กำราบรัก 20+ นิยาย บท 7

"ไพลินนนนน" ทันทีก้าวเท้าเข้ามาในลานใต้ถุนของอาคารเรียน น้ำเสียงสดใสของเพื่อนรักอย่างนาร์เนียก็ดังมาแต่ไกล ทว่าไพลินกลับตีสีหน้าบูดบึ้งที่เห็นรอยยิ้มหวานของนาร์เนีย เธอรีบเดินกระทืบเท้าปึงปังเข้าไปหาคนที่นั่งรออยู่บนเก้าอี้หินอ่อน

"เธอทำแบบนี้กับฉันได้ยังไงยัยนาร์เนีย!" น้ำเสียงตวาดเข้มของไพลินทำเอานาร์เนียที่กำลังยิ้มหวานสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ รีบหุบยิ้มทันควัน เช่นเดียวกับนักศึกษาคนอื่นๆที่หันมองไพลินอย่างพร้อมเพรียง

"ลินเป็นอะไร ทำไมต้องทำหน้าโมโหใส่เนียด้วย" นาร์เนียถามเสียงเบา

"เธอเห็นนี่ไหมว่ามันคืออะไร!" ไพลินกระชากเสื้อช็อปวิศวะฯของบดินทร์ที่ตัวเองกำลังสวมใส่อยู่ให้นาร์เนียดู ซึ่งนาร์เนียก็กะพริบตามองมันอย่างใสซื่อ ก่อนที่ดวงตากลมโตจะเบิกกว้างเมื่อมองเห็นชื่อของบดินทร์โชว์หราอยู่บนอกข้างซ้ายของเสื้อของโคร่ง

"นั่นมันเสื้อช็อปของพี่บดินทร์นิ เมื่อกี้เนียก็แอบสงสัยอยู่ว่าลินไปเอาเสื้อช็อปของใครมาใส่"

"มันไม่ใช่เสื้อของใครที่ไหนหรอก มันเป็นเสื้อของไอ้เฮงซวยที่เธอพยายามยัดเยียดให้เป็นผัวฉันเนี่ยแหละ! แล้วรู้ไหมว่าทำไมฉันถึงต้องใส่เสื้อของมันมาเรียนแบบนี้!" ไพลินพูดอย่างมีอารมณ์พลางเสยผมลวกๆ ขณะที่นาร์เนียนั่งฟังเงียบๆอย่างสงบเสงี่ยม

"เพราะเธอบอกให้มันไปรับฉันที่คอนโดไง ฉันเลยเกือบจะเสียตัวให้มัน! มันเห็นทุกส่วนของร่างกายฉันหมดแล้ว ทั้งจับทั้งดูดจนฉันอยากจะเอาตีนกระทืบหน้ามันให้ตายตรงนั้นเลย!"

ไม่ใช่แค่นาร์เนียที่ตกใจกับคำพูดของไพลิน เพราะนักศึกษาหลายคนที่ได้ฟังเรื่องราวไปพร้อมๆกับนาร์เนียก็ต่างอ้าปากค้างเหมือนกัน

"แล้วเมื่อกี้ก่อนจะลงจากรถมันยังหน้าด้านฉีกเสื้อนักศึกษาของฉันขาดอีก! ต้องให้บอกด้วยไหมว่ามันทำอะไรฉันบ้าง มันดูดตรงไหนของร่างกายฉันบ้าง มันจับมันล้วงของฉันจนไปถึงหว่างขาแล้ว!" ไพลินตะเบ็งเสียงบอกอย่างเกรี้ยวกราด เธอระบายอารมณ์โกรธแค้นที่มีต่อบดินทร์ด้วยการบอกให้นาร์เนียรับรู้ถึงการกระทำเลวทรามของเขา ทว่าเธอกลับต้องชะงักไปเมื่อสติเริ่มกลับมา แล้วเห็นว่าทุกสายตาของนักศึกษาที่นั่งอยู่ในลานใต้ถุนกำลังมองมาที่เธอ

