กำราบรัก 20+ นิยาย บท 41

เธอค่อยๆแหงนคอมองใบหน้าหล่อเหลาของคนข้างหลังแล้วฉีกยิ้มกว้างกลบเกลื่อนความเขินอาย ทั้งที่น้ำเสียงของบดินทร์ไม่ได้อ่อนโยนหรืออ่อนหวานเหมือนคำพูดเลย แต่กลับทำให้หัวใจดวงน้อยของเธอพองโตได้

"ขี้หวง อยากให้คนอื่นรู้เหรอว่าลินเป็นเมียเฮีย"

"เออ" บดินทร์ตอบเสียงห้วน "อยากให้เด็กหื่นแถวนี้มันรู้ว่าตัวเองมีผัวแล้ว จะได้ไม่แรดไปอ่อยผู้ชายคนอื่นให้ผัวอารมณ์เสีย"

"ถึงลินจะแรดแต่ไม่ร่านนะ ถ้ายังคบกับเฮียอยู่ลินไม่มีทางมองผู้ชายคนอื่นหรอก เพราะลินเป็นเมียตัวน้อยของเฮียคนเดียว" เธอกดจูบลงเบาๆบนสันกรามคมที่ปกคลุมด้วยหนวดเคราพอประปราย ท่ามกลางสายตาอิจฉาริษยาของผู้หญิงหลายคนที่จ้องมองมา

"ปากเฮียน่าดูดจัง ถ้าที่นี่ไม่ใช่มหาลัยแต่เป็นห้องของเฮียลินคงดูดมันเล่นแล้ว" บดินทร์หลุดยิ้มขำกับท่าทางหื่นกระหายของแฟนสาว บางครั้งไพลินก็ทำตัวเหมือนเด็กน้อยที่โกหกความรู้สึกของตัวเองไม่เป็น คิดอะไรก็พูดออกมาอย่างนั้น

"ดูดวันละครั้งก็พอ เดี๋ยวปากดำ"

"แล้วทำไมเฮียไม่ดูดนมลินวันละครั้งบ้างล่ะ"

"เพราะเมียหื่นไงเลยต้องดูดวันละหลายๆรอบ แล้วก็เป็นความชอบส่วนตัว" บดินทร์ยิ้มมุมปากขณะพูดเย้าหยอกหญิงสาว พร้อมกับดึงชายเสื้อนักศึกษาของเธอขึ้นมาเล็กน้อยจนมันหลุดออกจากขอบกระโปรงนักศึกษาทรงเอสั้น แล้วสอดมือเข้าไปเล่นกับจิวสะดือของเธอ ทำเอาไพลินหอบหายใจแรงขึ้นจนหน้าอกใหญ่กระเพื่อม

"ทะ..ที่รักลินเสียว" เธอทิ้งศีรษะลงบนบ่าแกร่งราวกับคนหมดเรี่ยวแรงเมื่อโดนความเสียวซ่านเล่นงาน มือบางบีบหน้าขาแกร่งของแฟนหนุ่มแน่นเมื่อเขาค่อยๆลูบไล้ฝ่ามือไปทั่วหน้าท้องแบนราบ ปลุกเร้าอารมณ์กระสันของเธอ

"มาแล้ววววววว!" อารมณ์ปรารถนาที่เพิ่งโดนปลุกเร้าพลันกระเจิดกระเจิงหายไปเมื่อน้ำเสียงสดใสของใครบางคนดังมาแต่ไกล ไพลินถอนหายใจอย่างไม่สบอารมณ์เมื่อเห็นนาร์เนียกำลังวิ่งกระหืดกระหอบมาหา

"โอ๊ะ!" นาร์เนียทำตาโตเมื่อเห็นมือหนาของบดินทร์สอดอยู่ในเสื้อนักศึกษาตัวบางของเพื่อนรัก ทั้งที่ยังเหนื่อยกับการวิ่งออกมาจากอาคารเรียนแต่นาร์เนียกลับอายม้วนหน้าแดงแทนไพลิน

"พี่บดินทร์ทำอะไรเหรอคะ" เธอถามหน้าซื่อ

"แกล้งเด็กหื่นนิดหน่อย" บดินทร์ยิ้มเอ็นดูกับท่าทางเขินอายของนาร์เนีย จากนั้นจึงดึงมือออกมา

