ของตายคนโปรด My Deceitful Lover นิยาย บท 39

“รางวัลสำหรับคนดีค่ะ”

พัลลภายิ้มกว้างหันไปเปิดประตู เขินอายกับสิ่งที่ตัวเองทำ แต่ในใจมันสุขจนล้น

ณัฐนันท์ฉุดเธอไว้ไม่ยอมให้เธอลงจากรถ แล้วดึงร่างเล็กให้เข้ามาหา ไม่ไหวน่ารักเกินไป ถ้าเขาไม่ได้จูบเธออีกสักทีเขาคงนอนไม่หลับแน่ๆ

ปากของเขาแนบเข้ากับริมฝีปากนุ่มของเธอ สองมือจับเอวคอดของเธอเอาไว้ ตักตวงความหวานละมุนในโพรงปากที่หวานปานน้ำผึ้งจนพอใจถึงได้ถอนปากออก

พัลลภาหอบหายใจน้อยๆ ตาปรือฉ่ำวาวด้วยน้ำปากบวมเจ่อน้อยๆ ดูน่ารักน่าใคร่ในสายตาของเขา

“เพิร์ลน่ารักเกินไป น่ารักจนพี่อดใจไว้ไม่ไหว ฝันดีนะคะ ไปนอนเถอะถ้าเพิร์ลอยู่นานกว่านี้ พี่คงได้ลักพาตัวเพิร์ลแน่ๆ”

พัลลภาก้มหน้าน้อยๆหลบสายตาของเขา ใจเต้นรัวเร็ว เธอเหลือบตาขึ้นมามองเขา อยากอยู่ด้วยนานๆ แต่ก็กลัวว่าพี่ชายจะตื่นขึ้นมา เลยจำต้องเอ่ยลาเขา

“Goodnight นะคะ”

เธอลงจากรถไปแล้ว แต่ในประสาทสัมผัสของณัฐนันท์เหมือนยังได้กลิ่นหอมละมุนของเธอลอยอบอวลอยู่ในอากาศ

มุมปากแต้มรอยยิ้มมีความรู้สึกอุ่นๆอยู่ในใจ นี่อาจจะเป็นความรู้สึกของคนที่อยากได้แล้วยังไม่ได้ มันเป็นความรู้สึกที่แปลกใหม่ดี ความอดทนบางทีมันก็รสชาติอร่อยดีไปอีกแบบ

เขามองกระจกหลังเห็นเธอเดินเข้ารั้วบ้านไป เลยออกรถ

เมื่อถึงทางแยกที่จะไปคอนโดของตัวเองกับคอนโดของพริมาเขาลังเลอยู่ชั่วครู่ ก่อนตัดสินใจเลี้ยวรถไปทางคอนโดของตัวเอง

คืนนี้แค่อยากนอนหลับไปกับความรู้สึกอุ่นๆในใจ ยังอยากจะเก็บรสชาติของความอดทนไว้ลิ้มรสสักคืน เขาแค่อยากจะนอนหลับไปพร้อมกับกลิ่นหอมที่ลอยวนอยู่ในความทรงจำแบบนี้

ณัฐนันท์ฮัมเพลงรักตามเพลงที่เปิดในรถ นี่อาจจะเป็นครั้งแรกที่มีอารมณ์ตามธรรมชาติแต่เลือกที่จะไม่หาทางปลดปล่อย

จริงๆความอดทนที่ไม่ได้รับการปลดปล่อยมันก็ไม่ได้แย่มากนะ

บทที่ 12

“นัทไอ้กายมันชวนไปเที่ยวเสม็ดหลังสอบเสร็จ ไปไหมวะ”

ณัฐนันท์หันมามองติณณภพ เขากำลังทวนวิชาสุดท้ายที่ต้องสอบในเทอมนี้

“ไปเมื่อไหร่ กี่วัน ใครไปบ้าง”

ปากถามเพื่อนแต่ตายังอยู่กับชีทที่กำลังอ่าน มือกำลังเขียนรายละเอียดที่สำคัญเพื่อเน้นย้ำความเข้าใจของตนเองอีกรอบ

“ไปวันเสาร์เช้าไปสักสองคืนมีไอ้กาย ไอ้เท็น กูว่าจะชวนอคินกับไอ้แป๊ะไปด้วย ย้ายที่ตั้งวง สนใจไหม”

ณัฐนันท์ครุ่นคิด

“กูชวนเพิร์ลไปด้วยได้ไหม”

ณัฐนันท์เงยหน้ามองเพื่อน ติณณภพยักไหล่

“แล้วแต่มึงสิ แต่น้องเขาจะไปเหรอ”

(“สามทุ่มครึ่งก็ได้ค่ะ”)

เวลาถมเถ ไม่เกินสองทุ่มเขาคงแยกจากพัลลภาแล้ว

“เจอกันครับ”

ณัฐนันท์วางสาย ติณณภพหันมาถามเพื่อนอย่างสงสัย

“กูนึกว่ามึงจะห่างจากพี่ปริมเสียอีก”

ณัฐนันท์หันมาถามเพื่อนอย่างแปลกใจ

“ทำไมต้องห่าง”

ติณณภพเกาหัวอย่างงงๆ นี่เขางง หรือไอ้นัทมันเลววะ

“ก็กูนึกว่ามึงจะคบกับน้องเพิร์ล ก็เห็นจะชวนเขาไปเที่ยวด้วย รู้นะว่ามึงคุยกับเขาตลอด”

ไหนจะบอกกับไอ้กายน้องรหัสของเขาอีกว่าคนนี้หวง ก็นึกว่าจะจริงจัง

“เพิร์ลก็ส่วนเพิร์ลดิ ปริมก็ส่วนปริม”

***