กำราบรัก 20+ นิยาย บท 6

@มหาวิทยาลัย

ไพลินเลือกที่จะนั่งเงียบมาตลอดทางระหว่างที่ติดรถบดินทร์มาจนถึงมหาวิทยาลัยโดยไม่เต็มใจ เช่นเดียวกับเจ้าของรถที่เลือกจะเงียบมาตลอดทางเหมือนกัน หากแต่สายตาของเขากลับเหลือบมองคนข้างๆเป็นระยะ

"หุบปากเงียบๆก็เป็นนิ" บดินทร์พูดกระแนะกระแหนลอยๆขณะขับรถยนต์คันหรูเข้ามาในคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ หลังจากนั่งเงียบมาเกือบครึ่งชั่วโมง ถ้อยคำกระแนะกระแหนของเขาทำให้ไพลินที่กำลังนั่งกอดอกมองออกไปนอกหน้าต่างตวัดสายตากลับมาหาเขาทันควัน

"คนที่ควรหุบปากมันคือนายมากกว่า"

"แน่ใจเหรอว่าอยากให้ฉันหุบปาก"

"ไอ้เลว!" ไพลินพ่นคำด่าอย่างเหลืออดเมื่อเห็นสายตาของบดินทร์มองต่ำลงมาที่หน้าอกของเธอ อารมณ์เดือดดาลที่ยังคุกรุ่นเหมือนจะระเบิดออกมาอีกรอบ เธอรังเกียจสายตาของเขาที่มองสำรวจเรือนร่างของเธอ มันเหมือนสายตาของราชสีห์ที่กำลังจ้องมองเหยื่อ และตอนนี้เธอกลายเป็นเหยื่อของเขาโดยไม่เต็มใจ

"ด่าคำอื่นเป็นไหมวะ เบื่อจะฟังคำว่าไอ้เลว"

"ทำไม ยอมรับความจริงไม่ได้เหรอว่าตัวเองเลวขนาดไหน สิ่งที่นายทำกับฉันมันยิ่งกว่าคำว่าเลวอีก แต่จริงๆแล้วคนอย่างนายมันเหมาะกับคำว่าสารเลวมากกว่านะ"

"อยากด่าอะไรก็ด่ามา แต่อย่าโวยวายก็แล้วกันถ้าฉันเอาคืน"

"ฉันต่างหากที่ต้องเอาคืนนาย!" ร่างบางกำหมัดแน่น เนื้อตัวสั่นเทิ้มด้วยความโกรธเกรี้ยว

บดินทร์ชำเลืองมองคนข้างๆเพียงนิด ก่อนจะหยุดรถเมื่อขับมาถึงหน้าตึกใหญ่ของคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ พร้อมกับปลดเข็มขัดนิรภัยออก ไพลินเองก็เหมือนกัน

"ไอ้เลว! ขอให้รถคว่ำตายก่อนถึงหน้าคณะฯ" บดินทร์ตวัดสายตามองอย่างไม่สบอารมณ์เมื่อได้ยินคำพูดถัดมาของไพลิน เขากระชากตัวเธอให้หันกลับมาในตอนที่เธอกำลังจะเปิดประตูรถ

"ปล่อยฉันนะ! ถ้านายกล้าทำแบบนั้นกับฉันอีก ฉันจะตะโกนให้คนทั้งคณะได้ยิน จะประจานความเลวของนายให้คนทั้งมหาลัยรู้ว่านายมันเลวทรามขนาดไหน!"

"เลวทรามเหรอ ฉันชอบคำนี้ว่ะ เหมาะกับสิ่งที่ฉันกำลังจะทำพอดี"

"กรี้ดดดดดดดดด!!..หยุดนะไอ้เลว!" ไพลินกรีดร้องเสียงหลงด้วยความตกใจ เมื่อสิ้นสุดคำพูดของบดินทร์เสื้อนักศึกษาตัวบางก็ถูกฉีกกระชากจนเม็ดกระดุมหลุดกระเด็น ก่อนที่บราเซียร์ลายลูกไม้ตัวสวยจะถูกดันขึ้นมาเหนือเนินอก

"นี่หยุดทำแบบนี้สักทีได้ไหม!" เธอดีดดิ้นพล่านหวังเอาตัวรอดเมื่อโดนยกตัวขึ้นไปนั่งคร่อมหน้าตักแกร่งอย่างทุลักทุเล ส่งผลให้กระโปรงนักศึกษาที่สั้นเสมอกับต้นขาร่นขึ้นมาบนเอวคอด

"แบบนี้เลวพอไหม? ใกล้เคียงกับนิยามคำว่าเลวทรามของเธอรึยัง" เขาจับสองแขนของเธอไพล่หลัง พร้อมกับบีบเคล้นบั้นท้ายงอนงามเบาๆ

"นี่มันในมหาลัยนะ!"

"ฟิล์มหนาขนาดนี้ไม่มีใครมองเห็นหรอก"

"เป็นโรคจิตรึไงฮะถึงชอบถอดเสื้อผ้าฉันนัก!"

"เธอควรจะภูมิใจนะที่เธอเป็นผู้หญิงคนแรกที่ฉันถอดเสื้อผ้าให้"

"ภูมิใจบ้านนายสิ! ใครมันอยากให้นายถอดให้ฮะ!"

