ของตายคนโปรด My Deceitful Lover นิยาย บท 137

เขาถามเสียงเข้ม พัลลภายิ้มเย็นไม่เชิงฟ้อง แต่อยากบอกให้รู้ว่าที่เขาทำกับเธอวันนั้น เธอต้องเจอกับอะไรบ้าง

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แค่วันนั้นวันที่เพิร์ลมาหาพี่ แล้วพี่ปิดประตูใส่หน้าเพิร์ล พี่คนนี้เขาแค่ใจดีชวนเพิร์ลให้เข้าไปรอในห้อง แต่เสียดายวันนั้นเพิร์ลป๊อดไปหน่อยเลยไม่ได้เข้า ว่าไงคะ วันนี้ว่างไหม จะชวนเข้าห้องอีกหรือเปล่า”

ชายห้องฝั่งตรงข้ามมองสบตาของณัฐนันท์ที่มองมาอย่างเอาเรื่องแล้วขนคอลุก อะไรวะ วันนั้นยังผลักไสผู้หญิงอยู่เลย วันนี้จะมาหวงอะไร เขาก็นึกว่าเบื่อแล้วเลยกะว่าจะสานต่อให้ วันนี้ออกมาจากในห้องด้วยกันแบบนี้หรือจะคืนดีกันแล้ว

“มึงชวนแฟนกูเข้าห้องงั้นเหรอ”

ณัฐนันท์ถามอย่างเอาเรื่อง

“เปล่าพี่ ผม...ผมแค่ เห็นน้องเขายืนร้องไห้อยู่หน้าห้องเลยสงสารกลัวเขาจะเมื่อย ไม่มีอะไรเลยพี่ ผมไปก่อนนะมีธุระ”

พัลลาภาพ่นลมหายใจออกทางจมูก นึกถึงเหตุการณ์วันนั้นยังโกรธไม่หาย

“เพิร์ลพี่ขอโทษ พี่ไม่รู้เลยว่าเพิร์ลต้องเจออะไรแบบนี้”

ณัฐนันท์โกรธตัวเองที่ทำแบบนั้นกับเธอ เสียใจที่คิดน้อยจนลืมคิดไปว่า การที่เธอมายืนอยู่แบบนั้นผู้ชายคนอื่นจะคิดกับเธอยังไง

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ไม่ต้องขอโทษ มันก็เจ็บดี สมแล้วที่ใจง่ายก็ต้องโดนแบบนี้”

พัลลภาเยาะตัวเอง ที่มางอนง้อผู้ชายจนถึงที่ เพราะเธอคิดว่าเขาคือคนรัก เขาโกรธเธอก็ต้องง้อโดยที่ไม่รู้เลยว่า เขาไม่ได้รัก ไม่เคยรัก มองย้อนกลับไปสมเพชตัวเองฉิบหาย

“เพิร์ล!”

ณัฐนันท์อยากจะพูดคำว่าขอโทษ แต่ก็พูดไม่ออก พัลลภาส่งยิ้มที่หลากความหมายเหลือเกิน ในความรู้สึกของณัฐนันท์ มันมีทั้งเยาะเย้ย สมเพช และเจ็บปวด

“ไปก่อนนะคะ ถ้าเหงาจะมาหาใหม่”

เธอไปแล้ว ไปโดยที่ณัฐนันท์ไม่มีแรงที่จะวิ่งตามไป นี่เขาทำให้เธอรู้สึกแย่มากเลยใช่ไหม ณัฐนันท์มองดูเงินสองร้อยในมือ

‘ทิป’ งั้นเหรอ บ้าบอสิ้นดี

“ฮ่ะ อะไรนะ น้องเพิร์ลให้ทิปมึงสองร้อย”

ติณณภพทำหน้าไม่ถูกเมื่อได้ฟังเรื่องราวจากปากณัฐนันท์ หลังจากแยกกับพัลลภาเขาก็ขับรถมาที่บ้านของติณณภพทันที ที่ที่ติณณภพเรียกว่าสถานปฏิบัติการภารกิจทวงคืนน้องเพิร์ล

“เออนั่นสิวะ แม่งเอ้ย รู้สึกเหมือนเป็นผู้ชายขายน้ำเลย”

กายหัวเราะอย่างชอบใจ

“ขอโทษนะพี่ แต่สมน้ำหน้าว่ะ”

ณัฐนันท์จิ๊ปากให้รุ่นน้อง

“เออ ซ้ำเติมเข้าไป”

เท็นลุกจากโซฟามานั่งสมทบที่โต๊ะกินข้าว เมื่อคืนนี้เสียนวลให้สาวสองไป เกือบเสียตัวไปแล้ว โดนกอดไปตั้งหลายที นอนไม่หลับเลย

“ขอบใจส้มมาก พี่สัญญานะว่า ถ้าเพิร์ลให้โอกาสพี่อีก พี่จะดูแลเพิร์ลอย่างดี ไม่ทำให้เพิร์ลเสียใจอีกเลย”

น้ำเสียงของเขาดูจริงจัง สุธาสินีมองหาความจริงใจในแววตาของเขา ซึ่งเธอก็เห็นแบบนั้น ผู้ชายคนนี้สำนึกผิดจริงๆ เอาเถอะ เธอจะช่วยก็แล้วกัน

“พรุ่งนี้พวกเรามีนัดสังสรรค์กันที่ร้านไวน์เนอรี่ พี่ก็ตามไปแล้วกัน เผื่อเพิร์ลมันเมา พี่จะได้ตามดูแลมันได้ เดี๋ยวส้มจะเนียนชวนพี่มานั่งที่โต๊ะด้วยแล้วกันนะ เผื่อมันจะใจอ่อน เดี๋ยวจะให้พี่ๆคนอื่นช่วยพูดด้วย”

Winery

“เพิร์ลพี่นัทเขาก็สำนึกผิดแล้วแกไม่ใจอ่อนบ้างหรือไง ฉันเห็นเขาตามเฝ้าแกมาตั้งนานแล้ว”

พัลลภายักไหล่แบบคนที่ไม่แคร์ เมื่อเพื่อนรักอย่างสุธาสินีพยายามจะเป็นกระบอกเสียงให้ผู้ชายคนนั้น

“คนที่มีความสุขแล้ว จะอยากกลับไปทุกข์อีกทำไม ชีวิตที่ต้องอยู่กับความหวาดระแวงว่าเขาจะแอบมีคนอื่นอีกเมื่อไหร่ฉันไม่สนุกหรอกนะ ไม่อยากจะเข้าไปอยู่ในวังวนนั้นแล้ว แกก็เห็นนี่ว่าเขาทำอะไรกับฉันไว้บ้าง”

พัลลภายกไวน์ขึ้นดื่ม

“หนูเอ้ยลูก เจ้ก็ชอบนะที่หนูใจแข็ง เจ็บแล้วจำ แต่ผู้ชายหน้าตาดีคนนั้นก็น่าสงสารนะ ถ้าหนูไม่เอา ยกให้เจ้ไหมคะลูก”

เคที่พูดขำๆ

“นังเคที่ อันนี้เรียกว่าตลกรับประทานค่ะ”

วุ้นด่าเพื่อนสนิท เคที่หัวเราะร่วน