"ฉัน..." ไพลินมองผู้คนรอบข้างอย่างเลิ่กลั่ก กระดากอายกับสิ่งที่ตัวเองพูดออกไปเมื่อสักครู่

"ฉันล้อเล่น ฉันเห็นว่าเสื้อสวยดีเลยยืมมันมาใส่ ที่ฉันพูดเมื่อกี้ฉันแค่แกล้งเธอเล่นเฉยๆ" เธอรีบแก้ต่างคำพูดของตัวเองเพื่อไม่ให้คนอื่นเอาไปพูดต่อ ทว่านาร์เนียกลับไม่เชื่อว่านั่นเป็นเรื่องที่ไพลินแต่งขึ้นมา

"พี่บดินทร์ป้องกันไหม ลินต้องกินยาคุมนะ" เธอลุกขึ้นมากระซิบถาม ทำเอาไพลินที่ได้ฟังแทบจะระเบิดอารมณ์ออกมาอีกรอบ

"ยาคุมบ้านเธอสิ!" ไพลินผลักศีรษะเพื่อนรักเบาๆอย่างไม่สบอารมณ์ ก่อนจะรีบเดินหนีสายตาของผู้คนออกมา นาร์เนียที่เห็นอย่างนั้นก็กุลีกุจอวิ่งตามไป

"พี่บดินทร์ทำแบบนั้นกับลินจริงๆเหรอ"

"เลิกถามถึงมันเถอะ ไม่อยากได้ยิน"

"เนียขอโทษนะที่ไม่ได้ไปรับลินเอง เนียแค่อยากให้ลินเปิดใจให้พี่บดินทร์บ้าง"

"เปิดใจบ้าบออะไร! มันเปิดของฉันจนเห็นไปถึงไหนต่อไหนแล้ว"

"เนียขอโทษที่เป็นต้นเหตุทำให้ลินโดนลวนลาม แต่ถ้าลินมีอะไรกับพี่บดินทร์แล้วลินต้องรีบกินยาคุมฉุกเฉินนะ"

"นี่เลิกหวังดีกับฉันได้ไหมเนี่ย ยิ่งพูดยิ่งรู้สึกแย่" ไพลินแหวใส่อย่างเหลืออด ทำเอานาร์เนียรีบเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่น ก้มหน้าสำนึกผิดกับความหวังดีของตัวเอง

"ไม่มาตอนอาจารย์เลิกคลาสเลยล่ะไอ้ห่า" บดินทร์ทำหน้าเซ็งกับคำทักทายของต้นน้ำที่นั่งรออยู่ในลานกว้างหน้าคณะวิศวกรรมศาสตร์ โดยมีสหรัฐและเหมราชนั่งรออยู่ด้วย

"แล้วนี่เหี้ยไรของมึง จะใส่เสื้อยืดกางเกงยีนส์พรีเซนต์งานเนี่ยนะ เสื้อช็อปหายไปไหนวะ" สหรัฐเป็นเจ้าของคำถามนั้น ในขณะที่เหมราชนั่งมองเงียบๆ หากแต่มุมปากหนากลับยกยิ้มเล็กน้อย

"เรื่องของกูน่า" บดินทร์ตอบอย่างขอไปที

"แล้วนั่นน้องชายมึงเป็นเหี้ยไร สิบโมงแล้วยังเคารพธงชาติไม่เสร็จอีกเหรอวะ อุบาทว์ฉิบหายเป้าตุงมาเรียน" ต้นน้ำว่าให้ ก่อนจะหันหน้าไปหาเหมราช "ไอ้ห่านี่ก็อีกตัว มีความลับอะไรแล้วไม่บอกพวกกูใช่ไหม รอยยิ้มมึงนี่โคตรมีพิรุธ"

"กูไม่ชอบเสือกเรื่องคนอื่น" เหมราชตอบสั้นๆ ก่อนจะลุกขึ้นเดินออกไป

"มึงหยุดอยู่ตรงนั้นเลยไอ้ดิน!" สหรัฐชี้นิ้วสั่งในตอนที่บดินทร์กำลังจะเดินตามเหมราชออกไป