"ไม่อยากให้ถอดหมดก็ขอโทษฉัน"

"ฉันเหรอต้องขอโทษนาย? เรื่องอะไรไม่ทราบ!"

"เมื่อกี้เธอแช่งฉันให้รถคว่ำตาย ขอโทษฉันแล้วฉันจะไม่ทำอะไรกับหน้าอกหน้าใจของเธอ" ทั้งที่พูดแบบนั้นแต่บดินทร์กลับเลื่อนใบหน้าเข้าไปขบเม้มยอดปทุมถันเบาๆ ก่อนจะส่งเรียวลิ้นอุ่นชื้นออกไปทักทายเมื่อมันแข็งชันตอบรับสัมผัส

"อะ..ไอ้เลว! เอาปากของนายออกไปนะ!"

บดินทร์แสยะยิ้มร้ายกาจเกินจะคาดเดา ก่อนจะปรับเบาะที่นั่งให้เอนลง ทำให้ไพลินที่นั่งอยู่บนหน้าตักต้องโน้มตัวตามลงไปอย่างเลี่ยงไม่ได้ โดยที่ยอดปทุมถันยังโดนริมฝีปากหนาครอบเอาไว้

"อ๊า..ยะ..อย่าดูดนะ" ร่างกายสั่นเกร็งอย่างหนักเมื่อบดินทร์ตะโบมดูดดุนยอดปทุมถันในโพรงปากจนมันเปียกแฉะ ขณะที่หน้าอกใหญ่อีกข้างหนึ่งโดนบีบขยำอย่างแรง

"โอ๊ย!..จะ..เจ็บ" ไพลินเบ้หน้าด้วยความเจ็บเมื่อจู่ๆบดินทร์ก็พยายามดันนิ้วเข้ามาในช่องทางรักที่ไม่เคยผ่านศึกรักมาก่อน เธอกัดปากแน่น มือบางกำคอเสื้อของชายหนุ่มจนท่อนแขนสั่นเทา

"ไม่ต้องเกร็งขนาดนั้น ฉันไม่พรากพรหมจรรย์ของเธอด้วยนิ้วหรอก"

"อะ..ไอ้เลว!"

"ก็เพิ่งมาเลวตอนเจอเด็กปากดีอย่างเธอเนี่ยแหละ" บดินทร์ปรับเบาะที่นั่งให้กลับมาเป็นเหมือนเดิม แล้วเอื้อมมือไปหยิบทิชชูมาเช็ดทำความสะอาดให้เสร็จสรรพ จากนั้นจึงค่อยๆดึงมือออก

"นมใหญ่ว่ะ" เขาบีบเคล้นหน้าอกใหญ่เบาๆขณะดึงบราเซียร์ลงมา พร้อมกับติดกระดุมเสื้อนักศึกษาให้ ในขณะที่ไพลินทำได้แค่นั่งกำหมัดแน่น

"กระดุมเสื้อหลุดตรงร่องอกพอดีเลยว่ะ"

"..." ไพลินเบือนหน้าหนี ไม่อยากเห็นรอยยิ้มยั่วโทสะของบดินทร์

เจ้าของรอยยิ้มยียวนค่อยๆถอดเสื้อช็อปวิศวะฯออก แล้วสวมมันให้คนบนหน้าตักโดยที่เธอไม่เต็มใจ แต่ก็ไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ

"ลงไปได้แล้ว ฉันต้องรีบไปพรีเซนต์งาน" คนโดนสั่งตวัดสายตามองอย่างไม่สบอารมณ์ ตั้งท่าจะปีนกลับไปเปิดประตูฝั่งที่นั่งข้างคนขับ ทว่าบดินทร์กลับเปิดประตูฝั่งคนขับให้เสียก่อน พร้อมกับหยิบกระเป๋าสะพายข้างของเธอมายื่นให้

"ไอ้บ้านี่!" ไพลินแหวใส่ รีบดึงชายเสื้อช็อปลงมาปิดบั้นท้ายงอนงามไว้ แล้วปีนลงจากหน้าตักแกร่งอย่างทุลักทุเล ท่ามกลางสายตาของนักศึกษาหลายสิบคนที่จ้องมองมา

"คืนนี้ฉันจะไปเอาเสื้อคืน" นั่นเป็นคำกล่าวทิ้งท้ายของบดินทร์ ก่อนที่เขาจะปิดประตูรถแล้วขับออกไปทันที

"ไอ้เลว! ฉันคงจะอยู่ให้แกไปเอาที่ห้องอยู่หรอก" ไพลินพูดตามหลังอย่างเดือดดาล พร้อมจัดระเบียบเสื้อผ้าหน้าผมให้เรียบร้อย

"มองอะไรกันวะ" เธอพูดกับตัวเองอย่างหัวเสียเมื่อเห็นทุกสายตาของนักศึกษารอบข้างมองมาที่เธอเป็นตาเดียว

เพราะไม่อยากตกเป็นเป้าสายตาของคนอื่นไพลินจึงรีบเดินเลี่ยงเข้าไปในอาคารเรียนทันที แต่เสื้อช็อปวิศวะฯที่สวมใส่อยู่ก็ทำให้เธอกลายเป็นจุดสนใจอย่างเลี่ยงไม่ได้