กำราบรัก 20+ นิยาย บท 47

"ลินแน่ใจเหรอว่าการเดินออกมาจะทำให้ลินมีความสุขจริงๆ ความสุขของลินไม่ใช่การอยู่กับพี่บดินทร์แล้วเหรอ" นาร์เนียถาม พร้อมกับลูบหลังไพลินไปด้วย

"ฉันเคยมีความสุขกว่านี้ตอนอยู่กับดิน..อึก..มันเป็นความสุขที่ไม่ต้องพยายามอะไรเลย..แต่ตอนนี้ความสุขนั้นมันหายไปแล้ว" ยิ่งนึกถึงช่วงเวลาที่มีความสุขกับบดินทร์หยาดน้ำตาก็ยิ่งรินไหลอาบสองแก้ม รอยยิ้มของเขา แววตาที่เคยมองเธออย่างอ่อนโยน อ้อมกอดที่เคยมอบความอบอุ่นให้เธอ สิ่งเหล่านั้นเคยสร้างความสุขให้เธอ "มันไม่มีอะไรเหมือนเดิมแล้ว"

"แต่เนียเชื่อว่ามันจะเหมือนเดิมนะ เนียเชื่อว่าพี่บดินทร์ไม่ยอมปล่อยมือลินหรอก แล้วก็เชื่อด้วยว่าลินยังอยากให้ทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนเดิม แต่ตอนนี้ลินแค่เหนื่อย ลินเลยหมดแรงจะเดินต่อ หมดแรงที่จะพยายาม" นาร์เนียพยายามปลอบโยนและให้กำลังใจเพื่อนรัก "เดี๋ยวลินก็หายเหนื่อย ตอนนี้แผลมันยังสด ก็ต้องเจ็บปวดเป็นธรรมดา ให้เวลาตัวเองหน่อยก็ดีนะ"

"อึก..ฉันจะกลับมาเป็นไพลินคนเดิมให้เร็วที่สุด"

"ไพลินคนเดิมของเนียเธอรักพี่บดินทร์มากนะ เธอไม่ใช่คนที่ยอมแพ้อะไรง่ายๆด้วย"

"ฉันยอมแพ้แล้ว ตอนนี้ฉันไม่ใช่ผู้หญิงของบดินทร์แล้ว เขาก็ไม่ใช่ผู้ชายของฉันแล้วเหมือนกัน"

"ลินอย่าพูดแบบนั้นสิ ตอนนี้ลินกำลังเสียใจ น้อยใจ อย่าเอาความรู้สึกพวกนั้นมาเป็นที่ตั้งสิ รอให้แผลมันหายดีก่อน ถึงตอนนั้นลินจะตอบได้เองว่ายังอยากเป็นผู้หญิงของพี่บดินทร์อยู่ไหม"

"..."

"ลินพยายามคนเดียวมันเหนื่อยเนียเข้าใจ การโดนคนรักดูถูกความซื่อสัตย์มันผิดหวังแค่ไหนเนียเข้าใจความรู้สึกนั้นดี ถ้ามองในแง่ร้ายคือเขาไม่เชื่อใจเรา แต่ถ้ามองในแง่ดีมันหมายถึงเขารักเรามากจนกลัวที่จะเสียเราไปนะ"

"..."

"ถ้าลินเข้มแข็งขึ้นกว่านี้แล้วไม่ต้องการพี่บดินทร์ นั่นหมายความว่าพี่บดินทร์ไม่ใช่ความสุขของลินจริงๆ แต่ถ้าลินยังโหยหาเขาเนียอยากให้ลินยอมรับความรู้สึกของตัวเองนะ"

"..."