"อะไรของพวกมึง"

"มึงกับไอ้เหมมีความลับกับพวกกูใช่ไหม" ต้นน้ำหรี่ตามองอย่างจับผิด "หรือว่ามึงกับน้องไพลินได้เสียเป็นผัวเมียกันแล้ววะ ใช่แน่ๆ เมื่อคืนมึงลากน้องไพลินออกไปจากผับแล้วก็หายหัวไปเลย แล้วตอนเก้าโมงครึ่งกูโทรไปมึงก็หงุดหงิด มึงนอนอยู่กับน้องไพลินใช่ไหม คนที่ทำให้มึงเป้าตุงแบบนี้คือน้องไพลินใช่ไหม"

"ไม่ต้อง! ฉันนั่งแท็กซี่กลับเองได้ แล้วไม่ต้องคิดจะมาเป็นแม่สื่อให้ฉันกับไอ้บดินทร์เวรนั่นเลยนะ ไม่งั้นฉันจะมอมเหล้าเฮียเหมราชของเธอ แล้วยัดเยียดความเป็นเมียน้อยให้เฮียเธอแน่" ไพลินทิ้งท้ายด้วยถ้อยคำข่มขู่ ก่อนจะเดินออกไป ทำเอานาร์เนียหน้าตึงขึ้นมาทันที เธอมองตามไพลินไปจนลับตา จากนั้นจึงเดินเลี่ยงออกไปคนละทาง

"ทำอะไรอยู่คะ" นาร์เนียส่งยิ้มหวานให้คู่หมั้นหนุ่มที่นั่งจับกลุ่มคุยกับเพื่อนๆอยู่หน้าลานกว้างของคณะวิศวกรรมศาสตร์

"เพิ่งเลิกเรียนเหรอ" เหมราชถามคู่หมั้นสาว พร้อมกับรั้งตัวเธอเข้ามานั่งบนหน้าตัก

"ใช่ค่ะ" เธอตอบ แล้วเบนสายตาไปหาบดินทร์ที่กำลังมองเลยไปข้างหลังของเธอ

"พี่บดินทร์มองหาลินอยู่เหรอคะ ลินไม่มาหรอกค่ะ กลับบ้านไปแล้ว" คำพูดของนาร์เนียทำให้สหรัฐและต้นน้ำตวัดสายตามองบดินทร์อย่างพร้อมเพรียง ในขณะที่คนโดนมองแสร้งตีสีหน้าเรียบเฉย

"ยังไงไอ้ห่า นี่มึงกลืนน้ำลายตัวเองเหรอวะ" ต้นน้ำเค้นถาม

"กูก็แค่เผลอไปจูบยัยเด็กนั่น แค่นั้นแหละ"

"มึงแน่ใจว่าจูบอย่างเดียว" สหรัฐหรี่ตามอง

"ถามมากจังวะ" บดินทร์ชักสีหน้าหงุดหงิดกลบเกลื่อนสิ่งที่ตัวเองทำ "กูปวดหัว กลับบ้านก่อนนะ เจอกันพรุ่งนี้"

เพราะไม่อยากโดนเซ้าซี้บดินทร์จึงรีบตัดบท แล้วผลุนผลันเดินออกไปทันทีทันใด

"ชัดเลย ไอ้ดินแม่งคาบน้องไพลินไปแดกแล้ว" สหรัฐทำหน้าบึ้งราวกับผู้หญิง

"แล้วบอกว่าแค่เห็นหน้าก็หมดอารมณ์ โธ่ไอ้เวร" ต้นน้ำพูดกระแนะกระแหนตามหลัง นึกหมั่นไส้ที่บดินทร์ไม่ยอมบอกความจริงตั้งแต่แรก

"กูกลับก่อนนะ จะพาเมียไปกินไอติม" เหมราชพูดขึ้น พร้อมกับยกตัวนาร์เนียลงจากหน้าตัก แล้วเดินกอดคอคู่หมั้นสาวออกไป ปล่อยให้ต้นน้ำและสหรัฐนั่งคุยกันอยู่ตรงนั้นสองคน