กำราบรัก 20+ นิยาย บท 46

"อึก" น้ำตาลูกผู้ชายรินไหลเป็นสายอาบสองแก้มสากเมื่อไพลินเดินออกไปแล้ว ความเจ็บปวดถาโถมเข้าใส่จนไม่สามารถกลั้นน้ำตาได้ ราวกับหัวใจถูกเธอพรากไปด้วย ทั้งที่สมองมันสั่งให้วิ่งออกไปเหนี่ยวรั้งเธอไว้ แต่ร่างกายมันกลับหมดเรี่ยวแรงที่จะเดินออกไป

"อึก" บดินทร์ค่อยๆซบหน้าลงบนฝ่ามือสั่นเทา ปล่อยให้น้ำตารินไหลออกมาตอกย้ำความเจ็บปวดที่เกินจะรับไหว ใช้หัวใจคิดทบทวนการกระทำและคำพูดของตัวเองเมื่อสักครู่ เขาถามตัวเองซ้ำๆว่าเชื่อมั่นในความซื่อสัตย์ของไพลินมากพอรึยัง มากพอที่จะเป็นฝ่ายเดินกลับไปร้องขอความซื่อสัตย์จากเธออีกครั้งรึเปล่า

มันจริงอย่างที่ไพลินว่า เขาตัดสินเธอไปแล้วจากภาพที่เห็น ไม่แปลกที่เธอจะตัดพ้อขอความซื่อสัตย์ของเธอคืน แต่ในขณะเดียวกันความเชื่อใจที่เขามีให้เธอมันก็ลดน้อยลงจากการกระทำของเธอและสิ่งที่เขาเห็น เธอกำลังเรียกร้องความเชื่อใจจากเขา ในขณะที่เขากำลังเรียกร้องความซื่อสัตย์จากเธอ

"อึก" บดินทร์เงยหน้าขึ้นมาเจอกับความว่างเปล่าอีกครั้ง เสียงสะอื้นไห้ของไพลินที่หายไปตอกย้ำว่าเธอไม่ได้อยู่ตรงนี้แล้ว มือสองมือที่เคยจับกันแน่นมันกำลังคลายออกจากกัน

บางครั้งการหันหน้าคุยกันก็ไม่ใช่ทางออกของทุกปัญหา บางทีการเว้นระยะห่างสักพักอาจจะทำให้เขาและเธอเข้าใจความรู้สึกของกันและกันมากยิ่งขึ้น ทั้งเขาและเธอคงต้องทบทวนตัวเองอีกครั้งหากจะกลับมาอยู่ด้วยกันเหมือนเดิม เมื่อการคุยกันไม่ใช่ทางออก การถอยคนละก้าวก็น่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุดสำหรับเขาและเธอ

"เฮียยังเหมือนเดิมนะ" บดินทร์ก้มหน้าพูดกับตัวเอง แม้จะเจ็บปวดแต่ความรู้สึกยังคงเดิม เขายังรักเธอเหมือนเดิมแม้จะโดนทำร้ายความรู้สึก หรือบางทีไพลินอาจจะไม่ได้ทำร้ายความรู้สึกของเขา แต่เป็นเขาเองที่ทำร้ายมัน

@คอนโดของไพลิน

ไพลินเดินเข้ามาทิ้งตัวนอนลงบนเตียงนอนที่คุ้นเคยอย่างหมดเรี่ยวแรง นับตั้งแต่ที่น้ำตาหยดแรกร่วงหล่นมันก็ยังคงรินไหลเป็นสาย ยิ่งพยายามกลั้นเท่าไร มันก็ยิ่งไหลออกมาตอกย้ำความเจ็บปวด

"อึก..ฮือออ" เธอค่อยๆยกมือสั่นเทาขึ้นมาปิดหน้าหวังปกปิดคราบน้ำตา แต่ยิ่งพยายามปกปิดมัน ก็เหมือนกำลังหนีความอ่อนแอของตัวเอง

เธออ่อนแอเกินกว่าจะแบกรับความเจ็บปวดครั้งนี้ที่ไม่เคยสัมผัสมันมาก่อน เหนื่อยล้าที่จะเดินต่อ หมดเรี่ยวแรงที่จะพยายามเพื่อใครสักคน ตอนนี้ความเข้มแข็งมันแปรเปลี่ยนเป็นความอ่อนแอ เธอไม่พร้อมจะพยายามเพื่อใคร หรือแม้แต่พยายามเพื่อตัวเอง