"เชื่อเนียสิว่าลินเป็นความสุขของบดินทร์ พี่บดินทร์ก็เป็นความสุขของลินเหมือนกัน ความรักที่มั่นคงมันต้องมีอุปสรรคผ่านเข้ามาทดสอบเป็นธรรมดา เนียผ่านมันมาแล้ว ลินก็ต้องผ่านมันไปให้ได้เหมือนกันนะ"

"..." ไพลินปิดเปลือกตาลงช้าๆในอ้อมกอดของเพื่อนรัก คำพูดของนาร์เนียทำให้เธอฉุกคิดอะไรได้หลายๆอย่าง

"ไม่มีอุปสรรคก็ไม่รู้ว่ารักกันแค่ไหน แต่ถ้าผ่านมันไปได้ ลินกับพี่บดินทร์จะเข้าใจกันมากขึ้น เชื่อเนียสิ ถ้ารักกันมากพอยังไงก็ปล่อยมือกันไม่ได้หรอก"

"ฉันขอพักก่อน ตอนนี้หมดแรงแล้วจริงๆ" เธอยังเชื่อว่าตัวเองจะกลับมาเข้มแข็งได้ในสักวันหนึ่ง แต่ถ้าถึงเวลานั้นหัวใจของเธอยังเรียกร้องหาบดินทร์ เธอจะยอมรับความรู้สึกของตัวเอง แล้วพามันกลับไปในที่ๆเป็นความสุขของมัน

แต่หากบดินทร์ไม่ใช่ความสุขของเธอ เธอคงจะบอกกับเขาได้เต็มปากว่าเขาไม่ใช่ผู้ชายของเธอแล้ว และเธอเองก็ไม่ใช่ผู้หญิงของเขาแล้วเหมือนกัน

@คณะวิศวกรรมศาสตร์

"กูแค่ถอยออกมาก่อน เพราะตอนนี้ความรู้สึกของลินพัง ความรู้สึกของกูก็เหมือนกัน ถ้าดันทุรังตอนนี้กูกลัวมันจะพังมากกว่าเดิม กูให้มันพังมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว"

"กูไม่รู้ว่ามึงทะเลาะกันเรื่องอะไร แต่ตอนที่กูทะเลาะกับนาร์เนียมึงเป็นคนเตือนสติกู กูอยากให้มึงเตือนสติตัวเองด้วยก่อนจะทำอะไร" เหมราชตบบ่าเพื่อนรักเบาๆเป็นการให้กำลังใจ

"ตอนนี้กูมีสติดี กูรู้ว่าตัวเองทำอะไรอยู่ กูไม่ได้ถอยออกมาเพื่อตัดใจ กูแค่ถอยออกมาเพื่อทบทวนตัวเอง แล้วก็ให้เวลาไพลินอยู่กับตัวเองก่อน ยังไงผู้หญิงของกูก็คือไพลินคนเดียว"

"มึงรักน้องไพลินขนาดนี้แล้วทะเลาะกันเรื่องอะไรวะ" ต้นน้ำถาม

"กูยังเชื่อใจลินไม่มากพอมั้ง"

"เฮ้อ~ กูไม่มีคำปรึกษาให้นะ แต่ก็ไม่ซ้ำเติม เพราะมึงคงซ้ำเติมตัวเองไปแล้ว" สหรัฐเป็นเจ้าของคำพูดนั้น

"ตอนแรกเห็นมึงรักน้องไพลินเกินกูก็หมั่นไส้นะ แต่ตอนนี้กูอยากให้มึงกับน้องไพลินกลับมารักกันแล้วว่ะ" ต้นน้ำถอนหายใจเบาๆหลังพูดจบประโยค "กูอยากเห็นมึงยิ้มได้เหมือนเมื่อวาน"

"..." บดินทร์ก้มหน้าหลบสายตาของเพื่อนรักทั้งสามคน พยายามไม่แสดงความอ่อนแอออกมา

"เมื่อวานมึงดูมีความสุขกว่านี้นะ" เหมราชพูดขึ้นโดนไม่มองหน้าบดินทร์ เพราะไม่อยากกดดันเพื่อนมากเกินไป "ถ้าถอยออกมาแล้วมันแย่กว่าเดิม ก็รีบไปเอาความสุขของมึงกลับมา"