่วผู้ชายมาหลายปี ฉันว่าถ้าวิญญาณพ่อของเธอมีจริง จะต้องโกรธโมโหแล้วลุกมาจากโลงศพแน่นอน แล้วดุด่าลูกสาวอกตัญญูอย่างเธอ”

เมื่อพูดจบ สีหน้าของณิชาก็ดำทะมึนขึ้น มองเดือนอย่างเย็นยะเยียบ

“ใคบอกว่าพ่อของฉันเสียชีวิตแล้ว ขอโทษ ฉันต้องการให้คุณขอโทษพ่อฉัน!”

เดือนกล่าวอย่างเชิดเย่อหยิ่ง “เขาเป็นฆาตรกร จะให้ฉันขอโทษ เธอฝันไปใช่ไหม”

“ใช่ ฉันก็ได้ยินมาเช่นกัน ณิชาเป็นลูกสาวของสุขุม สุขุมก็คือฆาตกรที่สะเทือนขวัญในตอนนั้นไม่ใช่เหรอ”

“เธอเป็นลูกสาวของฆาตกรจริง ๆ”

“ดูไม่ออกว่าหน้าตาสวยขนาดนี้ แต่เบื้องหลังนนั้นช่างมั่ว……”

“หากไม่ใช่คุณชาลีพาเธอเข้ามา ฉันเองก็ไม่อยากจะเชื่อว่าเจ้าภาพงานเลี้ยงจะเชิญคนแบบนี้มาด้วย”

ฟังทุกคนที่เริ่มทำการดูถูกณิชา เดือนก็เชิดหน้าอย่างสะใจ

ณิชาแววตาเย็นชา “คุณหญิงเดือน คุณแน่ใจนะว่าจะไม่ขอโทษพ่อของฉัน”