กำราบรัก 20+ นิยาย บท 53

"เฮ้อ~ หายไปไหนทั้งวันเลยวะ ไม่เป็นห่วงกันบ้างรึไง" บดินทร์ถอนหายใจหนักๆขณะนอนบ่นถึงใครบางคนอยู่บนเตียงผู้ป่วยคนเดียว ใครบางคนที่ทำให้เขาคิดถึงจนกระวนกระวายแบบนี้

เมื่อเพื่อนรักทั้งสามคนกลับไปแล้วเมื่อหลายชั่วโมงก่อน ก็ทำให้เขาเลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องนอนเบื่อหน่ายอยู่ในห้องพักฟื้นคนเดียว ในขณะที่เวลายังเดินต่อไปเรื่อยๆจนกระทั่งตอนนี้เป็นเวลาสองทุ่มกว่าแล้ว แต่ก็ยังไม่มีวี่แววว่าไพลินจะเปิดประตูเข้ามา

แกร๊ก~

เสียงบานประตูถูกเปิดเข้ามาอย่างถือวิสาสะในตอนที่บดินทร์กำลังจะถอดใจกับการรอใครสักคน ทำเอาหัวใจแกร่งเต้นแรงไม่เป็นส่ำ และมันยิ่งเต้นแรงมากขึ้นจนแทบผิดจังหวะเมื่อเห็นหน้าคนที่เปิดประตูเข้ามา

"นึกว่านายนอนอยู่เลยไม่ได้เคาะประตู" คำทักทายของไพลินเรียกรอยยิ้มบางๆจากบดินทร์ เขาส่ายหน้าน้อยๆเป็นเชิงว่าไม่ได้ถือสาอะไร แล้วค่อยๆหยัดกายลุกขึ้นนั่งตรงๆ

"ไม่ได้กลับบ้านเหรอ" เพราะเห็นไพลินยังอยู่ในชุดนักศึกษาบดินทร์จึงอดไม่ได้ที่จะถาม

"เรียนเสร็จก็กลับบ้านเลย แล้วก็แวะมาหานายเนี่ยแหละ" ไพลินเดินเข้าไปวางของพะรุงพะรังที่ซื้อติดมือมาด้วยไว้บนโต๊ะเล็กๆข้างหัวเตียง แล้วถือวิสาสะยื่นมือเข้าไปอังหน้าผากของชายหนุ่มเพื่ออุณหภูมิร่างกายของเขาว่ามีไข้หรือเปล่า ความห่วงใยที่สะท้อนออกมาผ่านแววตาของเธอสร้างความอบอุ่นใจให้บดินทร์

"ฉันบอกแม่ว่าจะมาเยี่ยมนายที่โรงพยาบาล บอกแม่ด้วยว่าเมื่อคืนนายมีเรื่อง"

"แม่เธอคงไม่ปลื้มฉันอีกนานเลย"

"แม่ทำซุปไก่ฝากมาให้นาย จะกินเลยไหม"

"พูดจริง?" บดินทร์ทำหน้าไม่อยากจะเชื่อ

"จะกินเลยไหม มันยังร้อนๆอยู่เลย"

"คืนนี้นอนเป็นเพื่อนกันหน่อยได้ไหม"

"ฉันถามว่าจะกินเลยไหม" ไพลินถามย้ำ

"เดี๋ยวค่อยกิน ให้มันเย็นก่อนก็ได้" เขาตอบ พร้อมกับรั้งตัวไพลินเข้ามาชิดขอบเตียง ค่อยๆซบหน้าผากลงบนเนินอกอวบอิ่ม

"นอนด้วยกันนะ ฉันอยากนอนกอดเธอ"

"..." ก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายเต้นแรงระรัวเมื่อท่อนแขนแกร่งค่อยๆยกขึ้นมาโอบกอดรอบเอวคอด สัมผัสที่โหยหาทำให้เธอไม่ปฏิเสธอ้อมกอดของเขา มือบางยกขึ้นมาลูบผมเขาเบาๆอย่างลืมตัว