"พี่ว่าไปกินข้าวกันดีกว่า" เขาดันตัวไพลินออกห่างเล็กน้อย แล้วหยัดกายลุกขึ้นเต็มความสูง

"ลินเซ็กซี่ พี่บดินทร์หล่อ เป็นแฟนกันแล้วน่าอิจฉามากเลย" นาร์เนียยิ้มเขินพร้อมกับยกมือขึ้นมาปิดพวงแก้มแดงระเรื่อ "อิจฉาคนมีความรัก ไปอ้อนเฮียเหมบ้างดีกว่า"

ว่าจบก็วิ่งแจ้นออกไปโดยไม่รอเพื่อนรักและบดินทร์ก่อน ไพลินที่มองตามไปได้แต่สายหน้าเอือมระอากับความไร้เดียงสาของนาร์เนีย ก่อนจะเดินตามไปพร้อมกับบดินทร์

@หลายสัปดาห์ต่อมา

"เรียนเสร็จแล้วไปกินติมกันดีกว่า ลินไปกินติมหน้ามหาลัยด้วยกันนะ" นาร์เนียออดอ้อนเพื่อนรักเสียงหวานขณะเดินควงแขนกันออกมาจากอาคารเรียน แต่ไพลินกลับทำหน้าเบื่อหน่าย

"ฉันว่าจะไปหาเฮียดินก่อน"

"พี่บดินทร์ยังเรียนไม่เสร็จเลย เหลือเวลาให้เราไปกินไอติมกันอีกตั้งหนึ่งชั่วโมงเลยนะ เนียขี้เกียจไปนั่งหลับในห้องเรียนเป็นเพื่อนเฮียเหมแล้ว"

"ฉันจะฟ้องเฮียเหมว่าเธอพูดแบบนี้"

"ก็มันจริงนิ ไปนั่งเรียนกับเฮียเหมเนียไม่รู้เรื่องอะไรเลยสักอย่าง ไปกินติมอร่อยกว่าเยอะเลย" นาร์เนียทำหน้าเง้างอด พร้อมกับซบหน้าลงบนไหล่มนของไพลินอย่างออดอ้อน

"ไปกินติมเป็นเพื่อนเนียหน่อยนะ นะๆลินคนสวย"

"ให้เวลาแค่ครึ่งชั่วโมงนะ"

"ลินคุยกับใครเหรอ" นาร์เนียเอียงคอถาม

"ฉันมีธุระต้องไปจัดการนิดหน่อย เธอไปกินไอติมคนเดียวก่อนนะ"

"ลินจะไปไหน"

"ทำธุระ"

"กับผู้ชายคนอื่นเหรอ" นาร์เนียถามหน้าบึ้ง

"ฉันมีธุระต้องไปจัดการ อย่าบอกเฮียดินนะ เดี๋ยวฉันบอกเฮียเขาเอง"

"แล้วจะให้เนียตอบพี่บดินทร์ว่ายังไงถ้าเขาถามว่าลินหายไปไหน เนียโกหกไม่เป็น"

"เธอก็ไปกินไอติมก่อนสิ หรือบอกว่าไม่รู้ก็ได้ว่าฉันไปไหน ฉันขอไปจัดการเรื่องของฉันก่อน" เธอบอกด้วยสีหน้าเป็นกังวล แล้วตั้งท่าจะเดินออกไป แต่กลับโดนนาร์เนียดึงเสื้อไว้เสียก่อน

"ลินบอกพี่บดินทร์ก่อนดีไหม เนียไม่อยากให้ลินเป็นเหมือนเนียตอนทะเลาะกับเฮียเหม ถ้าพี่บดินทร์รู้ทีหลังจะทะเลาะกันนะ"

"ฉันแค่อยากจัดการเรื่องนี้ด้วยตัวเอง มันไม่ใช่เรื่องใหญ่มากหรอก แต่ถ้าเฮียดินรู้เขาคงไม่สบายใจ เอาไว้ฉันจัดการเสร็จเมื่อไหร่ฉันจะบอกทุกเรื่องกับเฮียเขาเอง"

"ให้เนียไปเป็นเพื่อนไหม"

"ไม่ต้องหรอก เธอไปกินไอติมเถอะ" ไพลินปัดมือเพื่อนรักออกจากชายเสื้อ แล้วเดินเลี่ยงออกไปทันที โดยมีนาร์เนียมองตามไปอย่างเป็นกังวล