ของตายคนโปรด My Deceitful Lover นิยาย บท 111

ณัฐนันท์ได้สติจูงมือคนรักให้มานั่งที่โต๊ะเดียวกับเจ้าของวันเกิด ท่ามกลางสายตาอยากรู้อยากเห็นของหลายๆคน

“เพิร์ลออกมาได้ไงดึกขนาดนี้”

เขากระซิบถามคนโปรดของเขา แถวบ้านเธอห้าทุ่มมันเปลี่ยวมาก

“ก็ขับรถมาเรื่อยๆค่ะ กลัวพี่นัทเมา”

เธอแกล้งยกเอาความเป็นห่วงขึ้นมาพูด ไม่อยากจะบอกว่าทั้งหวงและหึงจนทนอยู่ห้องต่อไปไม่ไหว

“งั้นเดี๋ยวเรากลับกันเลยดีกว่าไหม พี่จะไปส่ง”

ณัฐนันท์หันไปลาเพื่อน ตอนนี้ห้าทุ่มนิดๆแล้ว หลายคนเมาได้ที่แล้ว ถ้าจะกลับก็คงไม่มีปัญหา

“เดี๋ยวสิคะ อยู่ถึงเที่ยงคืนอวยพรวันเกิดพี่ตี๋ก่อนดีกว่าค่ะ”

เธอไม่อยากจะให้การมาของตัวเองทำให้เขาต้องรีบกลับ เธอแค่มาเฝ้าของ แต่ไม่ได้มาตามเขากลับ และคิดถูกมากที่มาเฝ้าเพราะถ้าไม่มาเฝ้าไม่รู้ปลาย่างของเธอ จะอยากเสนอตัวเป็นอาหารแมวแถวนี้ไหม มีแมวสาวๆอยู่ตั้งหลายตัว แบบนี้ใช่ไหมถึงไม่ให้เธอมาด้วย

“เอ่อ มึงจะรีบกลับไปไหน ไหนๆเพิร์ลก็มาแล้ว ดื่มด้วยกันก่อน”

ติณณภพเอ่ยชวน พร้อมกับยื่นไวน์คูลเลอร์ดีกรีอ่อนๆให้กับแฟนของเพื่อนไป

พัลลภารับไปแล้วเปิดกระป๋องดื่ม ณัฐนันท์ต้องคอยดึงมือเธอไว้เป็นระยะ เมื่อเห็นยกกระป๋องดื่มถี่ๆ จากที่กินกะเมาแล้วนอนนี่ พอเมียมาก็คงเมาไม่ได้ เพราะต้องพาเธอกลับ

“เพิร์ลคออ่อน อย่าซ่า”

ณัฐนันท์กระซิบดุเธอเบาๆ แต่ในสายตาคนที่มองมา ไอ้นัทแม่งมองเมียตาเยิ้มไปหมดแล้ว ดูก็รู้ว่ารักมากหวงมาก ก่อนน้องเพิร์ลจะมากระดกเหล้าเป็นว่าเล่น แต่พอเพิร์ลมาเท่านั้นแหละ แก้วเดียวยังไม่ได้เติมเพิ่ม เพราะมันเล่นคีบแต่น้ำแข็งใส่

“เพิร์ลดื่มได้ค่ะ ไหว”

คนที่บอกว่าไหว แก้มเริ่มแดง ตาเริ่มเยิ้ม คอเริ่มพับ ณัฐนันท์สังเกตอาการของคนโปรดแล้วคิดว่าไม่ควรอยู่ต่อ เขาไม่อยากให้ใครเห็นเธอตอนเมา ยิ่งเมาดูเหมือนว่ายิ่งอ้อร้อหนัก

“พี่นัทเพิร์ลหนาวจังค่ะ กอดเพิร์ลหน่อย”

นั่นไง ถ้าเมาแล้วจะสภาพนี้กลับดีกว่าขืนอยู่ต่อมีหวังได้ดูดปากเมียต่อหน้าเพื่อนแน่ๆ

“เฮ้ยตี๋ กูว่าเพิร์ลไม่ไหวแล้ว กูพาเพิร์ลกลับก่อนดีกว่า สุขสันต์วันเกิดนะมึง ขอให้เลิกโสดเสียที”

ติณณภพลุกไปส่งเพื่อนรัก ณัฐนันท์โบกมือลาเพื่อนและรุ่นน้องที่นั่งอยู่โต๊ะอื่นๆ

“ไหวเปล่ามึง ขับรถดีดีนะโว้ยไม่ใช่พาน้องเพิร์ลไปแวะคูน้ำที่ไหนล่ะ”

ณัฐนันท์ชูนิ้วกลางให้เพื่อน

“ไอ้ห่า เสือกแช่งกูอีก”

ณัฐนันท์ประคองพัลลภาให้เข้าไปนั่งในรถ จัดการเอนเบาะรัดเข็มขัดให้เรียบร้อย ก่อนจะเดินอ้อมไปฝั่งคนขับ ต้องตั้งสติอยู่ประมาณหนึ่งค่อยออกรถ เพราะมีเธอมาด้วย เขาถึงต้องตั้งใจขับรถอย่างดีที่สุด

“เพิร์ลกลับบ้านตอนนี้จะมีปัญหาไหม”

พูดจบก็กดริมฝีปากลงข้างแก้มเนียนอีกครั้ง ก่อนจะดึงเธอมากอดแล้วก็หลับตาลง นอนยังไม่ทันหลับดี คนเมาที่ดูจะ ซุกซนกว่าปกติมือก็ไม่อยู่สุข กอดเขายังไม่พอ ดันล้วงเข้ามาในกางเกงนอนของเขาอีก จะว่าไม่รู้เรื่องก็คลำอย่างมีทิศทางและเป้าหมาย ไม่ได้สะเปะสะปะแบบคนไม่รู้ตัว มือน้อยๆกอบกุมความเป็นชายของเขาเอาไว้ นี่ละเมอหรือเอาจริงวะเนี่ย

“เพิร์ลนอนได้แล้ว ทำแบบนี้เดี๋ยวก็ไม่ได้นอนหรอก”

เขาดึงมือของเธอเอาไว้ไม่ให้ซนมากกว่านี้ ไม่อยากล่วงละเมิดคนเมา

“อื้อ พี่นัทจับหน่อย อยากจับอนาคอนด้า”

เอากับเธอสิ ท่าทางจะเป็นคนประเภทเมาแล้วหื่น ณัฐนันท์เป่าลมออกทางปาก บอกตัวเองว่าเธอเมาไม่ควรลักหลับคนเมา

แต่คนเมาคนนี้ก็หื่นจริงๆ จับไม่พอยังปีนขึ้นมาทับตัวเขาเอาไว้อีก

“พี่นัทจูบเพิร์ลหน่อย”

เธอถูปากไปมากับแก้มของเขา เมาไม่รู้เรื่องจริงๆด้วย

“เพิร์ล น้ำลายเต็มแก้มพี่แล้ว”

“อยากจูบพี่นัท เพิร์ลรักพี่นัทนะ”

เสียงคนเมาบอกรักเขา ณัฐนันท์บอกไม่ถูกว่ารู้สึกยังไงแม้แต่ตอนเมาที่คนเราจะพูดความจริงที่สุด ในใจของเธอก็ยังมีแต่เขา

จุมพิตแผ่วเบาของเขาเป็นรางวัลสำหรับคำว่ารักจากเธอ