เปลือกตาบางปิดลงช้าๆขณะที่น้ำตายังคงรินไหล เธอบอกกับตัวเองว่าต้องเข้มแข็งกว่านี้ แม้ว่าวันนี้จะเป็นวันที่เธออ่อนแอที่สุดก็ตาม

@วันต่อมา

"ลิน!" นาร์เนียเอ่ยเรียกเพื่อนรักเสียงหลงเมื่อเห็นไพลินเดินเข้ามาในลานใต้ถุนของคณะฯด้วยสภาพอิดโรยราวกับคนอดหลับอดนอนมาทั้งคืน รอบดวงตาคู่สวยที่เธอเคยมองว่ามีเสน่ห์ตอนนี้แดงก่ำและบวมเป่ง บ่งบอกได้ว่าไพลินผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก

"ลินทะเลาะกับพี่บดินทร์เหรอ" เด็กสาวถามหน้าเครียดเมื่อเห็นสายตาเหม่อลอยของเพื่อนรักในตอนที่ไพลินเดินเข้ามาหย่อนตัวนั่งลงฝั่งตรงข้าม เธอรีบย้ายตัวเองไปนั่งข้างๆไพลิน

"ลินโอเคไหม" นาร์เนียถามด้วยความห่วงใย สีหน้าของเธอเป็นกังวล "เมื่อวานเนียไม่ได้บอกพี่บดินทร์นะ แต่ตอนที่ลินเดินออกไปพี่บดินทร์เขาเดินมากับเฮียเหมพอดี เฮียเหมบอกว่าอาจารย์ยกคลาสเพราะติดประชุม พี่บดินทร์เลยเดินมาเห็นพอดี"

"..." ไพลินเพียงแค่นั่งฟังเงียบๆ แม้จะมีสติรับฟังแต่แววตาของเธอว่างเปล่าไร้ซึ่งความรู้สึก

"เนียอยากโทรบอกลินก่อนว่าพี่บดินทร์เห็นแล้ว แต่เฮียเหมบอกว่าให้ลินกับพี่บดินทร์เคลียร์กันเอง เมื่อวานเนียกลัวลินทะเลาะกับพี่บดินทร์มากเลย แล้วมันก็เป็นแบบนั้นจริงๆด้วย"

"..."

"ลินโอเคไหม"

"ดินไม่ฟังฉัน..อึก..เขาไม่พร้อมจะรับฟังอะไรเลย เขาตัดสินฉันจากสิ่งที่เขาเห็น..อึก..แต่เขาไม่เคยมองเห็นว่าฉันพยายามเพื่อเขาขนาดไหน"

"..." นาร์เนียลูบหลังเพื่อนรักเบาๆเมื่อไพลินเริ่มสะอื้นไห้แรงขึ้นราวกับจะขาดใจ

"ฉันตั้งใจจะบอกความจริงกับเขาอยู่แล้ว..อึก..แต่ตอนนี้ฉันคงไม่ต้องพูดอะไรแล้ว...ฉันเหนื่อยที่ต้องพยายามเพื่อเขาแล้ว..ฮือออ"

"ลินใจเย็นๆนะ เนียว่าตอนนี้พี่บดินทร์อาจจะพร้อมรับฟังลินแล้วก็ได้นะ"

"อึก..."

"พี่บดินทร์เขาไม่เคยมีแฟน แล้วเขาก็หวงลินมาก เขาเห็นลินไปกับผู้ชายคนอื่นก็ต้องหึงเป็นธรรมดา ตอนนี้พี่บดินทร์คงใจเย็นลงแล้ว เนียว่าคุยกันให้รู้เรื่องดีกว่าไหม"

"ฉันพอแล้ว ฉันเหนื่อย..อึก..บางทีอาจจะเป็นฉันเองก็ได้ที่รักเขาไม่มากพอ เลยยอมปล่อยมือจากเขาง่ายๆ"

"..."

"แต่ฉันไม่อยากทำร้ายตัวเอง..อึก..ถ้าตรงนั้นมันไม่ใช่ความสุขของฉันแล้วฉันจะเดินออกมา..กลับมาอยู่ในที่ๆตัวเองมีความสุขเหมือนเดิม"