กำราบรัก 20+ นิยาย บท 48

"ขอบใจพวกมึงที่ไม่ซ้ำเติมกู" บดินทร์เงยหน้าขึ้นมาพูดติดตลกเพราะไม่อยากให้เพื่อนรักทั้งสามคนเศร้าไปกับตัวเองด้วย หากแต่แววตาของเขามันไม่ได้ฉายแววความเจ็บปวดน้อยลงเลย

"คนรักกันมีกระทบกระทั่งกันมันเป็นเรื่องธรรมดา ถึงกูจะไม่เคยมีแฟนเหมือนไอ้เหมกับมึง แต่กูก็รู้ว่ามันไม่สนุกหรอกที่ต้องทะเลาะกับแฟนตัวเอง อย่าปล่อยให้ปัญหามันใหญ่กว่านี้นะเว้ย เพราะมึงจะแก้ลำบากกว่าตอนนี้" สหรัฐพูดเตือนสติ ซึ่งบดินทร์ก็รับฟังทุกความเห็นของเพื่อนทั้งสามคน

"กูว่าชีวิตรักมันต้องมีบททดสอบเป็นธรรมดานะ อยู่ที่ว่ามึงกับน้องไพลินจะผ่านมันไปได้ไหม แต่กูเชื่อว่ามึงรักน้องไพลินมากพอที่จะไม่ปล่อยน้องไปนะ น้องไพลินก็คงรักมึงมากเหมือนกัน คนมันรักกันยังไงก็หนีกันไม่พ้นหรอก ถึงจะหนีหน้าได้ แต่ความรู้สึกมันหนีกันไม่ได้เว้ย" ต้นน้ำเป็นเจ้าของคำพูดนั้น

"กูไม่หนี กูไม่ปล่อย กูแค่ถอยออกมา ถึงเวลาเมื่อไหร่กูก็เดินกลับไปอยู่ดี แค่ตอนนี้มันยังกลับไปไม่ได้แค่นั้นแหละ" บดินทร์พูดเสียงเศร้า "กูเพิ่งรู้ว่าทุกอย่างมันมีเวลาของมันก็ตอนนี้แหละ"

"มึงคิดได้แบบนั้นก็ดีแล้ว แต่กูว่าตอนนี้ไปเรียนกันก่อนดีไหมว่ะ อาจารย์แม่งรอแดกหัวอยู่แล้วมั้งเนี่ย" สหรัฐหยัดกายลุกขึ้นพลางถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย โดยมีต้นน้ำลุกขึ้นตามหลัง

"จะไปพร้อมพวกกูไหม" เหมราชถาม พร้อมกับหยัดกายลุกขึ้น ซึ่งบดินทร์ก็พยักหน้าเป็นคำตอบ ก่อนจะลุกขึ้นเต็มความสูง แล้วเดินตามเพื่อนทั้งสามคนออกไป

@หลายวันต่อมา

"ลินไปกินข้าวที่คณะวิศวะฯกับเนียเถอะนะ ศูนย์อาหารที่คณะวิศวะฯมีแต่ของอร่อยทั้งนั้นเลย มีหัวใจของลินอยู่ที่นั่นด้วยนะ" นาร์เนียพยายามพูดโน้มน้าวให้ไพลินยอมไปพักกินข้าวกลางวันกับเธอที่ศูนย์อาหารของคณะวิศวกรรมศาสตร์ ขณะที่เดินควงแขนกันเข้ามาในศูนย์อาหารของคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ แต่ยังไม่วายหยอกล้อเพื่อนรักในท้ายประโยค

"ฉันอยากกินที่นี่" ไพลินตอบเสียงเรียบ ทำเอานาร์เนียหน้าบูดขึ้นมาทันที

"ไม่คิดถึงผัดเผ็ดลูกชิ้นปลาเหรอ ผัดเผ็ดไก่ร้านป้าย้อยก็อร่อยนะ กะเพราไก่ไข่ดาวหอมๆ แกงส้มไข่ปลาใส่หน่อไม้ดอง พะแนงหมูอร่อยๆ ลินไม่อยากกินเหรอ เดี๋ยวเนียเลี้ยงเอง"

"เก็บเงินไว้ซื้อไอติมกินเถอะ ฉันมีเงินซื้อกินเองได้ แล้วที่นี่ก็มีแบบนั้นเหมือนกัน"