"นอนด้วยกันนะ สัญญาว่านอนกอดอย่างเดียว"

"แน่ใจว่าจะไม่ลวนลาม"

"เรายังเป็นแฟนกันอยู่นะ ฉันไม่มีสิทธิ์เหรอ"

"ไม่มี" ไพลินรีบดันใบหน้าหล่อเหลาออกห่าง พร้อมกับตีหน้าผากของเขาเบาๆ

"เสียใจด้วยที่ฉันไม่ได้เอาชุดนอนมาเปลี่ยน ฉันกะว่าจะแวะมาดูนายเฉยๆแล้วจะกลับเลย"

"ไม่ต้องใส่อะไรนอนก็ได้นิ เดี๋ยวล็อกประตูไว้ก็ไม่มีใครเข้ามาเห็นหรอก"

"..."

"ให้ฉันนอนกอดเธอสักคืนได้ไหม ฉันนอนหลับไม่สนิทมาหลายคืนแล้ว" บดินทร์มองหน้าหญิงสาวอย่างเว้าวอน

"..."

"แค่นอนกอดเฉยๆฉันก็เรียกร้องจากเธอไม่ได้แล้วเหรอ" ร่างบางถอนหายใจเบาๆเมื่อโดนกดดัน เธอไม่ได้ตอบอะไร แต่หย่อนตัวนั่งลงบนขอบเตียงแทน

"ถ้าไม่กินตอนนี้ก็นอนพักเถอะ"

"เพราะแม่เธอชอบไอ้เควินอะไรนั่นมากกว่าฉันใช่ไหม เธอเลยไม่อยากให้ฉันไปที่บ้านของเธอ"

"ถ้าตอบแบบไม่รักษาน้ำใจก็ใช่"

"..." บดินทร์ลูบหน้าตัวเองเบาๆพลางพ่นลมหายใจหนักๆ เขายังจำทุกคำพูดของไพลินในวันนั้นได้ดี วันที่เธอบอกกับแม่ของเธอว่าไม่ต้องการผู้ชายคนอื่นที่ดีกว่าเขา แต่ต้องการเขาคนเดียว

"นายกำลังเจ็บอยู่ฉันว่าอย่าพูดเรื่องเครียดๆกันเลย เดี๋ยวจะปวดหัวเอาเปล่าๆ" ไพลินขยี้ผมบดินทร์เบาๆเมื่อเห็นเขายังยกมือปิดหน้า

"เป็นอะไร ปวดแผลเหรอ" เธอปัดมือของเขาออก แล้วเลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้

"เธอพูดถูกจริงๆ ฉันยังพยายามเพื่อเธอไม่มากพอ ในขณะที่เธอพยายามเพื่อฉันทุกอย่าง"

"..." เธอนิ่งไปเมื่อได้ยินคำพูดนั้นจากปากบดินทร์

"ขอโทษที่ทำทุกอย่างพังอีกแล้ว ฉันเป็นแฟนที่ไม่ได้เรื่องเลยใช่ไหม"

"ถ้าตัดเรื่องใจร้อนออกไปนายก็เป็นแฟนที่น่ารักมากเลยนะ" เธอพูดหยอกล้อ ก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นอีกครั้ง

"กินซุปไก่ของแม่หน่อยไหม จะได้ดีขึ้น"

"ขอบคุณที่ยังอยู่ข้างๆกัน ทั้งที่ฉันทำให้เธอผิดหวัง"

"ถึงเราจะลดระดับความสัมพันธ์ลงมาแต่ฉันยังเป็นห่วงนายเหมือนเดิมนะ มันไม่ได้มีอะไรซับซ้อนเลย"

"เราไม่ต้องเดินกลับมาหากันแต่เริ่มต้นกันใหม่ได้ไหม ถ้าถอยคนละก้าวแล้วมันแย่ลงก็เริ่มต้นใหม่นะ นับหนึ่งเลยก็ได้"

ไพลินเพียงแค่ยิ้มมุมปากแต่ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป ปล่อยให้บดินทร์งุนงงกับรอยยิ้มปริศนาของเธอ