"แต่ไม่มีพี่บดินทร์นะ"

"..." คำพูดตรงๆของนาร์เนียทำให้ไพลินเงียบไป เธอลอบถอนหายใจเบาๆเมื่อนึกถึงใบหน้าของบดินทร์ที่ไม่ได้เจอกันมาหนึ่งสัปดาห์แล้ว ก่อนจะสะบัดแขนออกจากการกอดรัดของนาร์เนีย แล้วเดินเลี่ยงออกไปทันที

"พี่บดินทร์!" เสียงตะโกนด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นของนาร์เนียดังขึ้นตามหลัง กระตุ้นอัตราการเต้นของหัวใจดวงน้อยที่เหี่ยวเฉาให้กลับมาเต้นแรงอย่างบ้าคลั่งอีกครั้งในรอบหลายวันที่ผ่านมา เพียงแค่ได้ยินชื่อก็ใจสั่น

เธอสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆแล้วหันกลับไปหมายจะแหวใส่นาร์เนีย เพราะคิดว่านาร์เนียคงแค่นึกสนุกอยากแกล้งเธอเล่น ทว่าสิ่งที่เห็นกลับทำให้ชะงักไปราวกับร่างกายถูกสาปไปชั่วขณะ

แววตาสั่นระริกจ้องมองใบหน้าของคนที่กำลังเดินเข้ามาในศูนย์อาหารไม่วางตา ท่ามกลางนักศึกษานับร้อยเขาแตกต่างด้วยเสื้อช็อปที่ไม่เหมือนกับนักศึกษาคนอื่นๆในคณะฯ เพียงแค่สายตาของเขามองมาหัวใจก็กระตุกสั่นไหว

"ร้อนจะตายห่ายังจะเถียงกันเป็นเด็กอีกนะพวกมึง" เหมราชถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายพลางเสยผมลวกๆ พร้อมกับถอดเสื้อช็อปออก แล้วเดินไปหานาร์เนียที่กำลังจุ้นจ้านกับบดินทร์

"ไม่เห็นบอกหนูก่อนเลยว่าจะมา" นาร์เนียเอียงคอถามคู่หมั้นหนุ่ม แล้วเดินเข้าไปเช็ดเหงื่อออกจากกรอบหน้าคมเข้มให้เขา

"มีคนแถวนี้มันอยากมาส่องเมีย เลยต้องมาเป็นเพื่อนมัน" คำตอบของเหมราชเรียกรอยยิ้มเขินอายจากนาร์เนียอีกครั้ง เธอหัวเราะชอบใจพร้อมกับซบหน้าเข้าหาแผงอกแกร่งชุ่มเหงื่อของคู่หมั้นหนุ่ม ทำเอาเหมราชส่ายหน้าอย่างระอา

"เดี๋ยวหนูไปเอาลินกลับมาให้" ว่าจบก็รีบผละตัวออกไปหาไพลินที่ยืนอยู่ไม่ใกล้นัก

"นี่ทำอะไรของเธอยัยไขลาน" ไพลินถามหน้ายุ่งเมื่อโดนเพื่อนรักลากแขนกลับไปหาคู่หมั้นของหล่อน ซึ่งข้างๆกันนั้นมีบดินทร์ยืนมองอยู่

บดินทร์มองใบหน้าสะสวยของไพลินเงียบๆโดยไม่มีคำทักทายหลุดออกจากปากของเขา แต่ใครจะรู้ว่าหัวใจแกร่งมันสั่นไหวครั้งแล้วครั้งเล่าที่ได้สบตากับเธอ หากไพลินมองลึกเข้ามาในแววตา เธอจะเห็นความโหยหาที่ซ่อนอยู่ในนั้น

ไพลินเสมองไปทางอื่นเมื่อต้องมายืนเผชิญหน้ากับบดินทร์ หัวใจดวงน้อยเต้นแรงจนแทบผิดจังหวะ มันไม่ใช่ความรู้สึกอึดอัด แต่เป็นความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย

"ถ้าคิดถึงก็กอดเลย" นาร์เนียกระซิบบอกเพื่อนรัก แล้วรีบเดินไปสวมกอดคู่หมั้นหนุ่มทั้งที่เหมราชกำลังเช็ดเหงื่อออกจากลำคอ ไม่ได้สนใจอาการเหนื่อยหอบของคนรักเลย